Τα κλειστά γήπεδα και τα κλειδωμένα «αρμόδια» μυαλά...

Εδώ, στο ToPeriodiko.gr αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το αφιέρωμα στα τεκταινόμενα του ελληνικού αθλητισμού.

Έχουν γίνει σίγουρα πολλά, στο πολύπαθο -όπως πολλοί το χαρακτηρίζουν- ελληνικό, επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι τα φετινά γεγονότα των επεισοδίων στη Λεωφόρο, των επεισοδίων στον αγώνα κυπέλλου ανάμεσα σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ, της κλωτσοπατινάδας στο ΔΣ της Superleague και των σκανδάλων με «εγκληματικές συμμορίες και στημένα παιχνίδια, λίγοι θα διαφωνούσαν πως μοιάζουν με κορυφές σε παγόβουνα.

Ο κ. Κοντονής πάντως με αφορμή αυτά, και σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό, αποφάσισε από τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης την διακοπή του πρωταθλήματος αρχικά, έτσι ώστε να υπάρξει περιθώριο προώθησης αλλαγών. Στη συνέχεια είχαμε διεξαγωγή αγωνιστικών κεκλεισμένων των θυρών και πλέον έχουμε ένα νομοσχέδιο σε δημόσια διαβούλευση.

Κάποιες από τις αλλαγές που εξαγγέλονται φαίνεται να αφορούν την εξυγίανση – διαφθορά – διαιτησία που αφορά περισσότερο τους παράγοντες και επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο ποδόσφαιρο. Κάποιες άλλες όμως αφορούν πολύ πιο στοχευμένα τον έλεγχο των λεγόμενων οπαδών ή θεατών ή φιλάθλων.

Το νέο νομοσχέδιο που βρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση μπορείτε να διαβάσετε και να μελετήσετε εδώ: http://www.opengov.gr/ypepth/?p=2344

Για όλα αυτά εμείς πάντως αποφασίσαμε να δώσουμε το λόγο σε ανθρώπους που ασχολούνται με «τα γήπεδα» ώστε να μας πουν τις σκέψεις τους. ToPeriodiko λοιπόν συνομιλεί με αθλητικογράφους, φιλάθλους ή οπαδούς, ( + κάποιες ακόμη εκπλήξεις) με αφορμή όλη αυτή την ιστορία που ξεκίνησε με την περίφημη πλέον διακοπή και κορυφώθηκε σε αυτό που ονομάζεται «νέα μέτρα». Καθώς φυσικά και την επόμενη μέρα όλων αυτών των κινήσεων.

Εδώ το κείμενο – απάντηση του δημοσιογράφου στο «Κόκκινο 105,5», Διονύση Ελευθεράτου:

[hr]

Τα κλειστά γήπεδα και τα κλειδωμένα «αρμόδια» μυαλά… 

[hr]

Δεν είναι απλή υπόθεση όσα συμβαίνουν στα γήπεδα – ούτε φαντάζει εφικτή κάποια ανάλυση για αυτά, σε λίγες παραγράφους. Δεν είναι απλή υπόθεση κι όσα συμβαίνουν με αφορμή τον επαγγελματικό αθλητισμό, ούτε όσα διαπλέκονται με αυτόν. Εκτός εάν νομίζει κανείς πως ο Μαρινάκης κι ο Αλαφούζος μπορούν να θεωρηθούν πρωτίστως «περσόνες» του ποδοσφαίρου ή ότι το «φαινόμενου Μπέου» δεν θα υπήρχε, εάν ο συγκεκριμένος αστέρας δεν είχε θητεύσει στο «τιμόνι» του Πανιωνίου και του Ολυμπιακού Βόλου.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι ένα στερέωμα όπως το ποδοσφαιρικό, εξ ορισμού σύνθετο και δύσκολο, αντιμετωπίζεται κατ’ εξακολούθηση με υπεραπλουστεύσεις και σπασμωδικές ανακυκλώσεις μέτρων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η . πεπατημένη: Γίνονται επεισόδια σε ένα ή δυο γήπεδα; Να’ σου μια αγωνιστική στο πρωτάθλημα με αναμετρήσεις «κεκλεισμένων των θυρών», σε όλα τα γήπεδα. Συμβαίνει κάτι σε ένα ματς άλλης διοργάνωσης, όπως στον αγώνα Κυπέλλου ΑΕΚ – Ολυμπιακός; Να’ σου άλλη μία αγωνιστική με άδειες κερκίδες. Για την ακρίβεια, με εντελώς άδειες, καθ’ όσον ο συνδυασμός «οικονομική κρίση + ξενέρωμα» τις έχουν καταστήσει αφάνταστα αραιοκατοικημένες, ήδη.

