Τον χουλιγκάνο που θέλει να κάνει επεισόδια και στο μπουκάλι να τον κλείσεις θα παίξει κλωτσιές με το φελλό. Του "Ισοβίτη".

Εδώ, στο ToPeriodiko.gr αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το αφιέρωμα στα τεκταινόμενα του ελληνικού αθλητισμού.

Έχουν γίνει σίγουρα πολλά, στο πολύπαθο -όπως πολλοί το χαρακτηρίζουν- ελληνικό, επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι τα φετινά γεγονότα των επεισοδίων στη Λεωφόρο, των επεισοδίων στον αγώνα κυπέλλου ανάμεσα σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ, της κλωτσοπατινάδας στο ΔΣ της Superleague και των σκανδάλων με «εγκληματικές συμμορίες και στημένα παιχνίδια, λίγοι θα διαφωνούσαν πως μοιάζουν με κορυφές σε παγόβουνα.

Ο κ. Κοντονής πάντως με αφορμή αυτά, και σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό, αποφάσισε από τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης την διακοπή του πρωταθλήματος αρχικά, έτσι ώστε να υπάρξει περιθώριο προώθησης αλλαγών. Στη συνέχεια είχαμε διεξαγωγή αγωνιστικών κεκλεισμένων των θυρών και πλέον έχουμε ένα νομοσχέδιο σε δημόσια διαβούλευση.

Κάποιες από τις αλλαγές που εξαγγέλονται φαίνεται να αφορούν την εξυγίανση – διαφθορά – διαιτησία που αφορά περισσότερο τους παράγοντες και επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο ποδόσφαιρο. Κάποιες άλλες όμως αφορούν πολύ πιο στοχευμένα τον έλεγχο των λεγόμενων οπαδών ή θεατών ή φιλάθλων.

Το νέο νομοσχέδιο που βρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση μπορείτε να διαβάσετε και να μελετήσετε εδώ: http://www.opengov.gr/ypepth/?p=2344

Για όλα αυτά εμείς πάντως αποφασίσαμε να δώσουμε το λόγο σε ανθρώπους που ασχολούνται με «τα γήπεδα» ώστε να μας πουν τις σκέψεις τους. ToPeriodiko λοιπόν συνομιλεί με αθλητικογράφους, φιλάθλους ή οπαδούς, ( + κάποιες ακόμη εκπλήξεις) με αφορμή όλη αυτή την ιστορία που ξεκίνησε με την περίφημη πλέον διακοπή και κορυφώθηκε σε αυτό που ονομάζεται «νέα μέτρα». Καθώς φυσικά και την επόμενη μέρα όλων αυτών των κινήσεων.

Εδώ το κείμενο – απάντηση του blogger ασπρόμαυρων συναισθημάτων,Ισοβίτη (www.isovitis.gr) :

[hr]

Τον χουλιγκάνο που θέλει να κάνει επεισόδια και στο μπουκάλι να τον κλείσεις θα παίξει κλωτσιές με το φελλό.

[hr]

Η σύνταξη Νόμων που αφορούν στους οπαδούς των αθλητικών συλλόγων διακρίνεται από μία σημαντική διαφορά, σε σχέση με τις υπόλοιπες νομοπαρασκευαστικές διαδικασίες: Δε λαμβάνει υπόψη τους ίδιους τους οπαδούς και τις ιδιαιτερότητές τους, δεν αναγνωρίζει καν την πολιτική τους υπόσταση. Τους θεωρεί, συλλήβδην, ως μοναδικούς υπαίτιους για τη Βία στα γήπεδα και αγνοεί κάθε δικαίωμά τους ως πολίτες να βρίσκονται σε αυτά, συμπυκνώνοντας τη φιλοσοφία της νομοθεσίας στο βολικό, για τους εκάστοτε κυβερνώντες, «αν δεν υπάρχουν οπαδοί στα γήπεδα, δε θα υπάρχουν και επεισόδια». Για το Κράτος, η συλλογικότητα «οπαδοί» περιλαμβάνει τον κύριο όγκο, που αποτελείται από ανθρώπους που ακολουθούν την Ομάδα τους στα γήπεδα αλλά και τα παράσιτά τους -στο κυνήγι των παράσιτων έρχεται αντιμέτωπο με τη μάζα και πάντα κάπου εκεί χάνεται η μπάλα.

