Η σοσιαλίστρια κυρία Λαγκάρντ και ο… συμμετοχικός κοσμάκης της εκμετάλλευσης!

| 05/06/2014

Το διαρκές παράδοξο της κοινωνικής ζωής δεν αφορά τον «πολιτισμό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο» και την «ηθική της αδικίας», αλλά το γεγονός της αδράνειας των ανθρώπων απέναντι σ’ αυτά. Η εξοργιστική περίπτωση της Ελλάδας, με τους απαθείς καταστρεφόμενους, δείχνει το δρόμο σε μια «απορία» που προσβάλλει το ανθρώπινο πνεύμα.

Η διαπίστωση του Ρουσσώ, ότι έπρεπε να υψωθεί μια βίαιη άρνηση στην αυθαιρεσία τής «έτσι θέλω» ατομικής ιδιοκτησίας, περικλείει την ουσία ενός σκανδάλου που κηλιδώνει το ανθρώπινο ήθος. Τι μπορεί να εξηγήσει αυτή τη μίζερη ηττοπάθεια; Οι «πονηρίες των δαιμόνων» και η μυστηριώδης σκοτεινιά του ασυνειδήτου, μπλέκουν ανατριχιαστικά με «επεξεργασίες» της νόησης και της βούλησης, για να καταλήξουν σε ένα ολέθριο «κλατάρισμα» της λογικής. Κι όλα αυτά, ακόμη πιο εντατικά και εξωφρενικά στο σύγχρονο κόσμο της «πληροφορίας», της «γνώσης», των «μεταπτυχιακών», της «θετικής επιστημονικής σκέψης». Δεν είναι κάποια σύγχυση: είναι που στέκεσαι μπροστά στο πελώριο δάσος, κι εσύ δε βλέπεις ούτε καν ένα δεντράκι! Οι ποιητές κι οι σοφοί ξεσκίζουν τα παραπετάσματα, αλλά ακόμη κι εκείνοι που παπαγαλίζουν τα στιχάκια και τα ρητά τους, μένουν πεισματικά τυφλοί, αδρανώντας απέναντι σε ό, τι τους προκαλεί καθαυτό να αντιδράσουν. Η πτώση του Τείχους, σηματοδότησε μια εκκωφαντική σιωπή που δίνει στην ιστορία το νόημα μιας υλικής ονειρικότητας.

Αν ο «άριστος των κόσμων» θεμελιώνεται στη Λογική (όπως διατείνονται οι Διαφωτιστές), με την έννοια του «απόλυτου εργαλείου» για την κατανόηση των πραγμάτων και τη ρύθμιση της συμπεριφοράς, τότε ή οι διανοούμενοι της αστικής φαντασμαγορίας παραληρούσαν ή η ουσία των ανθρωπίνων κείται πολύ πέραν αυτής της σχηματικότητας.

Συγκέντρωση στο σαλόνι της Μαντάμ Ζοφρέν, Gabriel Lemonnier

Συγκέντρωση στο σαλόνι της Μαντάμ Ζοφρέν, Gabriel Lemonnier

Επτακόσιες σαράντα μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες (το καύχημα της καπιταλιστικής «προόδου») ελέγχουν το 80% του παγκόσμιου πλούτου, την ίδια ώρα που κάθε μέρα καταγράφονται 50.000 θάνατοι συναπτόμενοι με τη φτώχεια.

Γέροντες και νέα παιδιά, εδώ, στην πατρίδα του Σοφοκλή, του Κοσμά του Αιτωλού και του Κορνήλιου Καστοριάδη, διαγκωνίζονται στους κάδους των σκουπιδιών για τίποτα αποφάγια!

