Ωδή σε έναν καλλιτέχνη:

Η περίπτωση του Steph Curry

| 19/11/2014

Σας το είχαμε ξαναπεί πως ένας από τους λόγους που θα ζητούσαμε από την ηγέτη της Β. Κορέας, και φίλο του Dennis Rodman, να μην “πατήσει το κουμπί” (με τα πυρηνικά), θα ήταν το NBA… Επανερχόμαστε λοιπόν με τα άτακτα αφιερώματα στο μαγικό κόσμο του μπάσκετ και δη του NBA όπως είχαμε υποσχεθεί. Την προηγούμενη φορά σας εξηγούσαμε 10 λόγους για να ξενυχτάτε βλέποντας αμερικάνικο μπάσκετ. Σήμερα ασχολούμαστε πιο ειδικά με έναν από αυτούς. Για τον Stephen Curry ο λόγος… 

Το Akron του Ohio, είναι μια πόλη γνωστή στην πιάτσα των σπορ και της μουσικής. Το περήφανο τέκνο της είναι ο Lebron. Οι Black Keys τιμούν την πόλη τους όπου σταθούν ανά τον κόσμο. Μη φανταστείτε ότι μιλάμε για κανένα ξακουστό τόπο ή για κάποιο μέρος μαγευτικό. Απλά όλοι ξεχνούν ότι εκεί γεννήθηκε ο, πιθανότατα, καλύτερος σουτέρ στην ιστορία του ΝΒΑ. Ο Wardell Stephen Curry II.

Πολλοί γονείς, θέλουν τα παιδιά τους να τους μοιάζουν. Στα χαρακτηριστικά του προσώπου, στη συμπεριφορά, στο οτιδήποτε. Ο Dell Curry σίγουρα θα είχε μονάχα μια ευχή. Ο Steph να πάρει από αυτόν, τον καρπό του. Τον καρπό που του επέτρεψε να κάνει μια μεγάλη καριέρα ως ένας από τους πιο φονικούς σουτέρ στη σύγχρονη εποχή του NBA. Έτσι και έγινε. Ίσως και κάτι παραπάνω.

O Steph έπαιζε μπάσκετ από τα τέσσερα του. Όταν μεγάλωσε δεν τον πήραν σε κάποιο γκλαμουράτο κολλέγιο. Ήταν λίγο κοντός και αδύναμος. Τέτοια παιχτάκια πάνε κι έρχονται, θα σκέφτηκαν. Ο Steph πήρε τα ταλέντα του και πήγε στο άσημο κολλέγιο του Davidson, το οποίο δεν είχε βρεθεί στο τελικό τουρνουά του NCAA από το 1969. Εκεί έκατσε τρία χρόνια, πήγε το κολλέγιο δύο φορές στο τουρνουά και έφυγε ως ο πρώτος σκόρερ όλου του κολλεγιακού το 2009. Το μήνυμα πριν μπεί στο ΝΒΑ είχε σταλεί: Αυτός ο κοντός, ασθενικός, με τη φάτσα δεκάχρονου είναι ο πρωτότοκος γιος του Dell Curry. Και τέτοιο καρπό δεν ξανάδατε ποτέ.

steph2

Από τη μέρα που πάτησε το πόδι του στη Bay Area και φόρεσε τη φανέλα των Warriors, ο Curry δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εξελίσσεται. Η περυσινή σεζόν τον καθιέρωσε ανάμεσα στους καλύτερους γκαρντ του πλανήτη. Δε μιλάμε πια για ένα καλό ή έστω πολύ καλό σουτερ. Μιλάμε για ένα καλλιτέχνη. Ένα τυπάκο που αποτελεί το σημείο αναφοράς σε κάθε συζήτηση που αφορά την φετινή σεζόν στο ΝΒΑ, μαζί με τον Anthony Davis των Pelicans.

Για να ξεκινήσουμε από τα εύκολα. Ο Curry δεν είναι απλά ένας εξαιρετικός σουτέρ. Είναι ο άνθρωπος που το 2013 έσπασε το ρεκόρ στα τρίποντα, πετυχαίνοντας 272 στην κανονική περίοδο. Η ικανότητα του, συνοψίζεται στη φράση του Amin El Hassan του ESPN: «Κάθε φορά που ο Curry αστοχεί, μοιάζει σαν να έχει συμβεί κάτι αδιανόητο». Δεν είναι δύσκολο να βρεις αυτή την περίοδο, που το σύγχρονο μπάσκετ συνεχίζει να παίζεται από τα μέσα προς τα έξω, φανταστικούς σουτέρ που βγάζουν το ψωμί τους ακροβολισμένοι πίσω από το τρίποντο. Ο Steph είναι όμως ο άνθρωπος που σουτάρει εκτός λογικής και συστημάτων. Θα σουτάρει στον αιφνιδιασμό, θα σουτάρει στα 6-7 δευτερόλεπτα, θα σουτάρει με 2 και 3 πάνω του αν «το νιώθει». Και μπορεί να το κάνει γιατί η μηχανική του σουτ του, βρίσκεται σε άλλο επίπεδο που κάνει ακατόρθωτο το μαρκάρισμα του. Δεν μιλάμε για την τελειότητα στο σουτ ενός Jordan, ενός Miller, του Kobe ή του Melo. Μιλάμε όμως για το πιο αστραπιαίο release που έχει δει το μπάσκετ, μαζί με αυτό του δάσκαλου Ray Allen.

Για να σταθεί ένας γκαρντ ύψους 1.90 και 84 κιλών σε αυτό το επίπεδο, δεν αρκεί το σουτ. O Steph εδώ και πέντε χρόνια αντιμετωπίζει τους καλύτερους του επαγγέλματος και σίγουρα έχει βαρεθεί να μένει εκτός συζήτησης για το ποιός είναι ο κορυφαίος point guard της λίγκας. Για το λόγο αυτό, τόσο πέρυσι αλλά και φέτος βλέπουμε έναν άνθρωπο που έχει εξελίξει την ικανότητα του σε ντριμπλα και πάσα, περισσότερο από τον οποιονδήποτε. Το κομμάτι του χειρισμού της μπάλας και η ικανότητα να περνάει κόσμο σαν σταματημένο, σίγουρα απαιτεί ατελείωτες ώρες προπόνησης και εξάσκησης. Η δυνατότητα που έχει ο Curry όχι να κάνει ζογκλερικά τύπου Jason Williams (σεβασμός) ή Jamal Crawford αλλά να αλλάζει ταχύτητες και κατευθύνσεις σαν να βλέπεις video game, είναι το πλέον εξοργιστικό για κάθε αντίπαλο που αποπειράται να τον παίξει.

Το κομμάτι της πάσας όμως, πέρα από προπόνηση είναι και θέμα αντίληψης του παιχνιδιού. Με απλά λόγια, ο Curry είναι ο παίχτης που σε κάθε ματς μπορεί να πάρει 30 σουτ και να βάζει 40-45 πόντους. Κάθε φορά που έχει μια ελάχιστη γωνία οπτικής επαφής με το καλάθι, μπορεί να σκοτώσει. Ο Steph όμως έχει καταλάβει καλά σε τι άθλημα αγωνίζεται. Ακόμα και αν η πρώτη του σκέψη είναι να σκοράρει, μπορεί να πειθαρχεί και να μπερδεύει τις άμυνες. Μπορεί να σπάει τη μπάλα είτε έξω στον «αδερφό» του Klay Thompson, είτε μέσα. Μπορεί να τραβάει συνεχώς δεύτερο αμυντικό πάνω του και να βρίσκει τον ελεύθερο συμπαίκτη. Μπορεί να βγάζει αδιανόητες no look στην αδύναμη πλευρά της άμυνας. Τα λάθη που μπορεί να κάνει και σε αυτό έχει ακόμα παράπονα από τον εαυτό του, είναι λάθη «για τη χαρά του αθλήματος». Είναι πάσες που για τους υπόλοιπους στο παρκέ, είναι «σκοτωμένες». Όμως ο Steph το παλεύει. Γιατί το άθλημα είναι τέχνη και αυτός ο αρτίστας δεν φοβάται τον πέλεκυ της στατιστικής αλλά παίζει για να γουστάρουν οι χιλιάδες στις εξέδρες και τις οθόνες.

Η φετινή σεζόν είναι δοκιμασία για κάθε φίρμα της λίγκας. Από αυτούς που βρίσκονται στα τελειώματα τους, μέχρι τους πιο ταλαντούχους και διψασμένους πιτσιρικάδες. Ο Curry βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε αυτές τις κατηγορίες. Έχει όμως κάτι πολύ ξεχωριστό από τον καθένα. Δεν παίζει για τη στατιστική του. Δεν τον χαζεύει ο κόσμος μονάχα για να βλέπει 40αρες και 50αρες σε κάθε ματς. Ο τύπος αυτός έχει κάτι πολύ ξεχωριστό, κάτι αλλιώτικο από τα καλούπια του σύγχρονου ΝΒΑ με τους παίχτες με σώματα δεκαθλητή. Ο Steph Curry είναι ακόμα ο λιγνός πιτσιρικάς που γεννήθηκε στο Akron του Lebron, μεγάλωσε στη Νorth Carolina του Jordan και ενηλικιώνεται στα μέρη του Gary Payton και του Jason Kidd. Ίσως αυτό το τελευταίο να μην είναι τυχαίο. Γιατί πάνω από τα δαχτυλίδια και τη γκλαμουριά, πάντα θα βρίσκεται η ακατέργαστη λατρεία για το άθλημα.