Θάνατος στο υπόγειο

Στην πλημμύρα της Κινέτας, ένα νεαρό ζευγάρι και η 5χρονη κόρη τους διασώθηκαν την τελευταία στιγμή, όταν ο χείμαρρος με τις τεράστιες ποσότητες νερού, τις πέτρες και τους κορμούς δέντρων έφραξε την πόρτα του υπόγειου σπιτιού τους, ενώ στα παράθυρα είχαν κάγκελα και δεν μπορούσαν να βγουν έξω.

Το υπόγειο πλημμύρισε μέσα σε δευτερόλεπτα και μόλις που πρόλαβαν οι γονείς να καλέσουν την Πυροσβεστική.

Η 75χρονη γυναίκα με τα κινητικά προβλήματα στη Ρόδο δεν τα κατάφερε. Πέθανε μέσα στο πλημμυρισμένο υπόγειο που είχε για σπίτι, μόνη της.

Αυτός που σκότωσε τη γιαγιά και κόντευε να πνίξει μια νέα οικογένεια έχει όνομα.

Αλλά δεν τον λένε Γηρυόνη.

Τον λένε καπιταλισμό.

Πρόκειται για δολοφόνο κατ’ εξακολούθηση. Είναι μεθοδικός, οργανωτικός και αποτελεσματικός. Σπρώχνει τα υποψήφια θύματά του στα υπόγεια της Ευρώπης, στις φαβέλες της Λατινικής Αμερικής ή στις παραγκο-φάμπρικες των πολυεθνικών στην Ασία, για να τα βρίσκει και να τα εξοντώνει ευκολότερα. Δεν έχει προτιμήσεις φύλου και ηλικίας. Του αρέσουν όμως οι πολλαπλές επιλογές. Μια ξεχασμένη κατάκοιτη ηλικιωμένη, ένας 60χρονος που σκαρφαλώνει ακόμη στις σκαλωσιές για να ένα κομμάτι ψωμί, ένα 8χρονο που σκάβει στα ορυχεία για να εξορύξει τις πρώτες ύλες του καινούργιου smartphone, ένας νέος μπαμπάς που δουλεύει νύχτα με νύχτα χωρίς να καταφέρνει να πληρώνει ούτε το ρεύμα, μια γυναίκα που αναγκάζεται στα 50 της να κρέμεται από τα απορριμματοφόρα για να αγοράσει γάλα για τα παιδιά της, είναι πραγματικά κελεπούρια γι’ αυτόν.

Αλλά η μεγάλη ηδονή του είναι το ακαταδίωκτο που απολαμβάνει. Ο πολιτικός στρατός του που τον υπηρετεί. Τα ΜΜΕ που τον εκθειάζουν. Η διανόηση που ιδρώνει ολημερής να τεκμηριώσει την «αιωνιότητά» του και την «ματαιότητα» της πάλης εναντίον του.

Ξεχνά, όμως, ότι δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα. Το λάθος, το έχει ήδη κάνει: Πείστηκε και ο ίδιος για την «αθανασία» του.

Μόλις πάτησε το κουμπί για την αντίστροφη μέτρηση.