Θέατρο Skrow

Αναζητώντας ταυτότητα μέσα από ιστορίες αυτοθυσίας...

| 04/07/2014

#Skrow: “dude”, το “χαμένο κορμί”, ο “χωρίς ταυτότητα” ή κάτι τέτοιο. Με αυτό το όνομα ταυτίστηκαν οι ηθοποιοί που δημιούργησαν το θέατρο στην Αρχελάου στο Παγκράτι. Είναι ωραίο να δημιουργείς θέατρο, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, και η ομάδα αυτή, σε πείσμα των καιρών, το έπραξε. Η ομάδα Skrow theater group ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 2012 από τους Βασίλη Μαυρογεωργίου, Μαρία Φιλίνη, Σεραφείμ Ράδη, Κατερίνα Μαυρογεώργη και Νίκο Μαραμαθά. Οι παραπάνω ηθοποιοί συνεργάζονταν χρόνια μεταξύ τους σε διάφορες παραγωγές, αρκετές από τις οποίες ήταν και αρκετά επιτυχημένες. Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η καινούργια τους παράσταση στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, Η Ιστορία της Αυτοθυσίας [30 Ιουνίου-9 Ιουλίου], το Περιοδικό θέλησε να πάει στο χώρο τους και να μάθει τι συμβαίνει εκεί μέσα… Βρήκαμε τους πρώτους τέσσερις και συζητήσαμε για το τι είναι όλο αυτό που έχουν φτιάξει και αποτελεί the talk of the town εδώ και κάποιο καιρό. Και, φυσικά, μιλήσαμε και για την παράσταση. Πώς γινόταν να μη μιλήσουμε, με τέτοιο θέμα…

Πώς σας ήρθε η ιδέα να φτιάξετε τον χώρο;

Μαρία: Δουλεύαμε πολλά χρόνια μαζί, πέντε-έξι χρόνια, εφτά, ίσως και παραπάνω, και κάποια στιγμή οι χώροι που δουλεύαμε άρχισαν να μην μας καλύπτουν –ούτε καλλιτεχνικά, ούτε οικονομικά. Έτσι, αποφασίσαμε να φτιάξουμε έναν δικό μας χώρο και να προσπαθήσουμε να ορίζουμε εμείς τα πράγματα, δηλαδή το πώς θέλουμε να λειτουργεί, και για μας και για άλλες ομάδες, να ορίζουμε ποιες δουλειές θέλουμε να κάνουμε και πότε, με ποιους ανθρώπους να συνεργαζόμαστε, να φερόμαστε οικονομικά στους ανθρώπους όπως πιστεύουμε ότι πρέπει να φέρεσαι οικονομικά στους ανθρώπους. Το βλέπω σαν μια κίνηση ενηλικίωσης. Όπως προχωράει μια σχέση και κάποια στιγμή λες να πιάσουμε ένα σπίτι μαζί για να δούμε…

Με το καλό λοιπόν στον κόσμο των ενηλίκων… Η ύπαρξη χώρου είναι πράγματι πολύ σημαντική, μπορείς να ορίσεις το πλαίσιό σου, να σε βοηθήσει να εξελίσσεσαι. Τον χώρο τον νοικιάζετε;

Βασίλης: Ναι, τον φτιάξαμε, όμως από την αρχή, δεν ήταν έτσι, ήταν μια αποθήκη. Ψάχναμε πολύ καιρό, περίπου ενάμιση χρόνο. Αυτό το ψάξιμο ήταν πολλή δουλειά… Βλέπαμε κάτι υπόγεια στα Πετράλωνα, κάτι άθλιους χώρους, πήγαμε σε χώρο που δεν μας ήθελε η πολυκατοικία γιατί θα κάναμε φασαρία και χουλιγκανισμούς… Μια μέρα πίναμε καφέ εδώ απέναντι και συζητούσαμε τι θα κάνουμε μετά, το είδαμε τυχαία, λέμε τι είναι αυτό και μπήκαμε στο άσχετο. Και είδαμε ότι ο χώρος είναι αξιοποιήσιμος, είναι ψηλοτάβανος, μπορούμε να τον προσαρμόσουμε στις δυνατότητές μας. Τρελαθήκαμε και με αυτό το κομμάτι βράχου που υπάρχει στη μία πλευρά και το αφήσαμε όπως ακριβώς ήταν.

