Το “τέρας” μας καταπίνει

Ο αγώνας μπάσκετ Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός όδευε προς τη λήξη του. Οι φιλοξενούμενοι κερδίζουν άνετα και δίκαια. Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια ετοιμάζονται τίτλοι αμιγώς αθλητικοί-μπασκετικοί. Επιτέλους, το αυτονόητο θα επικρατήσει. Φευ. Η δικαιοσύνη που δεν “απονέμει” η κερκίδα δεν έχει αξία στον ελληνικό αθλητισμό. Γι’ αυτό και περιμένει την “ύβρι”, την “ασέβεια” και την ύψιστη πρόκληση για να επέμβει. Και τη βρήκε στην κίνηση του Βασίλη Σπανούλη λίγο πριν την εκπνοή του παιχνιδιού. Σημείωσε τρίποντο και παρίστανε πως δεν ακούει.

Τα θηρία ξύπνησαν κι όλα αυτά που είναι κανόνας (ρίψη αντικειμένων, χυδαιολογίες, εισβολή στον αγωνιστικό χώρο, απειλές κατά ζωής) δικαιώθηκαν στο παρκέ του ΟΑΚΑ.

Το ερώτημα είναι γιατί επικρατεί αυτή η νοσηρή δικαιοσύνη στον χώρο του αθλητισμού; Η απάντηση είναι απλή: Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Δεν στέκομαι στα όσα είπε ζωντανά στην τηλεόραση, ούτε στο απίστευτο υβρεολόγιο και τις ασύλληπτες κατάρες που ξεστόμισε εναντίον της οικογένειας του Β. Σπανούλη. Αυτό που έχει σημασία είναι η εικόνα και η συμπεριφορά του “τέρατος”.  Αυτό αντιπροσωπεύει ο εν λόγω κύριος και όσοι του ομοιάζουν σε ποδόσφαιρο και όποια πολιτική-οικονομική έκφανση της ζωής.

Το “τέρας” θρέφεται πρώτα και πάνω απ’ όλα από τον φόβο που διαχέει και επιβάλλει. “Μη γράψεις αυτό για τον τάδε, γιατί θα έχουμε πρόβλημα”. “Μην αναφέρεις το άλλο γιατί θα έχουμε επισκέψεις”. Στο γήπεδο είσαι εν δυνάμει στόχος μπράβων. “Αυτός είναι” κι η μαύρη χειρ υποδεικνύει τον ενοχλητικό δημοσιογράφο. Η σύνδεση με τα ΜΜΕ δεν είναι τυχαία. Τα μέσα είναι ο δίαυλος της προπαγάνδας. Του σχηματισμού κοινής, ελεγχόμενης γνώμης. Το πέρασμα για την επίδειξη της οικονομικής (και όχι μόνο) δύναμης του “τέρατος”.

Μετά είναι το κέρδος. Άμεσο, μεσοπρόθεσμο, μακροπρόθεσμο. Όχι μόνο το υλικό. Κυρίως το “γιγάντωμα” της ομάδας για να μπορεί να επηρεάζει καταστάσεις ο πρόεδρος. Η επιβολή της ισχύος μεταφράζεται στο “ξέρεις ποιος είμαι γω ρε;”. Το ίδιο και η κινησιολογία της. Δεν υπάρχει φραγμός. Υλικός, ηθικός, νοητικός. Τα πάντα κινούνται γύρω από την επίδειξη της αγριότητας μας.

Φυσικά, σε ένα εν εξελίξει σκηνικό αποσύνθεσης στην ελληνική κοινωνία, η διαπαιδαγώγηση ότι μόνο η νίκη μετράει σε ένα σπορ μας βάζει πιο βαθιά στον βούρκο. Τα παιδιά στην κερκίδα θέλουν μόνο αυτό και συμμαχούν με την “προεδράρα”. Οι παίκτες αποθεώνουν τον “θαυμάσιο κόσμο” σε κάθε ευκαιρία και όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, δεν βλέπουμε μόνο το “τέρας” αλλά και τη δίνη του να μας καταπίνει.