Στήλη: Hip Hop Politics
Hip Hop, η μουσική των κινημάτων

Για την αγάπη αυτή: Η αβάσταχτη μαγεία της αντίφασης του hip-hop

| 22/02/2017

 “…Είναι γαμάτο κι απίστευτο να ακούς το ακατέργαστο, τόσο αληθινό κι αγέραστο. Κι ανορθόγραφα στιχάκια ποιητών του δρόμου, να ανοίγουν λεωφόρους προς το υποσυνείδητό μου είναι δικό μου πια, κι ανήκει σε όλο τον κόσμο…”

Ας ξεκινήσουμε με το παράδειγμα του “hit em up” του 2Pac. Υπάρχουν εκατομμύρια λόγοι για τους οποίους εγώ και χιλιάδες κόσμος με την λογική του θα έπρεπε να σιχαίνεται αυτό το κομμάτι. Πρώτον, ποτέ μου δεν άντεχα το thug life rap για δεν γινόταν να ταυτιστώ μιας και δεν έζησα έτσι, δεύτερον αγαπώ τον Biggie σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό και τρίτον γιατί να με γοητεύουν οι κόντρες συμμοριών μεταξύ δυτικών και ανατολικών συνοικιών; Και εδώ είναι η μαγική αντίφαση. Πέρα από τους ανθρώπους που ο καπιταλισμός έχει “πετάξει” σε γκέτο, με έναν μεγάλο αριθμό εξ’αυτών να βιοπορίζονται μέσω του εγκλήματος, το κομμάτι έχει 107.000.000 views κι έχει αγαπηθεί από άλλους τόσους. Και είναι πιο σίγουρο από την μη ύπαρξη θεού, το γεγονός ότι 107.000.000 άνθρωποι δεν κυκλοφορούν με καλάσνικοφ στην γειτονιά τους, δεν πυροβολούν αυτούς που αντιπαθούν ούτε μπαινοβγαίνουν στην φυλακή. Το “hit em up”, λοιπόν, είναι μία παραγωγή με δείγμα από αγαπημένο μου soul-rnb κομμάτι (dennis edwards -don’t look any further) από έναν παραγωγό ο οποίος σίγουρα δεν έχει μουσικές γνώσεις πέρα από το αυτί του. Ακόμα, απ’όσο μπορώ να ακούσω, δεν έχουν πειραχθεί ούτε τα drums κατά την διάρκεια του sampling (δειγματοληψίας). Μαζί με το κουπλέ του Dre από το “California Love”, θεωρώ τα κουπλέ του 2Pac και του Kadafi μερικά από καλύτερα στην ιστορία του Hip-Hop.

Την απάντηση σε αυτή την τρομερή αντίφαση την δίνει το ίδιο το hip-hop μαζί με τις υπόλοιπες μουσικές των μαύρων. Αποδείξανε όλες μαζί ότι μπορούν να αγκαλιάσουν όλο τον κόσμο, διότι περιέχουν κάτι το αληθινό κι όχι μόνο στους στίχους. Αποδείξανε πως χωρίς μουσικές γνώσεις, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση μπορείς απλά να κάνεις μουσική βάζοντας το μυαλό σου να δουλέψει. Από το κάτεργα των καπνοχωραφιών που δούλευαν οι μαύροι ως δούλοι, μέχρι τα parties σε εγκατελειμένα σπίτια στο brooklyn, κατάφεραν οι καλλiτέχνες να σπάσουν όλες τις μουσικές νόρμες που ο δυτικός κόσμος είχε επιβάλλει. Το gospell, η soul, η funk, τα afrobeats , η jazz και στην συνέχεια το hip-hop έσπασαν όλους τους εδραιωμένους κανόνες της κλασικής μουσικής ακόμα και του rock. Γι’αυτό το hip-hop σε πολύ περιορισμένες περιπτώσεις κατάφερε να παντρευτεί με το rock κι όσες φορές προέκυψε καλό ως αποτέλεσμα πάντα υπερίσχυσε. Μουσικά είδη όπως το nu metal και το trip-hop , τα οποία προσπάθησαν να δανειστούν από το hip-hop, διότι δεν περιείχαν αυτή την μαγική του ουσία. Η επανάσταση του “sex, drugs & rock ‘n’ roll” κατάφερε να αναδείξει μία κοινωνική δυναμική και πολλές φορές “εξέγερση”, αλλά όχι νέους κόσμους στον τρόπο που κάνει κάποιος μουσική όπως έκανε το hip-hop. Δεν κατάφερε να μετατρέψει όλο τον κόσμο σε μία κοινότητα με εντελώς διαφορετικά βιώματα, εμπειρίες και στόχους να συνομιλούν και να ανταλλάσουν απόψεις. Αυτή τη στιγμή για την κόντρα του Biggie και του 2Pac μιλούν εκατομμύρια παρέες σε όλο τον κόσμο, χωρίς ουδέποτε οι ίδιοι να επιδιώξουν να χωρίσουν την πόλη τους σε ζώνες και να πυροβολούνται μεταξύ τους. Το hip-hop δεν είναι τρόπος μουσικής, είναι τρόπος αντίληψης πάνω στη μουσική. Αυτή τη στιγμή στον κόσμο παράγεται hip-hop με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να φανταστεί κάποιος. Μία παρέα με beatbox στην πλατεία, μία μπάντα με μουσικά όργανα, ένας παραγωγός με ένα mpc στο σαλόνι του, ένας rapper acapella, ένας άλλος με καθαρά ηλεκτρονικά μέσα, ένας άλλος ραπάρει γρήγορα, άλλος αργά, άλλος τραγουδιστά, άλλος κοφτά κι όλα αυτά χρησιμοποιώντας, όπως ξαναείπα, απλά το μυαλό του. Όμως, εδώ τίθενται κάποια δύσκολα ερωτήματα…