περνάνε από τη γειτονιά και μας ρωτάνε διάφορες γιαγιάδες, «μα τι σημαίνει Skrow;» και τους λέμε το παλιοτόμαρο, το χαμένο κορμί

Και το όνομα; Τι σημαίνει Skrow;

Κατερίνα: Να πω εγώ τον ορισμό, που μου αρέσει πάρα πολύ; Skrow λέμε έναν άνθρωπο που έχει χάσει την ταυτότητά του και την αναζητά, είναι ένας όρος slang, το χρησιμοποιείς αντί για dude, είναι λίγο βρισιά, το χαμένο κορμί, ο χασομέρης, κι εμάς μας άρεσε πάρα πολύ γιατί ταυτιστήκαμε

Συλλογικά;

Κατερίνα: Ναι, γιατί νομίζω ότι ταιριάζει με την εποχή που ζούμε. Έχει κάτι αρνητικό, αλλά και κάτι αισιόδοξο. Τα πράγματα χάνονται, πέφτουν μάσκες, βγαίνουν αληθινά πρόσωπα, αναζητάς ταυτότητες, νέες ταυτότητες, γιατί αλλιώς δεν μπορείς να υπάρξεις, από τη στιγμή που αλλάζει όλος ο κόσμος γύρω σου. Μας άρεσε που είχε την έννοια της αναζήτησης και όχι της παραίτησης και είναι πολύ αστείο όταν περνάνε από τη γειτονιά και μας ρωτάνε διάφορες γιαγιάδες, «μα τι σημαίνει Skrow;» και τους λέμε το παλιοτόμαρο, το χαμένο κορμί και μας κοιτάζουν κάπως…

Βασίλης: Μια γιαγιά μας ρώτησε «Θέατρο Σκιών κάνετε;» «Γιατί;» της λέμε, «ε, αφού γράφει Σκιών απέξω».

Κατερίνα: Μια άλλη κυρία μας έκανε παρατήρηση ότι σε μια γειτονιά που όλα τα ονόματα των οδών είναι αρχαία, δεν είναι δυνατό να έχετε αυτό το όνομα. «Γιατί δεν βάλατε ένα αρχαίο όνομα ή τουλάχιστον ένα ελληνικό;»

Και τι απαντήσατε;

Κατερίνα: Ότι θέλαμε να είναι αναγνωρίσιμο και σε άλλους, εκτός από Έλληνες, αλλά έφυγε πολύ εκνευρισμένη.

Μαρία: Γενικά η γειτονιά είναι πολύ φιλική μαζί μας, και οι μεγάλοι άνθρωποι και οι νεότεροι, είναι μια αστική γειτονιά, έχει ένα παλιό αθηναϊκό αστικό χαρακτήρα, πολύ συγκινητικό. Όλες αυτές οι κυρίες που περνούσαν στην αρχή όταν το φτιάχναμε έδειξαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, πήγαιναν στο κομμωτήριο και μετά έρχονταν με τις φίλες τους να δουν παραστάσεις. Και χάρηκαν πολύ που υπήρξε θέατρο στη γειτονιά τους.

