Το “Sports Illustrated”… ξέχασε τον Κόλιν Κάπερνικ

Το αθλητικό life style αποφάσισε να αρθρώσει πολιτικό λόγο και τα θαλάσσωσε. Αν η εικόνα είναι χίλιες λέξεις, τι νόημα έχουν αυτές όταν χάνεται το ειδικό βάρος τους; Ποια η αποτελεσματικότητα του μηνύματος όταν έχει χαθεί η ουσία του; Το παγκοσμίου φήμης περιοδικό “Sports Illustrated” θέλησε να απαντήσει με τον τρόπο του στην επίθεση του Ντόναλντ Τραμπ στους παίκτες του NFL. Ο αμετροεπής πρόεδρος ζήτησε όσοι δεν στέκονται προσοχή στον εθνικό ύμνο και γονατίζουν, να απολύονται. Ε, ακολούθησαν και οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς που αρνήθηκαν να πάνε καθιερωμένη δεξίωση του προέδρου των ΗΠΑ στους πρωταθλητής ΝΒΑ, τους στήριξε και ο ΛεΜπρον Τζέιμς και το πράγμα πήρε διαστάσεις. Ωστόσο, η εικόνα-μήνυμα που επέλεξε να στείλει το έντυπο κατέληξε να αποδυναμώσει το κίνημα αντίδρασης απέναντι στην αστυνομική, ρατσιστική βία.

Το διάσημο περιοδικό “Sports Illustrated” αποφάσισε να πάρει θέση στη διαμάχη Ντόναλντ Τραμπ-επαγγελματιών αθλητών. Η δύναμη του Τύπου -ιδιαίτερα της εικόνας του- είναι πάντα υπολογίσιμη και μπορεί να διαμορφώσει καθοριστικά τα γεγονότα. Δεν χρειάζονται πολλά. Ένα καλό σύνθημα, μια ευφάνταστη σύνθεση και ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο αρκούν για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Έτσι, λοιπόν, θέλοντας να επιτεθούν στον πρόεδρο της χώρας και να καταστήσουν σαφές με ποια πλευρά είναι, έφτιαξαν το εξής εξώφυλλο: μπροστά από την αμερικάνικη σημαία, επαγγελματίες αθλητές από διάφορα σπορ, προπονητές και ιδιοκτήτες, στέκονται ενωμένοι. Στη βάση ο τίτλος αναφέρει “A NATION DIVIDED SPORTS UNITED”, έθνος διχασμένο, τα σπορ ενωμένα, οι άνθρωποι τους συγκεκριμένα.

Ποιοι απαρτίζουν το ετερόκλητο σύνολο; ΛεΜπρον Τζέιμς (ΝΒΑ), Στεφ Κάρι (ΝΒΑ), Κάντασι Πάρκερ (WNBA), Μπρους Μάξουελ (MLB), Ααρον Ρότζερς (NFL), Κάμερον Τζόρνταν (NFL) και Μάικλ Μπένετ (NFL). Μαζί τους οι Στιβ Κερ των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς (πρωταθλητές ΝΒΑ), ο ιδιοκτήτης των Τζάκσονβιλ Κούγκαρς (αμερικάνικο ποδόσφαιρο) Σαϊντ Καν και ο κομισάριος του NFL Ρότζερ Γκούντελ. Κάποιος λείπει έτσι; Και όχι κάποιος τυχαίος. Απουσιάζει αυτός που τα ξεκίνησε όλα. Αυτός που όρθωσε ανάστημα στην καταστολή και τις δολοφονίες αφροαμερικανών από τους μπάτσους των ΗΠΑ, αυτός που ανέδειξε τον ρατσιστικό χαρακτήρα του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ. Ναι, ο Κόλιν Κάπερνικ δεν βρίσκεται στο εξώφυλλο! Ο παίκτης των San Francisco 49ers (NFL), χωρίς ομάδα φέτος, τον Αύγουστο του 2016 αρνήθηκε να σταθεί όρθιος και προσοχή απέναντι στη σημαία μιας χώρας που καταπιέζει τους μαύρους και όσους έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος.

