Σκαλίζοντας τα γεγονότα | 19 Ιανουαρίου
Μια καθημερινή ματιά στην Ιστορία

Το Περιοδικό και οι εκδόσεις Historical Quest συνεργάζονται και σας παρουσιάζουν μια καθημερινή ματιά σε ιστορικά γεγονότα. Γιατί η Ιστορία υπάρχει για να τη σκαλίζουμε…
19 Ιανουαρίου 1419: Εκατονταετής Πόλεμος: η Ρουέν παραδίδεται στον Ερρίκο Ε’ της Αγγλίας, ολοκληρώνοντας την κατάκτηση της Νορμανδίας από τους Άγγλους.
19 Ιανουαρίου 1795: Ανακηρύσσεται στις Κάτω Χώρες η Βαταβική Δημοκρατία δίνοντας τέλος στην Ολλανδική Δημοκρατία. Η Βαταβική Δημοκρατία (ολλανδικά Bataafse Republiek ή Bataafsch Gemeenebest, 1795 – 1806, γνωστή και ως Μπατάβια) ήταν δημοκρατία που περιελάμβανε το μεγαλύτερο τμήμα των τωρινών εδαφών της Ολλανδίας. Η Βαταβική Δημοκρατία ήταν η πρώτη και η μεγαλύτερη σε διάρκεια των αδελφών δημοκρατιών της επαναστατικής Γαλλίας. Θεωρητικά ανεξάρτητη, στην πραγματικότητα βρισκόταν υπό γαλλικό έλεγχο. Ο όρος « Μπατάβια » παραπέμπει στους Βαταβούς, γερμανικό λαό που εξεγέρθηκε ενάντια στον έλεγχο που του ασκούσε η Ρώμη τον 1ο αιώνα μ.Χ.
Οι Ολλανδοί πεφωτισμένοι βλέπουν στους Βαταβούς τους προγόνους τους και σταδιακά, «Βαταβός» τείνει να χαρακτηρίζει τους Ολλανδούς «πατριώτες» και στην συνέχεια γίνεται το επίσημο όνομα των κατοίκων της Βαταβικής Δημοκρατίας. Η Βαταβική Δημοκρατία αποτελεί κατάληξη ενός επαναστατικού κινήματος που ξεκίνησε από την δεκαετία του 1780, και που σηματοδοτήθηκε από τον Διαφωτισμό και την Αμερικανική Επανάσταση. Οι αστικές ελίτ, συγκεντρωμένες υπό το όνομα « πατριώτες », και οι αντιβασιλείς αντιπαρατίθενται στον stathouder (αρμοστή), Γουλιέλμο Ε’ του Οράνιε-Νασσάου, τον οποίο υποπτεύονται πως επιθυμεί να μετατρέψει την Δημοκρατία των Ηνωμένων Επαρχιών σε μοναρχία. Αυτή η Βαταβιανή Επανάσταση λαμβάνει χώρα σε δύο φάσεις : μια πρώτη εξέγερση που καταπνίγεται το 1787, και στη συνέχεια η φυγή του stathouder ως συνέπεια της εισβολής στην χώρα των γαλλικών δυνάμεων τον Γενάρη του 1795.
Την 1η Φεβρουαρίου του 1793, η γαλλική Συνέλευση κηρύσσει τον πόλεμο στην Αγγλία και στις Ηνωμένες Επαρχίες. Στα τέλη του Δεκεμβρίου του 1794 και στις αρχές του μήνα Γενάρη, οι Γαλλικές δυνάμεις υπό τις διαταγές του στρατηγού Πισγκρύ διασχίζουν τους παγωμένους βραχίονες του Μεύση και του Ρήνου. Τα επαναστατικά κομιτάτα εξεγείρονται εντός των μεγάλων πόλεων. Ο Γουλιέλμος Ε’ αναγκάζεται να αυτοεξοριστεί στην Αγγλία στις 18 Ιανουαρίου και την ίδια ημέρα, το κομιτάτο του Άμστερνταμ παίρνει τον έλεγχο του δημαρχείου της πόλης « στο όνομα της Βαταβικής Δημοκρατίας. Ερχόμενοι ως ελευθερωτές, οι Γάλλοι αρχίζουν σε λίγο να συμπεριφέρονται ως κατακτητές και η Επιτροπή Δημόσιας Σωτηρίας αρνείται να αναγνωρίσει την νέα δημοκρατία όσο δεν θα έχει υπογράψει μαζί της σύμφωνο ειρήνης. Τελικά μετά από αμφίρροπες διαπραγματευσεις καταλήγουν στο σύμφωνο της Χάγης, που υπογράφεται στις 16 Μαΐου.
Προβλέπει μια επιθετική και αμυντική συμμαχία, την παραχώρησης της Ζηλανδικής Φλάνδρας, του Μάαστριχτ και του Φένλο, όπως και την συντήρηση ενός γαλλικού στρατεύματος 25.000 ανδρών και μια φορολόγηση ύψους 100 εκατομμυρίων φιορινίων, ποσό τεράστιο που προοριζόταν για τις οικονομικές ανάγκες της γαλλικής δημοκρατίας. Εντός της Εθνοσυνέλευσης και της βαταβιανής πολιτικής τάξης, οι πατριώτες βρίσκονται διχασμένοι πάνω στο θέμα του πολιτεύματος που θα υιοθετήσει το κράτος, σε « ενωτικούς » — οπαδούς ενός συγκεντρωτικού κράτους — και σε « φεντεραλιστές » — οπαδούς μικρών αλλαγών στην Ένωση της Ουτρέχτης, που θεωρούνταν ως το σύνταγμα των Ηνωμένων Επαρχιών. Το ενωτικό κόμμα, που κάποιες φορές ονομαζόταν ως «ιακωβίνοι», έχει ως ηγέτες ανθρώπους όπως οι Πιέτερ Πάουλους, Πιέτερ Βρέεντε, Αλεξάντερ Γκόγκελ ή ο στρατηγός Ντάεντελς. Οι κατηγορίες αυτές μεταφράζονται στην γεωγραφία, με τις επαρχίες της Ολλανδίας και της Ζηλανδίας να είναι υπέρ ενός ενωτικού συντάγματος, τις επαρχίες της Φριζ ή της Γκέλντρε να είναι θετικές σε ένα ομοσπονδιακό σύνταγμα. Αν και αυτές οι διαφορές υπαγορεύτηκαν από την ιδεολογία, που είχε εμπνευστεί από την Γαλλική Επανάσταση από τη μια πλευρά και από την ολλανδική παράδοση από την άλλη, παρόλα αυτά ορίζονταν από πραγματισμό. Η ενότητα της δημοκρατίας προϋποθέτε ειδικότερα την συγχώνευση του χρέους του συνόλου των επαρχιών. Οι επαρχίες είχαν λοιπόν διαφορετικά συμφέροντα τα οποία προσδιόριζαν το μεγάλο ερώτημα του ενωτικού ή φεντεραλιστικού χαρακτήρα της δημοκρατίας.
19 Ιανουαρίου 1937: Ο Χάουαρντ Χιουζ κάνει νέο ρεκόρ στον αέρα πετώντας από το Λος Άντζελες στη Νέα Υόρκη σε 7 ώρες, 28 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα. O Χάουαρντ Χιουζ (Howard Robard Hughes Jr, 24 Δεκεμβρίου 1905 – 5 Απριλίου 1976) ήταν Αμερικανός επιχειρηματίας. Ήταν γιος ενός Τεξανού εφευρέτη. Στα 18 του χρόνια κληρονόμησε το 75% της εταιρίας “Hughes Tool Company”. Μετακόμισε στο Λος Άντζελες και έγινε παραγωγός του Χόλυγουντ. Παρήγαγε τα φιλμ “Hell’s Angels”, (“Άγγελοι της Κόλασης”) το 1930 και το “Scarface” (“Ο Σημαδεμένος”) το 1932. Ήταν ιδιοκτήτης της RKO Pictures από το 1948 μέχρι το 1955. Απασχολήθηκε με την αεροπλοΐα και σχεδίασε διαφορά αεροπορικά σκάφη. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επεκτάθηκε στα ηλεκτρονικά και στην δημιουργία των καζίνων του Λας Βέγκας. Χαρακτηριζόμενος ψυχωτικός και μεγαλομανής μεγιστάνας, έπασχε από ψυχαναγκασμό (OCD, Obsessive Compulsive Disorder) και είχε επεισόδια κατά την διάρκεια της ζωής του. Το 2004, τον ερμήνευσε ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο στην βραβευμένη με Όσκαρ ταινία “The Aviator” (“Ιπτάμενος Κροίσος”) σε σκηνοθεσία του Μάρτιν Σκορσέζε. Ο υπερ-ήρωας “Iron Man” στις ταινίες “Iron Man”(2008) και “Iron Man 2″(2010) είναι επίσης βασισμένος στην ζωή του Χιουζ.
19 Ιανουαρίου 1978: Το τελευταίο σκαθάρι της Volkswagen που κατασκευάστηκε στη Γερμανία αφήνει το εργοστάσιο της Volkswagen στο Έμντεν. Η παραγωγή του αυτοκινήτου στη Λατινική Αμερική θα συνεχίζεται μέχρι το 2003. Το Σκαθάρι (επίσημα: Volkswagen Typ 1) ήταν το πρώτο, χρονολογικά, αυτοκίνητο στην ιστορία της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας Volkswagen και γενικότερα του ομίλου Volkswagen, και παρήχθη από τον Αύγουστο του 1938 έως τις 30 Ιουλίου 2003. Κατά τη διάρκεια αυτής της μεγάλης χρονικής περιόδου, κατασκευάστηκαν συνολικά 21.529.464 αντίτυπα, με αποτέλεσμα το Σκαθάρι να γίνει, σε παγκόσμια κλίμακα, το αυτοκίνητο με την μεγαλύτερη χρονική διάρκεια παραγωγής και τον μεγαλύτερο αριθμό οχημάτων υπό την ίδια πλατφόρμα. Στην Ελλάδα έγινε γνωστό και με τα λαϊκά ονόματα Σκαραβαίος, Χελώνα και Κατσαριδάκι. Το τελευταίο μάλιστα χρησιμοποιήθηκε στη μετάφραση της σειράς ταινιών της Ντίσνεϋ με πρωταγωνιστή ένα Κατσαριδάκι ονόματι Χέρμπυ (Herbie).
Μέχρι το 2002, έφερε και τον τίτλο του αυτοκινήτου με τις περισσότερες πωλήσεις υπό το ίδιο όνομα, οπότε το ξεπέρασε το Volkswagen Golf, που είναι de facto ο αντικαταστάτης του από το 1974, ο οποίος όμως σήμερα βρίσκεται στην 7-η γενιά του.Το αρχικό Σκαθάρι του 1938, ανήκει σε έναν πολύ μικρό κατάλογο οχημάτων που λανσαρίστηκαν λίγο πριν ή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και που παρέμειναν ανταγωνιστικά για πολλές δεκαετίες, όπως ήταν επίσης και το Citroën 2CV, το Mini, το Fiat 500, το Jeep και η σειρά Land Rover. Επίσης, αν και το βασικό εξωτερικό ντιζάιν του κλασικού Σκαραβαίου δεν γνώρισε σημαντικές μεταβολές, συνολικά το μοντέλο σε όλη τη διάρκεια της παραγωγής του υπέστη 78.000 βελτιωτικές αλλαγές και παρεμβάσεις. To Σκαθάρι κατέλαβε την 4-η θέση σε σχετική ψηφοφορία για το Αυτοκίνητο του Αιώνα, τον Δεκέμβριο του 1999, πίσω από το Ford Model T, το κλασικό Mini του 1959 και το Citroën DS (το γνωστό στην Ελλάδα ως «βάτραχος»).