Αν θέλεις την κοινωνική αλλαγή προετοιμάσου για πολιτικό πόλεμο *

( σημειώσεις για τον επόμενο πολιτικό πόλεμο – Νο2  )

| 27/07/2020

 

         «Θα σας γδάρουν σαν λαγούς και θα ανεμίζουν τα τομάρια σας στους Podemos»

( https://www.tovima.gr/2015/08/29/politics/tha-sas-gdaroyn-san-lagoys-kai-tha-anemizoyn-ta-tomaria-sas-stoys-podemos/ ).

Πιθανόν ο τίτλος και η πρώτη φράση του κειμένου να ξενίζουν κάποιους. Ξεπερασμένα πράγματα, ξύλινη γλώσσα, στην εποχή μας δε συμβαίνουν αυτά, θα πουν…

Όμως η παραπάνω φράση συμπυκνώνει αυτό που δεν θέλησε να σκεφτεί κανένα ( αν δεν κάνω λάθος ) κομμάτι της Αριστεράς την περίοδο 2008-2015. Και αυτό το κρίσιμο ζήτημα είχε εξοβελιστεί από τη ( σοβαρή ) συζήτηση και επεξεργασία μετά το τέλος του Εμφυλίου και ιδιαίτερα μετά το 1974 ( εάν πάλι δεν κάνω λάθος ).

Και σαν ειρωνεία, έρχονται και μας το υπενθυμίζουν κάποιοι από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του αντίπαλου στρατοπέδου. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εάν η επιλογή να δημοσιευθεί το κείμενο αυτό την Κυριακή 29/8/2015 ήταν συνειδητή ή έγινε κατά τύχη. Ούτως ή άλλως, ο συμβολισμός υπάρχει ανεξαρτήτως προθέσεων. Ο ΔΟΛ – δηλαδή ένα από τα θεμέλια συγκροτήματα της εξουσίας – μας υπενθυμίζει: « Έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές! Ούτε με go back Merckel, ούτε με λιτανείες Ομόνοια-Σύνταγμα, ούτε με αψιμαχίες με τα ΜΑΤ ».

29/8/1949 η λήξη της μάχης του Γράμμου.

Το πανώ της άρχουσας τάξης ήδη από το 1943 έγραφε: « Όταν η άρχουσα τάξη βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο να χάσει την εξουσία διαλέγει ή τα όπλα ή τα όπλα! ».

Το μήνυμα του άρθρου του «ΒΗΜΑτος» της 29/8/2015 είναι εξίσου σαφές: « Έτσι νικήσαμε τότε, έτσι θα νικήσουμε και τώρα και όποτε άλλοτε χρειαστεί ».

Με άλλα λόγια, η τραγική κατάληξη του καλοκαιριού του 2015, ξαναφέρνει στο προσκήνιο ένα κεντρικό ερώτημα: πώς αντιμετωπίζεται ο αντίπαλος, ο οποίος δεν υπάρχει περίπτωση να παραδώσει ιπποτικά, δημοκρατικά και ειρηνικά την εξουσία.

Τα σημάδια ότι η άρχουσα τάξη θα κατέφευγε σε κάθε μορφή βίας, φαινόντουσαν ήδη χρόνια πριν να ξεσπάσει το αντιμνημονικακό κίνημα και, φυσικά, κατά τη διάρκειά του. Από την καταστολή απέναντι στο κίνημα για το Άρθρο 16 και τον Δεκέμβρη του 2008, τους «κουκουλοφόρους» που έβγαιναν μέσα από τις γραμμές της αστυνομίας τον Δεκέμβρη του 2008 και τους «περίεργους» εμπρησμούς μαγαζιών στην Ερμού, την αδιαφορία μπροστά στη φλεγόμενη Μαρφίν στις 5/5/2010, τη βία στο Σύνταγμα τον Ιούνιο του 2011 ( 13-14 και 28-29 ) και ιδιαίτερα την 12 /2/2012. Να μην ξεχνάμε και τη δράση της ΧΑ ως παρακρατικού μηχανισμού. Ας θυμηθούμε, τέλος,  το διάστημα ανάμεσα στις εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου 2012. Εκείνο το διάστημα δεν υπήρξε φωνή του συστήματος που να μην έβαλε το λιθαράκι της στον εκφοβισμό του ελληνικού λαού. Άλλοι ανοιχτά και ξεκάθαρα, άλλοι πιο διακριτικά, όλες οι φωνές του συστήματος, σε μια παγκόσμια ομοφωνία απειλής εάν δεν κέρδιζε η ΝΔ στις 17 Ιουνίου 2012. Και στη συνέχεια η πολιτική και ψυχολογική επίθεση βρήκε το αποκορύφωμά της με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Τότε μάλιστα, στις απειλές του αντίπαλου στρατοπέδου προστέθηκαν και οι «συνετές» φωνές εντός ΣΥΡΙΖΑ ( Γ. Δραγασάκης, Δ. Παπαδημούλης ..). Φοβόντουσαν όλοι αυτοί, και δικαίως, τη δυσκολία διαχείρισης του αποτελέσματος εάν …έχανε ο Α. Τσίπρας και μάλιστα με διαφορά το δημοψήφισμα. Όπερ και εγένετο. Ο Τσίπρας έχασε** και με συντριπτική διαφορά. Και λέω συντριπτική, διότι ήδη το 62% στις τότε συνθήκες ήταν τεράστιο ποσοστό. Σε ένα ανεπηρέαστο δημοψήφισμα χωρίς τρομοκρατία, δεν θα ήταν πολύ μεγαλύτερο;

