Οι καλύτεροι δίσκοι της χρονιάς που πέρασε.

Και ένα μουσικό διάλειμμα από τα πάνελ από τις εκλογές που πλησίασαν απειλητικά.

| 18/01/2015

#Δ. Μιχάλης Παπαμακάριος:


12. Tim Deluxe Orchestrates – The Radicle


 

The Rdicle coverJazz μοντερνιά: Το project του βρετανού DJ και παραγωγού Timothy Andrew Liken είναι η τζαζίστικη μοντερνιά του 2014. Ξεχωρίζει γιατί τόσο ο ίδιος ο Liken όσο και οι orchestrates του δεν περιορίζονται σε μια κλαμπίστικη λογική με “τζαζ πινελιές”, αλλά ανοίγουν τους ακουστικούς μας ορίζοντες συγχωνεύοντας το κλασσικό με το τρέχον. Το Captain, Captain που ήδη είναι ένα κλαμπ χιτ του 2014 σε πολλούς θα θυμίσει το Palov Stelar. Ωστόσο η ιδέα του the Radicle δεν αφορά την ηλεκτρονική προσέγγιση του swing. Εμπνέεται από το John Coltrane, τη cool του Miles, θυμίζει τους St.Germain του Tourist, την acid των 90’s, την αισθαντική soul Jazz των 60’s και τα χαμηλού φωτισμού και καπνίζοντα jazz μπαρ της Νέας Υόρκης. Μια βουτιά στις ρίζες της jazz (όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του) και στην εξέλιξη της με το πνεύμα και τα αυτί ενός σύγχρονου παραγωγού.

* Ακούστε το κομμάτι : Love is

[br]


13. Aim – Drum Machines and VHS Dreams


Drum machines coverΚρατώντας τα σκήπτρα του underground: Ο DJ, παραγωγός και remixer Andrew Turner έγινε γνωστός στους κύκλους του hip hop και της ηλεκτρονικής μουσικής με το ψευδώνυμο Aim. Μπορεί να μην έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον και τη φασαρία που προκάλεσε ο Shadow ή ο Krush για παράδειγμα, ωστόσο είναι μια από τις πιο ουσιαστικές και δημιουργικές προσωπικότητες του χώρου που έχει οριστεί ως Djing. Είχε και αναπτύσσει συνεχώς την απαιτούμενη μουσική παιδεία ώστε να μην ακούγεται μονοδιάστατος. Υπηρέτησε την Βρετανική hip hop σκηνή με σημαντικές παραγωγές, όπως το True to hip hop και το The Force, παρουσίασε κομμάτια αναφοράς της electronica των 90’s όπως το Cold Water Music, πειραματίστηκε με την Acid Jazz, όπως στο Loopdreams  και έφτιαξε anthems του djing όπως το Underground Crown Holders. Όλα αυτά είναι συγκεντρωμένα στο Drum Machines and Vhs Dreams, σαν ένα best of του Aim από το 1996 έως το 2004. Xρόνια μετά ακούγονται τόσο ζωντανά όσο τότε. Αναγκαία συλλογή για κάθε ακροατή του εύρους των παραγωγών του Aim.

* Ακούστε το κομμάτι : Underground Crown Holders

[br]


13. The Bug – Angels and Devils


The_Bug_Angels_and_Devils_Art

Άγρια ομορφιά: Οι όροι dubstep και electronica είναι πολύ  περιορισμένοι για να περιγράψουν το The Bug, κατά κόσμο Kevin Martin και τη νέα του δουλειά. Είχε κάνει εντύπωση βέβαια και με το London Zoo, αλλά αυτή τη φορά έχει ανέβει σε άλλο επίπεδο. Προσωπικά το Angels and Devils είναι ότι πιο ενδιαφέρον άκουσα το 2014. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει καταφέρει συμπυκνώσει το Tricky, το Ted Reznor, το Aphex Twin και τους Ragga Twins σε ένα, κάτι που πέρα από φαντασία χρειάζεται και τόλμη. Μέσα στο κεφάλι του Martin πρέπει να πάλευαν πολλοί ήχοι (όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Hendrix) και αυτός κατάφερε να τους βγάλει στο Angels and Demons. Σε τι να πρώτο σταθεί κανείς, στο τρελλαμένo trip hop του Fall, στην «παρακμιακή» ηλεκτρονική σκοτεινιά του Ascension που θαρρείς ότι απέδρασε από το σάουντρακ του Matrix, στο διαστρεβλωμένο dancehall του Mi Lost, στη dupstep «παράκρουση» των The one, Function και Fuck a beach που έχουν μπει στη σειρά για να στείλουν τον ακροατή αδιάβαστο ή στο διαβρωτικό και ελλειπτικό Fat Mac. Νομίζω πως ότι και να γραφτεί για αυτό το άλμπουμ θα είναι λίγο. Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς που πέρασε. Αυτό που ξέρω είναι ότι είναι ο πιο προκλητικός….

* Ακούστε το κομμάτι : Mi Lost

[br]


15. Neheh Cherry – Blank Project


NenehCherry_AlbumArtΞεχάστε τις Lana del Ray αυτού του κόσμου: Έχει ωριμάσει όσο λίγες δημιουργοί της γενιάς της. Ξεμπέρδεψε γρήγορα με το μέινστρημ  και τις δεσμεύσεις του, καλλιτεχνικές και άλλες και τα τελευταία χρόνια με τις επιλογές της έχει βαλθεί να μας κάνει την ερωτευτούμε, τουλάχιστον μουσικά. Το Blank Project, άλμπουμ δείγμα της υψηλής καλλιτεχνικής και φωνητικής ωριμότητας της, ένα soul – trip hop – jazz – art rock -tribal αμάγαλμα, είναι ο πρώτος (!) δίσκος που έχει γράψει τη μουσική η ίδια στη δεκαοχτάχρονη δισκογραφική της καριέρα. Πραγματικά, εκ τους αποτελέσματος, είναι να απορεί κανείς γιατί δεν το έκανε τόσο καιρό. Συνθέσεις ψυχής, ξεχωριστή μουσική ατμόσφαιρα με μίνιμαλ ενορχηστρώσεις και παθιασμένη ερμηνεία χωρίς μελοδραματισμούς. Tο ομώνυμο μαζί με το Naked και το Spit Three Times μπορούν να σας γίνουν εθιστικά.  Αφήστε όλες τις Lana del Ray κατά μέρος, here is the real thing….

* Ακούστε το κομμάτι : Later…

[br]


16. The Last Internationale – We will Reign


Rock nroll κυριαρχία με τη σπορά της επανάστασης : «Οι The Last  Internationale είναι από τους αγαπημένους μου στο νέο κύμα των επαναστατημένων ρόκερς». Όταν δηλώνει κάτι τέτοιο ο Tom Morello και μιλάει με τα καλύτερα λόγια για ένα γκρουπ ο Robert Plant, τότε προφανώς κάτι συμβαίνει. Αυτό που συμβαίνει είναι η εμφάνιση των The Last Internationale που  θα μας απασχολήσουν αρκετά  και όχι μόνο για το πρώτο τους άλμπουμ We Will Reign.

Η Delila Paz και ο Edgey Pires ξεκίνησαν σαν φολκ ντουέτο, γνωρίστηκαν με τον ντράμερ των RATM και Audioslave Brad Wilk και άλλαξαν τον ήχο τους για να μας παρουσιάσουν φέτος με το πρώτο τους πλήρες άλμπουμ, ένα σφικτοδεμένο rock n’ roll δυναμίτη. Από το εναρκτήριο Life, liberty and the pursuit of Indian blood καταλαβαίνεις ότι το γκρουπ δεν είναι για αστεία. Garage  ήχος αλλά (The) International Noise Conspiracy, και garage blues που θυμίζει τους The Scientists από τη κιθάρα του Pires, στακάτη ρυθμική βάση από τον Wilk και μια φωνάρα από τη Delila Paz που αποτελεί μια μίξη της Joan Baez με την Joan Jett, διαμορφώνουν έναν πολύ ζωντανό ήχο. Καθόλου μονοδιάστατοι, μέχρι και Burt Bacharach διασκευάζουν (Baby it’s you) στη πιο ποπ στιγμή του δίσκου, δεν ξεχνάνε το πρόσφατο folk παρελθόν τους. Κοινωνικό – πολιτικά ροκ μανιφέστα χωρίς διδακτισμό και κομματάρες σαν το Wanted Man.

