Τα κατάφερε, τα καταφέραμε! Η Χρυσή Αυγή τελείωσε

Ήταν μεγάλο το τίμημα που πληρώθηκε για το αποτέλεσμα αυτής της δίκης. Γιατί θέλουμε οι άνθρωποί μας ζωντανοί να παλεύουν ενάντια στον φασισμό και την κάθε αδικία. Μέσα από την παρουσία τους στον δρόμο, μέσα από τα τραγούδια τους, τις εκδηλώσεις και το πάθος τους για μια καλύτερη και δίκαιη ζωή.

Οι ζωές που χάθηκαν μας λείπουν. Και από τις 7 Οκτώβρη 2020 και μετά θα μας λείπουν ακόμα περισσότερο, γιατί δεν είναι μαζί μας να γιορτάζουμε το κάθε τσάκισμα που θα υφίστανται οι κάθε λογής ναζί και φασίστες. Ίσως, όμως, από τις 7 Οκτώβρη και μετά να είμαστε λίγο πιο ήσυχες, λίγο περισσότερο ανακουφισμένοι ότι τουλάχιστον οι ζωές αυτές δε χάθηκαν αδικαίωτες. Στις μάχες που έχουμε μπροστά μας, αυτό θα είναι καθοριστικό. Να μπορούμε να κοιτάμε ψηλά και να τους χαμογελάμε, να τους φωνάζουμε “Τα κατάφερες, γιε μου!”.

Το κλίμα της μέρας αυτής φτιαχνόταν από καιρό. Όσο πλησίαζε η 7^η Οκτώβρη, στους δρόμους πλήθαιναν τα πανό και τα στένσιλ, οι παρεμβάσεις και οι εκδηλώσεις. Στα social media λιγόστευαν άλλες αναρτήσεις και τα προφίλ γέμιζαν ετικέτες Δεν Είναι Αθώοι, Είναι ένοχοι κτλ. Στις 6 Οκτώβρη υπήρχε μία σιγουριά ότι θα ήμασταν μεγάλο πλήθος κόσμου στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Είναι η πρώτη φορά ίσως μετά από πολλά χρόνια που αυτή η σιγουριά της συγκέντρωσης δημιουργούσε μια μεγάλη αισιοδοξία για την απόφαση. Είναι η πρώτη φορά που νιώσαμε ότι αυτό που συνέβαινε online ήταν σα να συνέβαινε δια ζώσης, σα να ήμαστε όλοι και όλες μαζί και να καταστρώνουμε σχέδια από κοντά. Νομίζω ότι δεν έχει υπάρξει άλλη τέτοια αντίστοιχη κατάσταση στην Ελλάδα που να λαμβάνει διαδικτυακά τέτοια πολιτικά ποιοτική διάσταση ώστε να φαίνεται ότι θα παίξει ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων. Ίσως να μην έχει υπάρξει και άλλη φορά στην πολύ σύγχρονη ιστορία που το αντιφασιστικό κίνημα παίρνει τέτοιες διαστάσεις που φτάνει στο σημείο να πιέζει ολόκληρο το αστικό πολιτικό μπλοκ να πάρει ξεκάθαρη θέση ενάντια στη Χρυσή Αυγή -και ας φαινόταν ότι κάποιοι έπαιρναν τη θέση αυτή σα να κατάπιναν μουρουνέλαιο, που έγραψε και ένας φίλος στο fb.

Το κλίμα αυτό, όμως, δε γεννήθηκε αυτές τις τελευταίες μέρες. Το κλίμα αυτό γεννιέται από τότε που η Δήμητρα Ζώρζου, αυτόπτης μάρτυρας στη δολοφονία τού Παύλου Φύσσα, αποφάσισε να σταθεί θαρραλέα στη δίκη και να αναγνωρίσει πρόσωπα, σε πείσμα των απειλών που δεχόταν και των “παραινέσεων” της Αστυνομίας να μην εμπλακεί με την υπόθεση. Άρχισε να γεννιέται από τότε που η Παρασκευή Καραγιαννίδου, έτερη αυτόπτης μάρτυρας στη δολοφονία τού Παύλου Φύσσα, επικοινώνησε με τη μητέρα της εκείνο το βράδυ, όπως αναφέρει ο συνήγορος Πολιτικής Αγωγής Θ. Καμπαγιάννης, “για να της πει ότι είναι σε ένα αστυνομικό όχημα, ότι υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας μιας δολοφονίας και ότι πάει να καταθέσει. Και η μητέρα της είπε τότε: «κατέβα τωρα από το αυτοκίνητο όπου κι αν είσαι, πάρε ενα ταξί και γύρνα σπίτι σου». Και η Καραγιαννίδου τής απάντησε: «αν ήταν κάτω πεσμένος ο αδελφός μου, θα έλεγες το ίδιο;»”.

