Τα highlights του Μουντομπάσκετ που δεν θα ξεχάσουμε εύκολα

Μπασκετικοί συντάκτες - φίλοι του Περιοδικού, μας τα εκμυστηρεύονται...

Το Μουντομπάσκετ αποτελεί παρελθόν εδώ και μια βδομάδα (και κάτι παραπάνω). Κι ενώ σχεδόν αρχίσαμε να το ξεχνάμε συνειδητοποιώντας μάλιστα ότι πέρα από το Nick Galis Cup στη χώρα μας οι ειδήσεις από τον κόσμο του μπάσκετ διατηρούν low profile, αποφασίσαμε να ζητήσουμε από μπασκετικούς συντάκτες, φίλους του Περιοδικού να μας εκμυστηρευτούν (με καθαρό πλέον μυαλό) όλα όσα αποκλείεται να ξεχάσουν εύκολα από αυτό το τελευταίο Μουντομπάσκετ. Αγωνιστικά ή εξωαγωνιστικά, άμπαλα ή μπαλαδόρικα, γεγονότα ή σκηνές, παίχτες ή ομάδες, συζητήσεις που έγιναν ή κεντρικές ιδέες που τους καρφώθηκαν στο μυαλό…

Ιδού τι μας απάντησαν:

Α. Σπύρος Βασιλείου:

Κάπως έτσι απομακρύνονται οι δύο κόσμοι. Κακά τα ψέματα, ένας από τους λόγους που περιμένουμε κάθε τέσσερα χρόνια το Παγκόσμιο Κύπελλο – όπως πρέπει να μάθουμε να λέμε πλέον το Μουντομπάσκετ- είναι οι ομάδες που θα κατεβάσουν οι ΗΠΑ αλλά και το αντίπαλο δέος. Τους Ευρωπαίους δηλαδή που θα καταφέρουν να κοιτάξουν τα μάτια την Team USA. Ωστόσο οι… προσδοκίες που το 2006 δημιούργησε η Ελλάδα, νομίζω, πως πλέον είναι οριστικά στα χαρτιά. Τι θα θυμόμαστε σε 10-20 χρόνια από τη διοργάνωση της Ισπανίας; Ένα και μόνο πράγμα. Πως τα… τρίτα των Αμερικανών –μιας και κανένας δε θεωρείται αυτό που λέμε super star- κατάφεραν να κάνουν πλάκα σε όποια ομάδα βρέθηκε στο δρόμο της.

 

1/ Το «αν» της πιθανής συμμετοχής των Ισπανών στον μεγάλο τελικό και το πώς θα κόντραραν τις ΗΠΑ, ανήκει στη σφαίρα της… υπόθεσης. Μόνο που την ίδια την ιστορία τη γράφουν οι παρόντες. Και η αλήθεια είναι πως οι δύο κορυφαίες σχολές του ευρωπαϊκού μπάσκετ, οι Σέρβοι και Λιθουανοί, οι πραγματικοί μπασκετικοί απόγονοι τον Γιουγκοσλάβων και των Σοβιετικών, δεν κατάφεραν ούτε καν δύσκολα να βάλουν στην ομάδα του Σιζέφκσι. Οι Αμερικανοί ήταν δύο σκαλιά πιο πάνω κάνοντας αυτό που μαθαίνουν από το πρώτο μπίστιγμα της μπάλας. Εκτός από «παίκτες» να είναι αθλητές. Και αυτή ήταν η διαφορά. Μέχρι και… Μπλατς στις Φιλιππίνες το απέδειξε.

2/ Πολλοί ήταν αυτοί που… χάρηκαν με το στραπάτσο των Ισπανών και λίγοι εκείνοι που στεναχωρήθηκαν με το άδοξο τέλος σε παίκτες όπως ο Ναβάρο και ο Πάου Γκασόλ. Είναι πραγματικά αστείο να θεωρείται αποτυχημένη αυτή η γενιά των Ισπανών. Έκανε όμως τα λάθος πράγματα τη λάθος στιγμή. Και να το 2007 είχε χρειαστεί ο Χόλντεν, το 2014 χρειάστηκε ένας… ολόκληρος χειμώνας για να «ξεγυμνώσει» τη «Φούρια Ρόχα». Γιατί εκεί είναι το πρόβλημα των Ευρωπαίων. Δεν έχουν μάθει να παίζουν στο… καλαντάρι των Αμερικανών αλλά είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν. Άλλο αν παίζει 80 παιχνίδια ο Γκασόλ στο ΝΒΑ –με ό,τι υποστηρικτικό έχει- και άλλο να το κάνει ο Γιουλ… Άλλοι κόσμοι.