* Ακούστε το κομμάτι : Life, Liberty, and the Pursuit of Indian Blood

[br]
[br]

Ε. Αυγουστίνος Παριανός:


17. Madlib/Freddie Gibbs – Pinata


5Το Pinata είναι μία ιδιαίτερη συνεργασία του Madlib, ενός από τους κορυφαίους παραγωγούς στην παγκόσμια μουσική, με τον Freddie Gibbs, έναν από τους πιο άρτιους «τεχνικά» rappers σήμερα. Το αν θεωρείται ένα από τα καλύτερα άλμπουμς του 2014, εξαρτάται από το αν συμβαδίζουν τα γούστα σου με τα δύο διαφορετικά μουσικά μονοπάτια των δύο αυτών καλλιτεχνών. Ο τρόπος με τον οποίον ο Gibbs χρησιμοποιεί τη φωνή του, δημιουργεί ένα ευέλικτο μουσικό flow που διεισδύει και τονίζει τη δομή των beats του Madlib, δοκιμάζοντας τον εαυτό του στους περίεργους ρυθμούς των drums. Το Pinata δεν είναι η συνέχεια του κλασσικού gangsta rap προφίλ που είχε ο Gibbs τα τελευταία πέντε χρόνια, αλλά μάλλον μια επιθυμία του να αφήσει τους τρελούς ρυθμούς του Madlib να αναδείξουν και άλλες πτυχές της πρωσοπικότητάς του που τροφοδοτούνται από πιο ώριμους καθημερινούς προβληματισμούς ενός ανθρώπου.

* Ακούστε το κομμάτι : Deeper

[br]


18. PRhyme – PRhyme


4PRhyme είναι το όνομα του νέου Group και ανεξάρτητου label του θρυλικού Dj Premier των Gangstarr (GURU R.I.P.) και του μεγάλου Royce da 5’9’’. Μια πολύ δυνατή συνεργασία που όπως φαίνεται ήρθε για να μείνει, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που ο Premo μετά το θάνατο του GURU έχει επιμεληθεί μουσικά κάποιο ολόκληρο LP για έναν MC. Ο θρυλικός παραγωγός άπλωσε αριστοτεχνικά τα Beats του για όλο το συγκεκριμένο άλμπουμ, πάνω σε ένα σεντόνι από αποκλειστικά samples του συνθέτη Adrian Younge, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Ο ήχος του μοιάζει με παλιούς soul δίσκους που ψάχναμε στα δισκοπωλεία για να τους σαμπλάρουμε». Μεγάλα ονόματα περνάνε σαν συνεργασίες στα τραγούδια του PRhyme, όπως οι Jay Electronica, ScHoolboy Q, Common και Killer Mike. Όλα αυτά, μαζί με τον πάντα δυνατό Royce, έχουν σαν αποτέλεσμα έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2014.

*Ακούστε το κομμάτι : Courtesy

[br]


19. (3 σε 1) : Εισβολέας/The Tedd’s – Μπαχαλιάζομαι | Λεξ – Ταπεινοί και Πεινασμένοι –  | ΒήταΠεις – Εποχή 


Εδώ θα μου επιτρέψετε να κάνω μια αναφορά σε 3 δουλειές της εγχώριας Hip Hop σκηνής, που φαίνεται πιο ώριμη από ποτέ.

3aΤο «Μπαχαλιάζομαι» είναι το καινούριο project του Εισβολέα που μαζί με την καλοδουλεμένη μπάντα του τους The Tedd’s, σε παρασύρουν σε ένα απίστευτο μουσικό μπέρδεμα, με καλοδουλεμένες μουσικές και έναν κεφάτο Εισβολέα να μπλέκει ήχους και στίχους από την παράδοση, το ρεμπέτικο μέχρι το φανκ και το rap.

