Συναυλία για την Ηριάνα:

#Ιστορική συναυλία η χτεσινή. Περίπου 30.000 άνθρωποι έδωσαν το παρόν στη μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης του δικαστικού αγώνα που δίνει η φυλακισμένη Ηριάννα Β.Λ.

Οι Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Αγγελάκας, Manu Chao, Γιάννης Χαρούλης, Νατάσσα Μποφίλιου, VIC (Villagers of Ioannina City), Φοίβος Δεληβοριάς, Χαΐνης Δ. Αποστολάκης, Ματούλα Ζαμάνη, Δημήτρης Μυστακίδης, Σπύρος Γραμμένος, Social Waste, Εισβολέας, “ένωσαν” τις φωνές τους με αίτημα την αποφυλάκιση της  Ηριάννας που διώκεται για συμμετοχή σε τρομοκρατική δράση με την φυλάκιση της να παρατείνεται.

Αυτή η χτεσινή, η συναυλία το Δεκέμβρη του ’08 στα Προπύλαια, οι μεγάλες συναυλίες για τις Σκουριές, εκείνες στο Σπόρτινγκ και το θέατρο Πέτρας για τα παιδιά της αντίφα μοτοπορείας, τους πολιτικούς κρατούμενους και τις φυλακές ΄Γ τύπου, τον Σεϊσίδη κλπ. είναι για τη γενιά μας και την εποχή μας αντίστοιχες των πρώτων συναυλιών που δίνονταν μετά τη χούντα. Τηρουμένων των αναλογιών και των διαφορετικών συνθηκών.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλες σχετίζονται με μαχητικές δράσεις αντίστασης και τον τρόπο που το κράτος έκτακτης ανάγκης εδώ και χρόνια στοχοποιεί, ποινικοποιεί, καταστέλλει όχι μόνο αυτές τις πράξεις αντίστασης και τους άμεσα εμπλεκόμενους αλλά έναν ολόκληρο πολιτικό και κοινωνικό χώρο, τους φίλους τους συγγενείς, τις προσωπικές σχέσεις, την ίδια τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα αγωνιστών.

Οι συναυλίες αυτές είναι “μαγικές στιγμές” γιατί ενώνουν τις φωνές, τις κιθάρες και τα πικαπ τους καλλιτέχνες διαφορετικών αφετηριών και άνθρωποι κάτω από τη σκηνή που νιώθουν ότι από από επίσης διαφορετικές αφετηρίες μπορούν και συγκροτούν -έστω- μια κοινότητα κοινών αντανακλαστικών, αξιών και στάσης ζωής, προφανώς με διαφορετικές ταχύτητες και επίπεδα συνείδησης , στράτευσης κλπ.

Στη σκηνή σε τέτοιες συναυλίες έχουν ανεβεί τύποι σαν τον Θανάση , τον Αποστολάκη, τον Αγγελάκα, τον Μάλαμα τους Vic , τον Αλκίνοο κ.α. από κοντά κι ο πιο σκληρός ήχος χιπ χοπ και ροκ, πανκ κλπ με τους Last Drive, τους Social Waste, τους Deus Ex Machina, τον Πουλικάκο κλπ. Η παλιά αριστερή καλλιτεχνική πρωτοπορία αυτή των συναυλιών της μεταπολίτευσης που αναφέρθηκαν παραπάνω, εν πολλοίς, δεν έχει σχέση με τίποτα από αυτά. Κυρίως μετέχει σε φιλανθρωπικού τύπου συναυλίες μεγάλων καναλιών και άλλων αντίστοιχων οικοδεσποτών. Από τη μία το Σπόρτινγκ, το Γουδή, τα Προπύλαια, το Σύνταγμα και από την άλλη το Καλλιμάρμαρο. Υπάρχουν και κάποιοι σε ενδιάμεση ζώνη που μπορούν να πάνε και στα δυο… Όχι ότι κατά τη γνώμη μου πρέπει να απολυτοποιούμε τέτοιες συζητήσεις, γιατί το θέμα είναι ότι όλοι όσοι αναφέρθηκαν παραπάνω και άλλοι τόσοι δεν είναι στατικά δεδομένα, καταχωρημένα σε μια εξίσωση ορθής πολιτικής συμπεριφοράς, όπως την έχουμε τυχόν ορίσει στα εργαστήρια καλλιέργειας και ελέγχου της ριζοσπαστικότητας. Όλοι αυτοί και άλλοι τόσοι διαμορφώνουν την εποχή, τα γεγονότα και τον κόσμο που τους παρακολουθεί, αλλά διαμορφώνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό και από αυτά.. Αποτελούν εν τέλει ζωντανή απόδειξη ότι συμβαίνουν ακόμη ενδιαφέροντα αλλά και αντιφατικά πράγματα.

