Το «Saudade» των Thievery Corporation

Μπροστά στην εμφάνιση των αγαπημένων -και του Ελληνικού κοινού Thievery Corporation- στην Πλατεία νερού στην Αθήνα(17/6) και στο Principal στη Θεσσαλονίκη (18/6), φέρνουμε στα αυτιά μας το καινούργιο τους άλμπουμ Saudade που κυκλοφόρησε το προηγούμενο Απρίλιο, τόσο σαν ζέσταμα για την αυριανή συναυλία, όσο και σαν μια κυκλοφορία που αξίζει να παρουσιαστεί πέρα από τη συνήθη αντιγραφή του δελτίου τύπου που το συνοδεύει και κυκλοφορεί στο διαδίκτυο εν είδη δισκοκριτικής….

Saudade λοιπόν, μια έννοια η οποία έγινε γνωστή στη χώρα μας από τη Cesaria Evora, περισσότερο δε από εκείνη τη συνεργασία της με την Αρβανιτάκη.  Λαχτάρα και μελαγχολία συνυφασμένη με την ικανοποίηση για ένα είδος που έχει επιδράσει όσο λίγα στη τρέχουσα lounge παραγωγή τη bossa nova, αποτέλεσε το βασικό μουσικό συστατικό στο οποίο στηρίχτηκαν ο Rob Garza και ο Eric Hilton για να φτιάξουν το απόλυτο ηχητικό συνοδευτικό του φετινού καλοκαιριού. Βέβαια πάρα πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων, έχουμε αναφωνήσει αρκετές φορές «όχι άλλη bossa», διαμαρτυρόμενοι για τη μανιέρα εκατοντάδων παραγωγών του αποκαλούμενου χώρου του lounge και του down tempo. Ωστόσο  εδώ έχουμε να κάνουμε με τους μεγάλους μάστορες του χώρου και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από  τους  επίδοξους ομότεχνους τους, ακούγοντας το Saudade μάλλον θα σκέφτηκαν να αλλάξουν είδος ή να αναβάλλουν εν ευθέτω χρόνο τις δικές τους κυκλοφορίες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο παραγωγούς με την πλήρη δημιουργική έννοια που δουλεύουν όσο λίγοι πάνω στο όποιο υλικό τους και αυτό τους έχει κάνει παγκοσμίως αποδεκτούς. Στο Saudade έχουν διαλέξει και τις γυναικείες φωνές που κολλάνε απόλυτα στο ύφος του άλμπουμ, όπως η Natalia Clavier ή η Karina Zeviani και έχουν φτιάξει μια μπάντα την οποία κοσμεί ο Federico Aubelle και ο Roberto Santos μεταξύ άλλων. Ακούγοντας το άλμπουμ οι εικόνες που γεννιούνται αυτομάτως μέσα σου είναι εξωτικές παραλίες και κοκτέιλ με θρυμματισμένο πάγο και σε καταλαμβάνει η επιθυμία να εγκαταλείψεις τη πόλη σου για τη παραλία που γουστάρεις και να μην γυρίσεις πίσω….

Σε αυτό το άλμπουμ δεν υπάρχουν οι αιχμηρές μουσικές και στιχουργικές επιθέσεις των προηγούμενων τους άλμπουμ. Δεν θα βρει κανείς Revolution Solution, Vampires για το ΔΝΤ και Warning Shots. Όχι πως οι Thievery άλλαξαν τις κοινωνικό –  πολιτικές τους απόψεις, αλλά μάλλον κάνουν ένα διάλλειμα χαλάρωσης, και φόρου τιμής σε μια μουσική αισθητική που αγαπάνε, ισορροπώντας τη «μαυρίλα» που είχε το Culture of Fear και αναδεικνύοντας το πολυσύνθετο χαρακτήρα τους ως άνθρωποι και δημιουργοί. Το άλμπουμ σίγουρα δεν πρόκειται να καταγραφεί στις καλύτερες δισκογραφικές τους επιδόσεις, αλλά θα μείνει ως «σεμινάριο» καλοκαιρινού down tempo. To Claridad  ειδικά είναι ο ορισμός του Saudade για τη Bossa nova ενώ το No more disguise κερδίζει άνετα τη πρώτη θέση των σάουντρακ για τα καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα. Βέβαια στην Ελλάδα ο ντόρος έγινε για το Depth of my soul, το οποίο είναι το μοναδικό κομμάτι που δεν έχει και πολύ σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο…..Σε αυτό οι Thievery ακούγονται σαν να έχουν ζηλέψει τους Portishead, αλλά φροντίζουν να φωτίσουν τη «σκοτεινιά» των τελευταίων με μια γλυκιά ηλιόλουστη χαραμάδα…Η μαστοριά της παραγωγής που λέγαμε….