Το τέλος της πείνας: Η αρχή της γαλήνης

Το τέλος της πείνας θα μπορούσε να είναι ορεκτικό ή το τελευταίο επιδόρπιο μετά το γυμνό γεύμα. Ναι, του Μπάροουζ και ναι φαντάζει απίθανο, ούτε καν… Και όμως. Όταν γράφεις για το τέλος της πείνας, περνάς από το στόμα, τον οισοφάγο και κατεβαίνεις, κατεβαίνεις ώσπου φτάνεις ανόθευτος και καθαρός στο επόμενο στόμα έτοιμος να φαγωθείς και να χορτάσεις! Το τέλος της πείνας σημαίνει άδειο στομάχι, γιατί δεν υπάρχει πια στομάχι. Το τέλος της πείνας σημαίνει μυαλό άδειο γιατί όλα πέρασαν και πραγματώθηκαν στον σύντομο, μάταιο βίο. Το τέλος της πείνας σημαίνει στόμα κλειστό μπροστά σε ένα βουνό από φαγητό. Το τέλος της πείνας σημαίνει κομμένο χέρι γιατί δεν υπάρχει τίποτα να αγγίξεις. Το τέλος της πείνας βρίσκεται στους «πράσινους» δρόμους του Αρσένι Ταρκόφσκι και στον μύθο του Φάουστ. Το τέλος της πείνας είναι το πρώτο βιβλίο της Λίνας Ρόκου.

Το λογοτεχνικό ντεμπούτο της Ρόκου θα μπορούσε να είναι το ελληνικό «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» ή να έχει κάτι από τον ηλεκτρισμό του «Trainspotting». Όχι δεν θα διαβάσετε για χρήστες ναρκωτικών και κόσμους λευκούς, αλλά για κόσμο που καταδύεται σε υγρό που πνίγει και να δίνει ζωή την ίδια στιγμή. Σε κόσμο που αναδύεται και πιάνεται από άγρια φύλλα, χαϊδεύοντας το τρίχωμα λύκων. Ο κόσμος της συγγραφέως ξεκινά από το τώρα, το αδιάφορο, γεμάτο απογοήτευση και παραίτηση τώρα, για να περάσει στο εγγύς μέλλον της παραπλανητικής, προσωρινής τάξης και να φτάσει στην αλμύρα της απώλειας. Η πορεία είναι αχαρτογράφητη και γεμάτη πόθο, πάθος, κρυμμένες ηδονές, απαγορευμένες έλξεις και φαντασία που δεν τιθασεύεται, αλλά τιθασεύει. Όπως το ήθελε προφανώς η Λ.Ρ.

Το τέλος της πείνας είναι η ιστορία της Έμμα και του Σαν. Της άνεργης Έμμα και του παλιατζή Σαν. Η ιστορία του σώματος της Έμμα και του σώματος του Σαν. Η Έμμα που πουλάει τον σπλήνα, τους φρονιμίτες, μέχρι και το μυαλό της. Λαμβάνει χρήματα ως αντίτιμο, αλλά αυτό που χάνει το αναπληρώνει με την ελπίδα και τον έρωτα που της γέννα ο Σαν. Η Ρόκου στέκεται απέναντι στο μυστήριο της ύπαρξης και το «άγνωστο» οδηγεί το ύφος και την αφήγηση της. Η πρόζα δίνει τη θέση της στη συμβατική φόρμα και αυτή στην παρείσδυση του διηγήματος στο μυθιστόρημα. Κάπου μπαίνει και το επιστολικό είδος, ενώ η εσωτερική εξομολόγηση είναι η βάση όλων. Νομίζω ότι διαβάζοντας «Το τέλος της πείνας» είναι σαν να μπαίνεις σε ένα καρουζέλ, όπου κάθονται η απρόβλεπτη διάθεση, ο γοητευτικός μύθος και ο πονηρός λυρισμός και ο στροβιλισμός δεν σταματά παρά μόνο όταν φτάσεις στο γαλήνιο τέλος.

Info: Λίνα Ρόκου “Το τέλος της πείνας”, Εκδ.Ίκαρος