Μια καταδίκη της ισραηλινής κατοχής και δύο λέξεις περί αντισημιτισμού

Με αφορμή την παρουσία του Ισραηλινού πρωθυπουργού στην Ελλάδα

| 16/06/2017

Μπ. Νετανιάχου και Ν. Αναστασιάδης, καλεσμένοι του Α. Τσίπρα,  βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη για να συντονίσουν την τριμερή τους συνεργασία και να υπογράψουν και τις σχετικές συμφωνίες: ενέργεια, ασφάλεια και ποικίλες εμπορικές σχέσεις. Κυρίως ενέργεια. Το ουσιαστικό περιεχόμενο και οι πραγματικοί κερδισμένοι αυτής της τριγωνικής, και μάλλον λόγω του ειδικού (οικονομικού, στρατιωτικού και γεωπολιτικού) βάρους της κάθε πλευράς, όχι τόσο ισότιμης σχέσης, είναι ένα μεγάλο θέμα. Όπως και το τι ρόλο η «συνεργασία» αυτή παίζει στις ευρύτερες εξελίξεις στην Μ. Ανατολή σε μια περίοδο ευθείας σύγκρουσης ιμπεριαλιστικών και περιφερειακών δυνάμεων. Ποιανού «τα μερτικά» υπερασπίζει και πώς μπορεί να αξιοποιηθεί.

Αλλά δεν είναι το θέμα αυτού του σχολίου. Το θέμα αυτών των λίγων σκέψεων έχει ως αφορμή τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που έγιναν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, κυρίως, με στόχο τον Μπ. Νετανιάχου. Και επειδή πολύς λόγος γίνεται περί αντισημιτισμού στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό, στόχος δεν είναι το άτομο του Μπ. Νετανιάχου, προφανώς, αλλά η ιδιότητά του ως εκπροσώπου, εδώ και περίπου μια 20ετία, της σκληρότερης έκφρασης της κατοχής στην ισραηλινή πολιτική σκηνή, μαζί με το κόμμα των εποίκων κατά κύριο λόγο. Της πολιτικής αυτής που πήρε το νήμα από τον μακαρίτη Αριέλ Σαρόν, που χαρακτηριζόταν ακραίος, και έγινε, σταδιακά, κυρίαρχη λογική.

palestinian-loss-of-land-1946-2010

[hr]

Η λογική της κατοχής

[hr]

Της πολιτικής που έχει, επανειλημμένως, αιματοκυλίσει τα παλαιστινιακά κατεχόμενα εδάφη, που επιβάλλει αποκλεισμούς και τακτικές απαρτχάιντ, που επεκτείνει με βήμα ταχύ τους εποικισμούς καθιστώντας, πρακτικώς, αδύνατη, επί του εδάφους, κάθε έννοια ενιαίου παλαιστινιακού κράτους. Οι αριθμοί μιλούν μόνοι τους και μπορεί ο καθένας να τους βρει. Είναι η ίδια πολιτική που έχει οδηγήσει σε ολοένα πιο κατασταλτικές  επιλογές και εντός Ισραήλ, που έχει υποδαυλίσει διαρκή ένταση με την παλαιστινιακή πλευρά έτσι ώστε να νομιμοποιείται η κατοχή και να απονομιμοποιείται κάθε διαφορετική φιλειρηνική φωνή, που έχει δρομολογήσει τη βαθιά συντηρητικοποίηση της ισραηλινής κοινωνίας .