Η γειτονιά, η ευρύτερη περιοχή της πλατείας Προσκόπων, πράγματι αποτελεί ένα ιδιαίτερο κομμάτι του αστικού ιστού, από παλιά, και ξαναγεννιέται το τελευταίο διάστημα ως τέτοιο. Υπάρχει μια ανανέωση του ενδιαφέροντος, έχουν γίνει πολλά μαγαζιά, στέκια, γραφεία…

Μαρία: Ένα πράγμα που μας προβλημάτιζε ήταν αν το Παγκράτι ήταν κέντρο, αν θα μπορούσε να έρθει κόσμος εδώ, και ξαφνικά το Παγκράτι έχει γίνει το κέντρο του ενδιαφέροντος, θα έπρεπε να έχουμε συμβουλευτεί “τρελό” μεσίτη για να μας βρει αυτή την περιοχή.

Φιλοξενείτε κι άλλες ομάδες;

Σεραφείμ: Ναι, τον χρόνο που πέρασε φιλοξενήσαμε αρκετές ομάδες και παραστάσεις, από Αθήνα και εκτός, καινούργιες ή παλιότερες παραγωγές. Έγιναν πολλά πράγματα, με πολύ μεγάλη ανταπόκριση, γίνονταν τόσα που ανανεωνόταν συνεχώς το ενδιαφέρον. Θα δείξει πώς θα πάει και φέτος που θα κάνουμε λιγότερα πράγματα, δεν αντέχουμε να φιλοξενήσουμε πάλι τόσες ομάδες

Πώς λειτουργεί δηλαδή ο χώρος;

Μαρία: Τον “τρέχουμε” εμείς σε όλα τα επίπεδα, από καθάρισμα και ταξιθεσία μέχρι τεχνική υποστήριξη στις φιλοξενούμενες ομάδες. Πέρυσι μας ξεπέρασε όλο αυτό που συνέβαινε, ήταν πολύ δύσκολο. Και φέτος είπαμε να μην κάνουμε τόσα όσα πέρυσι.

Σεραφείμ: Δεν ήταν μόνο θέμα κούρασης η απόφαση αυτή, είχε να κάνει και με το θέμα του χώρου και της εμπιστοσύνης στις παραστάσεις. Δηλαδή, όταν ο κόσμος έρχεται να βλέπει διαρκώς καινούργιες παραστάσεις, δεν του μένει ο χώρος, δεν τις συσχετίζει απαραίτητα με τον χώρο, πρέπει να υπάρχει χρόνος να του μείνει λίγο η κάθε παράσταση και το πού συμβαίνει. Είναι καλό να τραβήξει μια παράσταση ένα τρίμηνο, να τη στηρίξεις, να την αφήσεις να υπάρξει.

Θέλετε να στηρίζετε πιο ουσιαστικά τις επιλογές σας δηλαδή;

Σεραφείμ: Ναι, να δείξουμε περισσότερη εμπιστοσύνη σε αυτούς που θα επιλέξουμε, να υπάρχει μεγαλύτερη συνεργασία, να μην είναι σούπερ μάρκετ.

_MG_7419

Από την παράσταση “Μπετονένια Παραλία”, Φεβρουάριος 2014

Υπάρχει κινητικότητα πλέον στον θεατρικό χώρο. Πάρα πολλές ομάδες αναζητούν χώρους, διάφοροι χώροι γίνονται θέατρα, οργανώνονται μικρά και μεγαλύτερα φεστιβάλ. Τι σημαίνει αυτό για σας; Πώς το σκέφτεστε;

Μαρία: Είναι αισιόδοξο, είναι πάντα αισιόδοξο σε μία χώρα η οποία βρίσκεται στην κατάσταση αυτή και όπου ο πολιτισμός αντιμετωπίζεται όπως αντιμετωπίζεται, ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν το κουράγιο να υλοποιήσουν την ανάγκη τους να εκφραστούν. Θέλει ψυχικό σθένος, γι’ αυτό είναι φοβερά αισιόδοξο. Δεν κρίνω πόσα από αυτά είναι καλά και πόσα όχι, βλέπω ότι γίνεται μία ζύμωση και ότι οι άνθρωποι δε σταματάνε να κάνουν αυτό που θέλουν και τους αρέσει..