* Ακούστε το κομμάτι : Μπαχαλιάζομαι

3bTo άλμπουμ «Ταπεινοί και Πεινασμένοι» του Λεξ από τα Βόρεια Αστέρια, είναι ένα καλοδουλεμένο rap album, που καταπιάνεται με τα προβλήματα που έχει η γεννιά της κρίσης, δίνει μία διαφορετική εικόνα της γειτονιάς και βγάζει μια πραγματική μαγκιά προς τα έξω. Με αυτό το άλμπουμ κατάφερε ο Λεξ να βγει από τη σκιά του Μικρού Κλέφτη και να δείξει τα skills του.

*Ακούστε το κομμάτι : Ιntro (ΑΙΝΤΑ ΤΖΟΝΥ)

3cΗ δουλειά που έκοψε το νήμα για το 2014, καθώς βγήκε στις 26 Δεκέμρη (2 μέρες πριν το μεγάλο live στην Αθήνα), είναι η Εποχή των ΒήταΠεις. Είναι η πρώτη απόπειρα του μεγαλύτερου ίσως hip hop group της Ελλάδος  αυτή τη στιγμή, να πειραματιστεί με μουσικά όργανα και φωνητικά. Μία προσπάθεια που απ’ότι φάνηκε την πήρε πάνω του ο Pure Form (Φορτσάτος) και παρόλο που κατά κύριο λόγο αποτελείται από remakes παλιών κομματιών του συγκροτήματος, δίνουν έναν διαφορετικό ήχο που ξεφεύγει από τα όρια του καθαρού rap και φλερτάρει με διαφορετικούς ήχους και μελωδίες. Το βιολί και τα πνευστά ξεχωρίζουν και με λίγη δουλειά ακόμα, το συγκεκριμένο σχήμα θα έχει να δώσει πολλά παραπάνω.

* Ακούστε το κομμάτι : Τέλος εποχής

[br]


20. Vince Staples – Hell can wait (EP)  


2 (2)Πρόκειται για το EP ντεμπούτο του Καλιφορνέζου Vince Staples, o οποίος μπήκε πολύ δυνατά στο παιχνίδι. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία χαραμίζεται όταν παίζει σε ακουστικά ή σε ηχεία λάπτοπ. Θα πρέπει να πρέπει να παίζει στο διαπασών σε τεράστια ηχεία στους δρόμους, την ώρα που διαδηλώνουν χιλιάδες νεολαίοι ενάντια στην αμερικάνικη αστυνομία και παλεύωντας για τα δικαιώματά τους. Οι στίχοι του  Staples κινούνται από τους εφιάλτες του πατέρα του που ήταν (είναι;) βαποράκι («Screen Door») μέχρι και την ευρύτερη απέχθειά του προς το αμερικάνικο δικαστικό σύστημα («Hands Up»). Παρόλο που η μητέρα του σιχαίνεται τις πράξεις του πατέρα του, ο νεαρός Vince δεν θέλει να εγκαταλείψει την οικογένειά του, δείχνοντας το μίσος του για την αστυνομία και για τον κόσμο του εγκλήματος που τον περιβάλει. Ότι πιο φρέσκο και επίκαιρο που έχει να μας δώσει η παγκόσμια σκηνή για το 2014. Ο λόγος για τον οποίον δημιουργήθηκε αυτή η μουσική.

* Ακούστε το κομμάτι : Ηands up

[br]


