Και η Wikipedia στη μάχη για το Μακεδονικό και το Συλλαλητήριο

Επιστρατεύουν ό,τι μπορούν για να προσπαθήσουν να αναδείξουν την… «ιστορική» δυναμική τους

| 04/02/2018

Με κάθε τρόπο προσπαθούν να κάνουν ορατή την παρουσία τους οι «διοργανωτές» του εθνικού τσίρκου, που λαμβάνει χώρα σήμερα 4 Φλεβάρη 2018 στην Αθήνα, επιστρατεύοντας κάθε τι που συνεπικουρεί στο να δημιουργηθεί η βολικά εκμεταλλεύσιμη εικόνα της εθνικής ομοψυχίας κατασκευάζοντάς το ως γεγονός… ιστορικής κλίμακας.

Από τις 15.30 το μεσημέρι σήμερα 4 Φλεβάρη ήδη ανέβηκε στο πασίγνωστο διαδικτυακό τόπο της Wikipedia στα ιστορικά «Γεγονότα» της το παρακάτω:

2018 – Συλλαλητήριο υπέρ της μη χρήσης του όρου Μακεδονία στην ονομασία της ΠΓΔΜ, στο Σύνταγμα των Αθηνών. Συμμετείχαν 140.000 πολίτες σύμφωνα και την ΕΛ.ΑΣ. και 1.500.000 πολίτες σύμφωνα με τους διοργανωτές.

Προφανώς και η Wikipedia δεν μπορεί να εκτιμηθεί ως αξιόπιστη αναφορά ιστορικής ή άλλης εγκυκλοπαιδικής γνώσης -με βάση τους γενικούς κανόνες τεκμηρίωσης (ιστορικής, δημοσιογραφικής, επιστημονικής, ακαδημαϊκής κλπ)- αλλά αυτό απέχει από το να θεωρείται κάτι το αμελητέο: η Wikipedia κατέχει μια μεγάλη δυναμική αποτελώντας κυρίαρχο και αναμφισβήτητα καθοριστικό πεδίο εύρεσης πληροφοριών για ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού. Προφανώς λοιπόν η ύπαρξη ενός «γεγονότος» στην database της δεν αποτελεί ήσσονος σημασίας ζήτημα. Επίσης όσο «ανεξάρτητη» και να δηλώνει είναι προφανώς πεδίο που η παραπληροφόρηση χαίρει κάθε ασυλίας. Αλλά αυτή είναι μια επόμενη κουβέντα.

Οι «διοργανωτές» λοιπόν προσδοκώντας σε μια άμεση επιβολή τής δυναμικής τους και τής μάζωξής τους προσπαθούν και με αυτόν τον τρόπο να «αντικειμενικοποιήσουν» τις πολιτικές τους προθέσεις -βασισμένες σε επικοινωνιακά κυρίως εργαλεία (κυρίαρχα ΜΜΕ, μαζική χρήση social media, δημοσίευση σωρείας ατεκμηρίωτων και θολών στοιχείων για συσκότιση της αλήθειας)- καθιστώντας το με πλάγιους τρόπους πέραν από υπαρκτό, επίσης ιστορικής και εθνικής σημασίας: έτσι την κάθε διαφωνία στα ιδεολογήματά τους την προδικάζουν ως μη υπαρκτή. Προφανώς η λογική τους είναι μια πράξη μάταιη και γελοία. Η πραγματική ιστορία ξεβράζει –αργά ή γρήγορα- τα ψεύδη των παραχαρακτών της.

Η πάλη (και των ιδεών) κρίνεται παντού και προφανώς και στο διαδίκτυο. Η κάθε πλευρά κρίνει την άμεση πολιτική κατάσταση και συγκυρία στην βάση των συμφερόντων της. Είναι αφελές κάποιος να προσπαθεί να το αποκρύψει. Η αντιφασίστρια στον Ισπανικό Εμφύλιο δημοσιογράφος Martha Gellhorn είχε δηλώσει πως δεν της περισσεύει χρόνος για «όλες αυτές τις αντικειμενικές μαλακίες» και συμφωνούμε μαζί της. Δηλώνουμε άρα απερίφραστα πως είμαστε με την πλευρά που παλεύει ενάντια σε κάθε υποτίμηση του πραγματικού προβλήματος. Ενάντια ταυτόχρονα σε όλους αυτούς που κινούν τα νήματα και δημιουργούν την «ιστορία» κατά πώς τους βολεύει. Δεν μπορούμε να δεχτούμε την όποια τους τακτική που προσπαθεί να συγκροτήσει μια πολιτική «υστεροφημία»: κάθε τι τέτοιο ή παρόμοιο αποτελεί ένα επικίνδυνο δρόμο για την ανάδειξη και την συντήρηση εθνικιστικών ιδεολογημάτων σε μεγάλες μάζες του πληθυσμού.

Παρόλα αυτά, αυτή η ύστατη ενέργεια των «διοργανωτών» (όπως τόσες άλλες) να προσδώσουν βαρύτητα στο πανηγύρι τους μοιάζει απελπισμένη: όσο και να προσπαθούν –επιστρατεύοντας τους πάντες και τα πάντα- δεν μπορούν να κρύψουν το μεγάλο φιάσκο της προσπάθειας τους. Ενός πυροτεχνήματος που δεν μπόρεσε καλά καλά να ανάψει. Όμως είναι ουσιαστικό κάθε τους προσπάθεια άμεσα να γνωστοποιείται και να εξουδετερώνεται (ακόμη και διαδικτυακά).

ΥΓ. Η τεράστια απόκλιση του αριθμού διαδηλωτών που δίνει η αστυνομία (140.000) και η «διοργάνωση» (1.500.000) εγείρει ένα ενδιαφέρον ζήτημα αξιοπιστίας: σε κάθε τύπου ριζοσπαστικό συλλαλητήριο αυτό που τελικά μετράει στις ειδήσεις και μένει στην αντίληψη του κόσμου είναι η εκτίμηση της αστυνομίας ενώ σήμερα καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας τονίζεται, υπερασπίζεται και αναδεικνύεται η δεύτερη…


Κεντρική φωτογραφία: Γιώργος Παπαλεξίου

Γεννημένος το 1984 στην Λάρισα, εγκλωβισμένος για κάποια χρόνια στην Ιταλία, αντί να μάθει να ξυπνάει στις αίθουσες δικαστηρίων έμαθε να βρίσκεται στις αίθουσες κινηματογράφου καθώς και πίσω από φωτογραφικές μηχανές. Έκτοτε γράφει για ταινίες και για σινεμά (καθώς και για ό,τι άλλο σκέφτεται) και φωτογραφίζει για φωτορεπορτάζ και για ευχαρίστηση. Είναι μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) και της Επιτροπής κρίσης και αξιολόγησης του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ).