Δανία: Προσφυγική... «μαθητεία» στην εργασιακή «γαλέρα»

Οταν οι πρόσφυγες «βαφτίζονται» «μαθητευόμενοι» και «πιάνουν κουπί»

| 24/03/2016

Σε αντιδραστικό «λαγό» της κλιμακούμενης επίθεσης στις εργασιακές σχέσεις και στα μεροκάματα συνολικά για όλη την εργατική τάξη, ανεξάρτητα από εθνικότητα, μέσω της υπερεκμετάλλευσης των προσφύγων και με προπαγανδιστική «μάσκα»… την «ενσωμάτωσή» τους στην αγορά εργασίας, αναδεικνύεται η Δανία.

Οπως μεταδίδουν τα ΜΜΕ της χώρας, η κυβέρνηση κατέληξε σε συμφωνία με τους εργοδότες με δηλωμένο «στόχο»… να «βοηθήσουν τους πρόσφυγες να ενταχθούν στο εθνικό εργατικό δυναμικό».
Στην πράξη, πρόκειται για εφαρμογή, στους πρόσφυγες, του γνωστού «εργαλείου» τζάμπα, ουσιαστικά, δουλειάς, μέσω της «μαθητείας», το οποίο είναι ιδιαίτερα δημοφιλές μεταξύ των αφεντικών σε όλη την Ευρώπη, φυσικά και στην Ελλάδα.

Συγκεκριμένα, η συμφωνία προβλέπει ένα σχήμα «ένταξης» στην βασική εκπαίδευση, με στόχο να «μετατρέψει» τους πρόσφυγες σε «μαθητευόμενους», ώστε να «ενσωματωθούν» σε «βραχυπρόθεσμες» (βλ. «ευέλικτες») θέσεις εργασίας, με ανάλογους… «μαθητευόμενους» μισθούς που θα κυμαίνονται από 20 έως 120 κορώνες την ώρα, ή αλλιώς, από 2,69 – 16,11 ευρώ. Εκτός από το ότι πρόκειται για αμοιβή που δεν ξεπερνά το 1/3 του βασικού μισθού, πρέπει να συνυπολογιστεί και το υψηλό κόστος διαβίωσης στην χώρα.

Το πρόγραμμα θα «τρέξει» μέσω της τοπικής και περιφερειακής διοίκησης, αφού, εκεί, όπως παντού, όπως και στην Ελλάδα, η τοπικές και περιφερειακές διοικητικές δομές – αυτό που κάποτε ονομαζόταν «Τοπική Αυτοδιοίκηση» – αποτελεί «βραχίωνα» του αστικού κράτους στην εφαρμογή της ταξικής του πολιτικής.

Η συμφωνία προβλέπει, επίσης, το «δέσιμο» των προσφύγων σε αυτήν την εργασιακή «γαλέρα» έως και για δύο χρόνια. Ενώ, τα αφεντικά θα «τσεπώσουν» και «μπόνους» από το κράτος που θα φτάνει έως και τις 40.000 κορώνες, περίπου 5.000 ευρώ!

«Η δουλειά είναι το “κλειδί” για την ένταξη» (σσ. των προσφύγων) δήλωσε περιχαρής ο Δανός πρωθυπουργός, Λαρς Λόκε Ράσμουσεν, χαρακτηρίζοντας την συμφωνία ως «παράδειγμα» του «δανικού μοντέλου». Πρόσθεσε, δε, με νόημα: «Είναι σημαντικό να ενταχθούν οι πρόσφυγες στην εργασία, έτσι ώστε να γίνουν πόρος, αντί για βάρος, για την κοινωνία μας»..!

Οπου «πόρος» εννοείται η παραγωγή πλούτου με ελάχιστον κόστος για το κεφάλαιο και «κοινωνία» οι εργοδότες.

Το ότι η κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των προσφύγων που επέφεραν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Μέση Ανατολή, αποτελεί εργασιακό «κελεπούρι» για την ευρωπαϊκή εργοδοσία, προκύπτει και από την αναφορά του Δανού πρωθυπουργού, ότι η χώρα του έχει «φτωχό ιστορικό» στην απορρόφηση προσφύγων στην αγορά εργασίας. Σύμφωνα με στοιχεία του 2015 του δανικού ΣΕΒ (Dansk Arbejdsgiverforening) τρεις στους τέσσερις πρόσφυγες που ήρθαν στη Δανία στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ήταν άνεργοι δέκα χρόνια αργότερα.

Οι πρώτη αντίδραση από την συμβιβασμένη ηγεσία της δανικής συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας (FOA) είναι επικίνδυνα κοινή με αυτήν της ακροδεξιάς, αφού περιορίζεται στους φόβους – και «φόβους» – για απολύσεις ντόπιου εργατικού δυναμικού.

