"Τη ζωή δεν τη συναντάμε πού και πού επειδή τυχαίνει...'

Η Μελίνα πάει από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη. Και δεν επιστρέφει παρά μόνο όταν έχει αποφασίσει να αφήσει πίσω της ό,τι προηγουμένως την έκανε να έχει «δεύτερες σκέψεις». Η δουλειά, η τακτοποιημένη ζωή, η καθημερινότητα που της εξασφάλιζε κάποιο καλό επίπεδο ζωής, ο συγκεκριμένος τρόπος να ερωτεύεται: αυτά που για πολλούς και πολλές αποτελούν ζητήματα για τα οποία δεν είναι και πολύ ευχαριστημένοι ή ευχαριστημένες αλλά ούτε και δυστυχισμένοι/-ες. Απλά συνηθίζουν να περνούν τη ζωή τους με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Που δεν τους δυσαρεστεί απαραίτητα, αλλά ούτε τους δίνει την ευκαιρία να νιώσουν ότι απολαμβάνουν κάτι παραπάνω από μια συλλογή εμπειριών. Η αναμέτρηση με τον κόσμο γύρω μας και –πρωτίστως- με τον ίδιο μας τον εαυτό για τα βαθύτερα θέλω μας, ίσως μας επιτάσσει να πούμε κάποια αυθόρμητα και γενναία Φύγαμε…

Ο Αλέξανδρος Κάσσης γράφει για την αναμέτρηση αυτή, με τον πιο αυθόρμητο και γενναίο τρόπο, αντίστοιχο της απόφασης που παίρνει τελικά η Μελίνα. Χωρίς καθόλου επιτηδευμένο ύφος, με λόγο που οι περισσότεροι άνθρωποι της γενιάς 25-35 χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους, αναφέρεται στα διλήμματα της γενιάς αυτής που φτάνει στο σημείο όπου «πρέπει να σοβαρευτεί», αλλά τελικά η ουσία βρίσκεται αλλού.

Ρωτήσαμε τον συγγραφέα δυο-τρία πραγματάκια, έτσι για να μοιραστούμε μαζί του το τι σημαίνει εγκαταλείπω όσα ξέρω…

Πόσο εύκολο είναι να πούμε Φύγαμε (και να φύγουμε); Γιατί συνήθως δεν το κάνουμε;

Καταρχάς το «Φύγαμε» θέλω να διευκρινίσω ότι έχει να κάνει με την προσωπική επιλογή του να φύγεις κι όχι με την ανωτέρα βία του να φύγεις.

Επομένως λοιπόν, το να πούμε «Φύγαμε», γενικά, είναι πολύ εύκολο όπως όλα τα πράγματα που συνηθίζουμε να λέμε. Όταν μιλάμε, πολλές φορές λέμε πράγματα από συνήθεια ή εκφράζουμε υπερβολική σιγουριά για κάτι χωρίς όμως να το σκεφτόμαστε ποτέ σε πραγματική συνάρτηση με εμάς. Όταν όμως τα πράγματα γίνονται πιο συγκεκριμένα, τότε τα λόγια κι οι θεωρίες εκφράζονται πολύ δύσκολα κι η ευφράδεια του λόγου γίνεται προβληματισμός. Άρα το να φύγουμε επί της ουσίας, φαίνεται πως δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Εύκολο είναι μόνο αν θες να φύγεις από μια κατάσταση που δεν περνάς καλά. Η πρόκληση όμως και το πραγματικό ερώτημα είναι αν είναι εύκολο να φύγεις ή να αλλάξεις την κατάσταση προς μια κατεύθυνση που είναι άγνωστη, ενώ είσαι βολεμένος κάπου αν κι απογοητευμένος με κάποια πράγματα. Το κόστος της αλλαγής μπορεί να αποδειχτεί μεγαλύτερο σε αυτήν την περίπτωση. Επομένως, είναι δύσκολο να φεύγουμε τελικά και νομίζω ότι δεν συμβαίνει τις περισσότερες φορές.