3/ Ένα πράγμα που μας δίδαξε το Παγκόσμιο της Ισπανίας με… ιδιαίτερο μάλιστα μάθημα στην ελληνική ομάδα, είναι πως αν δεν έχεις ηγέτη δεν πας πουθενά. Και το 2004 ο Γιαννάκης είχε κάνει ανανέωση στην Εθνική, αλλά τότε σε όλους εκείνους τους μελλοντικούς τεράστιους παίκτες υπήρχε ως ασπίδα το όνομα Γιαννάκης. Κάτι που δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει ο Κατσικάρης. Ο ίδιος δείχνει να τα ξέρει και προσπαθεί να δημιουργήσει αυτό το «ηγέτης» μέσα από την ομάδα. Θα γίνει, γιατί έχουν όλοι την ικανότητα να το κάνουν. Αλλά θα έχει κι άλλες… σφαλιάρες στη συνέχεια. Ο δρόμος της επιτυχίας θέλει γερά βήματα…

4/ Οι Λιθουανοί δεν είχαν πλέι μέικερ, στους Γάλλους έλειπε ο Πάρκερ, στους Έλληνες και τους Τούρκους πολλοί από τους πρωτοκλασάτους κτλ. Ήταν όμως όλοι εκεί στο ραντεβού της δεύτερης φάσης. Καλά τα παραμύθια (με την καλή έννοια) των Φινλανδών, των Ουκρανών, τον Πορτορικανών κ.ο.κ. αλλά όταν το ζητούμενο είναι η διάρκεια τότε υπάρχει θέμα…

5/ Ποια ήταν η μεγάλη απογοήτευση; Πολλές ερίζουν γι αυτόν τον τίτλο. Υπάρχουν όμως δικαιολογίες πχ για Αργεντινούς, Βραζιλιάνους, Σλοβένους, Έλληνες. Όχι όμως και για τους Κροάτες. Ίσως η μοναδική ομάδα που πήγε στην Ισπανία, δίχως απουσίες. Με την καλύτερη φουρνιά παικτών μέσα στον 21^ο αιώνα. Οι Κροάτες απέτυχαν να διώξουν από πάνω τους το φάντασμα του Ντράζεν, του Κούκοτς, του Βράνκοβιτς, του Ράτζα κ.α. Και μπορούσαν να το κάνουν.

Τα ξαναλέμε πλέον σε πέντε χρόνια. Με ένα διαφορετικό μπάσκετ…

 

Β. Δημήτρης Καραμάνης:

Έξι αναμνηστικές εικόνες από το Μουντομπάσκετ της Ισπανίας…

1/ Ο Γιάννης Αντετοκούμπο. Η αίσθηση που είχαμε όταν η Εθνική έκλεβε τη μπάλα και ο Γιαννάκης όρμαγε από το φτερό. Μακριά από μας τα hype και τα λιβανιστίρια, αλλά ζήσαμε για πρώτη φορά πως είναι να έχεις στην ομάδα σου ένα τύπο που από τα 18 του παίζει για την ομορφιά του αθλήματος. Ο Αντετοκούμπο ήταν η αίσθηση του απρόβλεπτου σε μια ομάδα που για πρώτη φορά φέτος πάλεψε να βγεί από τις κλασσικές τις πατέντες. Αν οι γκάρντ της Εθνικής, δεν φοβόντουσαν τόσο το above the rim παιχνίδι ίσως να βλέπαμε περισσότερα. Δεν πειράζει, τα καλύτερα έρχονται.