Ο Νετανιάχου είναι ο γνωστότερος, ισχυρότερος, αλλά και επίμονος, φορέας, τα τελευταία χρόνια, της πολιτικής που υποστηρίζει ότι το πρόβλημα δεν είναι θέμα «εδάφους» (δηλαδή κατοχής), αλλά έγκειται στο ότι η παλαιστινιακή πλευρά «δεν έχει την πολιτική βούληση ν’ αναγνωρίσει το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος». Υπό την έννοια αυτή, κατά τον Νετανιάχου ο οποίος είναι κύριος εκφραστής της άποψης αυτής, δεν έχει κανένα νόημα να τεθεί ως πλαίσιο συζήτησης με τους Παλαιστινίους η συνοριογραμμή του 1967 καθώς το «πρόβλημα είναι διαφορετικό και πιο παλιό». Κοινώς, και με τον τρόπο αυτό, υποσκάπτεται οποιαδήποτε προοπτική δημιουργίας ανεξάρτητου βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους καθώς αν η παλαιστινιακή πλευρά δεχτεί το αίτημα, που τίθεται ως όρος για συνομιλίες την τελευταία περίπου 6ετία, αυτομάτως απεμπολεί το δικαίωμα επιστροφής στις εστίες τους χιλιάδων Παλαιστινίων προσφύγων που εκδιώχθηκαν όταν ιδρύθηκε το Ισραήλ το 1948. Και απεμπολώντας αυτό τους το δικαίωμα, όπως προβλέπεται από ειλημμένες αποφάσεις του ΟΗΕ, οι πρόσφυγες χάνουν και το δικαίωμα διεκδίκησης αποζημίωσης από το Ισραήλ.

Με την πολιτική αυτή «μένουν στο αέρα» από την άποψη των όποιων δικαιωμάτων έχουν σήμερα και οι Παλαιστίνιοι που συνεχίζουν να κατοικούν στο Ισραήλ και έχουν ισραηλινή υπηκοότητα. Αποτελούν το 1/5 του ισραηλινού πληθυσμού και ήδη υφίστανται διακρίσεις και προφανώς δεν μπορούν ν’ αναγνωρίσουν το Ισραήλ ως «εβραϊκό κράτος» και τίθεται αυτομάτως θέμα με την τύχη τους. Παράλληλα, βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και Ισραηλινοί, που δηλώνουν άθεοι και δεν έχουν καμία όρεξη να αναγνωρίσουν το Ισραήλ με θρησκευτική ιδιότητα. Γιατί αυτό θα σημάνει  σειρά πραγμάτων για τη δική τους ζωή.

world-in-pic-3

[hr]

Υποκρισία δύο μέτρων και δύο σταθμών

[hr]

Στο πρόσωπο του Νετανιάχου, επικρίνεται η πολιτική αυτή που την ίδια ώρα που ζητά ν’ αναγνωριστεί το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος, δηλαδή ένα κράτος που βασίζεται σε μια θρησκεία, κατηγορεί σειρά γειτονικών κρατών ως κράτη που, όντως, στηρίζονται  σε μια θρησκεία. Είναι αυτή η πολιτική που την ώρα που αναγνωρίζει ειδικά προνόμια και επιδόματα, μια δωρεάν ζωή πρακτικώς, σε όσους μελετούν την Τοράχ οι οποίοι όμως έχουν δικαίωμα πολιτικής συμμετοχής και απόφασης που καθορίζει τη ζωή των υπολοίπων Ισραηλινών, κατηγορεί γειτονικές, στο Ισραήλ, χώρες ότι καθορίζουν την πολιτική τους από τη θρησκεία. Το ζήτημα δεν είναι αν έχει δίκιο στις κατηγορίες που εκτοξεύει η ισραηλινή πλευρά. Το ζήτημα είναι η απίστευτη υποκρισία.

Το ζήτημα είναι ότι μεθοδικά και συστηματικά η επίσημη ισραηλινή εξωτερική πολιτική  έχει ως γνώμονα την εδραίωση της κατοχής επί των παλαιστινιακών εδαφών (και όχι μόνο γιατί πχ τα υψίπεδα του Γκολάν είναι επίσης κατεχόμενο έδαφος, όπως και τα αγροκτήματα Σεμπάα στο νότιο Λίβανο), βασίζεται στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και στη διαμόρφωση συνθηκών και έντασης τέτοιας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για την εξαπόλυση ακόμη σκληρότερων «αντίμετρων». Η μαεστρία των ισραηλινών ηγεσιών να φτιάχνουν το κλίμα για «δικαιολογημένα αντίποινα» δεν είναι μόνο γνωστή αλλά και αποδεδειγμένη μέσα από αρχεία που έχουν δημοσιευτεί. Όχι από αντισημίτες. Από εξαίρετους εβραίους δημοσιογράφους – συγγραφείς.

