Στον δρόμο και τώρα και πάντα η απάντηση για τον Αλέξη

Αν κάτι άλλαξε στα οκτώ χρόνια που πέρασαν από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι η χειροτέρευση – έως κατακρημνισμού – των όρων ζωής και δουλειάς της εργατικής τάξης και ειδικά των παιδιών της. Της νεολαίας. Για την οποία, η σφαίρα του Κορκονέα στο σώμα ενός 15χρονου παιδιού ήταν και τότε, πολύ περισσότερο τώρα, σφαίρα στα όνειρα και τις ελπίδες της. Κανένας «στρουθοκαμηλισμός» – από όπου κι αν προέρχεται και όπως κι αν εκφράζεται – δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στην πραγματικότητα και στο γεγονός, ότι από εκείνο το ματωμένο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 και από τις οργισμένες νύχτες που ακολούθησαν, τίποτα δεν είναι πια ίδιο, όχι μόνο για εκείνη την γενιά των 15χρονων, αλλά για όλη την ελληνική κοινωνία.

Η απάντηση, τότε και τώρα, είναι ο δρόμος. Τόσο στην Αθήνα, όσο και σε πολλές άλλες πόλεις έχουν προγραμματιστεί πλήθος κινητοποιήσεων, ενώ, σήμερα το μεσημέρι, μαθητές και φοιτητές συγκεντρώνονται στα Προπύλαια.

Στις 8 το βράδυ, το σημείο που θα συγκεντρώσει τους διαδηλωτές είναι εκείνο της δολοφονίας, στη συμβολή των οδών Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (πρώην Τζαβέλα) και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια.

Συγκεντρώσεις και πορείες οργανώνονται και σε: Θεσσαλονίκη (18.00, Καμάρα), Πάτρα (12.00, Παράρτημα), Βόλο (18.00, Θόλο), Κομοτηνή (18.00, Παλιά Νομική), Αγρίνιο (18.00, πλ. Δημάδη), Τρίκαλα (18.00, πλ. Ρήγα Φεραίου) και Αλεξανδρούπολη (17.30, αναγνωστήριο ΔΠΘ).

Φυσικά, η κυβέρνηση «θωρακίζεται» με χιλιάδες αστυνομικούς, ΜΑΤ κλπ., με τα συστημικά ΜΜΕ ήδη να «ζυμώνουν» ατμόσφαιρα «ταραχών». Γνωστή τακτική, εκτός των άλλων και για την αποτυχία στους στόχους της.

Να θυμίσουμε ότι ο Σαραλιώτης, ο έτερος ειδικός φρουρός που βρισκόταν μαζί με τον Κορκονέα την στιγμή της δολοφονίας, αν και καταδικασμένος, αποφυλακίστηκε με περιοριστικούς όρους από το 2011. Οσο για τον άμεσο δολοφόνο είναι καταδικασμένος σε ισόβια.

Για την ιστορία ας αναφέρουμε ένα απόσπασμα από το σκεπτικό της απόφασης του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Αμφισσας στις 11 Οκτωβρίου του 2010 στο οποίο σημειώνεται η «ακατάσχετη επιθυμία του Επαμεινώνδα Κορκονέα να προκαλέσει με κάθε τρόπο άοπλα νεαρά άτομα και να κάνει επίδειξη ισχύος, εμφορούμενος από την ασφάλεια που του παρείχε η κατοχή του οπλισμού του». Ακόμη, χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά του «εριστική, ανάρμοστη και προκλητική».

‘Αραγε, όμως, αυτή η «ακατάσχετη επιθυμία» δεν αποτελεί προβολή – η ισχύς και η έκφραση της οποίας σχετίζεται φυσικά και με τον χαρακτήρα και την συγκρότηση του υποκειμένου – της κυρίαρχης κουλτούρας των δυνάμεων καταστολής διαχρονικά; Κουλτούρα που το σύστημα «ζυμώνει» στους μηχανισμούς του ώστε να μετατραπεί στην κατασταλτική συνείδηση ο λαός ως «εχθρός» και η νεολαία ως «στόχος»…