«ECHO BASEMENT»: «Αν όλοι οι άνθρωποι ασχολούνταν με μια μορφή τέχνης, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.»

Συνέντευξη σΤο Περιοδικό με αφορμή την αυριανή ζωντανή παρουσίαση του δίσκου τους στο ΙΛΙΟΝ Plus

Σαν φίλοι καθισμένοι σε ένα καφενείο πίσω από τις γραμμές του ηλεκτρικού, μια μπάντα που αποτελείτε από τον Δημήτρη, Χάρη, Άγγελο, Χρήστο και Γιάννη και βρίσκει την φωνή της στο πολύβουο χώρο της εγχώριας underground post rock σκηνής απαντά δίχως περιστροφές στα ερωτήματα που αφορούν τον πολύ καλό αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο δίσκο τους “PLACID” (διαβάστε την δισκοκριτική), τον λόγο που ασχολούνται παράλληλα με την μουσική ενώ όλοι βγάζουν τους μισθούς τους από διαφορετικές εργασίες και την κατάσταση που δυσκολεύει την δημιουργικότητα στο σήμερα. Συμπέρασμα. Το να ακούς απόψεις από νέους και ερασιτέχνες (εννοούμενο ως εραστές της τέχνης), καλλιτέχνες πολλές φορές είναι πράγμα πιο ενδιαφέρον από τα κονσερβοποιημένα μεγάλα επαγγελματικά ονόματα που κρύβουν την αλήθεια πίσω από τα συμβόλαια και τις πωλήσεις.

Γιατί ασχολείστε με την μουσική; Ποιος είναι ο λόγος;

ΑΓΓΕΛΟΣ: Όποιος το κάνει, δεν το κάνει για άλλο λόγο πέρα από το να εκφραστεί. Σε μια εποχή που η δημιουργικότητα και ο ελεύθερος χρόνος έχουν μειωθεί είναι πάρα πολύ σημαντικό οι άνθρωποι να εκφράζονται μέσω της τέχνης γενικότερα.

ΧΡΗΣΤΟΣ: Όπως έχει πει και ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, «αν όλοι οι άνθρωποι ασχολούνταν με μια μορφή τέχνης, αν είχανε μια παραγωγικότητα ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.» Να μην είσαι δηλαδή μόνο δέκτης αλλά και πομπός.

Τι ιδιαιτερότητα έχει ο ήχος σας; Ο δίσκος σας μου άρεσε σαν σύνολο, αλλά θέλω να μου πείτε και εσείς.

ΧΑΡΗΣ: Υπάρχουν στοιχεία αρκετά που βγάζουν μια ιδιαιτερότητα. Έχουμε ανατολίτικες κλίμακες καθώς και τύμπανα με παραδοσιακά στοιχεία. Έχουμε τέτοιες επιρροές και αν και ανεπαίσθητες, σίγουρα φαίνονται στο τελικό αποτέλεσμα.

ΧΡΗΣΤΟΣ: Έχουμε το φλάουτο το οποίο δεν υπήρχε στην alternative μουσική. Ένα όργανο που ποτέ δεν έχει βρει τον ρόλο του μέχρι τώρα σε αυτό το είδος μουσικής. Η τρομπέτα για παράδειγμα έχει μπει δομικά στην σύγχρονη μουσική. Αλλά το φλάουτο; Πιστεύω πως μας χαρακτηρίζει και είναι και μια πρόκληση.

Γιάννη, θες να προσθέσεις κάτι (αναφερόμενος στον 5^ο μέλος της μπάντας);

(Δυστυχώς ο Γιάννης δούλευε εκείνη την ώρα στο καφενείο που γινόταν η συνέντευξη και χαμογέλασε γνέφοντας ότι γενικά συμφωνεί.)

Ποιος γράφει τα τραγούδια;

ΧΑΡΗΣ: Τους στίχους τους γράφει ο Χρήστος αλλά τη μουσική συλλογικά. Έρχεται η ιδέα και δουλεύεται μέσα από τις πρόβες και αν ξεκινάει από άλλη αφετηρία μπορεί να φτάσει αλλού.