Εσύ το έχεις κάνει;

Το έχω κάνει κάποιες φορές και κάποιες όχι… Πάντως το τελευταίο διάστημα είμαι έτοιμος να φύγω για ακόμη μια φορά.

 Την ζωή πρέπει να την κυνηγάς εσύ κι όχι να σε κυνηγάει αυτή ή να την συναντάς πού και πού επειδή έτυχε.

Ωραία, και πες ότι Φύγαμε… Παίζει να θέλουμε να ξαναγυρίσουμε; Ή να μας γίνει συνήθεια και να θέλουμε να φεύγουμε συνέχεια;

Αν η επιστροφή συνδέεται με τη στασιμότητα καλό είναι να μην γυρίσεις πίσω. Αν έχει επετειακό χαρακτήρα νομίζω ότι είναι υγιές να θέλουμε να επιστρέψουμε όπως και να ξαναφύγουμε άπειρες φορές. Είναι στην φύση μας άλλωστε να αναζητούμε συνεχώς το νέο και το διαφορετικό και να μην μιζεριάζουμε αλλά και το να ξεφεύγουμε πολλές φορές από διάφορες καταστάσεις. Σε κάθε περίπτωση πάντως καλό είναι να ολοκληρώνουμε έναν κύκλο στο νέο μέρος ή κατάσταση που μεταφερόμαστε. Επίσης καλό είναι να μην επιτρέπουμε να φθαρούν στην μνήμη μας παλιά αγαπημένα πράγματα και καταστάσεις ενώ παράλληλα καλό είναι να κοιτάμε μπροστά και να προσπαθούμε να δημιουργούμε προϋποθέσεις που στόχο έχουν την εξέλιξή μας.

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σε όσους «μείνανε μπουρδέλα μια ζωή». Τους άλλους τους λυπάσαι; Σε κάνουν να ασφυκτιάς, ας πούμε;

Η φράση «μείνανε μπουρδέλα μια ζωή» ουσιαστικά μιλάει για την ανεμελιά και τον αυθορμητισμό που έχουμε όλοι μας στο ξεκίνημα της ζωής μας και την απώλειά της με το πέρασμα των χρόνων ή την διατήρησή της, πράγμα κοινωνικά μη αποδεκτό και κατακριτέο πολλές φορές. Συνηθίζουμε να ακούμε πολλές φορές από γνωστούς ή από αγνώστους στα διπλανά τραπέζια ότι «αυτός έχει μείνει παιδί», ότι «δεν αναλαμβάνει ευθύνες» ή ότι «είναι τόσο χρονών και δεν είναι σοβαρός» και πολλά άλλα παρόμοια. Στην πραγματικότητα όμως χάνεται η ουσία. Όσο πιο παιδιά παραμένουμε ίσως είναι πολύ καλύτερο από το να υιοθετούμε τις συνήθειες των μεγαλύτερων.

Το αν τους λυπάμαι…. όχι. Δεν λυπάμαι κανέναν. Απλά με θλίβει να βλέπω ανθρώπους να έχουν χάσει την ανεμελιά τους και την ουσία της ζωής, η οποία δεν είναι κάτι παραπάνω από την ίδια τη ζωή. Την ζωή πρέπει να την κυνηγάς εσύ κι όχι να σε κυνηγάει αυτή ή να την συναντάς πού και πού επειδή έτυχε.

Είσαι πολίτης του κόσμου. Υπάρχει μια πόλη που θα μπορούσε να σε κρατήσει χωρίς να πεις Φύγαμε; Όπου να μπορείς να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι σε αυτήν –και να συνεχίσεις να ταξιδεύεις επιστρέφοντας;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει πόλη που θα μπορούσε να με κρατήσει για πάντα. Υπάρχουν κάποιες αγαπημένες πόλεις-κρησφύγετα αλλά ακόμα κι από εκεί θέλω να φεύγω μετά από λίγο. Νιώθω ότι είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να δω και να εξερευνήσω που η έννοια «να με κρατήσει μια πόλη» δεν υφίσταται. Πάντως, θα έλεγα ότι προτιμώ περισσότερο τις μεγάλες πόλεις κι ακόμα πιο συγκεκριμένα τις μητροπόλεις.