για να συνεχίζεις  με το θέατρο θέλει σθένος και τρομερή υπομονή και πολύ μεγάλα αποθέματα ενέργειας. Να ισορροπήσει η αρχή μέχρι να βρει τη μέση

Κατερίνα: Συνεχίζοντας τη σκέψη της Μαρίας, μου φαίνεται καλό ως σημείο εκκίνησης, είναι πολύ θετικό ότι κάποιος βρίσκει το κουράγιο να ξεκινήσει. Πρώτη φορά βγαίνουν τόσες ομάδες. Από κει και πέρα, για να συνεχίσεις, θέλει τρομακτική δουλειά, αυτό το μαθαίνεις στην πορεία και μετά γίνεται ακόμα πιο συνειδητή επιλογή το πώς συνεχίζεις. Όσοι συνεχίζουν έρχονται κάποια στιγμή αντιμέτωποι με τα όριά τους, είναι πολύ δύσκολο να το κάνεις αυτό. Οι περισσότεροι δεν βιοποριζόμαστε από αυτό που κάνουμε, προσπαθούμε να ζούμε από αυτό, αλλά κάνουμε και άλλη μία δουλειά, άλλες δύο ή τρεις, για να μπορούμε να συνεχίζουμε και με το θέατρο. Θέλει σθένος και τρομερή υπομονή και πολύ μεγάλα αποθέματα ενέργειας. Να ισορροπήσει η αρχή μέχρι να βρει τη μέση…

Να βρεις τον τρόπο δηλαδή να δημιουργήσεις τη συνέχεια.

Σεραφείμ: Ναι, η κινητικότητα αυτή δείχνει μια ανάγκη έκφρασης. Είναι πολύ σημαντικό, όμως, και το τι θέλεις να εκφράσεις. Απλά έχω την αίσθηση μερικές φορές ότι όλοι έχουμε μια βασική, ασυντόνιστη ή ασυνάρτητη μέσα μας ενέργεια και ανάγκη να εκφραστούμε, να καλύψουμε ένα αδιόρατο κενό. Πρέπει, όμως, το επόμενο βήμα να γίνεται πιο συγκεκριμένο και όχι τυποποιημένο. Να ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που θέλεις να πεις. Όλοι κάπως εκφραζόμαστε. Το ότι ασχολείσαι με το θέατρο, που είναι τέχνη, δεν τελειώνει εκεί.

Κατερίνα: Η αναζήτηση πρέπει να συνεχίζεται πάντα. Δηλαδή είτε είσαι φτασμένος καλλιτέχνης, είτε μόλις έχεις τελειώσει μία σχολή, η αναζήτηση δεν πρέπει να σταματάει ποτέ

Αυτό είναι τέχνη;

Κατερίνα: Τι άλλο; Αν δεν βάζεις συνέχεια ερωτήματα, και σε σένα την ίδια, και σε αυτούς με τους οποίους θέλεις να επικοινωνήσεις, τότε γιατί το κάνεις; Αν τα ξέρεις όλα, τι νόημα έχει αυτή η επικοινωνία; Το θέμα είναι συνεχώς να αναρωτιέσαι και να ερευνάς.

Αναζητάς και μάλλον βρίσκεις στην πορεία τι είναι αυτό που θέλεις να πεις. Δεν είναι προφανώς προσδιορισμένο από την αρχή. Όμως ο χώρος αυτός, το θέατρο, σε βοηθάει να φτάσεις προς την συνειδητοποίηση. Εσείς έχετε προσδιορίσει περίπου τι θέλετε να πείτε;

Μαρία: Έχουμε προσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να δουλεύουμε

Σεραφείμ: Δεν κάνουμε πάντα δουλειές όλοι μαζί, δεν αποφασίζουμε πάντα όλοι μαζί τι δουλειές θα κάνουμε, κάποιες φορές είναι πρόταση που έχει κάποιος από μας. Και σαν μονάδες φέρνουμε διαφορετικά πράγματα, ο καθένας έχει διαφορετική καθημερινότητα και πράγματα που κουβαλάει.