2/ Το παιχνίδι Ισπανίας-Γαλλίας. Το απόλυτο μπασκετικό σεμινάριο. Η Γαλλία του Κολέ είχε 100 τρόπους να χάσει και έναν να κερδίσει. Τον βρήκε. Το ερώτημα που παράχθηκε σε πολλούς είναι το αν συνεχίζει να ισχύει στα δύσκολα, το δόγμα της Λιμόζ. Αν δηλαδή, ακολουθώντας τα χνάρια του ποδοσφαίρου, μπορεί το αντίστοιχο «ταμπούρι» να φέρνει νίκες και στο μπάσκετ. Καμία απολύτως σχέση. Η Γαλλία αξιοποίησε στο έπακρο αθλητικά προσόντα και μπασκετικό IQ. Έμεινε στο πλάνο, πήρε τα ρίσκα της και κέρδισε. Δεν έπαιξε κατς, δεν κατέστρεψε το παιχνίδι. Θύμισε ότι το μπάσκετ δεν είναι μονάκια και ότι το ταλέντο κρίνεται και στις δύο πλευρές του παρκέ.
3/ Η φοβερή ανισορροπία στα δύο ταμπλό των ομίλων. Το τουρνουά ήταν δομημένο στη βάση της απόλυτης κορύφωσης στον τελικό. Στην πραγματικότητα ο επιζών της Μαδρίτης έπρεπε να ξεκληρίσει έμμεσα ή άμεσα τα μεγαλύτερα μπασκετικά έθνη του κόσμου ενώ από την άλλη πλευρά υπήρχε η αυτονόητη επέλαση των Αμερικανών οι οποίοι δόμησαν την ομάδα τους για να παίξει μονάχα ένα ματς και να ματσάρει απόλυτα πάνω στην Ισπανία (βρείτε μου έναν οποιοδήποτε άλλο πειστικό λόγο για να πάρει Πλάμλι και Ντράμοντ). Πάθημα και μάθημα για το μέλλον για όποιον θεωρεί ότι τέτοια τουρνουά γίνονται για τον μύθο του «μεγάλου τελικού».
4/ Ο Νεμάνια Μπιέλιτσα. Σύμφωνοι, ο Τεοντόσιτς έκανε καταπληκτικό τουρνουά, αλλά σε αυτές τις δύο εβδομάδες έλαμψε σε όλο τον πλανήτη το άστρο του καταπληκτικού point forward της Φενέρ. Εκπληκτική αντίληψη του παιχνιδιού, ίσως ο καλύτερος δημιουργός μαζί με τον Ντιό πάνω από τα δύο μέτρα, ένας παίχτης που παίζει στο όριο του triple double. Στα 26 του, μάλλον έχασε το τρένο για το ΝΒΑ αν και έχουν τα δικαιώματα του οι Timberwolves. Δεν πειράζει, καλύτερο δάσκαλο από τον Ζότς δεν πρόκειται να βρεί.
5/ Ο Κένεθ Φαρίντ. Το βαρόμετρο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας. Ο Σιζέφσκι γνωρίζοντας ότι δεν έχει τα υπερόπλα στην επίθεση, επένδυσε στην αστείρευτη ενέργεια του Φαρίντ στην άμυνα και το επιθετικό ριμπάουντ. Απλησίαστος για κάθε αντίπαλο στη ρακέτα, ένας παίχτης που δεν παίρνουμε όρκο για το άν θα εξελιχθεί σε σταρ ή σε έναν πιο συμπαθητικό Μπεν Ουάλας, αλλά είμαστε σίγουροι ότι ο τύπος είναι γεννημένος για αυτό που ονομάζουν οι Αμερικάνοι, Fiba Basketball.
6/  Οι δημόσιες σχέσεις στην ανάδειξη της καλύτερης πεντάδας. Πρώτα απ’όλα, θλιβερή FIBA που στις βραβεύσεις μοίραζε…ρολόγια (δηλαδή αν αντι της Tissot χορηγός ήταν η Heineken, o Έρβινγκ ακόμα θα κουβάλαγε κασόνια). Τώρα στο ψητό, έχει παραγίνει η ιστορία. Ακόμα και αν διατηρούμε μία σχετική ποσότητα PR στο μείγμα για την ανάδειξη της καλύτερης πεντάδας, η γραφικότητα με το Γκασόλ δε χωνεύεται ποτέ. Ο, μέγιστος κατά τ’άλλα, Πάου ανακοίνωσε έμμεσα μετά την ήττα από τη Γαλλία ότι δεν ξαναπατάει, οπότε πώς θα δώσουμε στο παιδί και στον κόσμο μια χαρά, για να μή φύγει με μουτράκια; All-Tournament Team ο καλύτερος παίχτης μιας ομάδας που αποκλέιστηκε στους 8. Όχι Βαλανσιούνας είσαι μικρός, όχι Ντιό είσαι κεφτές, όχι Μπιέλιτσα βάλαμε άλλον από σας. Έλεος Βασιλακόπουλοι αυτής της γής, σας σιχάθηκε η ψυχή μας.