21. Run the jewels – Run the jewels 2


1 (2)O Killer Mike των Run The Jewels ήταν μία από τις φωνές που πρωρταγωνίστησε στα γεγονότα του Ferguson. Όταν λοιπόν τα κανάλια τον κάλεσαν να συζητήσουν για το φόνο του άοπλου Michael Brown από τους αστυνομικούς καθώς ξεσπούσαν τα επεισόδια στο Missouri, δήλωσε ότι δεν έχει άλλα λόγια για να περιγράψει τα συναισθήματά του και το φόβο των ανθρώπων σε αυτή τη χώρα. Μάλλον τα είχε πει όλα. Αυτό ακριβώς το χάος είχε προβλέψει μαζί με τον παραγωγό το El-P , στο προηγούμενο οργισμένο άλμπουμ του Mike «Rap Music», στο τραγούδι «Reagan» (“police terrorize whoever/mostly black boys, but they would call us niggers”) καθώς και στο «Drones Over Brooklyn» του El-P. Έτσι στο δεύτερο αυτό άλμπουμ τους, το συγκεκριμένο δίδυμο νιώθει σαν να ξύπνησε στο ζωφερό μέλλον που είναι χειρότερο από αυτό που οι ίδιοι περιέγραφαν. Με στίχους όπως “hucksters of spin” (Jeopardy),” the fellows at the top are likely rapists” (‘Blockbuster Night Part 1’) και “the only thing that close quicker than the caskets is the factory”( ‘Close Your Eyes and Count to Fuck’ μαζί με τον Zack De La Rocha των θρυλικών RATM!!!), φαίνεται πψς έχουν πολλά να πούνε. Το κομμάτι ‘Early’ που γράφτηκε πρν τις ταραχές στο Ferguson, προέβλεψε ακριβώς τη σκληρή καταστολή των διαδηλώσεων. Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλές σελίδες γι’αυτόν τον δίσκο και για το κάθε κομμάτι του ξεχωριστά. Αναμφισβήτητα είναι ο καλύτερος δίσκος του 2014 και θα αφήσει εποχή. Δίσκος τιμή για τις αξίες αυτής της μουσικής που με πολύ καλό μουσικό αποτέλεσμα, πραγματεύεται τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου και της νεολαίας και φτύνει στα μούτρα  το high life των εμπορικών καλλιτεχνών του είδους.

*Ακούστε το κομμάτι : Oh My Darling (Don’t Cry)

 


[br]

ΣΤ. Πάνος Πετρόπουλος : 


22. Royal Blood – Royal Blood


RoyalBloodΑκούγοντας αυτόν το δίσκο καταλαβαίνεις πού περίπου βρίσκεται το “εμπορικό” ροκ σήμερα. Και τα σημάδια είναι καλά. Ακολουθώντας το “ΑΜ” των Arctic Monkeys του 2013, και υπό την κηδεμονία κοινού manager, βρίσκονται στο Νο1 των -ομολογουμένως πιο ποιοτικών- βρετανικών charts. Η σύνθεση της μπάντας η κλασική, η απλή-απλούστατη του ντουέτου ντραμς – ηλεκτρικής κιθάρας. Μόνο που δεν είναι ηλεκτρική κιθάρα, αλλά μπάσο (!) που δύσκολα παίρνεις χαμπάρι μέχρι να τους δεις live. Εξ’ ου και ο όγκος των riff, οι πιο γεμάτες συνθέσεις, που πάνω τους και στο ρυθμό τους πατάνε τα μελωδικά φωνητικά. Αυτό είναι που τους προσδίδει και αρκετές διαφορές από τα άλλα παλαιότερα ντουέτα τέτοιου είδους. Προσωπικά μου θύμισαν κάπως πιο “σκληρούς” και noisy Black Rebel Motorcycle Club. Σίγουρα χτίζουν πάντως ένα στυλ που μπορεί και ανοίγεται σε πολλά ετερόκλητα μουσικά γούστα. Γι’ αυτό και αξίζουν ένα άκουσμα από εμάς και γι’ αυτό δικαίως, έχουν τραβήξει πολλά μάτια πάνω τους.

*Ακούστε το κομμάτι : Little monster

[br]


23. 1000ModsVultures


1000mods-VulturesΚάποτε συζητούσα (και αν μου δινόταν η ευκαιρία έγραφα) για τις εγχώριες μπάντες και για το πόσο αξίζει τον κόπο να τις ακούμε και να τις σαπορτάρουμε. Πλέον δεν νοιώθω καμία τέτοια ανάγκη. Τα πράγματα είναι απολύτως γνωστά. Αυτό απέδειξε και το live της 19ης Δεκεμβρίου, στο φινάλε της ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Σημαντικότατο live για όλη την εγχώρια σκηνή, σε ένα γεμάτο Gagarin. Ο λόγος είναι απλός: το καλύτερο ελληνικό άλμπουμ του 2014, το “Vultures”. Φυσική συνέχεια του ακατέργαστου “Super Van Vacation”, ανεβάζει την παρέα από το Χιλιομόδι 10 σκαλιά πάνω. Τους βγάζει από τα εφηβικά stoner μονοπάτια, με πιο ώριμες rock αναζητήσεις, συντομότερο και περιεκτικότερο. Άλμπουμ που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος, από το κοπάνημα του “Claws” μέχρι το πονεμένο bluesάτο “She”, και από το σεισμό του “Low” μέχρι το ορχηστρικό “Reverb of the new world” χωρίς καμία κοιλιά. Μαζί με το Dead Rock Commandos (Nightstalker) και Macho Libre (Planet of Zeus), είναι από τους δίσκους που έχουν σηματοδοτήσει τη νέα εποχή της εγχώριας ροκ σκηνής.