ΧΡΗΣΤΟΣ: Τι σημασία έχει ποιος έγραψε το τάδε ριφάκι;

ΧΑΡΗΣ: Θα ήθελα να πω εδώ ότι ο δίσκος έχει μια συνέχεια και μια συνοχή. Είναι ενιαίο το στυλ, αποβλήθηκαν κομμάτια από τον δίσκο γιατί δεν μπορούσαν να ταιριάξουν με το ύφος του δίσκου. Γενικά δεν μπορείς να βασίζεσαι σε ένα δυο κομμάτια για να πεις ότι κάνεις δουλειά. Πρέπει ένας δίσκος να είναι δίσκος με συνοχή.

Ξενόγλωσσος στίχος; Μιλάει στο κοινό; Τώρα που για παράδειγμα βλέπουμε μια στροφή του κοινού στην ελληνική παράδοση;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Εγώ πιστεύω ότι έχει γίνει στροφή στον αγγλικό στίχο. Πάρα πολλές μπάντες έχουν δημιουργηθεί που έχουν ξενόγλωσσο στίχο. Ανεβαίνει η ελληνική σκηνή και βγαίνει και στο εξωτερικό. Πέραν ότι σαν άκουσμα μου κάθεται πολύ καλύτερα στο αυτί.

ΧΡΗΣΤΟΣ: Υπάρχει η τάση που λες. Υπάρχουν πειραματικά ροκ με παραδοσιακά στοιχεία  και ελληνικά παραδοσιακά όργανα ή hip hop με ελληνικό στίχο αλλά παράλληλα ας σκεφτούμε και το άλλο. Φέτος το καλοκαίρι έχει και τρία μεγάλα μουσικά φεστιβάλ με μεγάλες ξένες μπάντες. Αυτό πάει να πει πως υπάρχει ένα μεγάλο κοινό που ακούει ξένο στίχο. Όμως στην ερώτηση θα έλεγα, πως κάθε είδος μουσικής είναι συνδεδεμένο από τη γέννα του με συγκεκριμένη γλώσσα. Δεν θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος το ρεμπέτικο με αγγλικό στίχο. Η φύση της ροκ είναι αυτή. Ο αγγλικός στίχος. Πριν πολλά χρόνια που παίζαμε με ελληνικό στίχο και αποφασίσαμε να το γυρίσουμε στο αγγλικό με τον Χάρη, σκεφτήκαμε πως θα ήταν come on baby light my fire, στα ελληνικά…

ΧΑΡΗΣ: Άναψε το τσιγάρο, δώσ’ μου φωτιά..

ΧΡΗΣΤΟΣ: Ή «ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ». Αλλά αν πεις τώρα παίζοντας ροκ και φωνάζεις «έλα μωρό μου άναψε μου φωτιά» δεν στέκει. Δεν είναι τυχαίο ότι όποια μπάντα έχει κάνει καλή δουλειά με ελληνικό στίχο έχει αυτοπεριοριστεί στις λέξεις και στις έννοιες. Ή το πάει πολύ ποιητικά όπως τα Διάφανα Κρίνα  ή με πιο underground στιχουργία βλέπε Τρύπες.

ΧΑΡΗΣ: Αν και γενικά, μην μένουμε στο στίχο. Έχουμε και τρία ορχηστικά κομμάτια στον δίσκο. Αλλά έτσι είναι η ροκ προδιαθέτει να ακούσεις αγγλικό στίχο.