 

Γ. ΠιΖήτα (Humba):

Αποκαθηλωση και… εξωτικά φρούτα

Xμμμ, δε ξέρω. Νομίζω πως έχω στερέψει, ότι έγραψα για τα νοκ-άουτ (που κατά έναν στρεβλό τρόπο υποτίθεται πως αποτελούν την ουσιαστική έναρξη του Μουντομπάσκετ) αποτυπώνουν έστω και τώρα αρκετά σημεία που θα μείνουν στο μυαλό υποτίθεται για τα επόμενα 4 χρόνια (μόνο που στο μπάσκετ, η Ολυμπιάδα δεν αποτελεί μια αγγαρεία όπως στο ποδόσφαιρο, ίσα ίσα είναι ίσως πιο σημαντικό το τουρνουά από αυτό των Παγκοσμίων Κυπέλλων)…

 1/ Αποκαθήλωση της «χρυσής γενιάς» της Ισπανίας. Η ομάδα που αναμέναμε να κοντράρει στα ίσα τους Αμερικάνους και γιατί όχι να κάνει και το μεγάλο μπαμ! Μια τρύπα στο νερό. Όχι γιατί δεν έπαιξε καλά στη Α’ φάση των Ομίλων (είχε σημαντικές διαφορές με Βραζιλία, Γαλλία, Σερβία) αλλά κυρίως επειδή έβγαλε στον προημιτελικό με τη Γαλλία όλα της τα αρνητικά ενώ ο τάχα προπονητής Ορένγκα (δείγμα της αλαζονείας των υψηλών κλιμακίων της Ισπανικής Ομοσπονδίας μπάσκετ) ουδέποτε έδειξε να προσπαθεί να προσθέσει κάτι σε αυτή την ομάδα, που βασικά έπαιζε μηχανικά κι αυτοματοποιημένα από το 2006…

2/ Από την ανάποδη, εθνική Γαλλίας! Μια ομάδα που διάφοροι εδώ στην Ελλάδα (ενίοτε κι εγώ) κορόιδευαν επειδή έχανε ή δεν έχανε επίτηδες αγώνες στην α΄φάση (ή β΄φάση) διαφόρων τουρνουά , επειδή είχαν μόνο κορμιά και διάφορα άλλα. Έλα όμως που φέτος και με αρχή το πρώτο νοκ-άουτ απέναντι στην Κροατία, έδειξαν να «παίζουν και σκεπτόμενο μπάσκετ» {αγαπημένο κλισέ της ελληνικής μπασκετικής στοάς}. Με 2 παιχταράδες από το ΝΒΑ. Αρχικά έναν παίχτη κλειδί ακόμη και για τους Πρωταθλητές San Antonio Spurs, το Βοris Diaw. Ένα σύγχρονο 4άρι, ένας παίχτης που βγάζει από τους συμπαίχτες του κάθε πιθανή κι απίθανη διάσταση, που αξιοποιεί στο έπακρο τον ψηλό αλλά και τους κοντούς. “Point Forward” θα μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε. Όσο για τον  Batum που δε ξεκίνησε καλά… τέλειωσε ολοκληρωτικά! Και δεν εννοώ μόνο τα απίστευτα τρίποντα που έβαλε στον (ιστορικό) ημιτελικό με τη Σερβία, αλλά γενικότερα την ισορροπία άμυνας επίθεσης μετά την Ά φάση. Όσοι τον είχαμε για κλάσικ παίχτη αφέλειας κι αλάνας, ας πάμε να κοιταχτούμε.

3/ Σερβία! Τι να λέμε τώρα; Για τα κολλήματα των τσαρτερίστας (οι μπασκετογράφοι που μπαίνουν επιδοτούμενοι στα ταξίδια της εθνικής δίχως το μέσου που εργάζονται να βάλει φράγκο) που συνεχίζουν και γράφουν πως το χάσαμε στη ψυχολογία το ματς με τους Σέρβους; Πήραν την απάντησή τους στα επόμενα 2 ματς; Εκπληκτικός Teodosic (ο άνθρωπος ίσως να πρέπει να μην παίζει σε σύλλογο, παρά μόνο σε εθνική ομάδα), ο Raduljica μας έφτιαξε μετά από τόσο καιρό που δεν βλέπουμε Rebraca (όχι πως είναι ίδιοι).  Με παίχτες που παίζουν στη Radnicki (π.χ. Κalinic), με παίχτες που βγήκαν από την Partizan (Βοgdanovic), θύμισαν κάτι από τα παλιά. Όχι, δεν θα τους κάνω τη χάρι να τους αποκαλέσω «πλάβι» ή να τους ονομάσω διαδόχους τους, αλλά κακά τα ψέμματα. Απέναντι σε Κροάτες και Σλοβένους, οι Σέρβοι ήταν το πιο αξιοθαύμαστο σύνολο που από την 4^η φάση του Ομίλου έφτασε στον τελικό κι ας μας απογοήτευσε για το πώς (δεν) έπαιξε απέναντι στις ΗΠΑ.

