Βία στα γήπεδα και επαγγελματίες κάφροι

Στο ερώτημα εάν η υπερβολική αγάπη για την ομάδα, το πάθος, η προσήλωση στα ύψιστα ιδανικά που πρεσβεύει ο σύλλογος και η λατρεία του σήματος, μπορεί να οδηγήσουν κάποιο φυσιολογικό φίλαθλο στη βία και την παρανομία στο όνομα της Αγίας ΠΑΕ, η απάντηση λογικά θα έπρεπε να είναι αρνητική.
Αρνητική σε έναν κόσμο ουτοπικό μάλλον, καθώς σε αυτόν που ορίζει την πραγματικότητά μας δεν ισχύει σε καμία των περιπτώσεων. Όσοι ασχολούνται με τον χώρο του αθλητισμού, ειδικοί και μη, έχουν γίνει μάρτυρες μέσω των τηλεοπτικών δικτύων, περιστατικών βίας, χυδαία λεκτικής και θανατηφόρα σωματικής , από εκείνα τα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως φανατικοί οπαδοί.
Περιστατικά ακραίων σεξιστικών συνθημάτων που στοχεύουν σε πρόσωπα ή καταστάσεις, άγριες συμπλοκές και ξύλο που φέρνει δάκρυα ιλαροτραγωδίας στα μάτια, τείνουν να θεωρηθούν ως φαινόμενα καθημερινότητας. Για τους τραυματισμούς και τους θανάτους δε χρειάζεται καν να γίνει λόγος εδώ, καθώς είναι μία «λογική» απόρροια της παράνοιας που επικρατεί και δημιουργεί τη κοινωνική συνοχή των σύγχρονων Νεοελλήνων.

Ούτε χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη φιλοσοφημένη μνεία για τους λόγους που οι οικογένειες και οι σκεπτόμενοι φίλαθλοι προτιμούν να κάτσουν στο σπίτι τους, στη ζεστή αναπαυτική πολυθρόνα τους, από το να παρακολουθήσουν δια ζώσης τις πολεμικές συρράξεις μεταξύ των επαγγελματιών κάφρων με τις δυνάμεις της θεσμοθετημένης βίας. Δεν είναι μονάχα η σηπόμενη κοινωνία που ζέχνει, αλλά και τα ληγμένα δακρυγόνα.

Αφού όλα αυτά είναι γνωστά, γιατί καθόμαστε και αναλωνόμαστε, σπαταλώντας μπόλικες δόσεις από την ενέργεια της ψυχικής μας υγείας; Ούτε επιθυμούμε να καταδείξουμε τον ήλιο σε τυφλούς, καθώς ρηξικέλευθες λύσεις για την αντιμετώπιση της σκοτεινής πλευράς του αθλητισμού δεν υπάρχουν. Η Πολιτεία και η μεγαλοαστική τάξη που κινεί τα νήματα στις εκάστοτε Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Βιομηχανίες γνωρίζουν το ρόλο τους.

Εμείς απλά αναζητούμε την «αλήθεια» που κρύβεται μέσα στο «χαλασμένο» νου των φανατικών οπαδών. Ποια είναι τα οφέλη και τα ψυχολογικά κίνητρα του επαγγελματία κάφρου, που ως καύσιμα πυρηνικής ενέργειας τον εξωθούν να σπείρει τον όλεθρο;

Οι κάφροι κατηγοριοποιούνται σε δύο επίπεδα. Στη χαμηλότερη βαθμίδα, συναντάμε τους «ταπεινούς» στρατιώτες, τους εντολοδόχους, τους σκαπανείς της ανθρώπινης μωρίας. Στο ανώτερο level της εφιαλτικής πυραμίδας εδρεύουν οι εγκέφαλοι αγκιτάτορες, που ως ιδιοτελείς μαέστροι κατευθύνουν τις στρατιές τους στη μάχη ως πρόβατα στη σφαγή, με τους ίδιους να γεμίζουν εκτός από πλούτο και το στομάχι τους.

Ποια είναι όμως η ψυχοσύνθεση των λούμπεν υποτακτικών και κυρίως γιατί δεν προσφέρουν κάτι πιο χρήσιμο στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, από το να ανοίγουν και να σπάνε σαν αυγά τα κεφάλια των «εχθρών τους »;

Η έλλειψη παιδείας, κοινωνικής εν συναίσθησης, η οικονομική κατάρρευση και η δυσκολία διαβίωσης, σε συνδυασμό με τους μηχανισμούς καταπίεσης που επιβάλλει ο καπιταλισμός (θρησκεία, εκπαιδευτικό σύστημα, οικογένεια), είναι οι κυριότεροι λόγοι που διαμορφώνουν την προσωπικότητάς τους, η οποία ταυτίζεται με εκείνη ενός ποινικού ή ενός φασίστα. Σε πλείστες περιπτώσεις ο κάφρος της ιστορίας μας διαθέτει και τις τρεις ιδιότητες, ως άλλος υπεράνθρωπος του αίματος.

