Το Περιοδικό και οι εκδόσεις Historical Quest συνεργάζονται και σας παρουσιάζουν μια καθημερινή ματιά σε ιστορικά γεγονότα. Γιατί η Ιστορία υπάρχει για να τη σκαλίζουμε…
16 Δεκεμβρίου 755: Ξεσπάει η επανάσταση του Αν Λουσάν εναντίον της Δυναστείας των Τανγκ στην Κίνα.Μέχρι την μαζική εξέγερση υπό τον στρατηγό Αν Λουσάν κατά του αυτοκράτορα Σιουάν-τσονγκ, από το 755 έως το 763, η Κίνα συνέχιζε να επεκτείνεται. Διάφορα βασίλεια πλήρωναν φόρο υποτέλειας στο δικαστήριο των Τανγκ, ενώ οι Τανγκ, επίσης, κατακτήσαν πολλές περιοχές που ελέγχονταν έμμεσα μέσω ενός συστήματος προτεκτοράτων. Η εξέγερση του Αν Λουσάν σταμάτησε την τάση αυτή αλλά ταυτόχρονα έδωσε νέα ώθηση στην οικονομία, κυρίως των πιο απομακρυσμένων περιοχών, καθώς ελάττωσε τον έλεγχο της κεντρικής εξουσίας πάνω στο εμπόριο.Η δυναστεία των Τανγκ, με πρωτεύουσα το Τσανγκ-αν (σημερινή Ξιάν), η πιο πυκνοκατοικημένη πόλη στον κόσμο εκείνη την περίοδο, θεωρείται γενικά ως ένα μέγιστο στο κινέζικο πολιτισμό – ίσο ή ξεπερνά εκείνο της Δυναστεία Χαν – μια χρυσή εποχή του πολιτισμού. Η έκτασή της, που αποκτήθηκε μέσω των στρατιωτικών εκστρατειών των πρώτων αυτοκρατόρων της, ήταν μεγαλύτερη από εκείνη των Χαν και συναγωνίστηκε αυτή της τελευταίας δυναστείας Γιουάν και Τσινγκ. Σε δύο απογραφές του 7ου και 8ου αιώνα, τα αρχεία των Τανγκ υπολόγισε τον πληθυσμό από τον αριθμό των εγγεγραμμένων νοικοκυριών σε περίπου 50 εκατομμύρια άτομα.Εκτός από την πολιτική ηγεμονία, οι Τανγκ επίσης έχουν ασκήσει μια ισχυρή πολιτιστική επιρροή στα γειτονικά κράτη, όπως στην Κορέα, την Ιαπωνία και το Βιετνάμ. Παράλληλα όμως, δέχθηκε με άνεση τις ξενικές επιρροές που κατέφθαναν μέσω των εμπορικών συναλλαγών με τους γείτονές της, κυρίως πάνω στις τέχνες όπως η μουσική. Χαρακτηριστικό επίσης υπήρξε η διείσδυση όλο και περισσότερο του Βουδισμού στην καθημερινή ζωή των πολιτών, παρά τις προσπάθειες κάποιων αυτοκρατόρων της περιόδου να τον καταστείλουν με την βία, όπως τα μέτρα του 843 όταν η αυλή κατάργησε όλα τα βουδιστικά μοναστικά τάγματα, κατεδαφίζοντας μεγάλο αριθμό ναών και μοναστηριών.
16 Δεκεμβρίου 1653 – Ο Όλιβερ Κρόμγουελ γίνεται Λόρδος Προστάτης της Κοινοπολιτείας Αγγλίας, Σκωτίας και Ιρλανδίας.Ο Όλιβερ Κρόμγουελ, (1599 – 1658) ήταν Άγγλος στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης που ανέλαβε τα ηνία της Μεγάλης Βρετανίας κατά την περίοδο 1653-1658, ύστερα από την εκτέλεση του βασιλιά Καρόλου Α΄ της Αγγλίας και ύστερα από τον Αγγλικό Εμφύλιο Πόλεμο. Έγινε ευρύτερα γνωστός για τη συντηρητική Πουριτανική πολιτική που ακολουθούσε, καθώς και για την προσάρτηση της Σκωτίας και της Ιρλανδίας στη Βρετανική Κοινοπολιτεία, καθώς και πολέμιος του Καθολικισμού.