ΧΡΗΣΤΟΣ: Την φωνή μπορείς να την δεις σαν άλλο ένα μουσικό όργανο μέσα στο σύνολο. Είναι σημαντικό τι θα πει αλλά μπορεί και πρέπει αυτόνομα να εξυπηρετεί και την μουσική ως μελωδία. Πολύ λένε γενικά για τον ξενόγλωσσο στίχο πως δεν καταλαβαίνουμε στα live τι λέτε. Αλλά για παράδειγμα οι SIGUR ROS που είναι Ισλανδοί , καταλαβαίνει κανείς τι λένε; Μπορεί να λένε και τα ίδια. Αλλά γενικά και να μην το καταλάβεις πλήρως, όλο κάτι θα πιάσεις και θα γεννήσει σίγουρα συναισθήματα.

Στα live αποκλειστικά παρουσιάζετε δικό σας υλικό. Δεν μειώνει την προσέγγιση του κοινού αυτή η απόφαση;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Θέλω να παίζω τραγούδια που έχω συμμετάσχει στην δημιουργία τους. Πέρα τούτου θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να αποδόσεις μια διασκευή καλά. Να προσεγγίσεις  και να φτάσεις το επίπεδο του original. Σαν ακροατής θέλω να πάω σε μπάντες και να ακούω τραγούδια από μπάντες καινούριες που δεν τις ξέρω και τραγούδια που δεν ξέρω.

ΑΓΓΕΛΟΣ: Διασκευάζεις κάτι μόνο αν πιστεύεις πως μπορείς να το αναδείξεις, να το εξελίξεις. Δεν έχει νόημα να παίζω Pink Floyd και να λέω «κοιτάξτε πως παίζω». Είναι σαν την ποίηση. Δεν βάζεις δυο ακόρντα και λες μελοποιώ ποίηση. Πρέπει να την σεβαστείς.

ΧΑΡΗΣ: Αν έχεις δικό σου υλικό δεν χρειάζεται να κάνεις διασκευές για να αναδείξεις τη μπάντα. Μου φαίνεται «ερασιτεχνικό» να χρησιμοποιείς τις επανεκτελέσεις για να αναδειχθείς.

Τι εικόνα προσλαμβάνεται από το κοινό, τι ανταπόκριση και τι σας κάνει να συνεχίζετε;

ΑΓΓΕΛΟΣ: Νομίζω ότι το κοινό ενώ θέλει, ζει μια τόσο βίαιη πραγματικότητα και μια συρρίκνωση του ελεύθερου χρόνου που δυσκολεύεται να ακούσει την μουσική. Δεν έχει την ίδια επιθυμία όπως παλιότερα. Δεν ψάχνει την τοπική σκηνή εύκολα.

ΧΡΗΣΤΟΣ: Ο κόσμος ακούει youtube. Δεν ακούει μουσική. Ενάμιση λεπτό και μετά στο επόμενο που του προτείνει το youtube. Αλλά παράλληλα υπάρχει και κόσμος που πάει στις συναυλίες. Ο Άγγελος έχει δίκιο σίγουρα σε αυτό. Είναι μικρή η συμμετοχή σε σχέση με τον πληθυσμό της πόλης. Αλλά και εκατό άτομα να είναι, αφού έτσι είναι τα πράγματα, καλό είναι.

ΑΓΓΕΛΟΣ: Αυτό έχει σχέση και με τα μαγαζιά. Για να ακούσεις μουσική πρέπει να δώσεις 20 ευρώ πλέον. Εισιτήριο και δυο ποτά, ας πούμε. Αυτό δυσκολεύει τα πράγματα.

Εταιρίες και συμβόλαια. Ποια εμπόδια βρίσκει μια νέα μπάντα που δεν έχει από πίσω της τα «κατάλληλα» σπρωξίματα;

ΧΑΡΗΣ: Το ζήτημα με τις εταιρίες είναι προφανές χρόνια τώρα. Και έτσι είναι δύσκολο να κάνεις γνωστή την δουλειά σου. Αλλά η αλήθεια είναι πως δεν θέλουμε να βγάλουμε λεφτά από αυτό. Έχουμε άλλες δουλειές. Θέλουμε να ξαλαφρώσουμε και να νιώσουμε ότι κάτι δίνουμε στο διπλανό μας, Οι εταιρίες βλέπουν καθαρά οικονομικά. Εμείς από την τσέπη μας δώσαμε για το δίσκο. Οι εταιρίες είναι λίγες και συγκεντρωμένες. Η δικτύωση όμως με συγκροτήματα μπορεί να βοηθήσει να γίνει γνωστό το υλικό μας.