Και μόνη η «δημοτικότητα», την οποία απολαμβάνει διαχρονικά το «κεκλεισμένων των θυρών» στις τάξεις των πάσης φύσεως «υπευθύνων», προδίδει απίστευτη ρηχότητα. Προδίδει επίσης υπόκλιση στην ευκολία του «αδειάσαμε πάλι όλα τα γήπεδα και δείξαμε ότι νοιαζόμαστε». Να γιατί:

Πρώτον: Εάν υποθέσουμε ότι το «κεκλεισμένων των θυρών» αποσκοπεί κυρίως στο οικονομικό «τσούξιμο» των ΠΑΕ, ώστε να τις παρακινήσει να κινηθούν οι ίδιες για την προληπτική αντιμετώπιση της βίας, τότε πρόκειται για αποτυχημένο «εξαναγκασμό».

Ζούμε σε μια εποχή, κατά την οποία ο μέσος όρος προσέλευσης κόσμου σε κάθε αγώνα της Σούπερ Λινγκ είναι μόλις 3.355 άτομα. Στα γήπεδα των 13 από τις 18 ομάδες της κατηγορίας, ο μέσος όρος πέφτει κάτω από τις 2.000, δηλαδή σε επίπεδα που κάποτε χαρακτήριζαν περισσότερο το .μπάσκετ, παρά το ποδόσφαιρο! Μόνον ο Ολυμπιακός κι ο ΠΑΟΚ υπερβαίνουν τις 10.000 ανά αγώνα, οι δε επιδόσεις κι αυτών θα ήταν  χαμηλότερες, εάν το «επιλεκτικό» κοινό τους δεν έσπευδε να γεμίσει – κι όχι πάντα ασφυκτικά- τα αντίστοιχα γήπεδα από δυο φορές. Δηλαδή στα μεταξύ τους ματς και σ’ εκείνα με τον Παναθηναϊκό (ελλείψει ΑΕΚ, τα «εμπορικά» ματς κάθε «μεγάλου» στην έδρα του είναι μόνον δυο).

Σε τέτοιες εποχές, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάνατζερ, ούτε τέρας οξυδέρκειας, για να αντιληφθεί ότι οι ΠΑΕ αντλούν χρήματα κυρίως από τις «παράπλευρες» πηγές (τηλεόραση, διαφημίσεις), ποντάροντας  ολοένα και λιγότερο στον «οβολό» όσων επιμένουν ακόμη να ξοδεύουν «τσουχτερά» αντίτιμα εισιτηρίων και χρόνο, όσων συντηρούν την – ελαφρώς «ντεμοντέ», πλέον-  «live» ιεροτελεστία του Σαββατοκύριακου  αντιστεκόμενοι στον πειρασμό της άνεσης ενός  καναπέ, απέναντι από κάποιον τηλεοπτικό δέκτη.

Εάν λοιπόν οι . αιώνιοι «αρμόδιοι» φωστήρες ήθελαν να πιέσουν αποτελεσματικά τις ΠΑΕ θα μπορούσαν, αντί να βάζουν βλακωδώς λουκέτα στα γήπεδα, να επιβάλλουν πρόστιμα που πραγματικά θα έκαναν τις εκάστοτε ένοχες να «ταρακουνηθούν». Ίσως και επί ποινή αφαίρεσης βαθμών, για τις περιπτώσεις που οι ΠΑΕ θα αρνούνταν να πληρώσουν. Αντ’ αυτού τι κάνουν; «Τιμωρούν» όσο κόσμο θέλει να πάει στο γήπεδο, ιδίως δε τους κατόχους εισιτηρίων διαρκείας, που έχουν ήδη πληρώσει! Μεγαλοφυές.

Δεύτερον: Εκτός από την οικονομική πλευρά της ιλαροτραγωδίας, υπάρχει και η ηθική. Η ιδέα ότι  «δεν τρέχει τίποτα» εάν «την πληρώνει» ο κόσμος, ή ακόμη κι αν κλέβονται ετσιθελικά και κατά το δοκούν οι κάτοχοι εισιτηρίων διαρκείας (διότι επί της ουσίας αυτό γίνεται), παραπέμπει σε ένα ανομολόγητο δόγμα – και το ισχυροποιεί:  Όσοι πηγαίνουν στο γήπεδο, δεν μπορεί, θα είναι ολίγον . ζώα, άρα δεν πειράζει, ό,τι κι αν πάθουν.

Ποιοι; Οι πάλαι ποτέ και εκ προοιμίου ευπρόσδεκτοι «πελάτες». Οι (μια φορά κι έναν καιρό) προορισμένοι να καταναλώσουν με δόξα, με τιμή και με ποπ – κορν ένα «προϊόν», το οποίο στις εποχές της «φούσκας» συνδέθηκε με πιστωτικές κάρτες και με αφελείς μεγάλες ιδέες. Όπως πχ ότι ακόμη κι ο Απόλλωνας Καλαμαριάς των 900 εισιτηρίων, εάν επιδιδόταν σε επιτυχημένο real estate και αποκτούσε νέο γήπεδο σε εμπορική περιοχή, τότε θα γινόταν ζάμπλουτος χάρη στους  καφέδες που θα έπινε ο κόσμος στα μαγαζιά της ομάδας (εγκαταλείποντας τα έως τότε συνήθη  στέκια του), αλλά και χάρη στο τζίρο που θα έκανε η μπουτίκ του συλλόγου. Διότι, ως γνωστόν, εάν ο οπαδός μιας ομάδας δεν αγοράσει 20 φανέλες για το παιδί του και από 10 για κάθε ανίψι του, δεν ησυχάζει.