Η προσέγγιση των πολιτικών στο θέμα, τουλάχιστον τα τριάντα τελευταία χρόνια που παρακολουθώ αθλητικούς αγώνες από την κερκίδα και ασχολούμαι με ό,τι τους αφορά, είναι απλή όσο και επιπόλαιη. Άσκοπα μέτρα επί μέτρων, γενικόλογοι αφορισμοί, υπερβολές, κενές απειλές -άσφαιρες ομοβροντίες κάθε φορά που η «κοινή γνώμη» ενοχλείται από την αισθητική της κερκίδας. Αποτέλεσμα μηδέν, αποτέλεσμα αρνητικό. Κανείς δεν κατάφερε κάτι ουσιώδες, παρά να κάνει πιο ευέλικτους και πιο συσπειρωμένους τους οπαδούς, να τους δώσει κι άλλη ανοσία σε κάθε καχεκτικό νομοθετικό εμβολιασμό. Η πίστη και η αφοσίωση σε μια ομάδα δεν είναι μικρόβιο για να πολεμηθεί με δηλητήρια -είναι μια πνευματική κατάσταση, μια Ιδέα, μια ψυχοπάθεια για τον «κοινό νου» που πρέπει να αντιμετωπιστεί μόνο ως τέτοια για να χειραγωγηθεί, έστω και επιφανειακά. Ένα είδος θρησκευτικότητας.

Καταρχάς, πρέπει κάποιος να αντιληφθεί ποιος χαρακτηρίζεται ως «οπαδός», οργανωμένος ή μη. Σε ένα εκδρομικό πούλμαν πενήντα ανθρώπων, η αναλογία, παραδοσιακά, είναι σαράντα πέντε άτομα που ταξιδεύουν για να εξυπηρετήσουν την εσωτερική τους ανάγκη να βρεθούν κοντά στην ομάδα τους και πέντε που τα κίνητρά τους είναι διαφορετικά. Κάποιοι από αυτούς τους εκάστοτε πέντε προσπαθούν να βρουν εκτόνωση σε προσωπικές τραγωδίες ή αδιέξοδα, κάποιοι αναζητούν μία συλλογικότητα να ταυτιστούν και να νιώσουν κομμάτι της και πειραματίζονται με τον οπαδισμό, κάποιοι διοχετεύουν την ενέργεια που τους περισσεύει αδυνατώντας να ρυθμίσουν την προβληματική τους λίμπιντο στην κοινωνική τους ζωή, κάποιοι απλώς τη βρίσκουν με ό,τι ακραίο τους είναι διαθέσιμο -και η οπαδική ζωή, σποραδικά, προσφέρει ακραίες συγκινήσεις. Αλλά ο κύριος όγκος, η μεγάλη πλειοψηφία, αποτελείται από ανθρώπους που ακολουθούν ένα πνευματικό κάλεσμα, μια πηγαία ανάγκη, ένα συναίσθημα κενότητας όταν βρίσκονται μακριά από τη θέση τους σ’ ένα πέταλο. Είναι μία αναπηρία πνευματική, μία δυσλειτουργία του εγκεφάλου -αλλά υπάρχει. Η διαρκής, αβάσταχτη ανάγκη να βρίσκεσαι δίπλα στην ομάδα που υποστηρίζεις. Μπορεί να εξηγηθεί, να αναλυθεί από τα θεμέλια ως την κορύφωσή της, αλλά για να μείνουμε στο θέμα μας ας την αποδεχτούμε, έστω ως κάτι ασθενές. Ως «αρρώστια». Ανίατη, κατά κανόνα.

