«Τα κοινόχρηστα» της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου, εκδ. Καστανιώτη

Το σύνθημα της εποχής, ακριβοπληρωμένο, είναι «Μένουμε Σπίτι». Για να προστατευθούμε, να αφήσουμε έξω τον ιό, την απειλή… Ο ιός όμως ποτέ δεν βγήκε από το σπίτι κι αν βγήκε έβρισκε πάντα χαραμάδα να περάσει. Ο ιός της μοναξιάς δεν χρειάζεται εμβόλιο, δεν χρειάζεται συνταγή γιατρού. Ανθρώπινη επαφή, αγκαλιά, σμίξιμο χρειάζεται. Στα κουτιά όμως που γεννηθήκαμε και ζούμε ο ιός ζει και βασιλεύει. Την περίοδο της καραντίνας είδαμε τη μοναξιά, την αγγίξαμε, την αγκαλιάσαμε και παρά τον πόνο, αντέξαμε! Εκεί, στις πολυκατοικίες, στα παράθυρα που βλέπουν λίγο φως, λίγο μπλε, λίγο πράσινο, κλειδώσαμε τον κορονοϊό έξω και είδαμε τη μοναξιά να γίνεται βροχή στο τζάμι, αγχωμένο κελάιδισμα, βιαστική «καλημέρα». Κι αν ο ιός έρχεται και φεύγει, η μοναξιά μένει και πληρώνει «Τα κοινόχρηστα» (Εκδόσεις Καστανιώτη) 

Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου γράφει λίγο πριν το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Γράφει λίγο πριν οι ανισότητες μεγαλώσουν, λίγο πριν ενταθούν οι ταξικοί φραγμοί, λίγο πριν φορτωθεί στις πλάτες μας άλλη μία ενοχή. Λίγο πριν ακούσουμε το «μαζί τα φάγαμε» και πριν την «ατομική ευθύνη» που είναι πάνω απ’ όλα. Γι’ αυτήν γράφει παίρνοντας την κατάλληλη απόσταση. Η αποστασιοποίηση είναι το σημείο-καταλύτης στο μυθιστόρημα. Η Τασσοπούλου βλέπει τον μικρόκοσμο μας απ’ έξω και σαν σιωπηλός επισκέπτης αποκαλύπτει τι γίνεται όταν κλείνει η πόρτα. Σε μια πολυκατοικία δυο πράγματα είναι σίγουρα: η άγνοια και τα κοινόχρηστα!

Ο ήρωάς της είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας γι’ αυτό και του δίνει το όνομα «Αλέξανδρος Στεργιόπουλος». Διαχειριστής της πολυκατοικίας εισπράττει τα κοινόχρηστα και μαζί τα ψιλά της μοναξιάς των ενοίκων-ιδιοκτητών. Ο Αλέξανδρος διατηρεί εταιρία γραφιστικής. Η δουλειά θα τον φέρει σε επαφή με την Τάρια. Ανάμεσα τους –μέσω ανταλλαγής ηλεκτρονικών μηνυμάτων- θα αναπτυχθεί φιλία, ενδιαφέρον, έρωτας… Η τεχνολογία μηδενίζει την απόσταση, ξεπερνά τη μοναξιά. Για λίγο όμως, διότι οι άνθρωποι που έμαθαν να ζουν σε τέσσερις τοίχους, έμαθαν να προχωρούν μόνοι, έμαθαν να ζουν σε λίγα τετραγωνικά, δεν ξέρουν πώς να κρατήσουν δίπλα τους τον έρωτα, όπως ο Αλέξανδρος και η Τάρια.

Η Τασσοπούλου μέσα από τις μικρές –μα σημαντικές- ιστορίες κάθε διαμερίσματος αναδεικνύει την αναμέτρηση του ανθρώπου με τον εαυτό του, με το παρελθόν του, τα ματαιωμένα όνειρα του, τα λάθη, τα πάθη του… Η εξέλιξη της επικοινωνίας Αλέξανδρου-Τάριας «αγκαλιάζει» κάθε ένοικο, κάθε στιγμή. «Τα κοινόχρηστα» είναι γεμάτα ευαισθησία, νοσταλγική διάθεση,  υγρό βλέμμα, πικρές αλήθειες. Κάθε ιστορία δουλεμένη εξαντλητικά, προσεγμένη. Ο λόγος της Τασσοπούλου δεν σε αφήνει, γράφει μέσα σου.