Το γήινο ακραία ηλεκτρονικό σύμπαν των Camila Fuchs - Συνέντευξη με την Camila de Laborde

Το  ντουέτο των Camila Fuchs,  με την τραγουδίστρια Camila de Laborde απ’ το Μεξικό και τον Γερμανό παραγωγό εκ Μονάχου, Daniel Hermann–Collini, ηχογράφησαν το δεύτερό τους άλμπουμ – «Heart Pressed Between Stones»–  κατά την παραμονή τους στο Λονδίνο. Ένα έργο δυστοπικό, σκοτεινό, ατμοσφαιρικό που φέρνει ήχους από την ρυθμολογία των Joy Division και τις ηλεκτρονικές καταβυθίσεις των Aphex Twin. Θα μπορούσε να αποτελεί αντιπροσωπευτικό άλμπουμ της 4AD αν η τελευταία συνέχιζε και ταυτόχρονα ανανέωνε το νέο – αναγεννησιακό ύφος που την χαρακτήριζε στην περίοδο της ακμής της. Παρ’ όλα αυτά οι Camila Fuchs  λειτουργούν τόσο με το ελεύθερο συναίσθημα αντλώντας έμπνευση από γήινα υλικά όσο και με τον σχεδιασμό σύγχρονων πειραματικών στούντιο όπως θα μας τονίσουν στην συζήτηση που ακολουθεί.

– Πείτε μας για τις επιρροές σας. Φαίνεται ότι  μουσικές, όπως εκείνες των Aphex Twin ή του Oneohtrix Point Never,  πηγαίνουν μαζί με σχήματα όπως οι Joy Division.

Αυτό είναι διασκεδαστικό και ωραίο να το ακούμε. Ο OPN είναι ένας καλλιτέχνης που κυριάρχησε  στη σκέψη μας, αλλά γενικά υπάρχουν πάρα πολλές επιρροές για να  τους ονομάσουμε όλες – όπως είναι δύσκολο να βάλουμε τη μουσική μας σε ένα συγκεκριμένο καλούπι. Ακούμε, και μας αρέσει πολύ η μουσική και αισθάνομαι  ότι δεν υπάρχει τίποτα πραγματικά σαφές, πχ,  ένα είδος ή ένας καλλιτέχνης, που μπορεί  να διαφαίνεται μέσα από  το έργο μας. Έχουμε διαβάσει σε κάποιες συνεντεύξεις με μεγάλη έκπληξη για αναφορές καλλιτεχνών που ανακαλύψαμε μόνο μέσω της ανάγνωσης της συνέντευξης – όπως για παράδειγμα οι Legendary Pink Dots ή οι Current 93. Ακούσαμε και για τους  Joy Division ως αναφορά  μας που και αυτή  μας εξέπληξε. Είναι, όμως, πολύ ωραία σύγκριση, με τους JD.  Εκτός από τους μουσικούς ορισμούς και τα διάφορα είδη, νομίζω ότι αυτό που πραγματικά μας επηρεάζει είναι οι φανταστικοί κόσμοι. Σουρεαλιστικές, ψυχεδελικές, δυστοπικές, ουτοπικές ιδέες- τοπία που μεταφράζονται σε μουσική και στίχους, μερικά ως μια αφαίρεση / παραμόρφωση από την πραγματικότητα, ή, καθαρή φαντασία, σαν όνειρο. Μουσική που  μας μεταφέρει μακριά από τα σχήματα – «Ω αυτό είναι ένα κιτ τύμπανο, αυτή είναι μια κιθάρα» – προσπαθούμε να μετατρέψουμε τα όργανα σε ηχητικά τοπία που ορίζουν μια συγκίνηση, αίσθηση ή κατάσταση. Μιλώντας εδώ για τους καλλιτέχνες που κάνουν αυτό, η Leila Arab είναι το άτομο που πραγματικά ενέπνευσε το έργο μας. Τελευταία ακούσαμε πολύ PJ Harvey και Nick Cave. Η παράστασή του στο Primavera φέτος ήταν σουρεαλιστική. Και οι δύο έχουν εκπληκτική αυθεντικότητα, δεν ακολουθούν καμία τάση, κι έτσι η μουσική τους φαίνεται  διαχρονική – σαν μια  αρχαία αφήγηση.

 – Η μουσική σας, κατά τη γνώμη μου, αντανακλά μια αρχαία παράδοση μέσα από τα εργαλεία της νεότερης ηλεκτρονικής.

