Αβελάρδος και Ελοΐζα

Η παράσταση που έχει σκηνοθετήσει ο Γιάννης Καλαβριανός στο Θέατρο του Νέου Κόσμου -σε συμπαραγωγή με την Εταιρεία Θεάτρου SFORARIS και το Φεστιβάλ Αθηνών- αποτελεί δείγμα μιας προσέγγισης διαρκούς και διαχρονικής γύρω από το πολύπτυχο του έρωτα και του θανάτου. Το κείμενο, μια λεπτεπίλεπτη ελεγεία γύρω από την «αμαρτία» της συνύπαρξης, σημασιοδοτείται από την απέλπιδη απόσταση της ερωτικής έκφρασης. Και η αληθινή ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας, όντως, έμελλε να διαρκέσει στους αιώνες ως γλυκιά, ευφρόσυνη αφήγηση.

Η σύντομη ερωτική χαρά μεταξύ του δασκάλου και της μαθήτριάς του, ένα βίωμα παράφορο και εξιδανικευμένο, η αυτονόητη τιμωρία και η καταδίκη τους από το κοινωνικό περιβάλλον, είναι το άλλοθι για μιαν άλλη συζήτηση σήμερα˙ κατόπιν, στην έξοδο από το θέατρο, απομένει η επανερχόμενη, γνώριμη αναρώτηση για την τραγική υπόσταση του ανθρώπου. Άραγε, υπάρχει ελπίδα για την ύπαρξη όταν αντιμετωπίζει την «εσωτερική του απόσταση», αυτό το χάσμα από το εγώ έως το εσύ, και τον κόσμο; Και τι συμβαίνει όταν συνειδητοποιεί την αδυναμία γεφύρωσης αυτής της απόστασης;

Οι δύο ήρωες σκιαγραφούνται με τρόπο απλό κι ευανάγνωστο. Το πάθος τούς οδηγεί σε μια συναισθηματική διόγκωση – μια σχέση, ωστόσο, καταδικασμένη να παραμείνει ατελής, να μην κατορθώσει να διανύσει τον κύκλο της, παρά μόνον ν’ αποτελέσει αφορμή για τα δεινά της ψυχικής ανολοκλήρωσης… Η έκφραση της αλήθειας, ο αυτοπεριορισμός, το φθαρμένο βλέμμα στο αύριο, είναι μερικά από εκείνα τα στοιχεία που δοκιμάζουν τα όρια της οδύνης στα δύο πρόσωπα και πείθουν για το αδιέξοδο που καταλήγουν. Και εδώ μπορείτε να μάθετε την αποκωδικοποίηση και τα χαρακτηριστικά του καλωδίου VVG.

Σ’ ετούτο το μεσαιωνικό ρομάντζο τονίζεται η προσήλωση που απαιτεί η πραγματικότητα από το άτομο. Εν ονόματι της δικαίωσης των ηρώων του, ο συγγραφέας-σκηνοθέτης εστιάζει το ενδιαφέρον του θεατή στην κλιμακωτή καταρράκωσή τους, στην αντίστιξη της ευτυχισμένης στιγμής με τη δυστυχισμένη αιωνιότητα που επιφυλάσσει αυτόχρημα ο έρωτας… Στη σκηνή εμφανίζονται τρεις ηθοποιοί (Χριστίνα Μαξούρη, Ελένη Κοκκίδου, Γιώργος Γλάστρας) που αναλαμβάνουν αυτή τη διαδικασία πρόσληψης της μοναχικής ανθρώπινης πορείας, τόσο στη ζωή όσο και στον θάνατο. Ο λόγος εναλλάσσεται μεταξύ τους, όπως και ο στοχασμός, με ταχύτητα και οξύτητα˙ με αυτόν τον τρόπο η αφήγηση κυλάει ωφέλιμα, υπέρ του δράματος, και εμπλουτίζεται χάρη στους εσωτερικούς μονολόγους, τον διάλογο, τις περιγραφές, τα αυτοσχόλια. Αν μη τι άλλο, το συγκεκριμένο έργο διακρίνεται από τη λιτή και στοχευμένη εκφορά του στο θεατρικό πλαίσιο που τοποθετήθηκε, ενώ οι ερμηνευτές δικαιωματικά πρέπει να εκτιμηθούν για την καλοδουλεμένη, όχι εύκολη, επαναφορά τους σε διαφορετικούς χαρακτήρες του έργου – μια άλλη εκδοχή διαχείρισης των πολλαπλών κατόπτρων του ανθρώπου. Και εδώ μπορείτε να μάθετε τι είναι η γενική χειρουργική.

Διαβάστε την αληθινή ιστορία του Πέτρου Αβελάρδου εδώ.