Αν κάποιος προσεκτικός παρατηρητής εκείνη την περίοδο κοίταζε και έξω από την Ελλάδα, θα διαπίστωνε ότι, σε ευρωπαϊκό έδαφος (έστω ημι-ευρωπαϊκό!) στην Ουκρανία μαινόταν ένας πολιτικός πόλεμος, με την ΕΕ να μην έχει κανένα ενδοιασμό στο να υποστηρίζει μια κυβέρνηση με νεο-ναζί. Είχε προηγηθεί, επί ημι-ευρωπαϊκού εδάφους η Γιουγκοσλαβία. Ενδοιασμός, κανείς!

Η Ιστορία συνεχίζεται. Τα κινήματα που ξέσπασαν πρόσφατα, γνώρισαν σε πολλές περιπτώσεις μια αντιμετώπιση που παραπέμπει σε πολιτικό πόλεμο. Τα «Κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία, το κίνημα στη Χιλή, για να μείνουμε μόνο σε αυτές τις χώρες, μετράνε νεκρούς, τραυματίες, τυφλωμένους και ακρωτηριασμένους, βασανιστήρια μετά από σύλληψη και βιασμούς. Ακολουθούν, μόλις τώρα, οι ΗΠΑ αλλά και στην Ελλάδα ο εξοπλισμός της ΕΛΑΣ με «την αγορά του αιώνα».

Το ερώτημα του πολιτικού πολέμου ήταν, είναι και θα είναι πάντα επί τάπητος.

Ποιος θα το αφουγκραστεί και θα ασχοληθεί μαζί του;

ΥΓ: η «λίστα» για τη χρήση βίας είναι φυσικά ενδεικτική, αναφέρω μονάχα κάποια κεντρικά και χαρακτηριστικά συμβάντα και καταστάσεις.


* Παράφραση της λατινικής ρήσης «εάν θέλεις ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο ».

σε όλες τις γλώσσες εκτός των ελληνικών (εμφύλιος πόλεμος) και των σερβοκροατικών (ενδοοικογενειακός ή πόλεμος μεταξύ αδελφών), η πολιτική σύγκρουση των κοινωνικών τάξεων λέγεται «πολιτικός», «εσωτερικός» πόλεμος ή άλλοι ανάλογοι όροι (βλ. σελ. 66-67 « Εμφύλιος, πολιτισμικό τραύμα » επιμ.  Ν.Δεμερτζής, Ε.Πασχαλούνη, Γ.Αντωνίου, εκδ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, 2013).

Η χρήση του όρου «εμφύλιος» είναι λαθεμένη και προβληματική και θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να σταματήσει από πλευράς των ανθρώπων που θέλουν την κοινωνική επανάσταση. Βάζει το κέντρο βάρους στο «εμφύλιο» και όχι στο κοινωνικό και το πολιτικό. Έτσι, δημιουργεί ή/και συντηρεί τις παραπλανητικές και ενοχοποιητικές (άρα παραλυτικές) θεωρίες για «τους Έλληνες που συνεχώς τρωγόμαστε μεταξύ μας». Φυσικά αυτοί που, πολύ συχνά καλοπροαίρετα, λένε αυτό το πράγμα, δεν θα έλεγαν ότι π.χ. οι Γάλλοι «φαγωθήκαν μεταξύ τους» το 1789, οι Ρώσοι το 1917, οι Κουβανοί το 1959 κ.ο.κ. Εκεί μιλάνε για Επανάσταση. Και σωστά. Λες και οι Επαναστάσεις δεν γίνονται ενάντια και στους ξένους και στους εθνικά «αδελφούς» δυνάστες.

** Ο Α. Τσίπρας έχασε στις 5/7/2015 – διότι δεν μπορεί, πλέον, να υπάρχει αμφιβολία, ότι επιθυμούσε διακαώς, το πολύ-πολύ μία οριακή νίκη του ΟΧΙ πόσο δε μάλλον μια νίκη του ΝΑΙ, ούτως ώστε να κάνει βελούδινα το πραξικόπημα του συμβιβασμού με το σύστημα. Πλην όμως έχασε, και το 62% έστειλε μήνυμα σύγκρουσης. Και τότε, όπως συμβαίνει πάντα, με μονότονα επαναλαμβανόμενο τρόπο, ο καθένας έδειξε  ανοιχτά το στρατόπεδό που είχε επιλέξει. Θεωρώ, επίσης, ότι η ομάδα Τσίπρα είχε κάνει ή άρχιζε να κάνει τις επιλογές της ήδη μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012 και – αν κάποιος δεν ήθελε να εθελοτυφλεί και να πιστεύει σε θαύματα ή/και δεν φαντασιωνόταν μια εύκολη και ειρηνική ανατροπή, συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου σε αυτούς – θα μπορούσε να δει τη σταδιακή διολίσθηση και προσαρμογή της πολιτικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ από τότε.