Αν κάποιος επιθυμεί πραγματικά να αποκωδικοποιήσει την οπαδική κοινότητα και να φτάσει στην ουσία, αρκεί να αποδεχτεί τα βασικά της χαρακτηριστικά. Προσπερνώ γελώντας κοροϊδευτικά τις δηλώσεις και τα προσχέδια Κοντονή, τα οποία αποτελούν άλλη μία προσπάθεια εφαρμογής τυραννικών μεθόδων καταστολής, ελέγχου και τρομοκράτησης της σκέψης και ολοκληρωτικής αγνόησης των πολιτών-οπαδών και των δικαιωμάτων τους να βρίσκονται σε όποιο μέρος της χώρας επιθυμούν, να ταξιδεύουν όπου επιθυμούν και να εκφράζονται όπως επιθυμούν. Στο μυαλό του σημερινού Υφυπουργού συμβαίνουν θαυμαστά και αξιοπρόσεκτα πράγματα, τα οποία είμαι σίγουρος πως θα συνάρπαζαν έναν ψυχαναλυτή και ακόμα περισσότερο έναν κομματικό καθοδηγητή, μια που μιλάμε για αριστερή εξουσία. Στο κομμάτι των σχεδίων του που αφορούν στους οπαδούς των ομάδων, το παράλληλο σύμπαν στο οποίο βρίσκεται ο ίδιος και οι σύμβουλοί του δεν πρόκειται να συναντηθεί με την οπαδική πραγματικότητα παρά μόνο στο στάδιο της καταστολής και του κυνηγητού. Συνηθισμένα πράματα.

Δύο είναι τα βασικά σημεία που δεν μπορεί να αντιληφθεί όποιος βρίσκεται εκτός κερκίδας και, συνεπαγόμενα, δεν θα καταφέρει να περάσει κάτω από το σκληρό πετσί αυτής της κοινωνικής ομάδας: Ο θρησκευτικός χαρακτήρας της αγάπης του οπαδού προς την Ομάδα του και η ήδη υπάρχουσα, αδιανόητη για τους μη μυημένους, εσωτερική τους νομοθεσία. Ο οπαδός λατρεύει την Ομάδα, πολλές φορές περισσότερο και από τον Θεό που του σύστησαν από μωρό βουτώντας τον σε μια κολυμπήθρα. Η Ομάδα δεν είναι έντεκα φανέλες, δεν είναι ένας πρόεδρος ή μια εταιρεία -είναι αυτός και οι όμοιοί του, οι πριν και οι μετά από αυτόν και όλοι μαζί, σε μια αλλόκοτη, παγανιστική μορφή αυτολατρείας και απόλυτης αφοσίωσης. Ουσιαστικά, οι οπαδοί είναι που δημιούργησαν τη θρησκεία από το μηδέν κάποια στιγμή. Δεν τους ενδιαφέρει πότε ξεκίνησε ή ποιος την ξεκίνησε, αλλά τους αρκεί να την υπηρετούν. Μια θρησκεία αδιέξοδη, ουσιαστικά άθεη, ανακόλουθη σε σχέση με οτιδήποτε άλλο δηλητηριάζει τα μυαλά των πιστών από την αρχή της Ζωής στον πλανήτη. Μια θρησκεία τόσο αγνή όσο και η απόλυτη απουσία ανταλλαγμάτων και παζαριών που χαρακτηρίζουν τις υπόλοιπες -ούτε κόλαση, ούτε παράδεισος, ούτε αμαρτίες, ούτε αφέσεις. Αν κάποιος καταφέρει να ξεπεράσει τις κοινωνικές του συμβάσεις και δεχτεί τον οπαδό ως πιστό μιας θρησκείας, έχει κάνει το πρώτο βήμα.