Αυτή είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Θέλετε να πείτε κάτι μυστικιστικό; Για εμάς το «Heart Pressed Between Stones» μοιάζει πολύ γήινο. Ανακαλεί μουσικά στοιχεία όπως αέρας, φωτιά, νερό ή γη. Είναι σαν να σκάβετε μια σήραγγα στο έδαφος και να μπαίνετε μέσα σε αυτήν. Μόνο στην αρχή και στο τέλος του άλμπουμ υπάρχει μια αίσθηση αέρα σαν να πετάτε μέσα και έξω από αυτή τη σήραγγα. Ίσως αυτό εννοείτε με την αρχαία παράδοση. Χρησιμοποιούμε κάθε είδους όργανα, νέα και παλιά. Μερικές προσθήκες στον υπολογιστή, ψηφιακές αναλογικές συνθέσεις από τις δεκαετίες του ’70, του ’80, του ’90, του ‘00 μέχρι σήμερα. Ένα εκπληκτικό πράγμα που ανακαλύψαμε και χρησιμοποιήσαμε για αυτό το άλμπουμ ήταν ένα παλιό EMT Plate Reverb. Αυτή η αντήχηση ακούγεται σαν ένα γιγαντιαίο αρχαίο μεταλλικό κιβώτιο μεγέθους 60 λιβρών! Μπορείτε να ακούσετε την αντανάκλαση με μεγάλη σαφήνεια στο τέλος  του «Heatwave». Δημιουργεί αυτή την εξαιρετικά περίεργη αίσθηση του χώρου στις χαμηλότερες συχνότητες ενώ στις υψηλές ακούγονται σαν σκασίματα.

– Πόσο αυθόρμητη είναι η μουσική  και  τα τραγούδια σας;

Τα πράγματα συμβαίνουν φυσιολογικά κατά τη δημιουργία και αισθάνομαι ότι είναι το πιο σημαντικό μέρος της μουσικής. Τη στιγμή που το μυαλό ξεκινά να έχει τον έλεγχο της δημιουργικής μουσικής χάνεται η αυθεντικότητα και η «αφελής» πλευρά της. Το δύσκολο κομμάτι είναι η διατήρηση ολόκληρης της εικόνας ενός άλμπουμ ενώ παράλληλα δημιουργούμε μικρές λεπτομέρειες και τους δίνουμε μεγάλη έμφαση. Είναι σαν να παρακολουθούμε ταινίες από την αρχή μέχρι το τέλος και να κατανοούμε το γενικό πλαίσιο αλλά και ό,τι συμβαίνει μέσα σε κάθε πλαίσιο της ταινίας.

– Παρακαλούμε να μας πείτε για τις τεχνικές σας πάνω στον ήχο.

Η ιδέα μας για την χωροταξία των τραγουδιών ήρθε κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου στο Ινστιτούτο Χωροταξικού Σχεδιασμού. Εργαστήκαμε εκεί για 2 εβδομάδες στο μόνιμα εγκατεστημένο σύστημα 4DSOUND. Είναι ένα πολυκαναλικό σύστημα ήχου 48, το οποίο δίνει την δυνατότητα  να  δοκιμάσετε τη μουσική σαν να την φτιάχνατε στη μεμβράνη ενός ηχείου ή σαν να έχετε συρρικνωθεί  και να περπατάτε μέσα στο πραγματικό ηχείο. Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις, εκτός κι αν κάποιος βιώνει το ηχητικό σύστημα, αλλά αυτό που συμβαίνει  είναι να σκαλίζεις τη μουσική σου καθώς παίζεις. Δίνεις σε κάθε ήχο που δημιουργείται ένα σχήμα, ένα μέγεθος, μια κίνηση και βιώνεις αυτόν τον ήχο στον φυσικό χώρο. Επί του παρόντος, αυτό το σύστημα ήχου υπάρχει στη Βουδαπέστη και στο Βερολίνο στο Funkhaus / Monom. Υπάρχουν παρόμοιες καταστάσεις εξίσου ενδιαφέρουσες όπως το Intorno.xyz στη Βαρκελώνη για παράδειγμα. Η ιδέα του χωρικού ήχου είναι πολύ παλιά, κατά την άποψή μου, η πρώτη πλήρης χωροταξική εγκατάσταση πραγματοποιήθηκε στην έκθεση του 1958 στις Βρυξέλλες σε ένα κτίριο που σχεδίασε ο Le Corbusier ο οποίος συνεργάστηκε τότε με τον Ιάννη Ξενάκη και τον Edgar Varese σε αυτό το έργο-ιδέα. Έτσι ναι η έμπνευση ήρθε ως επί το πλείστον από εκεί. Δεδομένου ότι το ηχοσύστημα 4D μπορεί να βιωθεί μόνο στο Βερολίνο ή τη Βουδαπέστη αποφασίσαμε να δουλέψουμε στερεοφωνικά και να προσπαθήσουμε να αναδημιουργήσουμε την εμπειρία που είχαμε στο ηχοσύστημα όσο το δυνατόν πιο κοντά σε ένα πιο προσιτό σχήμα. Έχουμε πειραματιστεί πολύ με την καταγραφή της μουσικής μας σε διάφορους χώρους, φυσικά δωμάτια και ψηφιακά προσομοιωμένα διαστήματα και στη συνέχεια αναπαραγωγή της ηχογραφημένης μουσικής σε διαφορετικούς  χώρους, την καταγραφή της και την αναπαραγωγή της ξανά κάπου αλλού. Υπάρχουν πολλά από αυτά στο άλμπουμ.

