Επιστολές αναγνωστών / Αναδημοσιεύσεις απόψεων

Η άστεγη λογική της δακτυλοδειξάσης κοινωνίας

| 29/11/2020

Όταν ήμουνα μικρή, μου άρεσε να παίζω με τις πλαστελίνες. Με καφέ πλαστελίνη έφτιαχνα  το σπίτι μου, με κόκκινη το σχολείο, με κίτρινη το γραφείο της μαμάς και του μπαμπά. Έπλαθα με πράσινη πλαστελίνη τους ανθρώπους, και ας μου έλεγε η γιαγιά ότι οι άνθρωποι έχουν δέρμα. Εγώ τους έβλεπα όλους σαν εξωγήινους. Τα χρόνια πέρασαν, οι άνθρωποι έβγαλαν κεραίες και στις αρχές του 2020 ήρθε αυτό. Αυτό το τρομερό θανατικό, που κάποιοι λένε ότι μας το ‘στειλαν εξωγήινοι -γιατί δεν καταλαβαίνουν οι ανόητοι ότι οι πραγματικοί εξωγήινοι είμαστε εμείς- και που μας φυλακίζει μες στο σπίτι μας. Όπως όλοι, έτσι και εγώ, όταν πρωτοκαραντινιάστηκα, ξέθαψα παλιά άλμπουμ,  παλιούς φίλους, που έμεναν στη γειτονιά και που τους είχα εύκαιρους, ξαναθυμήθηκα ότι έχω ένα ποδήλατο στην αποθήκη και ένα κουτί με πλαστελίνες.

Μα, όταν άνοιξα το κουτί όπου τις φύλαγα, ήρθα αντιμέτωπη με την πιο τραγική εικόνα. Οι πλαστελίνες είχαν ανακατευτεί, δημιουργώντας μια τερατόμορφη μάζα απροσδιορίστου σχήματος, όπου το κόκκινο χανόταν μέσα στο καφέ και αυτό δε διακρινόταν από το κίτρινο. Για το πράσινο, ούτε λόγος. Φαινόταν συν-θλιμμένο, σαν να το ‘χε πατήσει οδοστρωτήρας. Μέσα σ’ αυτήν την τερατόμορφη μάζα πλαστελίνης ουρανιο-τοξικού χρώματος, τα παιδικά γέλια πνίγονται από τη δηλητηριώδη ατμόσφαιρα ενός σαλονιού που, όταν δε λειτουργεί ως πυρηνικός αντιδραστήρας, βουίζει από τα τηλέφωνα κάποιας εταιρείας εισαγωγών-εξαγωγών. Κυρίως, όμως, εξαγωγών. Aυτή η μάζα είναι η ζωή μου. Εκτεθειμένη σε μια ραδιο-ενεργή εποχή, στην οποία το ράδιο φιμώνεται ως μπανάλ μέσο και επιβάλλεται το ρητό  «home is where the computer is», περιμένει να ανοιχτεί στα δύο, να ματώσει, μπας και της ανακοινωθεί, μετά τη βιοψία, ο βαθμός κακοήθειάς της. Μέχρι τότε, κάθεται στον καναπέ και με κοιτά όλη μέρα να απλώνω τις ενσύρματες σκέψεις μου στην απλώστρα της ταράτσας, όπου μου επιτρέπεται ακόμη να ανεβαίνω, και, αλήθεια, δεν ξέρω άμα σήμερα ξύπνησα για να μαγειρέψω, να δουλέψω ή για να θηλάσω το παιδί. Ξέρω μόνο ότι μου λείπει το πράσινο∙ όχι της φύσης, αλλά της πόλης. Της πόλης που οργιάζει από φωνές ανθρώπων.

Θα μου πεις, υπάρχουν και σοβαρότερα  προβλήματα. Σωστό. Όμως, εμένα η ζωή μου οριοθετείται μέσα σ’ ένα κουτί με πλαστελίνες. Αυτός είναι ο δικός μου μικρόκοσμος. Δεν μπορεί να με κατηγορήσει για μυωπική και κοντόφθαλμη αντίληψη του κόσμου η κοινωνία που με αναγκάζει να στραβώνομαι μπροστά από μια οθόνη. Δεν μπορεί να μου πει κανείς ότι δεν αξίζει να κλαίω και να θρηνώ, επειδή δεν είμαι αξιοθρήνητη. Δεν μπορεί κανείς να βαθμονομήσει τον δικό μου πόνο. Μπορεί να έχεις να φας και παρ’όλα αυτά να είσαι στεναχωρημένος. Μπορεί να έχεις σπίτι και παρ’όλα αυτά να είσαι συναισθηματικά άστεγος.

Χθες βράδυ ονειρεύτηκα εμένα να εγκυμονώ ένα σπίτι.

Όταν ξύπνησα, δεν είχα κατεβάσει αρκετό γάλα για το παιδί.

Με είδε μια γειτόνισσα τις προάλλες. Παίζει να την έχω και θεία, κάτι τέτοιο. Μου κάνει «Πού πας πάλι να πάρεις λεωφορείο; Δε σκέφτεσαι τη μάνα σου, που έχει άσθμα;». Ξέρεις, όταν μου το ‘πε, βούρκωσα.  Πρώτον, γιατί θυμήθηκα ότι η μάνα μου έχει άσθμα. Δεύτερον, γιατί, με το κουβεντολόι, με καθυστέρησε κι έχασα το λεωφορείο. Τρίτον, γιατί θύμωσα. Άι στο καλό, κυρά μου. Που θα μου πεις για τη μάνα μου, εσύ, που και να πέθαινε, δε θα ερχόσουν ούτε για το κερασμένο κεκάκι της κηδείας. Που μου μιλάς για ατομική ευθύνη, τώρα που έγινε της μόδας. Που βρήκες ευκαιρία να μου κουνήσεις για άλλη μια φορά το δάχτυλο.

Ιός υπάρχει, κατάθλιψη υπάρχει, προβλήματα υπάρχουν, μια ρευστή μπάλα σπιτιού που λιώνει και στάζει κάτι από σχολείο, κάτι από δουλειά, κάτι από φιλία, κάτι από έρωτα, επίσης υπάρχει. Μην κατασπαράσσουμε όμως ο ένας τον άλλον. Γιατί είμαστε άνθρωποι, έτσι μου είπε η γιαγιά μου. Ανθρώπινα λοιπόν και εγώ, αγαπητή θεία, που με δείχνεις με το δάχτυλο, έχω να σου πω το εξής: μάζεψε το δάχτυλό σου, πλύντο, βράστο στον κλίβανο, τρίψτο με αλκοόλη των 70 βαθμών, κάντο ό,τι θες.

Αλλά μη με ξαναδείξεις με αυτό. Ποτέ, εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

Να ζήσουμε, να τη θυμόμαστε.  Τη δακτυλοδείξασα κοινωνία.

Αντί για στέφανα, δώσε ένα υφασμάτινο φιλί σε ό,τι δεις πρώτο∙ αυτόν, έναν σκύλο, μια κολώνα της ΔΕΗ.


*κεντρική εικόνα: www.piqsels.com, εικόνα κειμένου από την Α.Κ.