Το δεύτερο -και σημαντικότερο, στην παρούσα κουβέντα- είναι η αναπόφευκτη σύγκρουση της κρατικής, «επίσημης» νομοθεσίας με αυτή που ακολουθούν οι οπαδοί, στις εκδηλώσεις όπου δίνουν παρόν. Οι «Νόμοι του Γηπέδου» τυγχάνουν μεγαλύτερου σεβασμού από οποιονδήποτε πολιτειακό θεσμό, οποιονδήποτε κρατικό Δράκοντα. Σαφώς, εμπεριέχουν κεφάλαια που έρχονται σε αντίθεση με τη νομοθεσία. Οι οπαδοί παρανομούν ξεκάθαρα ή, στην καλύτερη περίπτωση, κινούνται στα όρια του «πνεύματος του Νόμου» στη διάρκεια των «λατρευτικών τους εκδηλώσεων» στα γήπεδα της χώρας. Η ανταλλαγή αντικειμένων και οι ύβρεις στα συνθήματα είναι οι δικές τους παρανομίες, αλλά ένα οργανωμένο, τίμιο Κράτος θα τους επέτρεπε την παρουσία στο γήπεδο όπου επιθυμούν να ασκήσουν αυτή την παράνομη δραστηριότητα και θα τους την απαγόρευε εκεί -ο Κοντονής και οι προκάτοχοί του απαγορεύουν τη νομιμότητα για να προλάβουν την παρανομία. Αδύναμος ή απρόθυμος να εκτελέσει το καθήκον του έναντι στη Δημοκρατία και τους πολίτες της χώρας που υπηρετεί, επιλέγει να παρανομήσει αυτός για να αποφύγει να πολεμήσει την παρανομία των άλλων. Για μένα, ο Κοντονής είναι ένας δειλός.

Η απουσία των οπαδών από την κερκίδα δίνει στο «προϊόν» ακόμα περισσότερη ελευθερία διαμόρφωσης από τους παράγοντες που το διοικούν τα τελευταία χρόνια. Δύσκολο, έως απίθανο, να «στήσεις» ένα αποτέλεσμα με χιλιάδες θεματοφύλακες στις κερκίδες -τα ιστορικά παραδείγματα είναι αναρίθμητα. Στα ελληνικά γήπεδα οι μέσοι όροι ομάδων με τριψήφια εισιτήρια απεικονίζουν εύγλωττα την κατάντια. Οι εισαγγελείς που ερευνούν τα σύγχρονα ποδοσφαιρικά σκάνδαλα μπορούν να λάβουν υπόψη και έναν άλλο παράγοντα: Πόσοι ήταν μάρτυρες στις κερκίδες. Κι ας αναλογιστούν πόσα από αυτά τα εγκλήματα θα συνέβαιναν αν οι κερκίδες ήταν γεμάτες κόσμο, γεμάτες οπαδούς που από τη φύση τους απαιτούν ως βασικό προαπαιτούμενο για να στηρίξουν μία ομάδα την καθαρότητα στο χορτάρι -κανείς δεν πανηγυρίζει και κανείς δεν ταξιδεύει για μια ομάδα που κερδίζει ή χάνει βρώμικα.