Και αυτός είναι ο χώρος που τα μοιράζεστε…

Μαρία: Ακριβώς. Προσπαθούμε από τη μία δουλειά στην άλλη, να καταλαβαίνουμε σε τι φάση βρισκόμαστε προσωπικά, τι απασχολεί τον καθένα και να προκύπτει αυτό που θα κάνουμε βάσει αυτού που με κάποιο τρόπο μας απασχολεί. Από ένα έργο μέχρι μια ιδέα. Όπως έγινε και με την Ιστορία της Αυτοθυσίας.

_DSC9925

Για να περάσουμε λοιπόν και στην τωρινή σας παράσταση. Ποιον απασχολούσε η αυτοθυσία;

Μαρία: Τον Βασίλη. Και αυτή τη φορά κάνουμε κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει ως ομάδα. Συνήθως παίρναμε ένα έργο και το… καταστρέφαμε, τέλος πάντων, το δουλεύαμε ή έγραφε ο Βασίλης κάτι και ανεβάζαμε. Υπήρχε ένας μπούσουλας. Αυτή τη φορά ξεκινήσαμε από μία έννοια. Αυτή της αυτοθυσίας. Η οποία απασχολούσε τον Βασίλη και δεν καταλάβαμε πώς άρχισε να απασχολεί κι εμάς!

Κατερίνα: Μας το φύτεψε!

Μαρία: Είναι περίεργο, καινούργιο  για μας, γιατί ξεκινάμε από μία έννοια, και όχι από ένα έργο που έχει πλοκή.

Κατερίνα: Αυτός ο τρόπος δουλειάς αποδεικνύεται δύσκολος, αλλά πολύ ενδιαφέρων. Είναι 2-3 σκαλιά πιο πάνω εξελικτικά σε σχέση με αυτό που έχω συνηθίσει να κάνω μέχρι τώρα, απαιτεί άλλο βαθμό και δυσκολία συνεργασίας. Το θέμα είναι τεράστιο. Έχουμε διαβάσει, μελετήσει, αφηγηθεί ο ένας στον άλλον, έχουμε δει άπειρα ντοκιμαντέρ… Από κει και πέρα, ο καθένας μέσα από τα δικό του «φίλτρο», στο τέλος διάλεξε κάποιες ιστορίες αυτοθυσίας. Διαφορετικές ιστορίες άγγιξαν τον καθένα, υπάρχουν στη παράσταση, δηλαδή, τα προσωπικά κολλήματα του καθένα.

Εσένα τι «κόλλημα» σου βγήκε;

Κατερίνα: Διάφορα, ας πούμε ο Σωκράτης, ο φιλόσοφος. Αυτό που με συγκινεί πιο πολύ, όμως, είναι το πόσο αυτή η δουλειά σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά. Ελπίζω να το νιώσουν και οι άνθρωποι που θα δουν την παράσταση, σου αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τα πράγματα, έστω και για μια στιγμή. Εμείς αυτό πάθαμε, και σε μια συζήτηση που είχαμε μεταξύ μας το ομολογήσαμε με κάποιο τρόπο… Προσωπικά, δεν μου έχει ξανατύχει, παρά μια φορά σε παράσταση που ήταν έτοιμη, να “σκαλώσω” τόσο πολύ στη διαδικασία, να φτάσω στο σημείο να το σκέφτομαι συνέχεια, να με απασχολεί 24 ώρες το 24ωρο. Δεν το έχω ξαναπάθει. Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για μια παράσταση διαφορετική από ό,τι έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Δηλαδή, ενώ αναγνωρίζω όλους εμάς μέσα σε αυτό, είναι ένα καινούργιο πράγμα, κάτι που με κάνει πολύ χαρούμενη, αλλά και τρομοκρατημένη.

Πώς το προσεγγίσατε; Πώς αρχίσατε να δουλεύετε πάνω σε μια λέξη-έννοια;

Βασίλης: Google!