1400x1400_3217024

Στα πλαίσια αυτής της άμεσης σχέσης λόγου-βιώματος, που χαρακτηρίζει την μουσική που αγαπάμε, για πόσο ακόμα θα αφήνουμε να υπάρχουν στοιχεία σεξισμού, ομοφοβίας και κοινώς “κωλοπαιδισμού”; Για πόσο ακόμα αφήνουμε το “ακατέργαστο” του hip-hop να μεταφράζεται σαν προχειρότητα; Για πόσο ακόμα θα αφήνουμε την έννοια της “κλίκας” να υπερισχύει της συλλογικής προσπάθειας; Το να αρκούμαστε στο γεγονός ότι αισθητική και η κουλτούρα προκαλεί αντιφάσεις δεν είναι η απάντηση που χρειαζόμαστε. Η απάντηση είναι να κρατήσουμε τα χιλιάδες θετικά που μας έχει δώσει αυτή η μουσική και να πολεμήσουμε τα αρνητικά της. Δεν χρειάζεται να απαρνηθούμε το παρελθόν ούτε να το κρύβουμε κάτω από το χαλί. Όσοι και όσες καταπιανόμαστε με το hip-hop είτε ως μουσικοί είτε ως ακροατές ή ως καλλιτέχνες εκτός μουσικής οφείλουμε να παλέψουμε σκληρά γι’αυτό. Να έρθουμε σε ρήξη με την απάθεια και την “απολιτίκ” πλευρά του και να μιλήσουμε ανοιχτά για το άδικο. Να μιλήσουμε για τα όμορφα και τα δύσκολα των ανθρώπινων σχέσεων αντί για “πουτάνες”, “πούστρες” και “χυσαποθήκες”. Να προτάξουμε την συλλογική δουλειά και συνεργασία μέσα από κολλεκτίβες, κοοπερατίβες, συλλογικότητες ενάντια στην αντίληψη της κλίκας. Να σπάσουμε τα καθιερωμένα hip-hop στερεότυπα και να ανακαλύψουμε κι εμείς νέους κόσμους.

“…Mc’s, b-boys και κοινό, γκραφιτάδες και dj’s, νέοι χωρίς συμβόλαιο, έχουμε όλοι ένα κοινό, του 70 τις αρχές την κουλτούρα του hip-hop χίλιες ομάδες, χίλιες κλίκες κι αρχηγοί, μία μουσική, μία γαμάτη στιγμή χίλιες ζωές να ζούσαν όλοι απ’την αρχή δεν θα μετάνιωνε κανείς για την αγάπη αυτή…”

“…Μα είναι ανεξήγητο το hip-hop, είναι μεταφυσικό κι ας έχει ωμό ρεαλισμό. Κι όσο κι αν τ’αγαπώ υπάρχουν φορές που το σιχαίνομαι, μα όταν πέσει δίσκος στο πλατώ, ξανα τρελαίνομαι. Πως είναι δυνατόν τόσος φανατισμός, μισογυνισμός, ομοφοβία και λούμπεν αυτισμός και συνάμα να είμαι αυτός που θα γνέψει με το κεφάλι του όταν θα παίξει B.D.P, Daddy KaneDe la Soul, Electromagnetic MC’s, ακόμα και Dre και Wu Tang; Αφήστε τα κοκορέματα και τα bang-bang και πιάστε τα μικρόφωνα για ένα πάρτυ τελευταίο…”.