Λίγο πριν τη λήξη του ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός 3-1 στο βόλεϊ, τη Μεγάλη Πέμπτη, η πεντάχρονη κόρη μου με ρώτησε «πότε παίζουμε τον επόμενο αγώνα». Της απάντησα πως τα δύο επόμενα ματς θα παιχτούν στην Αθήνα και χάρηκε, επειδή «θα πάμε Αθήνα στο γήπεδο του Παθαναϊκού, θα μένουμε στη θεία στο Παγκράτι που μας έχει λείψει πολύ, θα δούμε τους δύο αγώνες και μετά θα γυρίσουμε στη Θεσσαλονίκη». Μια απομαγνητοφώνηση της συνομιλίας μας θα έδινε όλες τις απαντήσεις σχετικά με το παράλογο της απαγόρευσης μετακινήσεων, με την αντιδημοκρατικότητα της αδυναμίας ενός Έλληνα πολίτη να βρεθεί σε μια κοινωνική εκδήλωση με το παιδί του, ως χάρη στο παιδί του που του αρέσει το βόλεϊ και δεν χάνει αγώνα του ΠΑΟΚ με τη σημαία της, το ποπ-κορν και το χυμό της, χαίρεται, φωνάζει, πανηγυρίζει, λυπάται όταν χάνει η ομάδα. Δίχως καμία συναίσθηση του διακυβεύματος και με πλήρη άγνοια της μοχθηρίας που λερώνει τις προθέσεις όλων των συντελεστών. Θέλει απλώς να δει τους επόμενους αγώνες του ΠΑΟΚ στο βόλεϊ και δεν δέχεται καμία δικαιολογία περί απαγόρευσης -το θεωρεί δικαίωμά της. Ως συνήγορος του Κοντονή, δεν την έπεισα ούτε στο ελάχιστο. Στο τέλος της κουβέντας θεώρησε πως της λέω ψέματα. Στο μυαλό ενός πεντάχρονου παιδιού, οποιοδήποτε επιχείρημα για να του απαγορεύσεις ένα ταξίδι και έναν αγώνα βόλεϊ αποκωδικοποιείται ως ψέμα.

Ο οπαδός είναι μέλος μίας περίεργης θρησκείας. Η θρησκεία αυτή έχει δικούς της, παγιωμένους και σεβαστούς Νόμους. Ο οπαδός είναι αποφασισμένος να προστατεύσει τη θρησκεία του με οποιαδήποτε θυσία και σε σύγκρουση με οποιονδήποτε φορέα που την απειλεί. Η αντίληψή του περί αντιδημοκρατικότητας της απαγόρευσης να βρίσκεται στο πλευρό της Ομάδας του είναι που του δίνει την απόλυτη δικαιολόγηση των πράξεών του. Όπως και η διαρκής επιβεβαίωση του γεγονότος πως ο οπαδός θα συνεχίσει να υπάρχει όταν φύγει από το προσκήνιο κάθε διώκτης του, είναι κάτι διαχρονικό και επαναλαμβανόμενο, κάτι σα φυσική διαδοχή. Το οπαδικό κίνημα μπορεί να χάνει στελέχη σε κάθε μάχη, αλλά προσθέτει στην ουρά άλλα τόσα και παραμένει δυνατό. Όσο συνεχίζει το Κράτος να χτυπάει τις παρυφές του και, μάλιστα, να τις χτυπάει με οριακά αντισυνταγματικά νομοθετήματα, ο κύριος όγκος θα παραμένει στις επάλξεις. Για κάτι τόσο «ευτελές», τόσο «κενό» και τόσο «ανάξιο λόγου»: Για τη θρησκευτική τους αγάπη σε μια Ομάδα, σε μια Ιδέα, στους ίδιους τους εαυτούς τους -γιατί οι οπαδοί των γηπέδων είναι και οι πιστοί και οι θεότητες ταυτόχρονα.

Για τους χουλιγκάνους, για τους μπαχαλάκηδες, για τα καρτέρια και τα «ραντεβού θανάτου» εγώ δεν ξέρω να σας πω τίποτα. Τριάντα χρόνια τρέχω στα γήπεδα και δε με έχει ακουμπήσει αστυνομικός, δεν έχω κατηγορηθεί για τίποτα και δεν έχω κάνει ούτε μία παρανομία. Η απομάκρυνση των συγκεκριμένων παρείσακτων από τους κόλπους μας θα με ικανοποιούσε όσο θα ικανοποιούσε και το κοινό αίσθημα. Αλλά δεν ανέχομαι ούτε να με υπολογίζουν ως έναν από αυτούς, ούτε να υπολογίζουν κάποιον από αυτούς ως έναν από εμάς. Αν έχω ρίξει δυο-τρεις κλωτσιές στη ζωή μου, ήταν για να απομακρύνω τέτοια μιάσματα από κοντά μας.

Ισοβίτης