Σεραφείμ: Ή σκεφτήκαμε κάποιες ιστορίες. Στον καθένα ήρθε στο μυαλό κάτι διαφορετικό κι αρχίσαμε να διαβάζουμε.

_DSC9924

Μπορείτε να μου πείτε κι άλλα παραδείγματα, εκτός από τον Σωκράτη; Τι ήρθε στο μυαλό του καθένα, δηλαδή, με τη λέξη αυτοθυσία;

Μαρία: Στην αρχή ασχοληθήκαμε με τα πιο “χτυπητά” παραδείγματα αυτοθυσίας, τον Χριστό, ας πούμε. Ξεκινήσαμε αφήνοντας έξω το προσωπικό μας στίγμα, είπαμε να ξεκινήσουμε με το ποια είναι τα πρώτα 5 παραδείγματα που σου έρχονται στο μυαλό, κι αρχίσαμε να βλέπουμε τα πιο “μπανάλ”. Μετά, μπαίνοντας όλο και πιο μέσα, στη διαδικασία της έρευνας, άρχισαν να σου έρχονται άνθρωποι, ιστορίες, που έλεγες, κι αυτός έχει κάνει αυτοθυσία, κι αυτό είναι ένα παράδειγμα αυτοθυσίας, μέχρι που έχουμε φτάσει σε σημείο όπου εγώ μπορεί να θεωρώ πια τη Μικρή Γοργόνα μια ιστορία αυτοθυσίας. Δεν συμφωνούμε πάντα όλοι σε ένα παράδειγμα.

Σεραφείμ: Εγώ έχω αυτό που λέει η Μαρία, το αυτοθυσιόμετρο! Επειδή είμαι πολύ λεπτολόγος, το πρώτο ψάξιμο που έκανα στο Google ήταν «αυτοθυσία ορισμός». Το κοίταξα, και μετά κάθε φορά που διάβαζα μια ιστορία το αντιπαρέβαλλα, αναρωτιόμουν «πού είναι αυτό το στοιχείο του ορισμού της λέξης; Τι εννοεί ακριβώς;»

Οπότε όλο αυτό έχει αρχίσει από μια συλλογική δουλειά που καταλήγει σε μια προσωπική προσέγγιση, σε αυτό που συγκινεί τον καθένα προσωπικά.

Μαρία: Ναι, έχει αρχίσει να υπεισέρχεται η προσωπική ερμηνεία γύρω από την έννοια αυτή.

Βασίλης: Εμένα, ας πούμε, με συγκινούν οι Ιάπωνες Καμικάζι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρόλο που ήταν στον Άξονα. Προέβαιναν σε μια τέτοια πράξη λόγω της παράδοσής τους. Συνέχιζαν την παράδοση των Σαμουράι και η ζωή τους είναι τόσο συνυφασμένη με τον θάνατο, που με συγκινεί πολύ. Και παίζει ρόλο και η επανάληψη. Πέθαναν 3.000 τότε. Δημιουργήθηκε ειδικό στράτευμα. Πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλον. Σε μια κοινωνία στην οποία όλοι ήταν έτοιμοι να πεθάνουν…