[hr]

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

[hr]

Γιατί η καταδίκη της ισραηλινής κατοχικής επιθετικής πολιτικής δεν είναι αντισημιτισμός. Ούτε η οργή και ο αποτροπιασμός που γεννά. Ούτε η απορία που προκαλεί το γεγονός ότι ένας λαός που υπέστη τα αδιανόητα, δεν αντιλαμβάνεται ότι η αιματηρή κατοχή αποτελεί συνταγή καλλιέργειας μίσους και ακόμη χειρότερα διαρκούς έντασης. Έχουν ειπωθεί αυτά με ακραίο τρόπο στα ελληνικά ΜΜΕ και στην ελληνική κοινωνία; Ναι. Και με  ακραίο τρόπο επιβάλλεται η ισραηλινή κατοχή και εκφράζεται η επιθετικότητα της ισραηλινής κρατικής μηχανής πέριξ των συνόρων της. Αλήθεια, είναι αντισημιτισμός που εκφράστηκε με βανδαλισμό του μνημείου του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη η ανάρτηση φωτογραφιών νεκρών Λιβανέζων αμάχων, κατά την ισραηλινή επίθεση στο Λίβανο το 2006, από διαδηλωτές του ΠΑΜΕ, όπως αναφέρεται στην πρόσφατη έκθεση του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ από την οποία ξεκίνησε μια μεγάλη σχετική κουβέντα;

Αντί απάντησης, αρκεί το σχόλιο του Ισραηλινού πρέσβη στην Ελλάδα Νταβίντ Σασόν, την άνοιξη του 2002, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η ισραηλινή εκκαθαριστική επιχείρηση στη Δ. Όχθη. Ερωτώμενος επίμονα για το αν είναι ή όχι έγκλημα πολέμου τα πλήγματα σε ασθενοφόρα, είχε απαντήσει πως θεωρεί ότι είναι μέρος μιας νόμιμης επιχείρησης άμυνας γιατί μεταφέρουν τρομοκράτες. Και περιέγραψε εκτενώς ως αντισημιτισμό τις επικρίσεις σε αυτού του είδους τις ενέργειες. Όταν του σημειώθηκε ότι ουδείς επιθυμεί την εξόντωση των εβραίων, ή τη διάλυση του Ισραήλ, πολύ δε περισσότερο ουδείς δεν επικροτεί τις αιματηρές επιθέσεις κατά Ισραηλινών πολιτών, από όσους, καταδικάζουν την κατοχή και τις ισραηλινές επιχειρήσεις στα κατεχόμενα (με εξαίρεση πολιτικούς χώρους που πρόσκεινται στην ακροδεξιά και στο φασισμό και οι οποίοι είναι ρατσιστές γενικώς) και ότι αυτός δεν είναι αντισημιτισμός, η απάντησή του ήταν ότι αυτή είναι η δική μας άποψη και ότι ο ίδιος θα επιμείνει να χαρακτηρίζει αντισημιτισμό τις καταδίκες αυτές.

Ανάμεσα στις δύο μεγάλες αγάπες, την ψυχολογία και τη δημοσιογραφία, την μία την σπούδασε και την άλλη την έκανε επάγγελμα. Καμβάς το διεθνές ρεπορτάζ. Eκεί που δυστυχώς οι ζωές γίνονται ακόμη αριθμοί. Αγαπημένη ερώτηση: γιατί. Αγαπημένο μέσο: οι λέξεις, γραπτές ή ραδιοφωνικές. Μετά κόπων και βασάνων, κατάφερε να ολοκληρώσει διδακτορική διατριβή, όπου αποπειράθηκε να συνδυάσει πολιτική φιλοσοφία και σύγχρονες εξελίξεις.