Υπόθεση Τούρκων αξιωματικών:

Προ ολίγων ημερών, οι ειδησεογραφικές σελίδες αλλά και πλήθος επωνύμων πανηγύρισαν την απόφαση του Αρείου Πάγου για μη έκδοση των 8 Τούρκων αξιωματικών, που είχαν φτάσει στην Αλεξανδρούπολη με ελικόπτερο την επομένη του αποτυχημένου πραξικοπήματος στην γείτονα, ζητώντας άσυλο.   Προς αποφυγήν κάθε παρεξήγησης, διευκρινίζεται εξαρχής ότι η γράφουσα ουδεμία διαφωνία έχει με τη συγκεκριμένη απόφαση απόρριψης του αιτήματος έκδοσης των τουρκικών αρχών. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νομική κατάρτιση, παρά μόνο μια ματιά στις όποιες ειδήσεις βλέπουν το φως της δημοσιότητας από την γείτονα χώρα, προκειμένου να γίνει σαφές ότι προφανώς δεν θα είχαν καμία τύχη αν ποτέ έφθαναν σε τουρκικό δικαστικό έδρανο. Αυτή είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Όμως…

Όμως, δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει ότι για το τι θα απογίνουν αυτοί οι 8 αξιωματικοί υπήρξε μια ιδιαίτερη κινητικότητα. Υπήρξε μια «ευαισθητοποίηση». Εντός και εκτός συνόρων. Εντός, στήθηκε επιτροπή συμπαράστασης που πραγματοποίησε και συγκέντρωση αλληλεγγύης στα πρώην κρατητήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ .. για τους αξιωματικούς του τουρκικού στρατού (ως προς την επιλογή του συγκεκριμένου χώρου όπου αντιδικτατορικοί αγωνιστές έχυσαν το αίμα τους, τι να σχολιάσει κανείς αλήθεια..) Έντονο ήταν το ενδιαφέρον και από το εξωτερικό, με γνωστότερη την παρέμβαση του επικεφαλής των Φιλελευθέρων στο Ευρωκοινοβούλιο, του …συμπαθέστατου Γκυ Φερχόφσταντ, ο οποίος κάλεσε μετά σφοδρής συγκίνησης, την Ελλάδα να μην εκδώσει τους οκτώ.

Επίσης, εκεί που οι αρχικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, κάπου εκεί στο κατακαλόκαιρο, λίγο πολύ προεξοφλούσαν την έκδοση των 8 μετά «το γύρισαν» στον ανένδοτο και στα περί… ανεξάρτητης και περήφανης δικαιοσύνης. Ήρθε και εκείνη η μαζική αίτηση για άσυλο δεκάδων Τούρκων στρατιωτικών στο ΝΑΤΟ από τη Γερμανία λίγο μετά την απόφαση μη έκδοσης των 8 αλλά και η διθυραμβική παρουσίαση της απόφασης για τους 8 από ΜΜΕ που, για λίγο ξέχασαν τα αλλεπάλληλα «χαστούκια» για την αξιολόγηση και το πρόγραμμα, και θυμήθηκαν ότι η Ελλάδα «υπερασπίζει τις ευρωπαϊκές αξίες» που πυροδότησαν σειρά σκέψεων και ερωτημάτων.

Αλήθεια, ο τουρκικός στρατός δεν είναι ένας από τους μεγαλύτερους στους κόλπους του ΝΑΤΟ; Η βάση του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία δεν αποτελεί και ΝΑΤΟϊκή βάση όπου βρίσκονται εγκατεστημένοι και πολλοί Αμερικανοί και άλλοι στρατιωτικοί; Το ερώτημα είναι απλό: πιστεύει κανείς ότι μπορούσε να προετοιμαστεί έστω και τόσο πρόχειρα, το οποιοδήποτε πραξικόπημα στην γείτονα και να μην γνωρίζει απολύτως τίποτε το ΝΑΤΟ; Ξεχνά, μήπως, κανείς την ουδέτερη, αν όχι θετική, πρώτη αντίδραση των ΗΠΑ και πολλών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος; Ή μήπως ξεχνά την σιωπή, επί ώρες, από πλευράς ΝΑΤΟ. Όταν στην ίδια του την βάση στην Τουρκία γίνεται χαμός.