η αυτοθυσία είναι ένας μοχλός που κινεί την Ιστορία λίγο πιο γρήγορα

Σεραφείμ: Προσωπικά είχα ένα θέμα με τις μεγάλες πράξεις αυτοθυσίας, που γίνονταν σε μεγάλη κλίμακα, όπως οι Καμικάζι, όπου καταλαβαίνω ότι υπάρχει μια τάση του συστήματος να κατευθύνει το μυαλό προς αυτή την πράξη… Εμένα με συγκίνησαν κάποιες ιστορίες, που δεν ήταν τόσο μεγάλης κλίμακας, όπως αυτή του παπά στο Άουσβιτς. Όταν δραπέτευσε ένας από τους κρατούμενους, ο διοικητής δήλωσε ότι αν δεν τον βρουν μέχρι το βράδυ, θα διαλέξουν δέκα να πεθάνουν στα υπόγεια από ασιτία. Ένας από τους δέκα που διάλεξε άρχισε να φωνάζει έχω γυναίκα, έχω παιδιά, να κλαίει… και ο παπάς πήγε στον διοικητή και του ζήτησε να πάρει τη θέση του προηγούμενου, είπε ότι δεν έχω γυναίκα, ούτε παιδιά, να πάω εγώ. Μετά από κάποια χρόνια τον έχρισαν άγιο. Αυτό εμένα μου φάνηκε μια προσωπική στιγμή δύναμης, τη στιγμή που οι περισσότεροι θα έβγαζαν ανάσα ανακούφισης και θα ευγνωμονούσαν την τύχη τους.

Βασίλης: Μπαίνοντας, πάντως, στη διαδικασία αυτή, καταλάβαμε όλοι ότι σκοπός μας δεν είναι να κάνουμε ένα θεατρικό ντοκιμαντέρ. Δηλαδή, πέσαμε σε Συμπληγάδες. Από τη μία το να αναφέρεις εκατό περιπτώσεις αυτοθυσίας δε λέει τίποτε από μόνο του, κι από την άλλη, το να πεις οτιδήποτε χωρίς παράδειγμα δεν έχει κανένα επίσης νόημα. Οπότε συνειδητά και ασυνείδητα, κατευθυνθήκαμε στο τι θέλουμε να φωτίσουμε. Ποιες οπτικές γωνίες των γεγονότων θέλει να φωτίσει ο καθένας. Τι ερωτήσεις έχουμε σε σχέση με αυτά.

_DSC9910

Τι ερωτήματα μπορεί να γεννιούνται γύρω από μια τέτοια αναζήτηση;

Βασίλης: Πολλά, διαρκώς καινούργια που όλα τείνουν να καταλήξουν στο απόλυτο ερώτημα, για το σκοπό της ύπαρξης. Ποιος είναι ο λόγος που υπάρχει η ανθρώπινη ζωή; Όλοι έχουμε μια αίσθηση ότι οι κοινωνίες μας, η ανθρωπότητα κάπου πάει. Αυτό, ωστόσο, δεν αποδεικνύεται πουθενά. Κάπου πάει επειδή μιλάμε και σκεφτόμαστε, εξελισσόμαστε τεχνολογικά, ενδυματολογικά, αισθητικά, αλλά δεν πάει και πουθενά, όμως, όλο αυτό. Και τελικά βρεθήκαμε μπροστά στο να φωτίσουμε πλευρές ενός ζητήματος που είναι καθαρά υπαρξιακό και έχει να κάνει και με το μέγεθος του χρόνου. Η ζωή μας διαρκεί τόσο, η ιστορία της ανθρωπότητας τόσο, ζούμε όλοι συνέχεια τα ίδια πράγματα, και είναι καθαρό σε όλους μας ότι κάπως είδαμε τις ιστορίες αυτές ως έναν μοχλό που κινεί την Ιστορία λίγο πιο γρήγορα. Ή κάτι αλλάζει

Σεραφείμ: Ή κάτι δεν αλλάζει. Τελικά, έχει να κάνει και με το πώς ερμηνεύεις τα πράγματα. Δηλαδή, αν δεν ήταν ο Χριστός, θα ήταν κάποιος άλλος στη θέση του. Τη δουλειά αυτή κάποιος έπρεπε να την κάνει.

Βασίλης: Ναι, αλλά και αυτό που λες δεν είναι αντίθετο. Ίσα-ίσα το επιβεβαιώνει. Δηλαδή το ότι χρειάζεται να αυτοθυσιαστεί κάποιος. Απλά δεν είναι προσωποκεντρικό το ζήτημα για σένα. Εσύ, ας πούμε, δε λες ότι αυτός αυτοθυσιάστηκε για την ανθρωπότητα, αλλά ότι η ανθρωπότητα είχε ανάγκη να θυσιάσει κάποιους και αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος. Ωστόσο, φαίνεται να είναι αναγκαίο.