Πάντως προσωπικά οφείλω να ομολογήσω πως τα δυο τελευταία χρόνια μόνο σε καμιά 2-3 συναυλίες ένιωθα λόγο καλά πολιτικά, λίγη από εκείνη την αισιόδοξη ένταση, τη μέθεξη της συλλογικότητας, όπως χτες που έβλεπα τους γύρω μου περισσότερο από αυτούς που ανέβηκαν στη σκηνή κι ένιωθα ότι είμαι στο “δικό μας στρατόπεδο”. Χωρίς αυταπάτες ότι είναι όλοι “φρουροί της επανάστασης” κλπ. Ούτε άλλες τέτοιες “αυστηρές” , άστοχες συζητήσεις με ερωτήματα “που είναι όλοι αυτοί στο κίνημα” κλπ. Αφού ποτέ στην ιστορία τα κινήματα, οι εξεγέρσεις, οι επαναστάσεις τα κοινωνικά και πολιτικά μπλοκ που γίνονταν επικίνδυνα και ικανά να αλλάξουν την κανονικότητα δεν διαμορφώνονταν με ενιαίο και χωρίς αντιφάσεις και διαφορετικές ταχύτητες τρόπο…

Τέλος πάντων. Είναι Σεπτέμβρης του 2017. Και αν κρατάμε κάτι από τέτοιες συζητήσεις και άλλες αντίστοιχες δεν πρέπει να απέχει πολύ από το εξής:

Η Ηριάννα και ο Περικλής, οι αναρχικοί και κομμουνιστές πολιτικοί κρατούμενοι πρέπει να αποφυλακιστούν πάσει θυσία, με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο. Όχι γιατί αποτελούν το καταφανές και “εύκολο” παράδειγμα “αθωότητας” αλλά επειδή παρότι πολλές φορές αποτελούν κάτι τέτοιο τιμωρούνται επιδεικτικά και βάναυσα. Εκεί που τελειώνουν τα επιχειρήματα, όχι γιατί καταρρίπτονται αλλά γιατί κυνικά αποσιωπούνται, εκεί να ξεσπάει ξανά η σύγκρουση. Χωρίς τέλος και σταματημό. Να φοβηθούν οι εμπνευστές της σκευωρίας, να πάει ο φόβος στη δικιά τους μεριά. Να ακυρωθεί το μήνυμα που θέλουν να στείλουν, να νιώσουν λίγη από την ανατριχίλα που δημιουργούν οι ίδιοι. Να επιστρέψει κοντά στους δικούς της η Ηριάννα πιο δυνατή, πιο γεμάτη και να μπορεί να μας πει κάτι σαν κι αυτό: “μην σκύβετε το κεφάλι, μην χάνετε την ελπίδα. Και στις πιο σκοτεινές στιγμές δεν μπορούν να μας στερήσουν την ελπίδα και τη δυνατότητα ότι θα βγούμε νικητές”. Για ζωή με αξιοπρέπεια, έτσι όπως τη θέλουμε, έτσι όπως τη διεκδικούμε, έτσι όπως τη φτιάχνουμε στις μικρές και μεγάλες μας γιορτές/ αντιστάσεις/ στιγμές…

Να δικαιώσουμε αυτό που νιώσαμε χτες: ότι υπάρχει ακόμη – υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί.

* Φωτό εξωφύλλου: Μάριος Λώλος