4/ Εξωτικά Φρούτα! Θα μπορούσα να συμπεριλάβω και το «2^ο ράφι» των πιο πολλών Αμερικάνων που έπαιζαν σε αυτή την εθνική Τeam USA, αφού για εμάς που δεν ασχολιόμαστε τόσο πολύ με το ΝΒΑ οι μισοί έστω ήταν οι γνωστοί. Αλλά ας επιλέξω στον χαρακτηρισμό που κάθε άλλο αρνητικά  τον αναφέρω, ομάδες όπως η Ν.Ζηλανδία- το Μεξικό – η Δομηνικανή Δημοκρατία που πέρασαν και στους 16, αλλά και που η Ν.Ζ. δυσκόλεψε τη Λιθουανία, ή η Δ.Δ. που στάθηκε στη Σλοβενία. Υπάρχουν παίχτες στις ομάδες αυτές ( πού θα παίζει φέτος ο Μεξικάνος Ayon είπαμε; ) που άνετα μπορούν να έρθουν στις ελληνικές ομάδες που αναζητούν κάτι αποφοίτους κολλεγίων, μήπως και τους δώσουν μετά για μεταγραφή κι όχι παίχτες που να έχουν παραστάσεις από διεθνή τουρνουά και που να ξέρουν να παίζουν. Εννοείται πως τέτοιοι παίχτες, υπάρχουν και σε άλλες εθνικές ομάδες, από τον Ιρανό Haddadi και τον Αγκολέζο Gomes π.χ. μέχρι στον Πορτο-Ρικάνο  Balkman (αγαπάμε να μισούμε) και τον Δομηνικανό Μartinez υπάρχουν ουκ ολίγα διαμάντια εκεί έξω (δεν ξέχασα τους Σενεγαλέζους που έκαναν μια έκπληξη από την αρχή της Α΄φάσης).

5/ Καμία 6^η θέση που κάπου πήρε το αυτί μας… Με πορδές δε βάφονται αυγά! Κρατάμε το όμορφο παιχνίδι που έπαιζε η εθνική (εν συγκρίσει με τόσα χρόνια πίσω) κι ότι υπάρχει κάπου ένα ψιλοθολό μέλλον αλλά ελπιδοφόρο. Μην έχουμε αυταπάτες. Υπάρχουν πάνω από την εθνική ελλάδας βάσει της κατάταξης στο Παγκόσμιο, 5 ομάδες. Του χρόνου στο Ευρωμπάσκετ θα κάνουν comeback μπόλικοι Ευρωπαίοι ΝΒΑers (είπαμε η Ολυμπιάδα είναι ακόμη το ΤΟΠ τουρνουά), οπότε δεν θα είναι τόσο περιπατητικά…τα πράγματα. Άρα ας ηρεμήσουν οι επαγγελματίες μασώνοι κι οι τσαρτερίστας…

6/ Γράψαμε πως η προβολή ήταν υποβαθμισμένη και με ευθύνη της FIBA. Αλλά το χάλι του ΑΝΤ1 να μην δείχνει ούτε και τους 4 προημιτελικούς αλλά ΚΥΡΙΩΣ τον ημιτελικό που ήταν μάλιστα ματσάρα (Σερβία – Γαλλία) αποτελεί έγκλημα. Έγκλημα, είπαμε, κατά της ΕΡΤ και του μέσου φιλάθλου. Όσο για κάτι μειράκια που κλαίγονταν επειδή ναι μεν δεν το πρόβαλλε το κανάλι (που δεν πληρώνουν), ας ξανασκεφτούν πως οι τηλε-συχνότητες αποτελούν δημόσια περιουσία. Του χρόνου στο Eurobasket 2015 πάλι ίδια αντιμετώπιση, άραγε; Ας σκεφτούμε σοβαρά και το livebasketball.tv

