"Χωρίς εσάς που παλεύετε όλοι οι ορίζοντες του κόσμου είναι μια σαχλαμάρα."

[Ένα γράμμα για τις μέρες που ζούμε v.14] Postcards from Greece: Ημέρες δημοψηφίσματος.

| 05/07/2015

Αυτές τις μέρες, θελήσαμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από «σφιχτές αναλύσεις» ειδικών για την κατάσταση. Θελήσαμε να φωνάξουμε, να μας ακούσουν πώς νιώθουμε. Θελήσαμε να σπάσουμε την απόσταση που πολλές φορές διαστρεβλώνει την ίδια την ουσία. Να μπορέσουμε να εξηγήσουμε, να μεταδώσουμε την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα, σε δικούς μας ανθρώπους ακόμη (και ειδικά) αν μένουν πολύ μακριά… Συντάκτες και αναγνώστες του Περιοδικού έστειλαν γράμματα σε δικούς τους ανθρώπους, μιλώντας για τις παράξενες μέρες που ζούμε

Συνεχίζουμε να γράφουμε… Όποιος-όποια θέλει, στέλνει στο inbox της σελίδας μας στο fb.

Το δεκατο τέταρτο γράμμα μας έρχεται από την Κική Μένου.

[hr]

Αγαπητή μου Σοφία,
Νιώθω τόσο εγκλωβισμένη. Βρίσκομαι στην Ηρακλειά ( άγονη γραμμή ), σε ένα υπερλουξ μικρό ξενοδοχείο. Είμαι εδώ, εδώ και 4 μέρες και φαντάζει ήδη ένας μήνας ολόκληρος. Όλα γύρω μου έχουν μια χαλαρωτική γρανιτένια απόχρωση στο φόντο του γαλαζοπράσινου, αιγαιοπελαγίτικου θαλλασινού χρώματος.

Σοφία, ζω σε ένα όμορφο, γκρί, γρανιτένιο σπιρτόκουτο. Οι μόνιμοι κάτοικοι του καταλύματος είναι οι εξής: μία μάνα που ήθελε να είναι μεγαλοαστή. Μια κορη κουλ τυπάκι, αλλά κοιμάμαι στο ίδιο δωμάτιο μαζί της. Είναι η επίσημη αφεντικίνα μου και κοιμάται σε ένα υπέρδιπλο κρεβάτι, πλάι στο μικρό μου ράντζο. Την γουστάρω ενίοτε, αλλά κάθε φορά που πάω για ύπνο και βλέπω τη διάκριση κατάφωρα μπροστά μου με πιάνει το ταξικό μου μένος. Ένας 50αρης θείος, κουλ κι αυτός, συζητάμε και λίγο για ανατροπή συστήματος – ΕΕ – ΔΝΤ. Μια συνάδελφος πολύ καλή που κοιμάται στο σαλόνι. Ενας συναδελφος, απολιτικ, που θελει να το παιζει λιντερ και μεγαλοστομος. Τελος ενας σενεγαλεζος εργατης που κανει ολη τη φασινα του ξενοδοχείου. Ο απόπατος του ηρακλειάτικου συστήματός μας. Ααα, και ένας γιος σε προχωρημένο στάδιο ιδεοψυχαναγκασμού. Όλοι εμεις ζουμε ΜΑΖΙ.!

Σοφία θέλω να φύγω, πες μου ότι πρέπει να γυρίσω. Κατέληξα εδώ γιατί πέρασα μια χρονιά ανείπωτου φόβου για την επιβίωσή μου. Δε θα άντεχα να μπω στην καινούρια σεζόν με τον ίδιο τρόμο, “έπρεπε να έχω λεφτά”. Τώρα όμως που σας βλέπω δεν αντέχω, μπορεί να χάσουμε, μπορεί να κερδίσουμε …μικρή σημασία έχει μπροστά σε αυτή την εβδομάδα που βλέπεις τους ανθρώπους να ανδρειώνονται.

Και μου λείπετε, δε φαντάζεσαι. Μου λείπετε με τις πορείες σας, με τα πανό σας, τις μπογιές σας. Αλλά πιο πολύ μου λείπει να κάνω “παρέμβαση για το Όχι”. Στη γειτονιά να μιλάω με τον κόσμο, να συζητάω μαζί τους, για την αντίσταση και την ανατροπή και να ψηλώνω 10 πόντους πάνω από τη γη. Να μη φοβούνται, να τους κρατάω το χέρι να ψηλώνουμε μαζί. Μα πιο πολύ μου λείπουν τα αναψοκοκκινισμένα σας μάγουλά, τα χαμόγελά σας, η κούραση του κορμιού σας που ψάχνει να βρει τραπέζι για τη τελευταία μπύρα της ημέρας, να πίνουμε και να κάνουμε απολογισμό.

Αυτά μου λείπουν πιο πολύ την ώρα που η μαμά αφεντικίνα μου μιλάει για τον Μητσοτάκη, τον βρικόλακα. Όταν σκέφτομαι ότι θα βγεί το ΝΑΙ και θα είμαι εδώ και του χρόνου για 700 ευρώ όλο το καλοκαίρι …62 ωρες, 12εργατοώρες την ημέρα, καμιά ιδιωτικότητα 24 ωρες το 24ωρο.

Μα πιο πολύ μου λείπετε όταν κοιτάζω τον ορίζοντα. Χωρίς εσάς όλοι οι ορίζοντες του κόσμου είναι μια σαχλαμάρα. Εσάς που παλεύετε για κοινή την ανάσα που τόσο καιρό δε βρίσκαμε όταν μαθαίναμε για την τάδε απόλυση, το εργατικό ατύχημα στα ΕΛΠΕ…

Συγνώμη που δεν είμαι εκεί τώρα, ενώ εσύ έχασες τη γιορτή των γενεθλίων σου, όταν κάναμε κινητοποίηση για να με αποζημιώσει η εργοδοσία, που αρνιόταν, άλλα την κερδίσαμε. Συγνώμη που δε σας συντροφεύω στους καινούριους ορίζοντες που φτιάχνεται. Συγνωμη. Αν θες να γυρίσω πίσω στείλε μήνυμα, να προετοιμάσω τη φάση και ας τρώμε μόνο πατάτες, ενώ θα ψάχνουμε για δουλειές που ποτέ δε θα είναι αρκετές.

Σε φιλώ