«Καθήκον» του μουσικού να πει ό,τι τον απασχολεί

Δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου, έρχεται ζωντανά και η παγκόσμια πρώτη πρεμιέρα του δεύτερου τους όπως λένε. Οι Τεφλόν, με όνομα που θυμίζει κάτι το τεχνολογικά τοξικό, μας μιλάνε με πραότητα αλλά και ευθύτητα ανήσυχων καλλιτεχνών για τα πράγματα που τους απασχολούν. Ελληνικός στίχος και μελετημένες, σύνθετες post rock συνθέσεις αλληλοεπιδρούν και εξάγουν ένα ισχυρό αποτέλεσμα. Η δουλειά τους αν και underground ξεπερνά τα κοινώς αποδεκτά «ερασιτεχνικά» όρια της. Με αφορμή λοιπόν το live τους, και αφού άκουσα τον δίσκο τους ολόκληρο εις τριπλούν με ευχάριστη έκπληξη, ήθελα να συζητήσω μαζί τους και τα κατάφερα γιατί φαίνεται είχανε πολλά και ουσιαστικά να πούνε. Διότι ωραία η μουσική αλλά εξίσου ωραία να ακούμε και τους ανθρώπους που την γράφουν.

[hr]

Είστε χρόνια στο χώρο και σαν μπάντα και ο καθένας χωριστά. Πείτε ένα πράγμα που σας κάνει να συνεχίζετε και ένα που πολλές φορές σας κάνει να απογοητεύεστε.

Απογοητευόμαστε επειδή δυσκολευόμαστε να κυκλοφορήσουμε τους δίσκους μας και να κάνουμε συναυλίες εκτός Αθήνας. Συνεχίζουμε ώστε να μπορέσουμε να κυκλοφορούμε τους δίσκους μας και να κάνουμε συναυλίες εκτός Αθήνας – χωρίς να δυσκολευόμαστε.

Ο δρόμος για την ελληνική ροκ σκηνή όσον αφορά τον στίχο έχει κάτι το σχετικά κλισέ. Μιλάει κυρίως αγγλικά. Πολλά συγκροτήματα σαν να ντρέπονται να εκτεθούν γράφοντας ελληνικό στίχο. Εσείς τι διάολο πάθατε; Ποιήματα αχνοακούγονται ανάμεσα σε post rock συνθέσεις γεμάτες ιδιότροπες αλλά πολύ δυνατές ενορχηστρώσεις που γραπώνουν. Πως πήρατε αυτή την απόφαση;

Δοκιμάσαμε κάποια στιγμή να δώσουμε μια συνέντευξη στα αγγλικά. Αρκεί να την δεις για να πάρεις την απάντησή σου. Κατά τα άλλα, το βασικό είναι να εκφραστούμε, να απευθυνθούμε, να επικοινωνήσουμε. Και αυτό μας βγαίνει φυσικά στη γλώσσα που μιλάμε. Αν συνυπολογίσεις και τη θεματολογία των στίχων, πολύ δύσκολα θα μπορούσαμε να γράψουμε αντίστοιχους στίχους σε μια άλλη γλώσσα. Βέβαια, επιλέγοντας την «ευκολία» των ελληνικών στο γράψιμο, επιλέγουμε και τη δυσκολία των ελληνικών στη μελοποίηση, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Δεν είναι ενός τύπου ρίσκο αυτό;

Ποιός ξέρει…; Η μουσική μάλλον είναι μεγαλύτερο ρίσκο, αλλά και πάλι, δεν έχουμε σκεφτεί ποτέ με όρους ρίσκου ή ευκολίας, αποδοχής και λοιπά και λοιπά.

Ελάχιστοι κατάφεραν να δημιουργήσουν στο ελληνόφωνο ροκ. Πως νιώθετε δίπλα σε καλλιτέχνες όπως ο Σιδηρόπουλος και ο Αγγελάκας που είναι κατά την γνώμη μου, οι κατεξοχήν και καθοριστικοί στιχουργοί της ελληνόφωνης ροκ;

Καταρχάς, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για στιχουργική και να μην αναφέρουμε τον Σαββόπουλο. Επίσης, σε καμία περίπτωση, δε νιώθουμε δίπλα τους! Περισσότερο τους αγναντεύουμε από ασφαλή απόσταση.

Στο δια ταύτα… Είναι αρκετοί, ίσως και πολλοί – τηρουμένων των αναλογιών, οι δημιουργοί που έχουν δουλέψει με ελληνικό στίχο και έχουν γράψει ωραία λόγια. Και, ας μη γελιόμαστε. Όλοι σχεδόν γράφουν, ανεξάρτητα αν σκέφτονται τη δημοσίευση ή όχι. Εμείς νιώθουμε κάποιοι ακόμα που γράφουν. Και κάποτε πετυχαίνουμε να «πούμε», να επικοινωνήσουμε, αυτό που θέλουμε κι άλλοτε όχι. Αλλά απ’ ό,τι φαίνεται, θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, διαβάζοντας κι ακούγοντας αυτούς που ανέφερες και αναφέραμε αλλά και άλλους και, φυσικά,  τις νέες «εμφανίσεις» στο ελληνικό στίχο. Άλλωστε, παρατηρούμε ότι σιγά-σιγά ξαναρχίζει η ντόπια σκηνή να βάζει τα ελληνικά στα τραγούδια της.