– Μιλήστε μας λοιπόν για τη δημιουργία του ‘Heart Pressed Between Stones’.

Ταξιδέψαμε πολύ όταν κατοικούσαμε στο Λονδίνο, κυριολεκτικά κάθε 6 μήνες τουλάχιστον. Γράψαμε «Heart Pressed Between Stones» σε 3 διαφορετικά στούντιο και στη Βουδαπέστη. Ένα από τα στούντιο που είχαμε χρησιμοποιήσει ήταν ένα πολύ μικρό μέρος δίπλα σε ένα κομμωτήριο και σε γραφεία, οπότε πήγαμε και γράψαμε συχνά μετά τις 8 μ.μ. και μέναμε όλη τη νύχτα που σημαίνει ότι είχαμε μια πολύ περίεργη ρουτίνα και αυτό σίγουρα εκφράστηκε στο άλμπουμ. Το άλλο που είχαμε ήταν αρκετά μεγάλο και θα μπορούσαμε πραγματικά να χρησιμοποιήσουμε το sub woofer μας πολύ δυνατά και αυτό επηρέασε πραγματικά το «Battlefield» και το σώμα μου για παράδειγμα. Ας πούμε ότι υπήρξε πολλή κίνηση γύρω, και αυτό είχε μια ενδιαφέρουσα επιρροή  στο άλμπουμ. Όχι μόνο επειδή κάθε τόπος έδινε διαφορετική ατμόσφαιρα στις ηχογραφήσεις αλλά και επειδή οι συναισθηματικές μας καταστάσεις περνούσαν από κάποιες έντονες στιγμές. Όλα αυτά τα συναισθήματα πήγαν στο άλμπουμ.

– Είναι η μουσική σας θεραπευτική, αντίδοτο  απέναντι  σε μια βίαιη πραγματικότητα;

Περισσότερο από θεραπευτικό ήχο-αντίδοτο ενάντια σε μια βίαιη πραγματικότητα, το έργο κάνει αναφορά σε αυτήν, πράγμα που βοηθά στην εύρεση του αντιδότου. Είναι πρόσκληση να έχεις μια συγκεκριμένη συνείδηση ​​και να μετρηθείς συναισθηματικά με αυτή τη βία. Να «ξυπνήσεις» και να ασχοληθείς σε σημερινή κατάσταση ελπίζοντας να ενεργήσεις ενάντια της.

– Στους στίχους σας θα μπορούσε κάποιος να ανιχνεύσει ένα είδος καφκικής αγωνίας. Όπως  όταν μπαίνεις σε έναν οδυνηρό κόσμο ονείρου…

Ναι, αυτό θα μπορούσε να είναι, ίσως όχι κατ΄ανάγκη καφκικό αλλά σίγουρα κάτι παράξενο. Οι εικόνες είναι πολύ ισχυρές σε αυτό το άλμπουμ και οι συγκεκριμένες εικόνες αντιπροσωπεύουν την αφαίρεση από το  πραγματικό. Είναι σαν ταινίες anime. “Τα μέσα τους μιλούν για μένα όπως τα μυρμήγκια που τρώνε το εσωτερικό των δέντρων” στο «Battlefield», για παράδειγμα, είναι η εικόνα του να τρώγεσαι εσωτερικά, όπως κάτι που σας καταναλώνει αργά, με άγριο τρόπο. Έτσι ναι, λίγο καφικό, ένα πράγμα που μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο.

– Σχετικά με τα μελλοντικά σας σχέδια; Συναυλίες, πρότζεκτ, άλμπουμ;

Ναι φυσικά. Σκοπεύουμε να μετακομίσουμε στην εξοχή της Πορτογαλίας, γύρω από τη Σίντρα, για την παραγωγή του τρίτου άλμπουμ. Έχουμε αρχίσει να δουλεύουμε πάνω σε αυτό και υπάρχουν κάποιες καλές ειδήσεις, αλλά μάλλον κρατάμε τα πράγματα ως έκπληξη και μυστικό για τώρα. Επίσης, ετοιμάζουμε μια οπτικοακουστική περφόρμανς· ελπίζουμε να την παρουσιάσουμε σε κάποια από τα καλοκαιρινά φεστιβάλ.