Αν τα αδιάσειστα και χειροπιαστά «επιχειρήματα της ζωής», όπως αυτά, δεν αρκούν για να πυροδοτήσουν μια δίκαιη βία ενάντια στη ριζική απανθρωπιά αυτού του κόσμου, ε τότε ό,τι αποκαλούμε Λογική είναι ένα φούμαρο, μια γελοία δημαγωγία για μαζική κατανάλωση. ‘Η, ίσως, η ηθική έχει καταντήσει κουρελού για γραφικό ντεκόρ.

pyramid

Η πυραμίδα του καπιταλιστικού συστήματος

Η φημισμένη αμερικανική οικογένεια Ουόλτον (των «περίφημων» μεγαλοκαταστημάτων  Walmart) κατέχει πλούτο μεγαλύτερο από το εισόδημα των 100.000.000 πιο φτωχών Αμερικανών πολιτών: κι όμως, αυτοί οι «παρακατιανοί» και βαθιά αδικημένοι, δεν αισθάνονται καμιά προσβολή, δεν βιώνουν καμιά «καταδίκη», συνεχίζουν να ζουν και να υποφέρουν ταπεινωμένοι και σε διαρκή στέρηση, με την παθητικότητα του δέντρου που το ξεριζώνει ο άνεμος! Η διαρκής εξέγερση των φαβέλων στη Βραζιλία, απλώς ακροβατεί ανάμεσα στο «η εξαίρεση δικαιώνει τον κανόνα» και στο «η εξαίρεση ανατρέπει τον κανόνα».

Το δάκρυ μπροστά στα τρομερά εγκλήματα, είναι ο «υλοποιημένος» πόνος από την επίγνωση της ακινησίας

Καιροί της φανταχτερής εξαχρείωσης! Από καιρό ξεπερασμένο, το μαρξιστικό, περί των αλυσίδων! Ο εξελιγμένος καπιταλισμός τελειοποίησε τις υλικές και πνευματικές τεχνικές εναγκαλισμού ενός «ερωτικού αντιπάλου». ‘Έτσι κι αλλιώς, το περιβόητο «προλεταριάτο», υπήρξε απλώς το alter ego των ηγεμονικών αστικών ελίτ, στο πλαίσιο της αντικειμενικής αντιφατικής ενότητας που συνιστά ο «κόσμος της Οικονομίας» (στην αρχική του σύσταση). Αλλά, κι αυτό δεν αρκεί να δικαιολογήσει αυτή τη μιζέρια της τελικής αποδοχής της κοινωνικής «μοίρας».

Πέρα από τα «αντικειμενικά» των ιστορικών μορφοποιήσεων, υπάρχει, λέμε, και το πηγαίο ανθρώπινο της εμπειρίας. Τι στομώνει την οργή για την εξαθλίωση; Τελικά: υπάρχει οργή;

Επανερχόμενοι: αν, όπως διαλαλούν οι διαφημιστές του «αστικού παραδείσου», το κίνητρο είναι η «απόλαυση» και, συνακόλουθα, το «αντικίνητρο» είναι η στέρηση και ο περιορισμός: αυτό, γιατί ισχύει για την «ιδιωτική πρωτοβουλία» και όχι για τον άνθρωπο συνολικά; Ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας(του ΟΗΕ) διαπιστώνει για την Ελλάδα, φτώχεια της τάξης του 35% το 2013, και η ΕΣΕΕ καταγράφει κλειστά, το 32% των εμπορικών του κέντρου: και, όμως, η κοινωνία κοιτάζει τον αφαλό της, αν και η εμπειρία και η λογική δικαιολογούν κάθε οργισμένο ξέσπασμα απέναντι στη φρίκη μιας καταστροφής που δεν αφήνει τίποτα όρθιο! Η «αόρατος χειρ» του Άνταμ Σμιθ και ο «πολιτισμός των Φώτων», σε μια συμπαιγνία μυστηριώδους αποβλάκωσης!

