Σκαλίζοντας τα γεγονότα| 9 Ιανουαρίου
Μια καθημερινή ματιά στην Ιστορία
Το Περιοδικό και οι εκδόσεις Historical Quest συνεργάζονται και σας παρουσιάζουν μια καθημερινή ματιά σε ιστορικά γεγονότα. Γιατί η Ιστορία υπάρχει για να τη σκαλίζουμε…
9 Ιανουαρίου 1792: Υπογράφεται η συνθήκη του Ιασίου μεταξύ της Ρωσικής και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.Η συνθήκη αυτή αποτελεί σταθμό στην ιστορία τόσο της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσο ιδιαίτερα των λαών της Βαλκανικής, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων. Αποτελεί επίσης ορόσημο της συνεχώς αυξανόμενης ισχύος της Ρωσίας σε βάρος της Υψηλής Πύλης. Η παρουσία πλέον της Ρωσίας στον Εύξεινο Πόντο αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο όπως τούτο μαρτυρούν οι μεγάλοι ρωσικοί ναύσταθμοι που δημιουργούνται στη Σεβαστούπολη, τη Χερσώνα, καθώς και στο Νικολάεφ. Είναι γεγονός ότι με εκείνο τον ρωσοτουρκικό πόλεμο οι Έλληνες είχαν εναποθέσει πολλές ελπίδες για την απελευθέρωσή τους εμπιστευόμενοι τις υποσχέσεις των Ρώσων με συνέπεια να εξεγερθούν. Κύριος υποκινητής τους υπήρξε ο Λάμπρος Κατσώνης. Βάσει όμως των όρων της Συνθήκης αυτής κυριολεκτικά οι Έλληνες εγκαταλείφθηκαν στη τύχη τους. Στις 11 Αυγούστου του 1791 όταν οι Ρώσοι υπέγραψαν ανακωχή με τους Τούρκους, πριν φθάσουν στη συνομολόγηση της παρούσας συνθήκης, διατάχθηκε ο Κατσώνης ν΄ αναστείλει τη δράση του, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του ρωσικού στόλου εγκατέλειψε τις ελληνικές θάλασσες. Τα αισθήματα των Ελλήνων εκείνη την εποχή εξέφρασε πικρόχολα ο Λάμπρος Κατσώνης όταν μαθαίνοντας σχετικά για την υπογραφή της συνθήκης, όντας ακόμα ναύαρχος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, αναφώνησε: “‘Αν η Αυτοκράτειρα σύναψε την ειρήνην της, ο Κατσώνης δεν υπέγραψε ακόμα την ιδικήν του”.
9 Ιανουαρίου 1799: Ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Ουίλιαμ Πιτ ο νεότερος, εισάγει έναν φόρο εισοδήματος προκειμένου να αντλήσει κεφάλαια για την πολεμική προσπάθεια της Μεγάλης Βρετανίας στους Ναπολεόντειους πολέμους. Ο Ουίλιαμ Πιτ ο Νεότερος (1759 – 1806) ήταν Βρετανός πολιτικός, από τα τέλη του 18ου αιώνα έως τις αρχές του 19ου αιώνα. Έγινε ο νεότερος Πρωθυπουργός το 1783 σε ηλικία 24 ετών (την εποχή εκείνη δεν χρησιμοποιήθηκε ο όρος πρωθυπουργός). Εγκατέλειψε το γραφείο του το 1801, αλλά έγινε ξανά πρωθυπουργός από το 1804 έως το θάνατό του το 1806. Ήταν επίσης Υπουργός Οικονομικών καθ όλη τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του. Έγινε γνωστός ως Ουίλιαμ Πιτ ο Νεότερος, για να τον διακρίνουν από τον πατέρα του που έμεινε στην ιστορία ως Ουίλιαμ Πιτ ο Πρεσβύτερος, που υπηρέτησε και αυτός ως Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας. Κατά την πρωθυπουργική του θητεία, κατά τη διάρκεια βασιλείας του Γεωργίου Γ’, συνέβησαν σημαντικά γεγονότα όπως η Γαλλική Επανάσταση και οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι. Αν και αναφερόταν ως Τόρι, αποκαλούσε τον εαυτό του ως Ανεξάρτητο Ουίγων. Ήταν αντίθετος, όπως και ο Γεώργιος Ουάσινγκτον, με τη δημιουργία ενός αυστηρού κομματικού πολιτικού συστήματος.
9 Ιανουαρίου 1806: Ο Οράτιος Νέλσον κηδεύεται και ενταφιάζεται με πλήρεις τιμές στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο. Ο Οράτιος Νέλσον (1758 – 1805) ήταν Βρετανός ναύαρχος του Βασιλικού Βρετανικού Ναυτικού, που αναδείχθηκε από τα επιτεύγματά του κατά την περίοδο των Ναπολεοντείων πολέμων, “θρύλος των θαλασσών”. Απέκτησε τη φήμη ηγέτη που ενέπνεε τους άνδρες του διαθέτοντας εξαίρετη ναυτική αντίληψη, ενώ χρησιμοποίησε συχνά μη συμβατική ακόμα τακτική, προϋποθέσεις που οδήγησαν σε αποφασιστικές νίκες των ναυτικών δυνάμεών του. Τραυματίστηκε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια ναυμαχιών, χάνοντας το ένα μάτι και το ένα χέρι του. Από τις πολλές νίκες του γνωστότερη είναι αυτή στη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ, το 1805, η οποία ήταν και η τελευταία του: μια σφαίρα από Γάλλο σκοπευτή τον βρήκε στον αριστερό ώμο κι ο Νέλσον υπέκυψε στο τραύμα του λίγο πριν τη λήξη της ναυμαχίας.Οι Βρετανοί τον αποκάλεσαν “Θεό του Πολέμου” και μετά τον θάνατό του τον ανακήρυξαν δίκαια εθνικό ήρωα, μέγιστο των θαλασσών. Ήταν ο πρώτος διδάξας την ανάπτυξη της κατ΄ ιδίαν κρίσης των αξιωματικών με ελευθερία διατύπωσής της. Σε όλες τις ναυτικές ακαδημίες το όνομά του αναφέρεται με ιδιαίτερη τιμή και σεβασμό.
9 Ιανουαρίου 1908: Γεννιέται η Σιμόν ντε Μποβουάρ (1908 – 1986), Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος, διανοούμενη, ακτιβίστρια και φεμινίστρια. Υπήρξε σύντροφος του διάσημου υπαρξιστή φιλοσόφου Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Το γνωστότερο έργο της υπήρξε “Το Δεύτερο Φύλο”, μια φεμινιστική ανάλυση της γυναικείας ύπαρξης και της καταπίεσης των γυναικών. Θα πρέπει να τονιστεί πως η ντε Μποβουάρ ήταν αρκετά ευέλικτη ως συγγραφέας. Ήταν εξίσου ικανή ως φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, πολιτική θεωρητικός, δοκιμιογράφος, καθώς και ως βιογράφος. Μετά το θάνατό της, η ντε Μποβουάρ έγινε αποδέκτης εξαιρετικού θαυμασμού και επαίνων, όχι μόνο εξαιτίας της αυξανόμενης αποδοχής του φεμινισμού στον ακαδημαϊκό χώρο, αλλά και λόγω της αυξανόμενης κατανόησης της επιρροής που είχε στο αριστούργημα του Σαρτρ “Το Είναι και Το Μηδέν”. Χωρίς αμφιβολία είναι μία από τους μεγαλύτερους Γάλλους στοχαστές σε ολόκληρη την ιστορία.