Η «φούσκα» πέθανε κι ο κόσμος που επιμένει να πηγαίνει στο γήπεδο καλείται να καταπολεμήσει την . «παραφουσκωμένη» ιδέα, την οποία συντηρεί για τον εαυτό του. Μια ενδεχόμενη «παράπλευρη απώλεια» είναι – ας το καταλάβει και ας παραμένει έτοιμος για όλα. Να πάει εν μέρει χαμένο το διαρκείας του, να πνιγεί στα χημικά – ίσως μαζί με τα παιδιά του- στην περίπτωση που 100 μέτρα παραπέρα η Αστυνομία δεν βρίσκει άλλο τρόπο να αναχαιτίσει 50 επίδοξους «τσαμπατζήδες». Προσθέστε όσα «να» θέλετε. Στις εποχές μας ακόμη κι ο «καλός οικογενειάρχης που πρέπει να επιστρέψει στο γήπεδα» αντιμετωπίζεται ως ον περιορισμένων δικαιωμάτων, ακριβώς επειδή . θέλει να πάει στο γήπεδο!

Τρίτον: Η ηθική πτυχή της υπόθεσης επιβάλλει να δούμε κάτι ακόμη, αυτοτελώς. Τον πολλαπλό θρίαμβο της «συλλογικής τιμωρίας». Ο οπαδός μιας ομάδας τιμωρείται, επειδή την ίδια ομάδα υποστηρίζουν (;) κάποιοι χούλιγκανς. Σε ένα Σαββατοκύριακο υποχρεώνονται, ας πούμε, οι παίκτες 14 ομάδων να αγωνιστούν υπό συνθήκες απόλυτης παρακμής, δηλαδή στο νεκρό τοπίο των άδειων κερκίδων. Εξαναγκάζονται περίπου 23.500 φίλοι των μισών συλλόγων (πολλαπλασιάζουμε τον μέσο όρο επί επτά), δηλαδή  όσοι θα πήγαιναν στο γήπεδο, να νιώσουν «συνένοχοι» πενήντα ή εκατό «νοματαίων» που «έκαναν ντου» μία εβδομάδα νωρίτερα, στο όνομα του πάθους του για μια . άλλη ομάδα- την υπ’ αριθμόν «15»! Τιμωρείται πληθώρα ομάδων, στην έδρα των οποίων δεν έχει ανοίξει ρουθούνι, ποτέ.

Κι όλα αυτά, γιατί; Για το «φαίνεσθαι» της «μέριμνας», της «ευαισθητοποίησης», της «δραστηριοποίησης απέναντι στο πρόβλημα».

Αναλύσαμε μια μόνο θεσμική . εξυπνάδα, έτσι, για δείγμα. Θα μπορούσαμε να θαυμάσουμε την κουτοπονηριά αρκετών ακόμη. Ίσως το κάνουμε στο μέλλον. Μέχρι τότε, μία μόνο παράκληση προς όλους τους politically και athletically correct . παπαρολόγους: Να χαρείτε, την επόμενη φορά που θα θεωρήσετε ότι σας έχει δοθεί η δέουσα αφορμή, συγκρατηθείτε, μην επιδοθείτε στους χαριτωμένους ύμνους για τη Θάτσερ που «εξαφάνισε τον χουλιγκανισμό». Φροντίστε καλύτερα να μάθετε πόσες φορές, με πόσους τρόπους και πόσα χρόνια έπειτα από την τραγωδία του Χέιζελ έχουν σημειωθεί κρούσματα εξαγωγής βρετανικού χουλιγκανισμού (αφήστε δε τον χουλιγκανισμό εντός Αγγλίας, ο οποίος, μολονότι κατά 95% αφορά χώρους εκτός γηπέδων, απασχολεί αδιαλείπτως αστυνομία, κοινωνιολόγους κι εγκληματολόγους).

Τα σοβαρότερα περιστατικά σας αφήνουμε να τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Για την ιστορία σας λέμε ότι προ δωδεκαετίας για πρώτη φορά διανυκτέρευσε χούλιγκαν σε φυλακή του . Λιχτενστάιν κι αυτός ήταν Άγγλος που είχε ακολουθήσει την εθνική ομάδα. Ναι, έκαναν «τσαμπουκάδες» και στο Λιχτενστάιν τα . έμψυχα τεκμήρια του «εξαφανισμένου» αγγλικού χουλιγκανισμού.

Υπάρχει φυσικά και η «λύση» να κηρύσσεται υπαρκτή μόνον η βία που εκδηλώνεται μέσα στα γήπεδα. Άρα, την επόμενη φορά που θα σκοτωθεί κάποιος σε μία σύγκρουση «αλά Λαυρίου», οι «στατιστικές» θα μείνουν αμετακίνητες. Σωστά;

Διονύσης  Ελευθεράτος