Όλοι θαυμάζουμε τους Ελβετούς κύριε Μαρκουλάκη;

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έγραψε ένα κείμενο στην Athens Voice με το οποίο παρουσιάζει την άποψή του υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Το κείμενο αυτό ήδη αναπαράγεται μαζικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς φαίνεται ότι βρίσκει πολλούς και πολλές που ασπάζονται τις απόψεις του.

Προσωπικά αισθάνομαι απολύτως πεισμένος για την αντίθετη άποψη και δεν μου προκαλεί έκπληξη που βρίσκομαι σε διαφορετικό στρατόπεδο με τον κύριο Μαρκουλάκη και την Athens Voice που πάντοτε στάθηκαν στο πλευρό των ασκούμενων μνημονιακών πολιτικών. Ωστόσο δε θα επιδιώξω να αντιπαρατεθώ με τα επιχειρήματα που κατατίθενται σε αυτό το κείμενο. Θα εστιάσω σε μια -εντελώς δευτερεύουσα – πλευρά των λεγόμενών του, επιχειρώντας μια βιαστική απάντηση. Προσωπικά σταμάτησα την ανάγνωση μετά το σημείο 1. Θα με κατηγορήσετε – δικαιολογημένα- για έλλειψη σοβαρότητας και όρεξης για διάλογο, αφού διαφωνώ με ένα κείμενο χωρίς να έχω διαβάσει το 99% αυτού. Όμως κάποιες φορές, από τον τρόπο που σε μια φράση αναπαράγονται διαδεδομένα ψεύδη με επίφαση σοβαρότητας και ψυχραιμίας, μπορείς να βγάλεις κάποια συμπεράσματα. Συγχωρέστε με λοιπόν που θα σπαταλήσω χρόνο για κάτι τόσο επουσιώδες σχετικά με την αμείλικτη κρισιμότητα των ημερών….

Γράφει ο κ. Μαρκουλάκης στην αρχή του κειμένου του:

“1. Το δημοψήφισμα, θεωρητικά, είναι η επιτομή, η γιορτή της δημοκρατίας: όλοι θαυμάζουμε τους Ελβετούς γι’ αυτό.”

Πρόκειται για μια φράση που φαντάζει λογική, αλλά εκφράζει με απόλυτο τρόπο την πλασματική εικόνα που αναπαράγουν για τη μητέρα του καπιταλισμού οι φιλελεύθεροι. Η Ελβετία είναι μια όαση δημοκρατίας, πολιτισμού και ευγένειας που ποτέ οι βάρβαροι βαλκάνιοι δε θα καταφέρουμε να φτάσουμε. Θα μου επιτρέψετε (με τη μικρή γνώση που έχω από πρωταρχικά ερευνητικά ερωτήματα) να σημειώσω τα εξής:

Πρώτο: Καθόλου για θαυμασμό δεν είναι η Ελβετία και η δήθεν δημοκρατικότητά της. Οι υπαρκτές μορφές αμεσότερης δημοκρατίας με τα δημοψηφίσματα είναι η βιτρίνα της πιο βαθιά και ουσιαστικά αντιδημοκρατικής χώρας στον κόσμο. Όχι τα δημοψηφίσματα, αλλά ούτε οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν μπορούν (νομικά, συνταγματικά) να αλλάξουν τις δυο βασικές αρχές πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η συνομοσπονδία: Την ουδετερότητα και το τραπεζικό απόρρητο.

Δεύτερο: Στην πραγματικότητα, το πολιτικό σύστημα της Ελβετίας είναι μια φάρσα δημοκρατίας, καθώς αποτελεί έναν παντελώς ανίσχυρο μηχανισμό απέναντι στην παντοκρατορία των τραπεζών και των πολυεθνικών. Σχεδόν όλα τα μέλη του κοινοβουλίου (από όλα τα κόμματα και όλα τα καντόνια που εναλλάσσονται στις μόνιμες πλουραλιστικές κυβερνήσεις) είναι ταυτόχρονα στελέχη των χρηματοπιστωτικών κολοσσών – καθότι δεν υπάρχει ασυμβίβαστο -και κατά βάση υιοθετούν τους νόμους που φτιάχνουν οι λομπίστες των πολυεθνικών.

Τρίτο: Στην Ελβετία πράγματι υπάρχει ελευθερία έκφρασης αλλά μόνο στο βαθμό που δεν αγγίζεις το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα και την παντοκρατορία των τραπεζών. Σε αντίθετη περίπτωση, βλέπεις απέναντί σου όλο το πολιτικό, μιντιακό, ακαδημαϊκό και βέβαια οικονομικό κατεστημένο. Υπάρχουν καταγγελίες για δολοφονίες, δυσμενείς μετατάξεις, εκστρατείες συκοφάντησης που πάντα με μυστηριώδη τρόπο φεύγουν από το φως της δημοσιότητας.