Αποκομμένη, αυτή η θέση είναι «βούτυρο στο ψωμί» της αντίδρασης και του αστικού κράτους, αφού «θολώνει» την πραγματική αιτία της εκμετάλλευσης, των χαμηλών μισθών, των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων με όρους «γαλέρας» και της ανεργίας, που δεν είναι άλλη, από το όσο δυνατόν μεγαλύτερο κεφαλαιοκρατικό κέρδος με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος για την εργοδοσία.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο ηγέτης του ακροδεξιού Δανικού Λαϊκού Κόμματος, Κρίστιαν Τούλεσεν Νταλ, έκανε λόγο… για «ειδική μεταχείριση των προσφύγων και των μεταναστών» έναντι των Δανών!

«Μια νέα αγορά χαμηλά αμοιβόμενη δουλειάς έρχεται. Και όταν τελειώσουν τα δύο χρόνια της χαμηλόμισθης δουλειάς, το ταμείο ανεργίας θα τους περιμένει, ενώ νέοι πρόσφυγες θα προσληφθούν με χαμηλότερους μισθούς» λέει ο Νταλ.

Ως γνήσιο ρατσιστικό κόμμα – απολογητής του καπιταλισμού, το ΔΛΚ προσπερνά με χαρακτηριστική άνεση το γεγονός, ότι τα εξοντωντικά μέτρα εναντίον της μισθωτής εργασίας σε όλα τα επίπεδα, από τον μισθό μέχρι την ασφάλιση και τις κοινωνικές παροχές – κατακτήσεις και αυτά σκληρής ταξικής πάλης στο παρελθόν – λαμβάνονται από τις αστικές κυβερνήσεις καταρχήν και πάνω απ’ όλα για να εφαρμοστούν στους λαούς τους, στις εργατικές τάξεις των χωρών τους. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες χρησιμοποιούνται, αφενός άμεσα, ως απελπισμένο, εύκαιρο, πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, αφετέρου, ως το «σκιάχτρο» έναντι των εργατικών τάξεων των χωρών προορισμού για να μην τολμήσουν να απαιτήσουν και να διεκδικήσουν το παραμικρό. Αλλά και όταν το κάνουν, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες εμφανίζονται από τα πολιτικά «μαντρόσκυλα» των αστών – τα ακροδεξιά, ρατσιστικά, φασιστικά μορφώματα – ως η «αιτία» των δεινών της εργατικής τάξης.

Από την άλλη πλευρά, ο επικεφαλής της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας της Δανίας (FOA), Dennis Kristensen, σχολίασε, ότι «αυτή η συμφωνία θα σημαίνει, πως οι δήμοι μπορούν να βάλουν τους πρόσφυγες σε θέσεις εργασίας με 49 κορώνες ανά ώρα και φοβάμαι ότι θα δούμε απολύσεις ανθρώπων που έχουν κανονικές συνθήκες απασχόλησης».

Είναι φανερό, ότι και οι δύο «δείχνουν», ουσιαστικά, τους πρόσφυγες, ως «υπεύθυνους» για το ότι θα δουλεύουν σαν σύγχρονοι σκλάβοι. Αυτό δεν έχει να κάνει με υποκειμενικές προθέσεις. Δεν σημαίνει ότι η FOA και κάθε φορέας όπως αυτή ταυτίζεται με ακροδεξιά μορφώματα όπως το ΔΛΚ. Οσο όμως οι πρώτοι συνειδητά σταματούν στις συνέπειες της εκμετάλλευσης και προσπαθούν να την διαχειριστούν προς όφελος του συστήματος – όπως κάνει η σοσιαλδημοκρατία εδώ και πολλές δεκαετίες – τότε, αντικειμενικά, λειτουργούν ως η «άλλη πλευρά» του «νομίσματος» της πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου, που στην μία «πλευρά» της έχει τον φασισμό.

Η εξέλιξη αυτή στην Δανία υπογραμμίζει το γεγονός, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση, όχι μόνο δεν έχει ξεχάσει τον παλιό στόχο της για χρήση φθηνού, εξειδικευμένου μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού για τις ανάγκες αύξησης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου της, αλλά, αντίθετα, το προσφυγικό δράμα είναι, γι’ αυτήν, μια κυνική «ευκαιρία» για την εφαρμογή του.

Γεννήθηκε – και αυτή είναι μία από τις ελάχιστες βεβαιότητες που έχει – το 1970. Πουλούσε την εργατική του δύναμη επί χρόνια στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Μέχρι που του έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι ήταν το μόνο πράγμα που φοβόταν. Τώρα «αναρρώνει» στο Περιοδικό. Ελπίζει, για πάντα.