Όταν ο Δ. Λιγνάδης μιλούσε για θύματα έναν χρόνο πριν

Τις μέρες αυτές οι ζωές μας έχουν αναστατωθεί. Ζούμε τα έργα και τις ημέρες μιας κυβέρνησης που φροντίζει σε όλες τις εκφάνσεις της να κάνει ξεκάθαρο ότι είναι εναντίον μας. Εναντίον της υγείας μας και της σωματικής μας ακεραιότητας, εναντίον της ηθικής και των αξιών μας, εναντίον της αισθητικής και του πολιτισμού μας, εναντίον του περί κοινού δικαίου αισθήματος, εναντίον ακόμα και της κοινής λογικής.

Εδώ και μέρες παίζονται παράλληλα τρία “έργα”, τα οποία φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Οι αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η υπόθεση Λιγνάδη και η απεργία πείνας τού Δημήτρη Κουφοντίνα. Και όλα προβάλλονται -ή δεν προβάλλονται- από τα γνωστά ΜΜΕ της λίστας Πέτσα. Και όμως, μια αφίσα από έναν χρόνο πριν τα συνδέει όλα αυτά μια χαρά.

Με εναρκτήρια ομιλία τού ίδιου του πρωθυπουργού, υπό την αιγίδα του οποίου πραγματοποιήθηκε και η εκδήλωση και ο οποίος δεν έχει βγάλει κουβέντα για την απεργία πείνας τού Κουφοντίνα αλλά ούτε μέχρι πριν λίγες ώρες για τον παιδοβιαστή Λιγνάδη -και καταληκτική ομιλία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη που από τότε που διορίστηκε υπουργός αποκαλεί τρομοκράτες τους φοιτητές και τους σπάει στο ξύλο, όπως σπάει στο ξύλο αυτές τις μέρες και όσους διαδηλώνουν για το δίκαιο αίτημα της μεταφοράς τού Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό. Με ομιλητές της ημερίδας κάποιους από τους βασικούς εκπροσώπους της λίστας Πέτσα, κλήθηκε και ο Δημήτρης Λιγνάδης να μιλήσει για θύματα. Το δικό του πάνελ είχε τον τίτλο «Η τρομοκρατία υπό την οπτική των τεχνών και των γραμμάτων». Ακούγεται ανατριχιαστικός ο τίτλος υπό το πρίσμα των τελευταίων εξελίξεων. Και σίγουρα πλέον έχει αλλάξει η αναφορά. Πλέον, όταν ακούμε τη λέξη «θύματα», το μυαλό μας πάει στα θύματα του Δημήτρη Λιγνάδη και όσων τον καλύπτουν. Ο επικίνδυνος από αυτή την αφίσα δεν είναι ο Δημήτρης Κουφοντίνας, αλλά ο Δημήτρης Λιγνάδης. Και όμως, το δικό του σώμα παραμένει απαραβίαστο, κανονικό, υγιές. Ελεύθερο, έχοντας μάλιστα όλον τον χρόνο να κρύψει ό,τι χρειάζεται. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι άνθρωποι που βρέθηκαν στο ίδιο πάνελ ακόμα θεωρούν επικίνδυνο τον Κουφοντίνα, ενώ προσπαθούν να συγκαλύψουν την πραγματική βαρβαρότητα.

Σε εκείνη την ημέρα μνήμης, ο Κυριακός Μητσοτάκης κατήγγειλε τη βία και την τρομοκρατία και είπε ότι θα προβλεπόταν η σύσταση σώματος από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για την πρόληψη της βίας. Αναρωτιέμαι, για ποια βία μιλούσε; Είχε στο μυαλό του τη βία που υπέστησαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι από τις ορέξεις του κάθε Δ. Λιγνάδη; Όχι, δεν αναφερόταν σε αυτή. Αυτή η βία δεν τον αφορά. Άλλωστε, η δική του κυβέρνηση είναι μια μεγάλη αγκαλιά για πολλούς που έχουν προκαλέσει και συνεχίζουν να προκαλούν βία.

Είπε ακόμα και αυτά: «Δεν θα πάψω να επαναλαμβάνω ότι η ασφάλεια αποτελεί το βασικό αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη χωρίς το οποίο τελικά δεν υπάρχει ούτε ελευθερία ούτε κοινωνική πρόοδος. Ότι αφορά όλους τους πολίτες, αλλά πρωτίστως τους πιο αδύναμους. Και ότι εγγυητής του είναι μόνο το Κράτος Δικαίου, η οργανωμένη πολιτεία, η οποία οφείλει να επιβάλλει τον νόμο, φροντίζοντας ακόμα και για όσους τον αμφισβητούν. Γιατί αυτή η οργανωμένη πολιτεία είναι ο αποκλειστικός, ο μόνος, φορέας της νόμιμης βίας. Με σκοπό, όχι να εκδικείται -όπως σωστά είπατε στην εισαγωγή, μια Δημοκρατία ποτέ δεν εκδικείται- με σκοπό όμως να μας προστατεύει, αλλά και να αυτοπροστατεύεται από τυχόν αυθαιρεσίες.»

