Φίλος του Π. Φύσσα (Δεν Ξεχνάμε) για τη συνάντησή του με Ρωμανό:

Αναδημοσιεύουμε από τη σελίδα της πρωτοβουλίας “Δεν ξεχνάμε” στο facebook το κείμενο φίλου του Π. Φύσσα και μέλους της πρωτοβουλίας για τη σημερινή συνάντησή του με τον Νίκο Ρωμανό στο νοσοκομείο που νοσηλεύεται. Η πρωτοβουλία ”Δεν Ξεχνάμε” όπως αναφέρεται στη σελίδα της, “δημιουργήθηκε τον Νοέμβρη του 2013 απο το στενό φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον του Παύλου Φύσσα που δολοφονήθηκε στην Αμφιάλη στις 18 Σεμπτεμβρίου 2013 απο το Γιώργο Ρουπακιά της Χρυσής Αυγής.”

“Σήμερα είχα την τιμή να γνωρίσω τον Νίκο. Με το που έμπαινες στο νοσοκομείο καταλάβαινες κατευθείαν γιατί η Αθήνα έχει γίνει φρούριο εδώ και μέρες και βρωμάει πόλεμο. Αφού ξεγλίστρησα από τους μπάτσους (και αυτούς με τα μπλε και αυτούς με τα άσπρα) έφτασα στην υποδοχή όπου ρώτησα που τον έχουν. Ύστερα από την προσπάθεια της προισταμένης να μην πάω γιατί δεν θα με άφηναν και την λανθασμένη οδηγία για το που είναι το δωμάτιο (με έστειλε σε άλλο κτίριο) ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ είδα τον πατέρα του οπού του εξήγησα γιατί έφτασα μέχρι εκεί και του έσφιξα το χέρι για δύναμη.

Ένιωσα ότι κάτι πήρε από μένα, αλλά αυτό που πήρα εγώ από αυτόν ήταν πολύ πιο μεγάλο. Είναι πολύ σπουδαίο να έχεις τέτοιους γονείς. Αφού μου είπε που είναι το δωμάτιο έφτασα μέχρι εκεί. Πρώτη φορά είδα από τόσο κοντά τόσους μπάτσους να χλωμιάζουν από φόβο όταν τους είπα ποιος είμαι και ότι ήθελα να τον δω. Δεν με άφηναν, αλλά ευτυχώς ήταν εκεί και ο δικηγόρος του που απλά με πήρε από το χέρι.

Μιλήσαμε περίπου 3 λεπτά, αλλά αυτά που είπαμε με τα ματιά ήταν πολύ περισσότερα. Τον ρώτησα τι λένε οι γιατροί και μου είπε πως “τον περιμένουν” με μια απίστευτη γαλήνη στο πρόσωπο. Φοβούνται για την καρδιά του (οξύμωρο). Εχθές λιποθύμησε όταν έμαθε για την κρατική απόφαση που τον δολοφονεί. Με ρώτησε αν θα κατεβούμε αύριο στο δρόμο, σχεδόν με το ύφος κάποιου που ρωτάει αν έχω να του δώσω τίποτα να φάει. Του είπα, πως εννοείτε και ένα φαρδύ χαμόγελο έκλεισε λίγο αυτά τα μεγάλα μάτια.

Καθώς έφευγα δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Ξαναβρήκα μετά κάτω τον πατέρα του που τα είπαμε πιο ήρεμα. Τον ρώτησα πως μπορούμε να βοηθήσουμε και μου είπε πως ο μόνος τρόπος είναι να μεταφέρουμε το μήνυμα. ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ. Εγώ συμπληρώνω ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ.

Μόλις βγήκα από το νοσοκομείο είχα την αίσθηση ότι πήγα να δω ένα φίλο. Έτσι με έκανε να νιώσω. Και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να βρεί το δίκιο του ο φίλος μου. Ο ίδιος, για αυτό το δίκιο, έχει βάλει το σώμα του μπροστά. ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ. Και όταν “νικάνε” τους λένε ήρωες. Δεν είναι ήρωες. ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ.

‘”Μάζεψε όλους τους δικούς σου αύριο και κατεβείτε”, μου είπε. Εγώ θα είμαι εκεί.

Δεν υπάρχει πλέον άλλος δρόμος. Μόνο ο δρόμος.

Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΟΥ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΟΣΟ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΟΥ.
ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ.”

Εκτός ελέγχου, μοιάζει με επανάσταση που αρχίζει.
Ο σκύλος λύσσαξε και άρχισε να βρίζει.
Το ποτήρι όντως έχει ήδη ξεχειλίσει,
απ’την τόση αδιαφορία που μας έχει πλημμυρίσει.
Συνεχώς, ο μικρός Αλέξης μου θυμίζει πώς, η ελευθερία του λόγου ακριβά κοστίζει.
Πάνε τα χρόνια που με λέγανε φατσούλα,
τώρα έχω και ταμπέλα: Τρομοκράτης με κουκούλα.
Πάλι το μυαλό μου παρανοεί,πως αφήσαμε τη παρακμή τόσο να εξαπλωθεί;

Κillah P

Πηγή: Δεν ξεχνάμε