Το τέρας δεν αλλάζει. WE CAN'T BREATHE
Το σύστημα στην Αμερική που αθωώνει τους δολοφόνους αστυνομικούς
Οι δολοφονίες μαύρων πολιτών συνεχίζονται στις ΗΠΑ. Τελευταίο θύμα της πολιτικής που ακολουθείται από τον Ομπάμα, ο 43χρονος Eric Garner, τον οποίο έπνιξε ο Daniel Pantaleo του NYPD. Ο δολοφόνος αστυνομικός έμεινε ανέγγιχτος από τη «Δικαιοσύνη» και ο Mychal Denzel Smith του «The Nation» εξηγεί γιατί το σύστημα που απέτυχε και με τον Garner δεν πρόκειται να αλλάξει. [Φωτογραφίες: Reuters/Eduardo Munoz]
Μετάφραση-απόδοση: Αλέξανδρος Στεργιόπουλος
Διαδηλωτές ενάντια στην αστυνομική βία, Νέα Υόρκη, 24 Νοεμβρίου 2014. (Reuters/Eduardo Munoz)
«Και τώρα τι;»
Η ζωή στις ΗΠΑ ξεπερνά την κινηματογραφική τέχνη. Πώς; Μα με τη νοσηρή πραγματικότητα που ξεδιπλώνεται τις τελευταίες εβδομάδες. Την ώρα που το σώμα ενόρκων αρνείται να ασκήσει δίωξη εναντίον του αστυνομικού του NYPD [σ.μ. Αστυνομικό Τμήμα Νέας Υόρκης] Daniel Pantaleo για τον φόνο του 43χρονου Eric Garner, ο πρόεδρος της χώρας Μπαράκ Ομπάμα αποφασίζει να εκταμιευτούν από τον προϋπολογισμό 75 εκατ. δολάρια για ένδυση και τεχνολογικό εξοπλισμό 50.000 αστυνομικών, οι οποίοι θα φέρουν και κάμερες πάνω τους.
Η δολοφονία του Garner έχει αποτυπωθεί σε βίντεο –κάτι που γνώριζαν οι αστυνομικοί- αλλά δεν ήταν αρκετό για να διωχθεί κανείς, ούτε καν ο αστυνομικός που τον έπνιξε. Ήταν σαν αυτή η απόφαση να βγήκε για να μας θέσει το ερώτημα και τώρα τι;
Και τώρα τι; Μπορούμε να είμαστε αθώοι και ρομαντικοί και να πιστέψουμε ότι μπορούμε να προχωρήσουμε, αφού πλέον με τις ενσωματωμένες κάμερες οι αστυνομικοί θα γίνουν πιο συνετοί. Μολαταύτα, είναι ξεκάθαρο ότι δεν δίνουν δεκάρα και το δικαστικό σύστημα τους επιτρέπει να μη δίνουν δεκάρα. Και θα βρεθούμε πάλι στο ίδιο σημείο να λέμε τα ίδια όταν δεν θα γίνει τίποτα για τον φόνο του 12χρονου Tamir Rice στο Κλίβελαντ.
Και τώρα τι; Τίποτα ιδιαίτερο από τη στιγμή που o σεβασμός προς στους εκπροσώπους του Νόμου δίνει τη θέση του στην υποταγή. Δεν λογίζονται σαν πολίτες υπό τον Νόμο. Καταγράφονται σαν ένοπλη δύναμη που αποστολή έχει να διατηρήσει το status quo της εποχής. Δηλαδή, την ανισορροπία λευκών-μαύρων ως προς την κοινωνική θέση. Λευκή ανωτερότητα και αντι-αφροαμερικανική συμπεριφορά. Κλειδί σε αυτή την εδραιωμένη κατάσταση αποτελεί η πεποίθηση της ύπαρξης κράτους δικαίου. Γι’ αυτό, ό,τι χρειάζονται για να εκτελέσουν τον σκοπό τους, τους παρέχεται από κοινό και δικαιοσύνη.
Και τώρα τι; Οι κάμερες σώματος μοιάζουν καλή ιδέα όταν θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να λογοδοτήσουν οι αστυνομικοί. Είναι καλή ιδέα αν νομίζουμε ότι το θέμα είναι η υποχρέωση λογοδοσίας. Υπάρχουν κι άλλες έννοιες που «παίζουν», όπως η διεύρυνση αρμοδιοτήτων της αστυνομικής δύναμης (το NYPD είναι από τα πιο…διευρυμένα αστυνομικά τμήματα). Είναι καλή ιδέα αν νομίζουμε ότι το πρόβλημα έχει να κάνει με την ευαισθησία και την έλλειψη πολιτισμικής επικοινωνίας. Λανθάνουμε.
«Τσιρότο σε τραύμα σφαίρας»
Επιμένουμε να προτάσσουμε τη γλώσσα και το πλαίσιο της λογοδοσίας, της ποικιλομορφίας και της ευαισθησίας, όταν μπροστά μας έχουμε το ζήτημα της καταστολής. Επιχειρούμε να πετάξουμε αεροπλάνο με κλειδιά μοτοσικλέτας. Τα ερμηνευτικά εργαλεία μας είναι ανεπαρκή μέχρι να παραδεχθούμε ότι η αστυνομία είναι εκ φύσεως κατασταλτική δύναμη και δεν αρκεί ο αντι-κατασταλτικός και αντιρατσιστικός λόγος, όπως πίστευε και ο Eric Garner. Τα πτώματα μαύρων ανθρώπων θα συνεχίσουν να γεμίζουν τους δρόμους και τα πεζοδρόμια και δεν θα σημαίνουν τίποτε παραπάνω από τα πτώματα ζώων που παρασύρθηκαν από αυτοκίνητα καθώς περνούσαν το δρόμο.
Τις προάλλες, σε μια εκδήλωση σχετικά με τo racial profiling [σ.μ. το να υποβάλλεσαι σε ελέγχους από τις αρχές λόγω χρώματος, θρησκείας, σεξουαλικής προτίμησης κ.λπ.] στο Vassar College, ένας φοιτητής είπε ότι η τοποθέτηση καμερών σώματος στους σεκιούριτι μοιάζει με τσιρότο σε τραύμα σφαίρας. Παρακολουθούσα την εκδήλωση και εξεπλάγην από την κυριολεξία της φράσης. Μας πνίγουν και μας σκοτώνουν σε ένας καθεστώς ατιμωρησίας. Και, όμως, το μόνο που μας προσφέρουν ως απάντηση είναι τα ίδια μέσα για βιώνουμε ξανά και ξανά την ίδια εμπειρία. Την οποία ήδη ζούμε.
Πηγή: The Nation
Σημείωση από Το Περιοδικό: Για όσους δεν θυμούνται το περιστατικό που συνέβη στις 17 Ιουλίου 2014, παραθέτουμε σύνδεσμο για το βίντεο που αποτυπώνει όλη τη σκηνή της δολοφονίας. Είναι ένα στοιχείο που καθιστά ακόμα πιο εξοργιστική την απόφαση αθώωσης. Να πούμε επίσης, ότι από την ημέρα της απόφασης (3 Δεκεμβρίου) μέχρι και χθες -τουλάχιστον- γίνονταν διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα κάτω από το σύνθημα WE CAN’T BREATHE (από τις τελευταίες λέξεις που ακούστηκαν από το στόμα του Garner). Η αστυνομία επιδίδεται και πάλι σε όργιο καταστολής
