«Φλόρενς Μπλαντ», του Ανδρέα Νικολακόπουλου

Το αύριο είναι ασταμάτητο, ο ήλιος πάντα φωτεινός και ένας ο φόρος, ο παντοτινός: αυτός του αίματος! Ναι, το ξεκίνημα είναι μακάβριο, υπερβολικό, πομπώδες. Και εντάξει το «μακάβριο» και το «πομπώδες». Το «υπερβολικό» όμως γιατί; Για κάντε μεταβολή και βάλτε τα «πόδια» του μυαλού να τρέξουν ως το σημείο μηδέν της ανθρωπότητας. Το ποιο; Ξέρετε, αυτό που μας διαχώρισε οριστικά (;) από τα ζώα, αυτό που λέγεται πολιτισμός, με την έννοια της ανθρώπινης προόδου. Και κάπου εδώ μπαίνει η φωτιά, το τσεκούρι, το ξίφος, η σφαίρα και όλα όσα έφτιαξε η ανθρώπινη επιθυμία για κυριαρχία, για εξουσία. Στην προβοκατόρικη διαπίστωση «Γεννημένοι δολοφόνοι», ένα έχουμε να αντιτάξουμε, ένα που επιβεβαιώνει την παρατήρηση: την αντίστασή μας στην επιθυμία να σκοτώσουμε! Γιατί, τι πάχος έχει νομίζετε η γραμμή που μας χωρίζει από τον φόνο; Λεπτό, πολύ λεπτό. Κάποιοι, ηθελημένα έριξαν τις αντιστάσεις τους και έγιναν αφέντες, τύραννοι, πρωθυπουργοί, εκπρόσωποι του Θεού. Κάποιοι άλλοι, έψαχναν την αφορμή για να ποδοπατήσουν τη γραμμή και να γεμίσουν το βιογραφικό του με αιμάτινα αποτυπώματα. Οι δεύτεροι έγιναν μύθοι, θρύλοι, ιστορίες για να τρομάζουν οι μεγάλοι, πρωταγωνιστές της ανθρώπινης τέχνης, του πολιτισμού μας, έγιναν αυτοί που χάιδεψαν τα ένστικτά τους. Ας δούμε τι έχει να μας πει η «Φλόρενς Μπλαντ» (Εκδόσεις Ικαρος).

Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος μετά τον «Σάλτο» πάει ακόμη πιο βαθιά, φτάνει στις ρίζες του τόπου και του χρόνου! Ναι, ακούγεται και είναι μεγαλεπήβολο, παρακινδυνευμένο και με υψηλό ποσοστό αποτυχίας. Και όμως, ο Νικολακόπουλος καταφέρνει να περπατήσει στον λαβύρινθο της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ζοφερή ατμόσφαιρα είναι εδώ, ξανά. Το αίμα που ζητά δικαίωση, φωνή, είναι εδώ, ξανά. Οι καλά σχεδιασμένοι χαρακτήρες είναι εδώ, ξανά. Τώρα, όμως, το τοπικό γίνεται οικουμενικό και μαζί του μεγαλώνει ο χώρος, όσα περνάνε μένουν σε πολλούς και τα σύνορα οριοθετούνται από μια διαχρονική γραμμή αίματος. Ο Νικολακόπουλος έχει κάνει μεγάλη έρευνα για τις αλλαγές στο τοπίο και στο κοινωνικό σώμα της Ευρώπης, έχει «βουτήξει» στα βαθιά της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και έχει προσπαθήσει να κατανοήσει τα υποκείμενα και τα μέσα δράσης οριστικών και αμετάκλητων ενεργειών. Η ιστορική έρευνα, οι καθηλωτικές ανθρώπινες στιγμές και η σίγουρη ροή του χρόνου, δένουν αρμονικά σε αυτό το σπονδυλωτό μυθιστόρημα.

Η Φλόρενς Μπλαντ, ή, αλλιώς, «Δηλητηριάστρα». Στο πλάι της ένας ευαίσθητος δήμιος, ένας μετανοημένος επαναστάτης, μια μετανάστρια από τη χώρα των πάγων και μια ολόλευκη τίγρη. Και όλα φαίνονται πεντακάθαρα, όλα αποκαλύπτονται και οι πληγές της ευρωπαϊκής κοινωνίας, κυρίως τον 19^ο, 20^ο αιώνα, λάμπουν μέσα στον τρόμο που προκαλούν. «Από τα χέρια του και από την παγωμένη λοξή λεπίδα πέρασαν πολλοί νεαροί, οι οποίοι λοξοδρόμησαν λόγω των πολέμων που ακολούθησαν στα επόμενα χρόνια και είχαν ως αποτέλεσμα τη διάλυση των οικογενειακών ιστών. Αγόρια κάτω των είκοσι που κατέληξαν βιαστές, ληστές και κατά συρροή δολοφόνοι. Παιδόφιλοι, πόρνες γεμάτες αφροδίσια νοσήματα και τσιγγάνες μικροκλέφτρες του Σηκουάνα ήταν στην πρώτη γραμμή. Ο ήχος μάλιστα που έκανε το κεφάλι των παιδόφιλων ακουγόταν στον χρυσομάτη Γκωντέν ως ο τελειότερος όλων». (σ. 52). Το «Φλόρενς Μπλαντ» διαθέτει εξαιρετική πλοκή και έναν αφηγηματικό ρυθμό που δεν μπορείς να του αντισταθείς.  Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος γράφει το όνομά του, πια, με ανεξίτηλο μελάνι.