Βρυξέλλες, ένας χρόνος πριν

22 Μαρτίου 2016, εννέα και κάτι το πρωί. Ώρα «μηδέν» για τις Βρυξέλλες, την βελγική πρωτεύουσα. Για την «πρωτεύουσα» της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, έδρα όλων των θεσμών της. Δύο επιθέσεις με πολύ καλά επιλεγμένο στόχο: Στο αεροδρόμιο και στον σταθμό του μετρό κοντά στην έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όπου γίνονται οι Σύνοδοι Κορυφής. Στον σταθμό του μετρό Maalbeek, σχεδόν ομόηχο με το όνομα της πιο γνωστής, πια, «ευαίσθητης συνοικίας» (κοινώς γκέτο) της Ευρώπης: Του Molenbeek όπου, ασχέτως του τί πιστεύει κανείς, ο μουσουλμανικός πληθυσμός δεν είναι καν η πλειοψηφία. Η φτώχεια, η περιθωριοποίηση και η μιζέρια, όμως, είναι.

«Είμαστε σε πόλεμο». Η αγαπημένη φράση, εκείνη την περίοδο, του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ.  Του σοσιαλιστή προέδρου που επέβαλε μετά από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 13^ης Νοεμβρίου 2015 καθεστώς έκτακτης ανάγκης που αγγίζει τα όρια του στρατιωτικού νόμου στην Γαλλία με τη σύμφωνη γνώμη ή έστω τη σιωπή του μεγαλύτερου μέρους της γαλλικής… αριστεράς. Όσο πιο σκληρά μέτρα φέρνει ο καπιταλισμός, τόσο περισσότερη καταστολή χρειάζεται, τόσο λιγότερα δικαιώματα από αυτά που η εργατική τάξη με αγώνες κέρδισε, τόση περισσότερη τρομοκρατία. Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο που έγραψε πέρυσι η Ελένη Μαυρούλη για τα γεγονότα των Βρυξελλών.

Από αυτά, εμείς ακόμα σήμερα κρατάμε αυτές τις δύο φωτογραφίες. Από τα παιδιά που σίγουρα δεν φταίνε σε τίποτε από ό,τι έχει συμβεί στις χώρες τους και στον κόσμο και όμως οι “ισχυροί του κόσμου” τα κάνουν να νιώθουν φρίκη και ενοχές από τα πρώτα τους βήματα.