7/ Για τη FIBA ότι και να γράψω είναι λίγο. Αφού το κάνετε που το κάνετε express, δώστε του λίγο σασπένς. Μπερδέψτε τις λεγόμενες διασταυρώσεις και μην αφήνετε αγώνες με ίδιες ομάδες να ξαναγίνονται επειδή σώνει και καλά έχετε αποφασίσει να είναι «χαλαρό» το όλο κλίμα και μη χρειαστεί ν΄ανακατευτεί η τράπουλα (π.χ θα μπορούσε να αντιμετωπίζει ο 1ος  κι ο 2^ος του ίδιου ομίλου άλλον 4^ο κι άλλον 3^ο κ.ό.κ. για τους 8 κτλ..κτλ..κι έτσι να μην έχουμε πάλι φέτος, αίσχη όπως το να χάσει η Αυστραλία ενώ προηγούταν από την Αγκόλα, ώστε τάχα να μην παίξει στους 8 με τις ΗΠΑ. Τελικά, αποκλείστηκε στους 16 από την Τουρκία.

8/ Ότι και να γράφουν κάποια ερπετά και διάφοροι κομπλεξικοί που έκαναν καλές μπάζες και μάσες από τα του ποδοσφαίρου (που ακόμη εδώ στην Ελλάδα, παλεύει να μάθει περί της «εγκληματικής οργάνωσης») το μπάσκετ είναι αρκετά συναρπαστικό, η εθνική αγαπιέται ακόμη και από political correct ¨αντιπατριώτες¨ κι οι παίχτες της δεν είναι απαίδευτοι κάγκουρες… Ε, τι να κάνουμε τώρα;

Αναμένοντας τον τελευταίο χορό της Παλιάς Φρουράς ( ω μα τι παίχτης ο Scola) και δίνοντας respect στον  “Coach K”  Krzyzewsk όχι μόνο επειδή έδωσε τα σέβη του στον Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά παραμένει διότι πιστός στο έργο του ως δάσκαλος κι όχι ως εκλέκτορας (οι αντιδράσεις κάποιων παιχτών του είναι άραγε αλαζονικές, αφελείς, δείγματα μιας αλανιάρικης παιχνιδιάρικης νοοτροπίας; ) λοιπόν, μπορούμε λάου λάου να βυθιστούμε για λίγο στην φθινοπωρινή μελαγχολία…

Μόνο Ginobili (τι να κάνουμε τώρα)

 

Δ. Ιωάννης Ψαράκης:

Ο τελικός… και οι “ποτέ ξανά” αμερικάνοι..

1/ Η διαφορά πόντων στο 34^ο λεπτό του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου έχει ξεπεράσει προ πολλού τους 30 πόντους. Ο παγκίτης Σέρβος σέντερ Βλάντιμιρ Στίματς βρίσκεται στη ρακέτα και με διπλή προσποίηση προσπαθεί να παραπλανήσει τον ΝτεΜάρκους Κάζινς. Φευ. Η μπάλα αφού φεύγει από τα χέρια του Σέρβου προσγειώνεται κάπου στην εξέδρα του Παλάθιο Ντεπόρτες μετά το μεγαλοπρεπές στοπ του Αμερικανού σέντερ.

2/ Μία ολόκληρη διοργάνωση αποτυπωμένη σε μόνο μία φάση. Στο Βελιγράδι είχαν ξεκινήσει από το πρωί της 14^ης Σεπτεμβρίου τα γκράφιτι στους τοίχους της πόλης. Ο Μίλος (Τεόντοσιτς) σε πανηγυρικό στιγμιότυπο, ο Σάλε Τζόρτζεβιτς ψύχραιμος στον πάγκο να δίνει οδηγίες. Ο ήχος από το Igraj I Pobedi, το «Παίξτε και νικήστε», το σέρβικο ραπ τραγούδι που συνόδευσε την αποστολή των Σέρβων στην Ισπανία έπαιζε στο διαπασών. Τόσο στις γειτονιές γύρω από τη Χάλα Πιονίρ, στο ανοιχτό γηπεδάκι του Καλεμέγκνταν, εκεί όπου είχαν ξεκινήσει όλα για το μπάσκετ στη γειτονική μας χώρα (κάτι σαν το δικό μας γήπεδο της ΧΑΝΘ στη Θεσσαλονίκη), στι Νις, το Νόβισαντ, παντού. «Παίξτε και κερδίστε» ήταν το σύνθημα που ήθελε τη Σερβία των 5 τροπαίων ξανά στην κορυφή του κόσμου, αλλά οι βουλές των Αμερικανών ήταν διαφορετικές.