16 Δεκεμβρίου 1773: Αμερικανική Επανάσταση: Boston Tea Party: Μέλη της οργάνωσης “Υιοί της Ελευθερίας” μεταμφιέζονται σε Ινδιάνους της φυλής Mohawk και πετούν εκατοντάδες κιβώτια τσαγιού στο νερό, στο λιμάνι της Βοστώνης ως διαμαρτυρία για το Νόμο του Τσαγιού που επιβλήθηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο.
16 Δεκεμβρίου 1903: Το ξενοδοχείο “Taj Mahal Palace & Tower” στη Μουμπάι ανοίγει για το κοινό.
16 Δεκεμβρίου 1912: Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος: Το Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό νικάει στη ναυμαχία της Έλλης το Οθωμανικό Ναυτικό. Η αποφασιστική νίκη οδήγησε στον εγκλεισμό του οθωμανικού στόλους εντός των στενών του Ελλησπόντου (Δαρδανελλίων)
16 Δεκεμβρίου 1989: Ρουμανική Επανάσταση: Ξεσπούν διαδηλώσεις στην Τιμισοάρα της Ρουμανίας ως απάντηση στην κυβερνητική απόπειρα για εκδίωξη του αντιφρονούντα πάστορα László Tőkés.
16 Δεκεμβρίου 1770: Γεννιέται ο Γερμανός συνθέτης και πιανίστας Λούντβιχ φαν Μπετόβεν. Ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν αποτέλεσε μία από τις κεντρικότερες μορφές της κλασικής μουσικής και συγκαταλέγεται σήμερα ανάμεσα στους ευρύτερα αποδεκτούς συνθέτες όλων των μουσικών περιόδων και τους πλέον γνωστούς όλων των εποχών. Ο Μπετόβεν αν και ανήκει περισσότερο στην κλασική περίοδο, συνδέθηκε με το κίνημα του ρομαντισμού που ακολούθησε και τα τελευταία του έργα διακρίνονται από έντονα ρομαντικά στοιχεία. Οι συμφωνίες και τα κοντσέρτα για πιάνο που συνέθεσε αποτελούν τα πιο δημοφιλή έργα του. Από πολλούς αναγνωρίζεται ως μια από τις μουσικές ιδιοφυίες, παράδειγμα και μέτρο σύγκρισης για όλους τους μεταγενέστερους συνθέτες.
16 Δεκεμβρίου 1915: Ο Γερμανός φυσικός, εβραϊκής καταγωγής, Αλμπέρ Αϊνστάιν διατυπώνει τη θεωρία της γενικής σχετικότητας, ολοκληρώνοντας τη θεωρία της σχετικότητας. Η θεωρία της σχετικότητας μελετά τις σχέσεις μεταξύ δύο φυσικών μεγεθών, οι οποίες μετρώνται από παρατηρητές που κινούνται σχετικά ο ένας προς τον άλλον. Το 1905 ο Αϊνστάιν πρότεινε την ειδική θεωρία της σχετικότητας για να λύσει τη φαινομενική αντίφαση στην οποία είχε καταλήξει η μελέτη της ηλεκτροδυναμικής των κινούμενων σωμάτων, αντίφαση που προερχόταν από την αδυναμία της πειραματικής ανεύρεσης κάποιας διαφοράς στην ταχύτητα μετάδοσης των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων από έναν παρατηρητή που βρίσκεται σε κίνηση ως προς το υποθετικό μέσο (κοσμικός αιθέρας). Η θεωρία αυτή αφορούσε τη σχετική κίνηση παρατηρητών, η οποία χαρακτηριζόταν από σταθερή διεύθυνση και ταχύτητα. Αργότερα, το 1912-1915 ο ίδιος ο Αϊνστάιν διατύπωσε τη θεωρία της γενικής σχετικότητας στην οποία εξετάζονται βαθύτερα οι ιδιότητες των σωμάτων που βρίσκονται σε οποιαδήποτε επιταχυνόμενη κίνηση, δηλαδή δεν επιβάλλεται κανένας περιορισμός ως προς τη μορφή της σχετικής κίνησης.