Είναι η underground αθηναϊκή σκηνή ενωμένη ή ο καθένας κάνεις παρωδικές «pr» σχέσεις μόνο για να ακουστεί ο ήχος του και λίγο παραπέρα; Υπάρχουν ουσιαστικές φιλίες ανάμεσα στις μπάντες τύπου να συζητάτε την αισθητική, πολιτική, κοινωνική κατάσταση; Υπάρχει, με λίγα λόγια, κάτι που θα αποκαλούσαμε ως «ρεύμα» ή θα παραμείνουμε με σποραδικές και ατομικές εκλάμψεις μουσικής;

Μουσική σκηνή… Δε νομίζουμε ότι υπάρχει κάτι σαν μουσική σκηνή. Δηλαδή όχι με αυτή τη μορφή που συναντήσαμε ιστορικά. Με  συγκεκριμένα «στέκια», δηλαδή φυσικούς χώρους συνάντησης των μουσικών ή και φορείς κάποιας αισθητικής, μουσικού ιδιώματος, όπως δισκογραφικές εταιρείες, στούντιο, ακόμα και μπαρ. Φυσικά, μέσω του ίντερνετ και των όποιων μουσικών εκδηλώσεων, βρισκόμαστε και μιλάμε. Τώρα αν θεωρήσουμε ως μουσική σκηνή την ύπαρξη συγκροτημάτων και μουσικών που αλληλοεπιδρούν με αυτό τον τρόπο, θα λέγαμε ότι δεν είναι ενωμένη, αλλά ούτε κι ανταγωνιστική.

Δηλαδή;

Κοίτα… οι μουσικοί πάνε στις συναυλίες άλλων μουσικών, παίρνουν τους δίσκους άλλων μπαντών, στηρίζουν γενικά, αλλά από την άλλη δεν υπάρχει ακριβώς η έννοια της σκηνής με την έννοια της συνεργασίας ή των κοινών στόχων, της οργάνωσης. Οι περισσότεροι έχουν ένα κύκλο που νιώθουν κοντά και διατηρούν ταυτόχρονα και φιλικές σχέσεις. Οι φιλικές σχέσεις, κι όχι η μουσική, οδηγούν την όποια κοινή πορεία. Βέβαια εδώ προκύπτει το ερώτημα κατά πόσο η μουσική, ειδικά ως κοινή αισθητική και αντίληψη είναι ο πυρήνας ή και η βάση σε αυτές τις φιλίες…

Έτσι, ναι… Αν ονομάσουμε τον μουσικό κύκλο μας σκηνή, τότε ναι. Συζητάμε τα πάντα, επιχειρούμε κατά καιρούς να οργανωθούμε και να διοργανώσουμε διάφορα, αλληλοεπιδρούμε και αλληλοεπηρεαζόμαστε. Αλλά και πάλι λείπουν αυτά τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να το μετατρέψουν όλο αυτό σε σκηνή, ρεύμα, τάση… Τελικά, λείπει το “κοινό”, οι ακροατές και οι θεατές, που θα αγκαλιάσει κάτι και θα το μετατρέψει από παρέα μουσικών σε μια σκηνή. Λείπει τελοσπάντων η επικοινωνία μεταξύ δημιουργού και αποδέκτη.

Τι μέλλον διαβλέπετε στην μουσική κατάσταση; Μπορεί να συνεχιστεί η διαδικασία να λειτουργούμε αυτοεκδοτικά στην δισκογραφία, συναυλιακά σε μικρές σκηνές που ώρες ώρες μοιάζουν με μαγαζιά αρπαχτές; Ποιες είναι οι σκέψεις σας για να εμφανιστεί κάτι νέο που θα βγάλει την μουσική από τη κλασική αντίληψη, πρόβες, δίσκος, εμφάνιση και σπίτι; Σκέψεις ακόμη και αφελείς, ρομαντικές…