3/ No LeBron, no Wade, no Griffin, no Love, no George, no Durant, no problem… Ο Μάικ Σιζέβσκι όπως παραδέχθηκε μετά τον ημιτελικό με τη Λιθουανία είχε πάρει το μάθημά του 19 αγώνες διοργάνωσης πριν. 2 του Σεπτέμβρη του 2006 στη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας. Τότε ήταν που οι Αμερικανοί πήραν το πιο καλό τους μάθημα. Και το έμαθαν καλά. Οι εικόνες του pick ‘n’ roll των Διαμαντίδη και Παπαλουκά με Σχορτσιανίτη και Ντικούδη δεν έχουν σβηστεί ακόμη από τη μνήμη των «Γιάνκις». «Ποτέ ξανά» ήταν σαν να ψελίζουν κάθε φορά που κάρφωναν στο καλάθι των Σέρβων ο Ντέιβις, ο Φαρίντ και ο Κάζινς, όποτε ο Ίρβινγκ, ο Κάρι, ο Χάρντεν και ο Τόμπσον έστελναν συστημένα τρίποντα στο αντίπαλο καλάθι.

4/ Το τελικό 129-92, η 2^η μεγαλύτερη διαφορά σε τελικούς της διοργάνωσης, η 2^η καλύτερη επίθεση στην ιστορία των τελικών με τους Αμερικανούς να ξεπερνάνε για πρώτη φορά στην ιστορία τους 100 πόντους στο τέλος της 3^ηςπεριόδου τα λένε όλα. Κάποιοι μίλησαν για «ξενέρωτο» τελικό. Δεν το νομίζω. Οι Αμερικανοί αφού βρήκαν κίνητρο στο να φτάσουν στα πέντε τρόπαια και να γίνουν η 2^η ομάδα στην ιστορία με back to back τίτλο, δεν είχαν αντίπαλο. Και στον τελικό έπαιξαν μπασκετάρα, σε άμυνα και επίθεση, απέναντι σε μία ομάδα με πλούσιο ταλέντο σαν τη Σερβία.

5/ Όσο και αν μας συγκίνησε η προσπάθεια του κορυφαίου μπασκετικού μυαλού της διοργάνωσης Μπορίς Ντιαό ο οποίος αγνοήθηκε σκανδαλωδώς από τους εκπροσώπους των ΜΜΕ για να «χωρέσει» στην καλύτερη πεντάδα ο Πάου Γκασόλ, όσο και αν οι 8.000 και πλέον Φινλανδοί άφησαν το στίγμα τους στο Μπιλμπάο το οποίο «κατέλαβαν» για μία εβδομάδα, όσο και αν οι Αυστραλοί απέδειξαν κόντρα στην Ανγκόλα το πόσο τρωτό είναι το σύστημα διεξαγωγής κάτι που θα πληρώσουν ακριβά, όσο και αν μας εντυπωσίασαν νέα φυντάνια όπως ο Σέρβος Κάλινιτς, ο Αργεντίνος Καμπάσο, ο δικός μας Αντετοκούνμπο, το επιβλητικό παιχνίδι της USA Team στον τελικό δύσκολα θα ξεχαστεί αφού ήδη τα επιτεύγματά της έχουν λάβει περίοπτη θέση στο βιβλίο των ρεκόρ.

6/ Σε κάποιους μπορεί το μπάσκετ που έπαιξαν να ήταν βαρετό και όσον αφορά τους περισσότερους αγώνες τους μέχρι τον τελικό ίσως να μην έχουν και άδικο. Όμως ήταν βαρετό γιατί δεν είχαν αντίπαλο. Δεν είχαν ομάδα που να βρει τα τρωτά τους σημεία και να χτυπήσει σε αυτά. Ίσως το 2019 βρεθεί μία τέτοια ομάδα, όμως παραφράζοντας τα λόγια της Σκάρλετ, οι Αμερικανοί όποτε χρειαστεί θα λένε πως «we will always have Saitama»…