Η ίδια η ζωή αποκαλύπτει ότι ο «θάνατος του Θεού» καθόλου δεν εξαργυρώθηκε και ως θάνατος της θρησκοληψίας και της ελευθεροφοβίας, και η «αποθέωση του νου» καθόλου μα καθόλου δεν έκανε να ευδοκιμήσουν ο στοχασμός και η κρίση

Πρόσφατα, στο Λονδίνο, με πρωτοβουλία της διοίκησης του City διοργανώθηκε διεθνής ημερίδα με θέμα την παγκόσμια  οικονομική και πολιτική κατάσταση. Επιφανείς παράγοντες του παγκόσμιου καπιταλισμού έλαβαν μέρος: από το «αθώο» αρπακτικό τον πρίγκιπα Κάρολο και τη λαίδη Ρότσιλντ (της πασίγνωστης «φαμίλιας» μεγιστάνων) μέχρι τον μπουρλοτιέρη της Γιουγκοσλαβίας Κλίντον και τη σικάτη μαντάμ του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ. Κυρίως, όμως, συνεδρίασαν πάνω από 200 μεγαλοστελέχη πολυεθνικών και διαβόητων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (που η «περιουσία τους» αποτιμάται σε περίπου 30 τρις. δολάρια!…), υπό την «πνευματική καθοδήγηση» των «διανοούμενων» εκδοτών της Wall Street Journal και των FT.

‘Άνοδος του ευρωσκεπτικισμού στην Ευρώπη, έντονη κοινωνική δυσφορία απ’ άκρου σ’ άκρον του πλανήτη, αναταραχές και εντάσεις: μια γκρίζα πραγματικότητα που μόνο να ταράζει τον ύπνο των επικυρίαρχων μπορεί! Καταναλώνοντας αφθονία εκλεκτών εδεσμάτων, αυτοί οι «ποιμένες» του «πολιτισμού των αγορών», συσκέφθηκαν εμβριθώς και απεφάνθησαν ότι πρέπει να δρομολογηθούν διαδικασίες εγκαθίδρυσης ενός σύγχρονου «καπιταλισμού της ίσης συμμετοχής»! Σας θυμίζει τον «δημοκρατικό καπιταλισμό» των μεγάλων μετοχικών εταιρειών από τις αρχές του 20ου αιώνα, και τον «λαϊκό καπιταλισμό» της αγγλίδας αιμοδιψούς στρίγγλας; Διάνα! Το ίδιο παλιό κρασί στα ίδια παλιά μπουκάλια! Με μια μικρή διαφορά: έγινε επίκληση της έκθεσης Edelman Trust (σύμφωνα με την οποία η εμπιστοσύνη των ευρωπαϊκών λαών προς τις κυβερνήσεις είναι κατά 14% χαμηλότερη σε σχέση με την εμπιστοσύνη προς της «ιδιωτική πρωτοβουλία») και ο «αξιότιμος και έγκυρος» Διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, Mark Carney, έκλεισε τις εργασίες του συνεδρίου, τονίζοντας ότι την κύρια ευθύνη για την κρίση, και τις εκλυόμενες αρνητικές ενέργειες, φέρει η «διαφθορά του πολιτικού συστήματος»! Στην «ευημερούσα» ΕΕ των 30 εκ. ανέργων, των 120 εκ. διαβιούντων υποτυπωδώς κάτω από το όριο της φτώχειας και των 485 πλουσίων με αθροιστική ατομική περιουσία μεγαλύτερη των 2 τρις. δολαρίων, σε τούτο το άντρο της άγριας εκμετάλλευσης και της πιο απάνθρωπης κατανομής, ο μεγαλόσχημος αλητάκος των τραπεζών, ουρλιάζει «εύρηκα» δακτυλοδείχνοντας τους «αχρείους πολιτικούς»! Η παράθεση αριθμών, στατιστικών, μετρήσιμων ντοκουμέντων, χάνει κάθε νόημα. Έχει κάποιο βάρος, ως λειτουργικό συστατικό μιας «ανάλυσης», αλλά πρακτικά έχει αποδυναμωθεί. Η έννοια της «απόδειξης» στερείται κύρους σε μια κοινωνία, όπου το σκέπτεσθαι μάλλον ορίζεται ως μια άλλου τύπου μεταφυσική.