Πώς εγγυήθηκε το Κράτος Δικαίου την ασφάλεια των αδύναμων που βιάστηκαν από λειτουργό του; Πώς εγγυάται την ασφάλεια των αδύναμων γενικά; Πώς επέβαλε η οργανωμένη πολιτεία τον νόμο, όταν ο «γνωστός σκηνοθέτης-ηθοποιός» δεν έχει από την πρώτη στιγμή συλληφθεί; Πώς αυτοπροστατεύεται το κράτος με το να μη επιτρέπει στον Κουφοντίνα να παραμείνει στον Κορυδαλλό όπως δικαιούται; Ποιον δεν εκδικείται η Δημοκρατία αυτή;

Το ότι η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή με πολύ βάναυσο τρόπο χρησιμοποιεί το σώμα και τη ζωή τού Δημήτρη Κουφοντίνα για ιδίους λόγους (είτε εκδικητικά, είτε για να καλύψει -εφόσον τον αφήσουν να πεθάνει- το σκάνδαλο Λιγνάδη και οτιδήποτε άλλο πρέπει να καλύψουν, αποδεικνύει πόση λίγη σημασία έχει η ζωή όσων δεν είναι δικών τους. Και δικοί τους δεν είναι ούτε οι κρατούμενοι, ούτε οι ανήλικοι που συχνάζουν στο Μεταξουργείο, ούτε τα παιδιά που πάνε για μια μπύρα στα Εξάρχεια, ούτε όσοι και όσες διαδηλώνουν, ούτε τα προσφυγάκια -αυτά που έδιναν οι ΜΚΟ (μία εξ αυτών συγγενικού προσώπου τού πρωθυπουργού, όπως αναφέρεται σε δημοσιεύματα) στον μετέπειτα διορισμένο καλλιτεχνικό διευθυντή τού Εθνικού Θεάτρου.

Ο Μιχάλης Μητσός, παρουσιάζοντας το πάνελ που μίλησε ο Δημήτρης Λιγνάδης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην ενόχληση κάποιων για την απόφαση του τότε καλλιτεχνικού διευθυντή τού Εθνικού Θεάτρου να ονομάσει αίθουσα στο Ρεξ «Ελένη Παπαδάκη», μιλώντας για σύγχυση ανάμεσα στον εμφύλιο και την τρομοκρατία. Σε αυτό το πλαίσιο ο Δημήτρης Λιγνάδης μάς ενημερώνει ότι παρόλο που πρέπει να βρίσκεται κοντά στους σπουδαστές του (όλα πλέον ακούγονται κακοποιητικά), δεν ήθελε να χάσει την ευκαρία να πει 2-3 πράγματα (να μιλήσει για τα θύματα δλδ). Και ξεκινάει λέγοντας ότι «δεν μπορούμε κάθε φορά να απολογούμαστε γι’ αυτό που κατά συνείδηση κάνουμε» αναφερόμενος στη νύξη τού Μητσού, και εξανίσταται για το αν πρέπει κάθε φορά να απολογείται ως καλλιτέχνης και πνευματικός άνθρωπος επειδή παίρνει θέση απέναντι στην άσκηση της βίας. «Είμαι 55 χρονών και έχω αποφασίσει στη ζωή μου να κάνω αυτό που μου επιτάσσει η συνείδησή μου». Είναι με πλήρη συνείδηση που ασκεί τη βία ο ίδιος, ενώ παίρνει θέση απέναντι στη βία κάποιου άλλου.

Και ακριβώς, όπως λέει παρακάτω στην τοποθέτησή του, η «αφελέστατη ερώτηση που θα έπρεπε να τεθεί είναι τι εννοούμε με τον όρο τρομοκρατία». Τρομοκρατία, «πνευματικέ άνθρωπε», εννοούμε αυτό που έκανες εσύ τόσα χρόνια σε ανήλικα και ενήλικους, αυτό που κάνει η κυβέρνηση που σε προστάτευε μέχρι να μη μπορεί άλλο από το βάρος των καταγγελιών. «Γιατί να μη σκοτώνω όποτε θέλω;» «Γιατί να μη βιαιοπραγώ όποτε με βολεύει;» λέει βάζοντας υποτίθεται προκλητικά ερώτηματα, μη μπορώντας τότε να καταλάβουν όσοι και όσες δεν ήξεραν, την ειρωνεία των ερωτημάτων, καθώς τα ερωτήματα αυτά για τον Δημήτρη Λιγνάδη είναι ρητορικά. Ξέχασε να βάλει στη σειρά το «Γιατί να μη βιάζω όποτε θέλω;»  Και αργότερα μάς μιλάει για τη Φύση και την Ηθική. Και τον τρόμο τού καλλιτέχνη μπροστά στην τρομοκρατία της δυστοπίας.

Ειλικρινά, δε χρειάζεται κανένα σχόλιο, τα έχει πει όλα μόνος του. Εκείνος τότε ήξερε ακριβώς ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσει. Ήξερε τη δυστοπία που δημιούργησε στις ζωές ανθρώπων. Και τα λέει έτσι απροκάλυπτα γιατί κατανοεί ότι η ηθική του είναι η ηθική της εξουσίας. Και όσοι ταυτίζονται με αυτή την ηθική νιώθουν ότι θα βρίσκονται για πάντα στο απυρόβλητο. Όμως, η Ιστορία δε γράφεται όπως νομίζουν αυτοί. Αυτή τη φορά η Ιστορία δε θα δείξει αν είστε επικίνδυνος άνθρωπος κύριε Λιγνάδη. Η Ιστορία θα δείξει τι γίνονται οι άνθρωποι των οποίων η ηθική προκαλεί τρόμο.

*την αφίσα βρήκα στο προφίλ του Giorgos Chloros

*η εκδήλωση για την Ημέρα Μνήμης για τα θύματα της τρομοκρατίας