Το πώς και το γιατί, η απόπειρα πραξικοπήματος απέτυχε, το ποιες συνεργασίες και συμμαχίες άλλαξαν κατεύθυνση μέσα σε λίγες ώρες, το παρασκήνιο και οι συνεννοήσεις, που τελικά κράτησαν τον Ερντογάν στην εξουσία παραμένουν και θα παραμείνουν για αρκετό καιρό άγνωστες, αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή θα μαθευτούν. Εντούτοις, είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι τουλάχιστον ηγετικά κέντρα στο ΝΑΤΟ δεν γνώριζαν τίποτε ή έστω δεν έμαθαν την τελευταία στιγμή τι γίνεται. Εξίσου δύσκολο είναι να πιστέψει κανείς ότι εκ των υστέρων το ΝΑΤΟ δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην σταδιακή αλλαγή της στάσης της Αθήνας, που από δηλώσεις, είχε φανεί σχεδόν έτοιμη να παραδώσει χωρίς καν δικαστική διαδικασία τους 8 στην Άγκυρα.

Σε ένα άλλο επίπεδο, δε, είναι πράγματι τουλάχιστον εξοργιστική η έκφραση τόσο μεγάλης ανησυχίας και «ανθρωπιστικού ενδιαφέροντος» για 8 Τούρκους αξιωματικούς – για τους οποίους σε τελική ανάλυση ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι ήταν ή δεν ήταν πραξικοπηματίες – από πλευρές που την ίδια ώρα γυρνούν το βλέμμα αλλού, για δεκάδες πρόσφυγες και μετανάστες που επιστρέφουν δια της βίας στην Τουρκία καθημερινά στο πλαίσιο της Συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας. Δηλαδή, η Τουρκία είναι ασφαλής τρίτη χώρα για τον Σύρο, τον Αφγανό, τον Ιρακινό μετανάστη ή ακόμη και τον Τούρκο πολιτικό πρόσφυγα και δεν είναι για τους Τούρκους αξιωματικούς; Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη και ο ευαίσθητος Γκυ Φερχόφσταντ, τι έχει να πει γι αυτό; Αυτοί δεν είναι άνθρωποι; Στην τελική δεν είναι και άνθρωποι σε ακόμη χειρότερη θέση;

Γι αυτούς δεν υπάρχουν ούτε δάκρυα, ούτε ανησυχία, ούτε εκκλήσεις στη δικαιοσύνη, ούτε τίποτε. Υπάρχει σιωπή. Γιατί αυτοί είναι απλοί άνθρωποι. Που απλώς οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στις χώρες τους διέλυσαν τη ζωή τους.  Που απλώς η στήριξη των ισχυρών σε καθεστώτα αυταρχικά δικτατορικά και εγκληματικά τους έδιωξε από την πατρίδα τους για να σωθούν, για να επιβιώσουν. Αν σε αυτούς, κ. Φερχόφσταντ, δεν ταιριάζει ο χαρακτηρισμός «ικέτης», σε ποιόν ταιριάζει;  Αν σε όσους τους καταδιώκουν, τους επιστρέφουν σε βέβαιο θάνατο, αφού τους διέλυσαν τη χώρα, τη ζωή, τις οικογένειες, δεν ταιριάζει ο χαρακτηρισμός εγκληματίες, σε ποιόν ταιριάζει;  Πού ήταν όλοι αυτοί οι ανησυχούντες τόσα χρόνια που στην Τουρκία, παλιότερα υπό την παντοδυναμία του στρατού και σήμερα υπό αυτήν του Ερντογάν, κάθε διαφορετική άποψη συνθλιβόταν με αιματηρό τρόπο; Πού ήταν όταν η τουρκική αριστερά σχεδόν όλου του φάσματος χανόταν στα λευκά κελιά ή εξοντώνονταν ένας ένας μετά από δεκάδες μέρες απεργίας πείνας (α, ρε άτιμες ευρωπαϊκές αξίες, ούτε μια ανάσα δεν κρατήθηκε γι αυτούς τους νεκρούς), οι Κούρδοι εξολοθρεύονταν στα σπίτια τους και όποιος τολμούσε και τολμά να  φέρει αντίρρηση, εξαφανιζόταν από προσώπου γης;  Και όχι μόνο στην γείτονα. Υπάρχουν τόσες άλλες «φίλες» χώρες (βλ. Σ. Αραβία).

Αυτά είναι τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και αυτή είναι και η έννοια δικαίου στον καπιταλισμό: με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Προφανέστατα τυφλή αλλά πάντα κλίνουσα στην πλευρά των ισχυρών. Απροκάλυπτα κυνική και αβάσταχτα υποκριτική. Γι αυτό και βαθιά άδικη, στην ουσία της.