ΕΦΚΑ και κινηματογραφικές αίθουσες...
Μέσα σε όλα έχουμε και την επίθεση στον πολιτισμό που είναι συνεχής και συντονισμένη. Το κράτος, η κυβέρνηση και οι μεγάλοι επιχειρηματίες θεωρούν ότι η τέχνη είναι μπαχτσές τους και μπορούν να της κάνουν ό,τι θέλουν, αρκεί να βγαίνουν φράγκα.
Ή αλλιώς, όπως το ζούμε καθημερινά, έχουν σκεφτεί το κέντρο της πρωτεύουσας ως μια τουριστική ατραξιόν μιας κάποιας αποικίας.
Έτσι εκποιούν και κλείνουν και κινηματογράφους. Γνωστούς. Αγαπητούς. Το IDEAL, το ΑΣΤΟΡ και ΑΕΛΛΩ. Κινηματογράφοι που στεγάζονται σε εμβληματικά και αρχιτεκτονικώς και ιστορικώς σημαντικά κτήρια του κέντρου της πρωτεύουσας. Για να γίνουν ξενοδοχεία, spa και δεν ξέρω τι άλλο και να κοιτάζουν περπατώντας τον μεγάλο περίπατο κάποιοι κεφαλαιούχοι τα φανταχτερά και απλησίαστα για τον κόσμο και τους κατοίκους, κτηριακά κουφάρια. Δίχως κοινωνική ψυχή μέσα τους. Αυτή η ψυχή που δίνει στην αίθουσα την ιδιότητά της σε αίθουσα τέχνης, αίθουσα κινηματογράφου: Εκεί που ουσιαστικά συγχρωτίζεται το κοινό, που αντιπαρατίθεται, συζητάει, γεννάει σκέψεις και ιδέες. Κατάσταση και αποστολή δομική του κινηματογράφου ως τέχνης από γεννησιμιού του*.
Το ίδιο ταυτόχρονα κάνουν και με τον ΠΟΦΠΑ και το εμβληματικό κινηματοθέατρο ΙΡΙΔΑ στην Ακαδημίας που συντηρείται και διοικείται εδώ και δεκαετίες από τους φοιτητές και το κίνημά τους, προσφέροντας υψηλού επιπέδου καλλιτεχνική εκπαίδευση (φωτογραφία, κινηματογράφος, θέατρο, χορός) δωρεάν σε φοιτητές και εργαζόμενους. Και η κυβέρνηση με την Κεραμέως πρωτοστατούσα ως στο τέλος του χρόνου στέλνει τελεσίγραφα (ως νόμους φυσικά φυσικά), ιδιωτικοποιώντας τα.
Κι αν κάποιος αντιδράσει θα φέρουν, υποθέτω, τα ΜΑΤ και τις βαριοπούλες τους…
Κι όμως αντιδράει ο κόσμος. Ανακοινώσεις καλλιτεχνικών φορέων και σωματείων για παράδειγμα. Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, εκτός των άλλων, και που μέλος της είμαι, βγάζοντας μια λιτή ανακοίνωση γράφει: «Όχι άλλοι πρώην κινηματογράφοι στο κέντρο της Αθήνας, στη Θεσσαλονίκη, σε οποιαδήποτε πόλη! Η πρόσφατη περίπτωση των ΙΝΤΕΑΛ, ΑΣΤΟΡ και ΑΕΛΛΩ έρχεται να βάλει το κερασάκι στην τούρτα της διαρκούς αδιαφορίας για το μέλλον της κινηματογραφικής αίθουσας. Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου καλεί όλους τους ανθρώπους του πολιτισμού (και πρώτιστα τους έχοντες τη δυνατότητα επέμβασης στα κοινά) να δράσουν για να αποτρέψουν το –από πολλούς επιδιωκόμενο– τέλος της σχέσης μας με τη μεγάλη οθόνη. Στηρίξτε το παραδοσιακό σινεμά, βρείτε λύσεις!»
Την ίδια στιγμή, όμως τα πράγματα ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο. Χθες το απόγευμα, σπουδαστές της σχολής Σταυράκου, σταματούν τα μαθήματά τους και πάνε στο ΑΣΤΟΡ και κάνουν μια αυτοσχέδια συνέλευση και δηλώνουν: «Η διατήρηση των χώρων αυτών ως χώρων πολιτισμού, είναι σημαντικότερη από οποιαδήποτε ανάπτυξη, τουριστική ή άλλης μορφής, και ξεπερνάει οποιαδήποτε ιδιωτική βούληση ή πρωτοβουλία. Κάθε τέχνη πρέπει να είναι προσβάσιμη στο χώρο της. Για τον κινηματογράφο, ο χώρος αυτός είναι οι κινηματογραφικές αίθουσες.»
Από την συνέλευση των σπουδαστών της σχολής Σταυράκου στο ΑΣΤΟΡ στις 22/11/2022
Νομίζω ότι ταιριάζουν πάντα γάντι τα λόγια του ποιητή Άλλεν Γκίνσμπεργκ σε όποιους οσμίζονται χρήμα πίσω από τον πολιτισμό:
«Η ποίηση δέχεται επίθεση από ένα τσούρμο ανίδεων και φοβισμένων, πληκτικών ανθρώπων, οι οποίοι δεν κατανοούν τον τρόπο δημιουργίας της και το πρόβλημα με αυτούς τους μίζερους είναι πως δεν θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν την ποίηση ακόμη κι αν εμφανίζονταν μπροστά τους και τους πηδούσε μέρα μεσημέρι».
Υ.Γ. Το σινεμά ως καταγραφή κινούμενης εικόνας κατασκευάστηκε την ίδια περίοδο και από τους αδελφούς Λυμιέρ και από τον Τόμας Έντισον. Υπήρχε ωστόσο μεταξύ τους μια τεράστια διαφορά: αυτή που χάρισε στον κινηματογράφο την κοινωνική του φύση. Ενώ καταγράφανε το ίδιο, του Έντισον ήταν ατομική η θέαση της κάθε καταγραφής, ο ένας μετά τον άλλον δηλαδή θεατής κοιτούσαν μέσα στην μηχανή την κατεγραμμένη εικόνα ενώ οι Λυμιέρ κατασκευάσαν ταυτόχρονα με την κάμερα καταγραφής και την μηχανή προβολής που πετάει φως σε πανί για να παίζεται ενώπιον κόσμου. Έτσι γίνηκαν τα πράγματα, έτσι καταργήθηκε και η αίγλη του ατομικού προνομίου μπρος σε κάτι. Έτσι όλα μπήκαν μπρος στο κοινό, την ίδια στιγμή, ώστε να απορροφιέται επί τόπου, να κρίνεται επι τόπου, να γελάνε ή να κλαίνε όλοι μαζί επί τόπου. Με λίγα λόγια, να κατασκευάζεται μια κοινότητα επί τόπου. Πράγμα τόσο ανθρώπινο.