Από την ανθρωπολογική σκοπιά του φαινομένου , γίνεται κατανοητό ότι όταν κάποιος ζει για καιρό, σε ένα περιβάλλον ζοφερό, χωρίς αξίες και προοπτική για ένα καλύτερο αύριο, πνίγεται στη θάλασσα του φόβου και της αμφιβολίας. Χωρίς σανίδα σωτηρίας, γραπώνει την εύκολη λύση που του προσφέρεται και δεν την αφήνει να του ξεφύγει.

Η αυτοκριτική και η αυτογνωσία είναι δυσθεώρητα όρη, σε αντίθεση με το να ανήκουμε σε μία αγέλη, όπου η βούληση πάει για τσάι και η οργή και η υπακοή στον Αρχηγό είναι η δύναμη πυρός.
Ως μέλος της μάζας χειραγωγείται ως μαριονέτα και αποκτάει νέες δολοφονικές δεξιότητες, από εκείνες που ενυπάρχουν ήδη στο σκονισμένο μπαούλο της συνείδησης του. Του ανοίγονται καινούριες προσοδοφόρες ευκαιρίες επαγγελματικού προσανατολισμού.

Ποιος δε θα γούσταρε να ταξιδεύει δωρεάν, σε υπερπολυτελή καράβια, γυρίζοντας τον κόσμο όλο, συμμετέχοντας στη διακίνηση όπλων, ναρκωτικών και να οργανώνει ανθρώπινα σκλαβοπάζαρα;
Στη συνέχεια, επειδή ζούμε σε χαλεπούς καιρούς και το κάθε ευρώ βγαίνει δύσκολα, ακόμα και αν βρίσκεται ήδη στην υπηρεσία κάποιου εύσωμου οικονομικού μεγαλοκαρχαρία, η λύση και σε αυτή την περίπτωση, είναι εύκολη.

Εκτός από μπράβος σε αλυσίδα νυχτερινών μαγαζιών, μπορεί κάλλιστα να γίνει τραμπούκος στα γήπεδα, κλέβοντας τη δόξα των ποδοσφαιριστών, αφού την επομένη θα είναι πρώτη μούρη στα ΜΜΕ. Παράλληλα με την αγριοφωνάρα του θα υπερασπίζεται ως πιστό σκυλί τη τσέπη του αφεντικού του, από το μένος των αντίπαλων στρατευμάτων που εχθρεύονται τον θεό του.
Όμως εσύ αγαπητέ κάφρε που έκανες το λάθος να διαβάσεις το ταπεινό άρθρο του υποφαινόμενου, να προσέχεις και να αποταμιεύεις τους κόπους σου, για τους οποίους μόχθησες να κερδίσεις, κυριολεκτικά με το αίμα των άλλων, όσο είσαι ακόμα ακμαίος.

Γιατί αν χτύπα το ξερό κεφάλι σου σε κάποιο «ντουβάρι» φίλο σου, για τον οποιοδήποτε λόγο χάσεις την αξία και το ρόλο σου στη σκακιέρα των επιχειρηματικών συμφερόντων, το αφεντικό σου θα σε κλωτσήσει σαν συφιλιδικό σκουπίδι. Και τότε τι θα κάνεις άμοιρε; Θα επιστρέψεις στην αφάνεια του κενού τίποτα;

Η ζωή είναι ένας κύκλος και ενώ τα «πρόβατα» μπορούν πράγματι να γίνουν χρήσιμα «εργαλεία», κανείς δεν εγγυάται ότι δε θα επιστρέψουν και πάλι πίσω στο μαντρί, τον εφιάλτη των παιδικών τους χρόνων.

Η μάστιγα της βίας στον αθλητισμό, είναι ένα κοινωνικό μικρόβιο και μέρος ενός μεγαλύτερου ιού που απειλεί μαζί με τη διασκέδαση των Κυριακών, να καταστρέψει και τις ζωές μας, ανοίγοντας τις ήδη κακοφορμισμένες κοινωνικές πληγές.

Η πτωμαΐνη της διεφθαρμένης σαπίλας μας έπνιξε, ας το αντιμετωπίσουμε με αλληλεγγύη και δράση, πριν μολυνθούμε και είναι αργά για δάκρυα.