16 Δεκεμβρίου 1944: Έναρξη της Μάχης των Αρδεννών της τελευταίας μεγάλης επίθεσης της Βέρμαχτ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. H Μάχη των Αρδεννών, γνωστή και ως Επιχείρηση Σκοπιά στο Ρήνο (γερμανικά Unternehmen: Wacht am Rhein) από τον γερμανικό στρατό, ήταν η τελευταία μεγάλης κλίμακας επίθεση του Γ΄ Ράϊχ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ 16 Δεκεμβρίου 1944 και 25 Ιανουαρίου 1945, κατά μήκος των συνόρων του Βελγίου και του Λουξεμβούργου, με σκοπό την κατάληψη του ποταμού Μεύση (Meuse) και του λιμανιού της Αμβέρσας. Η επιχείρηση στόχευε αφενός στην διακοπή του εφοδιασμού των Συμμάχων και αφετέρου στον πιθανό διαχωρισμό των Αμερικανικών και Αγγλικών δυνάμεων στο Δυτικό Μέτωπο. Την σχεδίαση της επιχείρησης επιμελήθηκε ο ίδιος ο Χίτλερ αλλά η αισιοδοξία του, ενώ αγωνιζόταν να αποδείξει ότι δεν είχε ακόμα υποκύψει, ήταν ιδιαίτερα υπερβολική και είχε ελάχιστες πιθανότητες να επιτύχει. Εντούτοις, μερικές συγκυρίες της τότε κατάστασης των Συμμάχων στο Δυτικό Μέτωπο επέτρεψαν την αρχική της επιτυχία. Σε συνδυασμό, πάντως με την κατασκευή νέων όπλων από την Γερμανία, όπως αεριωθουμένων αεροπλάνων και πυραύλων (βλήματα V1, V2 και V3) και, μάλιστα, επιπλέον και πυρηνικού όπλου, τυχόν επιτυχία της επιχείρησης αυτής είχε τις πιθανότητες να ανατρέψει την τελική έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η τελική, ωστόσο, κατάληξή της ήταν η απώλεια κάπου 100.000 Γερμανών στρατιωτών και αξιωματικών και η υποχώρηση τους στα ενδότερα των συνόρων τους, αφήνοντας πλέον τη δυνατότητα εκτέλεσης αμυντικών μόνον επιχειρήσεων ως τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.
16 Δεκεμβρίου 1974: Πεθαίνει ο Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφραστής Κώστας Βάρναλης. Καταγόταν από την Ανατολική Ρωμυλία όπου και μεγάλωσε. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Το 1909 διορίστηκε καθηγητής μέσης εκπαίδευσης ως το 1925 οπότε και απολύθηκε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πάγκαλου εξαιτίας των μαρξιστικών ιδεών του. Τότε ο Βάρναλης στράφηκε προς τη δημοσιογραφία και τη μετάφραση έργων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων (Αριστοφάνης, Ευριπίδης, Μολιέρος κ.ά.). Το 1959 του απενεμήθη το βραβείο Λένιν της ΕΣΣΔ. Η πρώτη του εμφάνιση στα λογοτεχνικά πράγματα έγινε από το περιοδικό Νουμάς το 1904. Ανάμεσα στην εργογραφία του ξεχωρίζουν τα βιβλία του «Το φως που καίει» (1922) και «Σκλάβοι Πολιορκημένοι» (1927). Το 1956-1958 κυκλοφόρησαν τα Άπαντά του σε τρεις τόμους. Ξεκινώντας τη σταδιοδρομία του, ο Βάρναλης ξεχώρισε για το λυρισμό των ποιημάτων του και το διονυσιακό πάθος που αυτά ενέπνεαν. Με τη Ρωσική Επανάσταση ενστερνίζεται τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα και τέθηκε στην υπηρεσία της στρατευμένης τέχνης. Την τέχνη αυτή υπερασπίστηκε και σε θεωρητικό επίπεδο. Άσκησε δριμεία κριτική στην αστική κοινωνία και υπερασπιζόταν την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη. Την ιδεολογία του αυτή καταγράφει στο έργο του «Το φως που καίει». Από το έργο του Βάρναλη απουσιάζουν ίχνη διανοουμενισμού ενώ κυριαρχεί η λαϊκή τέχνη. Τέλος, ιδιαίτερη αξία παρουσιάζουν οι μεταφράσεις των έργων του Αριστοφάνη που επιμελήθηκε, καθώς ο Βάρναλης αγαπούσε ιδιαίτερα τις ελευθεροστομίες που χαρακτηρίζουν το έργο του Αρχαίου Έλληνα Κωμοδιογράφου.