ΧΡΗΣΤΟΣ: Μια εταιρία αυτό που παρέχει είναι η δυνατότητα να υπάρχει ο δίσκος στα δισκοπωλεία και ο δίσκος α πουληθεί νόμιμα πέρα. Από την άλλη η κάθε μπάντα είναι μόνη της. Πρέπει εκεί, οι μπάντες να δημιουργούν ένα είδος σκηνής και να αλληλοβοηθιούνται και να προωθούν από κοινού του έργου τους. Με κοινές συναυλίες και φεστιβάλ είτε αυτά έχουν στενά πολιτιστικό χαρακτήρα ή και πολιτικοκοινωνικό. Να υπάρχει βοήθεια από το πιο απλό, για παράδειγμα, από το να δανείσεις ένα ενισχυτή μέχρι και να προωθείς το δίσκο μιας άλλης μπάντας.

Το πρόβλημα πιστεύω είναι ότι σήμερα δεν υπάρχουν και παραγωγοί που να παίζουν τον ρόλο του δημιουργών. Αλλά είναι εμπορικοί εκπρόσωποι.

ΧΑΡΗΣ: Ο Θοδωρής Ζεφκιλής έκανε την παραγωγή σε εμάς και είμαστε ευγνώμονες σε αυτόν. Γιατί; Έγινε κατευθείαν το 6^ο μέλος της μπάντας. Ενώ ξεκίνησε στην αρχή απλά με ενδιαφέρον προς την δουλειά μας, τελικά έριξε τετραπλάσια δουλειά από αυτό που είχαμε συμφωνήσει. Αυτό είναι απόδειξη πως υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν την ψυχή τους και αγαπάνε αυτή την δουλειά και αγαπάνε την μουσική και το τι προσφέρει σε ένα άνθρωπο.

ΧΡΗΣΤΟΣ: Κοίτα, κάτω στην βάση, στα μουσικά στούντιο, εκεί που κάθε καλλιτέχνης που φτιάνει τη μουσική του, εκεί υπάρχουν ηχολήπτες που το πονάνε αυτό που κάνουνε. Δεν θα αφήσουν να βγει κάτι που να μην έχει ποιότητα. Δες ας πούμε, πολλοί λένε ότι δεν υπάρχουν μπάντες και νέες μουσικές, αλλά σε δεκαπέντε μαγαζιά παίζουν καθημερινά πολύ ωραία συγκροτήματα και ακόμη και με τραγικό ήχο οι μπάντες προσπαθούν. Γύρω τους υπάρχουν οι φίλοι, ηχολήπτες, φωτογράφοι, designer που ρίχνουν βάρος για το τελικό αποτέλεσμα μόνο που αυτό δεν έχει την εμπορική μορφή, την εμπορική σχέση που πιστεύουμε.

Τα μαγαζιά βοηθάνε στην προώθηση;

ΧΑΡΗΣ: Δεν υπάρχουν λαιβάδικα. Είναι είτε μεγάλες σκηνές που δουλεύουν με συγκροτήματα από το εξωτερικό αλλά σε γενικές γραμμές τα μικρά συγκροτήματα δουλεύουν σε στενό κύκλο μαγαζιών. Αυτοί οι λίγοι είναι και αυτοί που πραγματικά ασχολούνται και δείχνουν να έχουν ένα μεράκι. Συνολικά είναι πολύ στενά τα πλαίσια για να λειτουργήσει μια μικρή ανερχόμενη μπάντα. Πάλι εξαρτάται από την δικτύωση. Ακόμα και η Αθήνα δεν είναι τόπος των live δηλαδή.