Η απουσία του από το εξώφυλλο ουσιαστικά ακυρώνει την πρόθεση των εμπνευστών του. Η εικόνα μετατρέπεται σε επιχείρημα της άλλης πλευράς, της αντιδραστικής, του Τραμπ, αφού ο αποκλεισμός του πρώτου διάσημου αθλητή που εναντιώθηκε τόσο καθαρά και εύγλωττα στη δολοφονική έκφραση της εξουσίας, δείχνει ότι η συμπαράσταση είναι κενή περιεχομένου. Ταυτόχρονα, δημιουργεί ένα πολιτιστικό κενό για το κοινό ώστε να εισάγει τον πατριωτισμό, τον σεβασμό και την ευγένεια σε μια αφηρημένη αφήγηση περί “ενότητας”. Η πολιτική ασυναρτησία, ωστόσο, εκτείνεται πέραν της παράλειψης του Κάπερνικ.

Οι Μάικλ Μπένετ, Μπρους Μάξουελ και Στηβ Κερ, είτε έχουν γονατίσει στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ είτε έχουν στηρίξει ανάλογες κινήσεις αντίδρασης απέναντι στην αστυνομική βία. Αντίθετα, οι Σαϊντ Καν, Ρότζερ Γκούντελ ήταν αδιάφοροι πριν την δημόσια κριτική του Τραμπ εναντίον του NFL. Ο Καν, μάλιστα, υπήρξε ένας από τους δωρητές (ένα εκατομμύριο δολάρια) της επιτροπής που σύστησε ο πρόεδρος των ΗΠΑ για την αντιμετώπιση των καταστροφών από τον πρόσφατο τυφώνα.

Εν τω μεταξύ, ενώ ΝΒΑ και NFL έχουν τη δημοσιότητα και την αντιπροσώπευση που τους αναλογεί, το WNBA (η γυναικεία λίγκα επαγγελματικού μπάσκετ), αν και έχει προχωρήσει σε πολλές δράσεις καταδίκης ρατσιστικών φαινομένων, μένει στο περιθώριο. Αυτές οι παραλείψεις και διαστροφές έχουν σημασία, ιδιαίτερα όταν διαπράττονται από μέσο παγκόσμια φήμης και επιρροής όπως το “Sports Illustrated”.

Το 1998, ο Στιούαρτ Χαλ, στην πραγματεία του με τίτλο “Σημειώσεις για την αποδόμηση του λαϊκού”, τονίζει πως “ο λαϊκός πολιτισμός είναι ένα ακόμη πεδίο όπου διεξάγεται πάλη για και κατά της κουλτούρας του ισχυρού”. Με άλλα λόγια είναι χώρος στον οποίο ερωτήματα σχετικά με τη δύναμη, τη μνήμη, το νόημα, αμφισβητούνται και συζητούνται. Το εξώφυλλο του “SI” αντιπροσωπεύει μια τέτοια πάλη για δύναμη, ισχύ.

Όσοι νοιάζονται τη φυλετική αδικία θα πρέπει να ανησυχούν όταν το εν λόγω περιοδικό μεταπλάθει το κίνημα του Κάπερνικ απέναντι στη φυλετική βία της αστυνομίας, μετατρέποντας το σε μια απλή έκκληση για ενότητα απέναντι στον πρόεδρο Τραμπ. Στην ουσία νοθεύει και εξαλείφει  την κριτική του Κάπερνικ για τη συστηματική φυλετική καταπίεση, η οποία έχει μεγάλη ιστορία στις ΗΠΑ. Η μεταστροφή αυτή δεν θα πρέπει φυσικά να μας προκαλεί έκπληξη. Η αστική τάξη, τα συμφέροντα της οποίας εξυπηρετεί το πολιτικό προσωπικό της, προσπαθεί να επιβάλλει, ακόμη και σήμερα, τη ανωτερότητα της φυλής, του χρώματος δέρματος. Ο διαχωρισμός βοηθά στην ταξική υποταγή. Ετσι, η κυρίαρχη κουλτούρα χρησιμοποιείται για τον διαρκή επαναπροσδιορισμό και την υπονόμευση της πολιτικής κουβέντας.

[hr]

Πηγή

–theguardian