Ίσως το κλίμα αυτό να γεννήθηκε ακόμα πιο πριν. Όταν ξεκινούσαν τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και στις πλατείες το 2011 φροντίζαμε να διαχωρίζουμε τη θέση μας και να λέμε ότι δεν είμαστε όλοι ένα. Χωρίς να συγκροτείται ακόμα ένα πολύ δυναμικό αντιφασιστικό κίνημα τότε, ήταν όμως η πάνω και η κάτω πλατεία. Φροντίζαμε να κάνουμε σαφές ότι δεν είμαστε από την ίδια πλευρά που διαμαρτυρόμαστε. Και ακόμα τότε, οι απόπειρες της Χρυσής Αυγής να διεισδύσουν στον κόσμο που μαζευόταν εκεί δεν ευοδώνονταν εντελώς. Είχαν αρχίσει ήδη, βέβαια, από καιρό να έχουν “παρουσία” στον δρόμο και οι προσπάθειές τους ευοδώθηκαν σύντομα, αμέσως μετά το τέλος των πλατειών, καθώς το αστικό κράτος έβλεπε την οργή που ξεχείλιζε από τα μνημόνια και τους χρειαζόταν να τη μαζέψουν.

Όπως την έβλεπε και αρκετά χρόνια νωρίτερα, το 1998, όταν ξαφνικά ανακαλύπταμε ότι απέναντι στη μάχη για να καταργηθεί ένας εκπαιδευτικός νόμος μπορεί να υπάρξει δολοφονική επίθεση αυτού του εφεδρικού στρατού που μπορεί να αναλαμβάνει ό,τι δεν μπορούν εύκολα να κάνουν τα ΜΑΤ και οι επίσημες κρατικές δυνάμεις καταστολής. Δε θα ήταν ωφέλιμο για την καινούργια περίοδο του “εκσυγχρονισμού” στην οποία είχαμε ήδη μπει να χρησιμοποιούν Καλαμπόκες για να σπάνε την ορμή των κινημάτων. Όπως έγραψε και ο Δημήτρης Κουσουρής, “Εκείνος που ήμουν, όταν δέχτηκα μαζί με τους συντρόφους μου το χτύπημα του 1998, αναγκάστηκε να συνειδητοποιήσει πως αυτά που μάθαμε από τους μεγάλους, τους γονείς και τους παππούδες μας, για τις φασιστικές παρακρατικές συμμορίες του μεταπολέμου, τους ΜΑΥδες του Εμφυλίου και τα Τάγματα Ασφαλείας της Κατοχής δεν ανήκαν σε κάποιο παρελθόν που είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Οι επιβιώσεις και οι μεταμορφώσεις του φασισμού μπορούσαν όχι μόνο να αποκτούν νέους τρόπους διασύνδεσης και συναλλαγής με το «βαθύ κράτος», αλλά και να απειλούν μέχρι και σήμερα την πολιτική και φυσική μας υπόσταση…”.

Αυτή τη φυσική υπόσταση που έχασαν ο Σαχζάτ και ο Παύλος το 2013. Και γι’ αυτό μας έλειπαν σήμερα. Όπως και άλλοι.

“Τα 4 λεπτά του Παύλου ήταν πολύ σημαντικά για να μπορέσουμε να τους μαζέψουμε”, είπε η Μάγδα Φύσσα μετά την απόφαση, ενώ την ίδια ώρα στην άλλη πλευρά τού Ατλαντικού, ο Derek Chauvin έβγαινε ελεύθερος με εγγύηση για τη δολοφονία τού George Floyd. Τα 8 λεπτά και 43 δευτερόλεπτα του Floyd προς το παρόν δε δικαιώθηκαν και γίνεται και για μας εδώ ένας από αυτούς που θα περιμένουν να δικαιωθούν.

Εν αναμονή της ανακοίνωσης των ποινών, το επόμενο βήμα είναι σύντομα κοντά μας. Πρέπει να ακολουθήσουν τον δρόμο για τη φυλακή και όσοι μπορεί να μην έγιναν ποτέ μέλη της εγκληματικής οργάνωσης, κοινωνικά, ωστόσο, αποτυπώνουν τη βαθειά ιδεολογία και πρακτική της Χρυσής Αυγής. Στις 21 Οκτωβρίου ο Ζακ θα περιμένει τη δική του δικαίωση. Και το “τείχος της δικαίωσης” θα είμαστε πάλι εμείς.

Κείμενο: Ελένη Παγκαλιά, Φωτογραφίες: Μάνος Καλλιμικράκης