Για ποιο πράγμα μιλάνε οι στίχοι σας. Η πραγματικότητα γύρω μας καταρρέει. Τι ευθύνη νιώθετε μπρος σε αυτό;

ΧΡΗΣΤΟΣ: Τι να πω; Αυτό που θα ήθελα να πω είναι ότι η ιστορία της τέχνης δείχνει ότι πάντα υπήρχαν καλλιτέχνες που και συνειδητά όταν πέφταν κορμιά, όταν είχαμε κρίσεις και πολέμους, μιλούσαν για τα καβουράκια και για τον ήλιο και την θάλασσα και έτσι ήταν αποκομμένοι από την κοινωνική πραγματικότητα. Εμείς είμαστε τελείως αντίθετοι σε μια τέτοια στάση. Σε τι βαθμό επιτυγχάνεται όμως το αντίθετο από εμάς, ας το κρίνει το κοινό. Τώρα να πούμε το τάδε κομμάτι έχει πολιτικές αναφορές ή εξεγερτικές διαθέσεις ή είναι ερωτικό, καλύτερα θεωρούμε να μας πει ο ακροατής τι του έβγαλε παρά να του πω εγώ τι να καταλάβει. Σαφώς όμως και έχουμε πολιτικές αναφορές.

ΧΑΡΗΣ: Το να ταράξεις τα νερά είναι κάτι το ουτοπικό να το κάνεις μέσω της τέχνης. Έτσι έχει δείξει η ιστορία. Ό,τι βγαίνει στην τέχνη είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών συνθηκών και των αγώνων του λαού και την ίδια στιγμή, μπορεί να επηρεάσει με τον τρόπο της τις κοινωνικές εξελίξεις. Η δικιά μας θέση για την τέχνη είναι απλά να βάζουμε ένα λιθαράκι, με τον δικό μας τρόπο, μέσα στους κοινωνικούς αγώνες.

ΑΓΓΕΛΟΣ: Γενικά ο μουσικός πρέπει να είναι αξιοπρεπής.

ΧΡΗΣΤΟΣ: Το θέμα δεν είναι ταράξεις τα νερά. Αυτό είναι εύκολο γιατί ούτως ή άλλως, άλλος κατέχει τα νερά.

Η τέχνη θεωρείτε πως μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα;

ΧΡΗΣΤΟΣ: Όπως είπαμε πριν, από μόνη της σε καμιά περίπτωση. Μπορεί να αποτυπώσει σε ένα βαθμό, να προβληματίσει, και αυτό με την σειρά του μπορεί να κινήσει διαδικασίες που μπορούν να συμβάλουν στο να αλλάξει η πραγματικότητα.

ΑΓΓΕΛΟΣ: Όχι. Η τέχνη που γενικά και αόριστα πάει μαζί με τον κόσμο, αυτή που πάει από πίσω ή αυτή που τον τραβάει με το ζόρι δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Αν όμως αυτός που δημιουργεί αφουγκράζεται αυτούς που αγωνίζονται τότε αγωνίζεται και ο ίδιος και έχουν μια διαλεκτική σχέση. Αγώνας για την ζωή και αγώνας για την τέχνη.

Οι Echo Basement είναι οι: Χάρης Ραζάκος (φωνή, φλάουτο), Δημήτρης Τράκας (ηλεκτ. κιθάρα), Χρήστος Κρεμαστάς (ηλεκτ. κιθάρα), Γιάννης Τσούτσας (μπάσο) και Άγγελος Γκιόκας (τύμπανα).

-Τις φωτογραφίες της μπάντας τις τράβηξε ο υπογράφοντας.

Πληροφορίες για την συναυλία

ECHO BASEMENT

opening act: Moon Taken Over

Πέμπτη 19 Μαΐου

9 μμ

Είσοδος: 5 ευρώ

ΙΛΙΟΝ Plus (Πατησίων και Κοδριγκτώνος 17)