Ο Ράιχ, όταν έγραψε το αξεπέραστο «Η μαζική ψυχολογία του φασισμού», κατέδειξε το ανεπαρκές μιας «ορθολογικής» ανάλυσης, και για τούτη την τεκμηριωμένη εκτίμηση, λιθοβολήθηκε και από τους ναζιστές και από τους αριστερούς

Αυτό που λέμε «ψυχοδομή βάθους» αποδεικνύεται το «κλειδί» για να κατανοήσουμε τα ανθρώπινα, και μάλιστα σε μια πολιτισμική εποχή όπου οι διαχωρισμοί (το περιεχόμενο της εξουσίας τελικά..) εμπεδώνονται γερά μέσω φαντασιακών ανασυνθέσεων με ενεργούς πρωταγωνιστές τους ανθρώπους που υφίστανται τις τυραννίες. Μαζοχισμός και αυτολύπηση, «επανιδρύονται» σε μια συνείδηση που πιστεύει για τον εαυτό της ότι «πράττει ορθά». Ο καταναλωτής δεν «αγοράζει» απλώς, αλλά νιώθει ότι συνεισφέρει σε ένα «ανταποδοτικό ταμείο»!

 Ο καπιταλισμός παίζει με τη «συμμετοχή» όπως μπορεί να παίξει ο υπνωτιστής με τον ανυποψίαστο της πειραματικής καρέκλας

Η Σχολή της Φρανκφούρτης, διαπίστωνε το σχηματισμό ενός νέου ηγεμονικού ανθρωπότυπου με εμπειριστική-συμπεριφορική «οργάνωση». ‘Ενας τύπος ανθρώπου, στον εξιδανικευμένο κόσμο της τεχνολογίας και της γνώσης, χωρίς σκέψη και κρίση, με απλή, τυποποιημένη προσαρμογή στο κοινωνικό πλαίσιο. Πρόκειται για πλήρη υποχώρηση της λογικής ενέργειας στη βάση ενός υπαρξιακού /συμπεριφορικού αυτοματισμού.

Είναι ο «άνθρωπος-user» που εκτελεί κινήσεις, βιώνοντας την «ελευθερία» του ως διαρκή δοκιμασία προσαρμογής υπό ένα καλοστημένο σύστημα «κανόνων βελτίωσης της απόδοσης

Η κρίση, που σκοτώνει φίλους και γείτονες, που μου στερεί το εισόδημα και την αξιοπρέπεια, αυτή η τρομερή λάμια που «έσκασε» απροσδόκητα στην τακτική ζωή μου, είναι ένα «επεισόδιο» στο «φυσικό» συνεχές της κοινωνικής μου ύπαρξης, και, άρα, πρέπει να «οργανώσω αποτελεσματικά την επιβίωσή μου εδώ». ‘Όπως στο video game: νέα προσπάθεια για να ανέβω level! Το μηχάνημα του παιχνιδιού δεν είναι «κάτι ξένο», αλλά είναι μια ενότητα μαζί μου, είμαστε ένα..σημασία έχει το παιχνίδι!

Ο άνθρωπος, που έχει εθιστεί απλώς να «κινείται» υπό τα εσωτερικευμένα κοινωνικά παραγγέλματα (τώρα, πλέον, όχι ως «εντολές» αλλά ως «μα πώς αλλιώς;» προδιαγραφές) ενός κόσμου της απόλυτης εξωτερικότητας, ακριβώς έτσι θα αντιδράσει  και στις «κακές» εμπειρίες/περιστάσεις: δηλαδή, υπό την ελεγκτική επιρροή του «προφανούς». Αυτό που φαίνεται, αυτό και είναι! Τι φταίει;-το πολιτικό σύστημα..Ποιος φταίει;-τα διεφθαρμένα και ανίκανα στελέχη της Διοίκησης (του κράτους, των δήμων, των εταιρειών..). Κάτι ανάλογο με τη δημόσια δυσφορία και οργή, έναντι της κατάστασης «καταστροφικό φυσικό φαινόμενο-διαχείριση / διαχειριστές της κρίσης».

