«Κβάντι», του Μίνωα Ευσταθιάδη

Το αίμα οδηγεί

| 27/04/2021

Η παγκόσμια γλώσσα δεν είναι η αγγλική, όχι. Αυτή του αίματος είναι, που μας ενώνει και μας χωρίζει οριστικά. Τα σημάδια της ξαφνικά και ανεξίτηλα. Οι γραμμές της απόλυτες, επιβλητικές, απόκοσμες, ιερές. Αυτή η γλώσσα τρομάζει και διδάσκει την ίδια στιγμή. Το αίμα οδηγεί το χέρι και το σώμα και την οριστική ιστορία που θα πεις και θα γράψεις. Το αίμα μπλέκεται στο μαύρο που είναι παντού, στον εβένινο, άγραφο, πίνακα που απεικονίζει μια ήπειρο, λαούς εγκλωβισμένους σε μαγικά, ζοφερά, αδιέξοδα. Αν τολμήσεις να διαβάσεις τη γραμμή του αίματος θα μάθεις την αλήθεια για τη ζωή, θα μάθεις τι σημαίνει απώλεια και τι σημαίνει ο χτύπος της καρδιάς. Η αιμάτινη γλώσσα τονίζει και χρωματίζει την ασταμάτητη επανάληψη και προετοιμάζει για τη μία και μοναδική στάση του βασικού οργάνου. Τη στιγμή που επιλέγεις να απαντήσεις στη μία και μοναδική οικουμενική γλώσσα, το μαύρο σε αρπάζει και εξαφανίζει. Χάνεσαι σε γλωσσικές αποχρώσεις που δεν μπορείς να αποκωδικοποιήσεις και η μόνη σου ελπίδα είναι τα πρόσωπα. Αν καταλάβεις ποια είναι, ποια ήταν, ίσως ξεφύγεις, ίσως κατανοήσεις τη γλώσσα του αίματος. Κάνε δική σου τη διάλεκτο των εξαφανισμένων και θα φτάσεις στο «Κβάντι» (Εκδόσεις Ικαρος).

Ο Μίνως Ευσταθιάδης ρισκάρει με το νέο του μυθιστόρημα. Επιλέγει το σκοτάδι του αίματος μαζί με το σκοτάδι της Αφρικής και το να χαθείς συγγραφικά είναι πολύ εύκολο. Οι αρχές του αστυνομικού υπάρχουν, αλλά πιο πολύ έχουμε να κάνουμε με μυστήριο, με ταξίδι απόκοσμο, με καταβύθιση στα ταπεινά, επικίνδυνα, ένστικτα, με ένα περίεργο road novel. Οι ήρωες του Ευσταθιάδη δεν χάνονται μόνο στη Μαύρη Ηπειρο, αλλά κυρίως στις αθέατες οδούς του μυαλού και της ψυχής. Το νοσηρό, διεστραμμένο, μαζί με την επώδυνη αλλαγή, κυριολεκτική και μεταφορική. Συνδετικός κρίκος το αίμα και η γλώσσα, η διάλεκτος Κβάντι. Όπως μας πληροφορεί στο τέλος του βιβλίου ο συγγραφέας: Οι περισσότεροι ερευνητές εντάσσουν τη διάλεκτο Κβάντι ή Κουάντι (Kwadi) στην ευρύτερη γλωσσική οικογένεια των Κούε (Khoe). Τη δεκαετία του 1950 είχαν καταγραφεί πενήντα περίπου άτομα που τη μιλούσαν. Η φυλή τους ζούσε στη νοτιοδυτική Αγκόλα, κοντά στα σύνορα με τη Ναμίμπια. Το 1981 δεν μπόρεσε να εντοπιστεί κανείς τους. Θεωρείται πλέον μία από τις εκατοντάδες εξαφανισμένες αφρικανικές γλώσσες. Στην άκρη της ερήμου πρέπει να ακούστηκαν οι τελευταίες λέξεις. Η ιστορία αυτή γράφτηκε –και- ως ανάμνηση τους.

Ο Ευσταθιάδης συνδέει τη παράνομη διακίνηση, πώληση, πινάκων, το τράφικινγκ, τις αρχέγονες παραδόσεις, τις εγχειρήσεις αλλαγής προσώπου, την εκδίκηση, την αναζήτηση-απόκτηση ταυτότητας, τον φόνο με τους λαβυρίνθους του μυαλού, της ψυχής, της γλώσσας. Η δολοφονία ενός άντρας χωρίς ταυτότητα στους δρόμους της Μονμάρτης οδηγεί τις έρευνες της γαλλικής αστυνομίας σε αδιέξοδο. Την ίδια ώρα στο νεκροταφείο κάποιου ελληνικού χωριού, ο ντετέκτιβ Κρις Πάπας κρατάει στα χέρια του έναν παλιό χάρτη γεμάτο σημάδια. Θα φτάσει ως τις παρισινές στέγες και μετά θα αφήσει το αίμα, τη γλώσσα,  τη διάλεκτο Κβάντι, να τον οδηγήσει στη λύση της υπόθεσης. Ο Ευσταθιάδης αν και δυσκολεύεται κρατά την αφηγηματική ροή και συνοχή και η ένωση παρόντος-παρελθόντος είναι αυτή που δίνει σφρίγος και ζωντάνια στο μυθιστόρημα. Η αγωνία και η έκπληξη διατηρούνται μέχρι το φινάλε και το «Κβάντι» γίνεται ένα γοητευτικότατο μυθιστόρημα.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε αθλητική δημοσιογραφία και παρά την αγάπη και την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία, συνεχίζει να ασχολείται με το αθλητικό ρεπορτάζ. Έχει εργαστεί σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς, κάνοντας βιβλιοπαρουσιάσεις