Τέταρτο: Πρέπει να καταλάβουμε το πόσο αποκρουστική και διεφθαρμένη είναι αυτή η “δημοκρατία” της τραπεζοκρατίας. Η Ελβετία πλούτισε και πλουτίζει από τον 19ο αιώνα από τον πόνο όλου του υπόλοιπου κόσμου. Στις παραλίμνιες επαύλεις πίνουν σαμπάνιες οι πιο στυγνοί δικτάτορες που εξανδραποδίζουν τους λαούς τους. Οι έμποροι ναρκωτικών. Οι πολιτικές ελίτ. Όλη μαζί παρέα στο θησαυροφυλάκιο τους. Το μεγαλύτερο άλμα προς την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία, η Ελβετία το έκανε όταν μετατράπηκε στο πλυντήριο του Χίτλερ. Τα υπόγεια των τραπεζών γέμισαν με το χρυσάφι που έβγαινε από τα δόντια των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ακόμα προσπαθούν οι απόγονοι των σκοτωμένων να ανακτήσουν. Το να θαυμάζει κανείς τη δημοκρατία των Ελβετών σημαίνει να θαυμάζει τους τραπεζίτες των Ναζί. Τα βιβλία του Ζιγκλερ (Η Ελβετία ξεπλένει καλύτερα, Η Ελβετία- Ο Χρυσός και οι Νεκροί, Μια Ελβετία ανωτέρα πάσης υποψίας) που έχουν μεταφραστεί αρκούν για να μιλάει κάποιος με στοιχεία και να μην εκτίθεται για την άγνοιά του.

Πέμπτο: Η Ελβετία δεν είναι και η πιο χαρακτηριστική περίπτωση προοδευτικότητας. Τα δικαιώματα των γυναικών άργησαν περισσότερο από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, πρόσφατα σε δημοψήφισμα ψηφίστηκε η άρνηση εισόδου σε νέους μετανάστες (στη χώρα που πλουτίζει από λεφτά ξένων) και Έλληνες φοιτητές δέχτηκαν ρατσιστική επίθεση, ενώ το χάσμα μεταξύ πλούσιων (των πιο πλούσιων στον κόσμο) και φτωχών (που βέβαια δεν είναι όσο φτωχοί είναι οι κάτοικοι άλλων χωρών) είναι από τα μεγαλύτερα στον κόσμο….

Έκτο: Είναι αρκετά προκλητικό να εκθειάζεται η Ελβετία αυτή τη στιγμή σε αυτή τη χώρα. Είναι γνωστό σε όλους (η ίδια η λίστα της Κριστίν Λαγκάρντ το αποδεικνύει) ότι οι πλουσιότεροι Έλληνες και Ελληνίδες έχουν δισεκατομμύρια στις Ελβετικές τράπεζες, πολλά εκ των οποίων μεταφέρθηκαν εντός της οικονομική κρίσης, ίσως και κάποια εντός των τελευταίων ημερών. Σε μια χώρα που στενάζει οικονομικά αλλά οι οικονομικές της ελίτ διατηρούν τον πλούτο τους ανέπαφο στις ελβετικές τράπεζες, πόσο εξοργιστικό είναι να αναφέρεται κάποιος με θετικό τρόπο για την έδρα της παγκόσμια τραπεζικής ληστείας.

Ξέρω ότι έχασα χρόνο για κάτι απολύτως δευτερεύον. Αλλά όταν ένα επιχείρημα ξεκινά από μια τόσο πασιφανώς λανθασμένη αποδοχή, τότε νομίζω ότι αποδομείται από μόνο του. Τόσες και τόσες πολιτικές λογικές που παρουσιάζονται καθημερινά ως αυταπόδεικτες πατάνε σε αλήθειες που δεν είναι παρά τα μεγαλύτερα ψέμματα.

Γιατί τα  ‘γραψα όλα αυτά για την Ελβετία;

Ίσως γιατί πεθύμησα

τον κηπάκο μέσα στη ματωμένη έρημο.

Τα λουλούδια του μικρού αυτού κήπου

δε ποτίστηκαν

δε ποτίζονται

με το αίμα μας που χύνεται καταμεσής στην έρημο;

 Και στις ειρηνικές και χιονισμένες

νυχτιές της Ελβετίας

Τ’ αστέρια δε λάμπουν

πλυμένα απ’ τα δάκρυά μας;

Ναζίμ Χικμέτ

(Περνώντας από την Ελβετία)