Πλησιάζει μια εποχή «τυφλών» εξεγέρσεων που θα εκτονώνουν την «ακατανόητη» πίεση νομιμοποιώντας τον «ώριμο» παβλοφισμό των «ανθρωποδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων’. Ο μοιραίος «κακός δράκος» εξασφαλίζει μια πρωτοφανή ιστορική ασυλία, προσφέροντας βορά του πλήθους το προσωπικό του! Δεν είναι η τετριμμένη «θυσία της Ιφιγένειας» αλλά η μετεξέλιξη της ταξικότητας και της εξουσιαστικότητας των ελίτ σε «κοινωνική παθογένεια». Ποιος ήταν ο «κακός»; Τα άπληστα golden boys! Η εξουσία στην πιο «ανθρωποδημοκρατική» της διάχυση! Επιστροφή στη «μεγάλη φεουδαρχική οικογένεια» που την αρμονία της διατάρασσαν οι επιστάτες και οι αντάρτες! Το κρυφό ιδανικό των Χάγιεκ και Φρίντμαν!

Ν.Γκοντζάροβα:, Ο ποδηλάτης, 1912-1913

Ν.Γκοντζάροβα:, Ο ποδηλάτης, 1912-1913

Η ενδότατη αιτία αυτής της εμφανούς «αναβράζουσας παθητικότητας» και της παραλλήλως διακινούμενης «ανθρωποδημοκρατικής αντιπολίτευσης», πρέπει να αναζητηθεί στο γενικό κοσμοθεωρητικό πνεύμα αυτού που αποκαλούμε Μετανεωτερικότητα και αφορά τα συνειδησιακά κρυσταλλώματα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού της υπερανεπτυγμένης τεχνολογίας και της χρηματοπιστωτικής ηγεμονίας. Είναι ένας «θαυμαστός καινούργιος κόσμος» θεμελιωμένος στον πιο αποξενωμένο ατομοκεντρισμό, που αρνείται την αναγωγικότητα , το ιδεολογικό πλαίσιο, την ιστορικότητα, και καταφάσκει την άμεση εμπειρία (το «απτό» στην πιο χονδροειδή μορφή του), την κομφορμιστική αυτοδιευθέτηση και την αναπαραγόμενη (υποκειμενικά και συστημικά) παροδικότητα. Στην ουσία, αποδέχεται ως «αυτονόητο» status το κοινωνικό υπάρχον, και, υπό ένα πνεύμα βελτιωτικής προσαρμογής, διεκδικεί απλώς «καλύτερες συνθήκες» από κάθε «συλλογικό (και  ατομικό) υποκείμενο» ξεχωριστά.

Στο πλαίσιο αυτό, η πολιτική δεν μπορεί να εννοηθεί, παρά ως (θετικό ή αρνητικό) γενικό υπερταξικό πεδίο σύγκλισης με την έννοια γενικών θεσμίσεων «δημοκρατίας και ελευθερίας». Εν τέλει, και «αυτονοητοποιημένων» των ριζικών αιτιατών παραγόντων, η «ανατροπή» τείνει να σημαίνει απλώς «δικαιώματα» και «ηθικούς κανόνες». Είναι μια καμουφλαρισμένη αναβίωση του μοιρολατρισμού που, τώρα, χωρίς τον πρωτογονισμό του εκκλησιαστικού ψυχαναγκασμού, επενδύεται εντέχνως με «αντιστασιακό» φαίνεσθαι.