Άρα, δεν είναι ένα προσωπικό ζήτημα η αυτοθυσία. Ξεφεύγει από τα όρια του προσωπικού βιώματος και γίνεται κοινωνικό ζήτημα, ανθρωπολογικό, ίσως…

Βασίλης: Ναι, κι επανερχόμαστε σε ένα από τα πρώτα ερωτήματα που είχαμε, για το αν η αυτοθυσία είναι μια κατασκευή της σκέψης του ανθρώπου, ή μια βιολογική δράση. Είναι προσωπικό και ιστορικό φαινόμενο. Εμφανίζεται και ξαναεμφανίζεται στην Ιστορία και φαίνεται ότι έχει βάθος στο τι το γεννά στις κοινωνίες και στο άτομο.

Η αλήθεια είναι ότι μας βάζετε πολλά ερωτήματα. Ακόμα και για την ίδια την έννοια. Τι είναι τελικά αυτοθυσία; Και δεν εννοώ λεξικογραφικά. Αν, για παράδειγμα, πέσεις μπροστά σε ένα αυτοκίνητο για να σώσεις ένα παιδάκι, έχεις στο μυαλό σου εκείνη την ώρα ότι αυτοθυσιάζεσαι; Μπορεί να μην έρθει και ποτέ στο μυαλό σου ως κάτι τέτοιο. Κάτι που ο άλλος μπορεί να ονομάσει αυτοθυσία, για σένα μπορεί να είναι μια ενστικτώδης, ή, έστω πιο συνειδητή, «καθημερινή» δράση και τρόπος σκέψης.

Μαρία: Κι αυτό το είχαμε σκεφτεί στην αρχή. Οι άνθρωποι που ειδικά έχουν κάνει μεγάλα πράγματα, αν τους ρωτούσες γιατί έκαναν αυτή τη θυσία, δεν το αναγνωρίζουν καν σαν θυσία.

Ακριβώς. Παίρνει άλλη διάσταση στο μυαλό μας κάθε πράξη ιδωμένη από τη σκοπιά της θυσίας…

Σεραφείμ: Όπως βλέπεις σε συνεπήρε κι εσένα το θέμα…

_DSC9923

Όντως, γεννιούνται πολλές σκέψεις. Μήπως πρέπει να κάνουν μια συζήτηση με το κοινό; Να μη μείνει το κοινό με τόσα ερωτήματα να απαντήσει ο καθένας και η καθεμία  μόνοι τους; Δηλώνουν έτοιμοι γι’ αυτό. Προκαλέστε τους…

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση: http://www.skrowtheater.com/el/i-istoria-tis-aytothysias

_NKF4634-2

– Για να βρείτε  πιο εύκολα τo Θέατρο Skrow :

Διεύθυνση: Αρχελάου 5, Παγκράτι, ΤΚ 11635, Αθήνα

E-mail: [email protected]Τηλέφωνο: 210 7235 842 (ώρες 11:00 – 14:00 και 17:00 – 20:30)

Συγκοινωνία – μέσα μαζικής μεταφοράς:

Μετρό:
Μπλέ γραμμή – στάση Ευαγγελισμός

Λεωφορεία:
στάση Γυμνάσιο – γραμμές: 054, 203, 204
στάση Ριζάρη – γραμμες: 054, 203, 204, 250, 732
στάση Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών – γραμμές: 550

Τρόλλεϋ:
στάση Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών – γραμμή: 10

Χάρτης:

* η φωτογραφία “εξωφύλλου” στην αρχή της συνέντευξης είναι επίσης από την παράσταση Μπετονένια Παραλία (Φεβρουάριος 2014), όπως και οι παρακάτω φωτογραφίες:

_NKF5028
_NKF4951

_NKF4899