«Χαρακίδες», της Βίκυς Κατσαρού

Μετρά τα γράμματα του αλφαβήτου. Στερέωσε το «Α» και το «Ω», για να μη χαθείς. Όταν φτάσεις στο τέλος του ορατού κόσμου κάνε το άλμα στο άγνωστο και κρατήσου από τους αριθμούς. Εδώ δεν υπάρχουν όρια, μόνο τοπία ανεξάντλητα γεμάτα φως και σκοτάδι. Το ασύνορο κόσμημα που ταξιδεύει έχει πολλά πετράδια πάνω του. Όλα λάμπουν και όλα πετάνε φλόγες. Αυτό το κολιέ που εκτείνεται σε απροσμέτρητο πλάτος και ύψος έχει έναν ήλιο μέσα του. Το χρώμα του δεν έχει σημασία, μόνο ο τρόπος που σε κάνει να τον βλέπεις. Βουτάς το μάτι σου στο αίμα και παρατηρείς, σκέφτεσαι και παραδέχεσαι. Ναι, αυτό είναι το άστρο που δίνει ζωή. Στέκεται πάνω στο αλύγιστο «Γ». Μην αμφιβάλλεις, έτσι είναι, έτσι γράφτηκε και έτσι έμεινε, κι ας μην το λέει κανείς. Μετράς αντίστροφα, πατάς σε αριθμητικές κλίμακες και επιστρέφεις στον τόπο πίσω από το «Α». Είσαι σίγουρος γι’ αυτό που είδες και σίγουρος γι’ αυτό που θα διαβάσεις. «Ο θεός ήταν πάντοτε γυναίκα» και όλα χωράνε σε μια στιγμή, σε μια σχισμή και σε έναν πύρινο κύκλο που ξαπλώνει και οριζοντιώνεται. Κάτι χαράζει μέσα μας και δεν είναι το κίτρινο φως, είναι τα εσωτερικά μας σημάδια. «Χαρακίδες» (Εκδόσεις Ενύπνιο) της Βίκυς Κατσαρού.

Το τρίτο ποιητικό βιβλίο της Βίκυς Κατσαρού είναι ύμνος στην αγάπη, στη γυναίκα και στη ζωή. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι ένα και να συνθέτουν το πιο όμορφο πλάσμα του σύμπαντος. Δεν είναι και η μοναδικότητα εκλαμβάνεται από κάποιους ως αδυναμία, ως ευκαιρία να πληγώσουν και να ακυρώσουν. Το τραύμα, όμως, σε δυναμώνει, σου φορά το παρελθόν, μεταποιεί το παρόν και φροντίζει-προετοιμάζει το μέλλον. Η Βίκυ Κατσαρού αυτό κάνει και τη δική της δοκιμασία αφιερώνει στις γυναίκες της γενιάς της. Δεν ξεχνά αυτές που έφυγαν νωρίς, αυτές που προηγήθηκαν και όλες αυτές που μάχονται καθημερινά. Και το κάνει με πάθος και απίστευτη γενναιοδωρία. Γράφει στο ξεκίνημα: Θέλω να γράψω ένα βιβλίο που κάθε λέξη θα είναι και κομμάτι απ’ την καρδιά μου. Λέξη και κομμάτι, μέχρι που στο τέλος τίποτα από κείνη να μη μείνει. Φτάνοντας, λοιπόν, στο τέλος, στη σελίδα 109, τίποτα δεν έχει μείνει. Μόνο ο παλμός της που μας κάνει να αισθανόμαστε τους χτύπους της ζωής (μας) και το άγγιγμα του φωτός-σκοταδιού μέσα μας.

Πάμε στο φινάλε αυτής της συλλογής και στο ποίημα «Χαρακίδες». Εδώ, η Βίκυ Κατσαρού ξεδιπλώνει το ποιητικό, αφηγηματικό, συνθετικό, ταλέντο της. Στην ουσία εξιστορεί τη γέννηση, τον θάνατο και την αναγέννηση του κόσμου μέσα από τη γυναικεία μορφή! Η ποίηση της Κατσαρού είναι γεμάτη σάρκα που αγκαλιάζει τις χαρακιές πάνω της. Δεν κρατά τίποτα για την ίδια και μέσα από τη ρευστή, ακαταμάχητη, ματιά της χωρά όλο τον κόσμο! Βλέπουμε ό,τι βλέπει και στο μυαλό μας παίζει το κομμάτι «The heart asks pleasure first» του Μάικλ Νίμαν. Και μεις στροβιλιζόμαστε και στις ριπές του λόγου της Β.Κ βλέπουμε τη Γώγου και τη σημασία του να μένεις άνθρωπος, το θάρρος, νιώθουμε το μυσταγωγικό, βιβλικό, ύφος, τα πρέπει του Ελύτη, τους εραστές του Μουνκ, τον έρωτα στην αγνή του μορφή, τον παντοτινό δυϊσμό μας, την ευαισθησία της, το όλον της αγάπης, το πέρασμά της από τον κόσμο των αγγέλων, την ξεγνοιασιά της στο μη ρεαλιστικό, αισθανόμαστε τη δύναμη και το νοιάξιμο της. Ένα πανέμορφο καλειδοσκόπιο είναι η ποίηση της Βίκυς Κατσαρού που πάντα θα μας θυμίζει ότι οι καρδιές είναι φτιαγμένες για να σπάνε [από το ποίημα «Βαγόνια», σ. 58]. Οι «Χαρακίδες» θα γίνουν ακόμη μία φλέβα στη ζωή σας.