Στην πραγματικότητα, οι «κολασμένοι» του μυθολογημένου ιστορικού παρόντος, αναλαμβάνουν να «απαιτήσουν» τις «μεταρρυθμίσεις» που χρειάζεται η εξουσία για να «ξεσαβουρώσει» και να ανανεώσει τα πολιτισμικά της άλλοθι

Οι «μάζες» τρέπονται σε πρόμαχους του «βαθέος συστήματος»! Σε όλα τα μήκη και πλάτη του σαραβαλιασμένου (από το εγκληματικό άγος του «βιομηχανικού πολιτισμού»)πλανήτη, οι «λαοί», οι «νέοι», οι «πρωτοπορίες», οι «νέες διαδικτυακές συνθέσεις», χύνουν άφθονο αίμα στους δρόμους, προκειμένου ο σύγχρονος κανιβαλικός αστισμός να πλασάρει το μύθο της «δημοκρατικής κάθαρσης». Δεν μας απειλούν ο νόμος του κέρδους, η κρεατομηχανή της υπεραξίας, οι ριζικές σχέσεις εκμετάλλευσης: όχι, μας απειλεί η «διαφθορά της δημοκρατίας», ο «ηθικός ξεπεσμός των αδηφάγων διαχειριστών»!

Ο εγγενής θάνατος της Λογικής, η υποταγή του σημερινού μεγαλόσχημου «άκου ανθρωπάκο!» στο ήδη ερμηνευμένο προφανές, φέρει νομοτελειακά προς μια αιματηρή εκβιασμένη ενεργητική «συναίνεση» με την πλαστή μορφή της «αντίστασης». Σε τούτη την πρωτογενή πολιτισμική βάση, καλλιεργήθηκε ένας «μοντέρνος» πολιτικός λόγος που εστίασε στην «καθοριστική αυτονομία του πολιτικού». Μυθοποιημένος, υπό το αριστερό πρόσημο της γκραμσιανής ανάλυσης, και, κατ’ ουσίαν, αναπτύσσοντας βασικά περιεχόμενα της σκέψης του Τ. Λοκ, κατέστησε συνεκτικό αίτημα της σύγχρονης αριστεράς την ιστορική αποκατάσταση / υλοποίηση του «καλού», παραπεταμένου δήθεν Διαφωτισμού. Η «δημοκρατία», τα «δικαιώματα», τα «κινήματα» στη θέση του σοσιαλισμού και της αταξικής κοινωνίας, των απελευθερωτικών κοινωνικών κατακτήσεων από διαρκείς επαναστατικούς αγώνες, των καταπιεσμένων ανθρώπων στο ριζικό πλαίσιο της εκμετάλλευσης. Ο σταλινικός εκφυλισμός, η άνοδος του φασιστικού ολοκληρωτισμού, η ανημπόρια «προχωρήματος» των επαναστατικών αναλύσεων του 19ου αι. στις νέες συνθήκες, η απίθανη αφομοιωτική δύναμη του «νέου καπιταλισμού της εταιρικής διάχυσης» οδήγησαν την Αριστερά σε αυτοϋποθήκευση στα διαρκή προτάγματα τής, έτσι κι αλλιώς, διαρκούς αστικής επανάστασης. Το «ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα» (του πρώτου ριζοσπαστικού αστισμού) επανήλθε: το ίδιο αποσπασμένο απ’ τα κοινωνικά του συμφραζόμενα και ερμηνεύματα, το ίδιο εξιδανικευτικό μιας νομικοπολιτικής αντιιστορικής κοσμαντίληψης. Κι αν στην αυθεντική του πρώτη ηχώ, ήταν βαθιά ανατρεπτικό, τώρα πια είναι άκρως συστημικό ως αποκρυπτικό των πρωταρχικών όρων εκφυλισμού της πολιτικής και χειραγωγικής αλλοτρίωσης της ύπαρξης.

