«Χάθηκε βελόνι», του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου

Η καλύτερη απόδειξη της ύπαρξης είναι η αναζήτηση. Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία. Ολα χάνονται και όλα βρίσκονται κι αν η απώλεια γίνει μόνιμη κατάσταση, τότε πάρτε μια βελόνα και τρυπήστε το δάχτυλο σας. Αφήστε το αίμα να τρέξει, αφήστε τις κόκκινες γραμμές να σχηματίσουν τους δρόμους, τα σύνορα, τις ατέλειωτες λεωφόρους… Και σαν η ροή σταματήσει, απομνημονεύστε τον ήχο και την αίσθηση του τσιμπήματος. Αυτό θα είναι το καταφύγιο σας, το καταφύγιο της ζωής σας, των τραυμάτων, των πληγών σας. Τη στιγμή που ο ουρανός θα είναι ανέφελος και τα αστέρια θα τρομάζουν μπροστά στο σκοτάδι, πιέστε με δύναμη το πληγωμένο δάχτυλο και αφήστε τον εσωτερικό αντίλαλο να σχηματίσει αυτά που χάθηκαν και βρέθηκαν χωρίς αναγνωρίσιμη μορφή. Κρατήστε ζωντανό το κόψιμο για να βρείτε το Παρίσι και το Τέξας στην ίδια ήπειρο, τις αχαρτογράφητες διαδρομές και τα δικά σας σοκάκια κάτω από τον ίδιο ουρανό και τους ανθρώπους διαφορετικών χρόνων στον ίδιο χώρο! Όλα από μας ξεκινάνε και σε μας επιστρέφουν. Ο δρόμος είναι το μέσο και η αναζήτηση, το βελόνι που ξαπλώνει και χάνεται στον ορίζοντα τρυπώντας το εύθραυστο δέρμα του κόσμου μας. Σε αυτόν τον δρόμο περπατά ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος με το «Χάθηκε βελόνι» (Εκδ. Μεταίχμιο).

Ποιος είπε ότι ένα κακοτράχαλο δρομάκι είναι απλά η πέτρα, η σκόνη και οι ανωμαλίες του εδάφους; Και τα βήματα; Τα ίχνη αυτών; Οι άνθρωποι και τα πράγματα πονάνε, χαίρονται, επικοινωνούν και όταν τα χρόνια περάσουν ο άνθρωπος ψάχνει το πρώτο του αποτύπωμα. Κάποιες στιγμές αυτό τον βρίσκει και τότε κάθε πορεία εξηγείται και γίνεται η αφετηρία της επόμενης. Στο μυθιστόρημα του Γκέζου το σημάδι στον χώρο και τον χρόνο είναι ένα βλέμμα, μια σφαίρα που τσάκισε μια ζωή -δεν σκότωσε-, μια μεγάλη έξοδος και μια μεγάλη αναζήτηση. Τα στοιχεία αυτά διαμορφώνουν τον τόπο, το τοπίο και αναμετρώνται με τον χρόνο. Το «Χάθηκε βελόνι» θα μπορούσε να είναι επίμονο κινηματογραφικό βλέμμα, σαν το «Βλέμμα του Οδυσσέα». Θα μπορούσε να είναι το χιόνι στην παραδομένη γη, ο σκληρός ήλιος πάνω από την καυτή άσφαλτο και το αθόρυβο αίμα που χάθηκε σε κρυφή χαράδρα. Ο Γκέζος κάνει αυτό που κάθε συγγραφέας επιδιώκει: επιστρέφει, επιστρέφει, επιστρέφει. Καταφέρνει να φτάσει στο άχρονο τοπίο της μνήμης και στο αχανές πεδίο των αισθήσεων και εκεί αναζητά την αρχή του αίματος, της απώλειας. Το ταξίδι έχει σημασία, όμως περισσότερο μετράει το πρώτο λιμάνι αυτής της πορείας.

Ένας άντρας που περνάει τη ζωή του στην άκρη του λόφου, στιγματισμένος από τη μοίρα. Μια μητέρα που αφιερώνεται στην οικογένεια της, η ιστορία της οποίας είναι γεμάτη αντιξοότητες. Ένας γιος που ψάχνει τον μικρό του αδερφό στην άλλη άκρη του κόσμου. Η ιστορία ξεκινά από την Αλβανία των αρχών του προηγούμενου αιώνα, διατρέχει την Ελλάδα της ύστερης μεταπολίτευσης και καταλήγει στην καρδιά της αμερικανικής ηπείρου. Στο οπισθόφυλλο γραμμένα όλα αυτά, αλλά τα λόγια του Γκέζου τυλίγουν το βιβλίο και τη σκέψη του αναγνώστη και σαν ατίθασος στρόβιλος ξετυλίγονται. Ο Γκέζος μιλά ποιητικά, με τη γλώσσα του «ξένου» τόπου που όμως αμέσως τη νιώθεις δική σου, μιλά με την αγωνία της ψυχής του μετανάστη, του χαμένου αδελφού… Ο αφηγηματικός ρυθμός εισχωρεί αμέσως στο μυαλό του αναγνώστη, οι μορφές του σε προκαλούν και σε καθηλώνουν. Το «Χάθηκε βελόνι» είναι μυθιστόρημα υψηλών απαιτήσεων με ζωντανούς χαρακτήρες και κρυστάλλινο λόγο.