Θεωρούμε ότι η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι ούτε από την πλευρά των μουσικών, ούτε από την πλευρά του κοινού. Κρίνοντας τουλάχιστον από εμάς σαν κοινό. Το πέρασμα από την έλλειψη καναλιών επικοινωνίας, στο σημερινό χάος – με το ίντερνετ από τη μία και τα παραδοσιακά απαξιωμένα ΜΜΕ από την άλλη -, δεν είναι μια εξέλιξη με συγκεκριμένο πρόσημο, αλλά σίγουρα δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να βρούμε τους ρυθμούς ώστε να την παρακολουθήσουμε. Μέσα σε αυτό το χάος, η επιλογή ενός μουσικού να τα «κάνει όλα μόνος του», προκύπτει ταυτόχρονα από την έλλειψη χρηματοδότησης κι από την ανάγκη του να διατηρήσει τον έλεγχο. Κυρίως στην αισθητική του. Να προστατεύσει την ταυτότητά του. Είναι επιλογή που διασφαλίζει ότι θα εκτεθεί με τον τρόπο και με τους όρους που αυτός δημιουργεί ή επιλέγει. Βέβαια, είναι τόσο πολυσύνθετη η διαδικασία της έκθεσης – προώθησης – απεύθυνσης και απαιτεί τόσο χρόνο και χρήμα που τις περισσότερες φορές η προσπάθεια διατήρησης αυτού του ελέγχου κοστίζει στην ίδια την δημιουργία. Και εκεί είναι που γίνεται χρήσιμη και απαραίτητη η ύπαρξη των δομών που αναφέραμε και προηγουμένως.

Και πίσω από όλη αυτή την πολυσυνθετότητα των δομών που λέτε, τι διέξοδο διαβλέπετε; Πως το διαχειρίζεστε;

Το είδος και η ιδέα πίσω από αυτές τις δομές ποικίλει. Αναλόγως με την στόχευση, την αισθητική, τη συνείδηση, ακόμα και το είδος – με την έννοια του μουσικού ιδιώματος. Μπορεί κάποιος να επιλέξει τον δρόμο του diy (σ.σ. do it yourself) ή να επιλέξει τη συνεργασία και το να συνασπιστεί με άλλες μπάντες, δημιουργώντας μια σκηνή, όχι απαραίτητα με όρους μουσικής συνάφειας. Ή μπορεί κάποιος να διαλέξει να ακολουθήσει τον πιο “παραδοσιακό” τρόπο, αυτό της μουσικής βιομηχανίας που έχει ξεκινήσει να στήνεται και πάλι από την αρχή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπαναχωρεί ή ότι προδίδει τον εαυτό του. Απλά, ας πούμε, κάτι τέτοιο είναι πιο δύσκολο δεδομένης της μεγάλης διαθεσιμότητας μουσικών από την μία και μικρής δισκογραφικών από την άλλη και μάλιστα με περιορισμένη οικονομική δυνατότητα για την υποστήριξη πολλών μουσικών. Σε κάθε περίπτωση, βλέπουμε το τελευταίο διάστημα να επιχειρείται η συνεργασία ή επικοινωνία και ο κοινός σχεδιασμός ανάμεσα σε μπάντες, μουσικούς και λοιπούς συντελεστές σε μία προσπάθεια δημιουργίας ευνοϊκότερων συνθηκών.

Είναι πολιτικοποιημένη η ανεξάρτητη μουσική σκηνή; Δεν βλέπω τους νέους καλλιτέχνες να παίρνουν μέρος σε συλλογικές προσπάθειες παρέμβασης στην πολιτική κατάσταση. Ή κάνω λάθος;

Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν κάνεις λάθος, γιατί δεν ξέρουμε κατά πόσο συμμετέχει κάποιος σε συλλογικές προσπάθειες με την επαγγελματική του ιδιότητα. Μάλλον, όσο πολιτικοποιημένη είναι η κοινωνία, τόσο είναι και οι μουσικοί κι οι καλλιτέχνες, εκτός κι αν δεχτούμε θεωρίες περί διανόησης, πεφωτισμένης και πρωτοπόρας, που μάλλον δε τις στηρίζουμε. Πάντως υπάρχουν μουσικές και στίχοι που φέρουν πολιτική άποψη και δεν βρίσκουμε κανένα λόγο οι δημιουργοί αυτών να μην συμμετέχουν στις προσπάθειες που τους ταιριάζουν, είτε σαν δημιουργοί, είτε σαν εργαζόμενοι, σαν πολίτες, σαν «μονάδες». Ούτε υπάρχει σωστό και «πρέπει» σε κάτι τέτοιο. Ένας μουσικός, με αυτό του το ρόλο, έχει το «καθήκον» να κάνει μουσική και να πει ό,τι τον απασχολεί. Άσχετα που μπορεί, τουλάχιστον κάποιοι από μας, να θεωρούμε ότι είναι αδύνατο να μη σε απασχολούν τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.

[hr]

Πέμπτη 11 Μαϊου 2017

Ώρα 21.25

Ορφέας καφεμπάρ-ρεστοράν

Φωκίωνος Νέγρη 25

[hr]

[hr]

Ακούστε και αγοράστε εδώ τον πρώτο ομώνυμο τους δίσκο

*Μπορείτε να βρείτε τον πρώτο δίσκο σε μορφή cd και στην τιμή των 10 ευρώ, στα δισκοπωλεία:
– Rhythm Records, εμμανουήλ μπενάκη 74, εξαρχεια (rhythmrecords.gr)
– lotus record shop, σκρα 7, θεσσαλονίκη (lotus.gr)

info

email: [email protected]
facebook page: τεφλόν

[hr]

*photo credits: Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης – Raw Images