Εκεί, στο ομιχλώδες Λονδίνο που στο χώμα του έχουν ενταφιαστεί και ο Μαρξ και η Θάτσερ, είναι σοκαριστικό να ακούς την Κριστίν Λαγκάρντ να λέει: «οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι κατέχουν πλούτο ίσο με το εισόδημα του 50% του πληθυσμού της γης (…) το θέμα της ανισότητας είναι στην ημερήσια διάταξη […] η ανεξέλεγκτη συσσώρευση πλούτου υπονομεύει τις αρχές της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας. Υπονομεύει την «αρχή των ίσων δικαιωμάτων» της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του 1948»!! Τι διαφορετικό, σε λεξιλόγιο και πνεύμα, ακούμε από τον Ε.Τσακαλώτο και τον Γ.Μηλιό; Οι διαχειριστές της καπιταλιστικής εξουσίας, εν όψει μιας παρατεταμένης δομικής κρίσης, και υπό το φόβο ανεξέλεγκτων καταστροφικών «παρορμήσεων», ξανασηκώνουν τις σημαίες της «δημοκρατίας», της «ηθικής» και της «λογικής»! Απευθύνονται σ’ έναν κόσμο κατασκευασμένο να «συμμετέχει» (ως ψηφοφόρος, καταναλωτής, κοινωνικός αναπαραγωγός) και τον καλούν «να πάρει το μέλλον στα χέρια του». Η μαζική ρητορική τους συμπυκνώνεται καταληκτικά στο «όραμα» ενός «Inclusive Capitalism»! Είναι η πρόταση που συνεπαίρνει τους σύγχρονους αυτάρεσκους νεοπληβείους, αφού «δικαιώνει» το κίνητρό τους να «απολαύσουν τον κόσμο»! Και ποιοι παρεμβάλλουν εμπόδια σε τούτη την κοσμογονική νιρβάνα; Οι φασίστες, οι ανήθικοι, οι ουτοπιστές!

V.Kandinsky, Scharf Ruhiges rosa, 1924

V.Kandinsky, Scharf Ruhiges rosa, 1924

Από την εποχή του προμονοπωλιακού καπιταλισμού του «τίμιου ελεύθερου εμπορίου» έχουν περάσει πολλές δεκαετίες, αλλά τώρα, στα χρόνια των «πολυεθνικών που απογειώνουν τον πολιτισμό», επανερχόμαστε σε μια δημαγωγική ηθικολογία-δημοκρατολογία που πλέον αντηχεί ως ματαιωμένη συνείδηση των ίδιων των καταπιεσμένων. Ο υποκριτής φοροκλέφτης γιάπης που κάνει φιλανθρωπίες μαζί με τις τηλεοπτικές κάμερες και ωρύεται ενάντια στη βαρβαρότητα της ΧΑ, δεν ενοχλεί καθόλου σε σχέση με τον κοινωνικό αγωνιστή που επιμένει στη σοσιαλιστική ουτοπία και σε σχέση με τις συγκλονιστικές καθαρίστριες.

Το..παμπάλαιο αυτό «μεταρρύθμιση ή επανάσταση» επανέρχεται, όχι ως προσδιορισμός κάποιας «διαλεκτικής» αλλά «στεγνά» και καθαρά ως ριζικό δίλημμα!

Ο εγκλωβισμός στην «πολιτική» και η συνακόλουθη μετατροπή και της Αριστεράς σε «δορυφόρο» και των καταπιεσμένων σε ανδρείκελα, επιτάσσει αναζητήσεις έξω από τα συστημικά κλισέ. Το κίνημα των «αγανακτισμένων» ήταν ελπιδοφόρο ακριβώς διότι προσπάθησε να πολιτικοποιηθεί φιλοσοφικά! Ωστόσο, και αυτό δεν υπερέβη την «πολιτικότητα» με την έννοια της αναπαραγωγής αρνήσεων που απηχούν το νέο καπιταλιστικό πνεύμα. Όταν η Λαγκάρντ οικειοποιείται τη ρητορική του σοσιαλισμού, τότε πρέπει να επανεξετάσουμε τις ποιότητες και τις δυναμικές του δομικού τριγώνου..σύστημα εκμετάλλευσης – κοινωνία – ουτοπία. Για την ώρα, αυτοί έχουν πλήρως την πρωτοβουλία. Εμείς έχουμε μόνο..τις αλυσίδες μας! δηλαδή, τα βαρίδια μιας ναυαγισμένης πρώην σκέψης….(αλλά, θα επανέλθουμε για μια συζήτηση στο «δια ταύτα»…).