* Ακούστε το κομμάτι : Low

[br]


24. Mark Lanegan – Has God Seen My Shadow?: An Anthology 1989-2011


LaneganΑκόμα και όταν η grunge μουσική μεσουρανούσε στις αρχές του 90′, ο Mark Lanegan, frontman τότε των Screeming Trees, έβγαζε παράλληλα solo δίσκο με εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, το “Winding Sheet”. Μία αργή, slow blues rock μελωδική προσωπικότητα, έβλεπε από τότε ότι βραχνάδα του θα αντέξει στο χρόνο μέσω αυτού του Tom Waits-άδικου χαρακτήρα, ακόμα και όταν η μουσική των τζάνκιδων παιδιών με τα σκισμένα τζιν και τα μαλλιά μέσα στη μούρη θα χανόταν κάτω από το πτώμα ενός Cobain ή ενός Layne Staley. Έτσι λοιπόν και έγινε. Ο Lanegan είναι ο μόνος που έχει κατακτήσει στον πολύ κόσμο ένα προφίλ πολύ διαφορετικό από εκείνο που τον ανέδειξε. Πέρα από τις εκατοντάδες συνεργασίες και συμμετοχές, άλλοτε ροκ , άλλοτε πολύ ροκ και άλλοτε όχι ), πάντα έβγαζε τον πραγματικό του εαυτό μέσα από τις δικές του δουλειές. Αυτή λοιπόν η συλλογή, είναι η απόδειξη γιατί ο χρόνος δεν έφαγε τον Mark Lanegan όπως έκανε με όλο τον υπόλοιπο κόσμο της γενιάς του, αν και, εδώ που τα λέμε, η grungίλα δε θα τον παρατήσει ποτέ. Εμπλουτισμένο με τραγούδια από όλη του τη δισκογραφία, εκτός από το τελευταίο του άλμπουμ “Phantom Radio”.

* Ακούστε το κομμάτι : Wildflowers

[br]


25. TruckfightersUniverse


TRUCKFIGHTERS-UniverseΕίναι το τέταρτο και καλύτερο κατά σειρά άλμπουμ των νέων εκπροσώπων της σουηδικής stoner σκηνής. Την τελευταία δεκαετία έχουν κινήσει το ενδιαφέρον παγκοσμίως, και ακόμα περισσότερο όταν ο Josh Homme ο ίδιος τους εκθείασε στο ντοκυμανταίρ “Fuzzomentary” το 2011. Και φυσικά, αυτό το επιβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία, με το κάθε άλμπουμ καλύτερο από το προηγούμενο και τις επιβλητικές ζωντανές τους εμφανίσεις (δύο εκ των οποίων στη χώρα μας). Στo “Universe”, αναζητώντας πλέον το “επόμενο βήμα” και στη δικιά τους μουσική ιδιοσυγκρασία, επέλεξαν να γράψουν ένα πιο σύντομο, πιο “στακάτο” άλμπουμ 7 κομματιών, με σκοπό να κρατήσουν το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Περιέχει μέσα και κομμάτια για τους “βιαστικούς” ακροατές όπως το Mind Control, Prophet και Dream Sale που σε βάζουν κατευθείαν στο ζουμί, αλλά και τα πιο μακρόσυρτα Chairman και Get Lifted με περισσότερα jam και “φαντασία”. Σ’ όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η DIY παραγωγή σε ένα σπιτάκι στα χιονισμένα μέρη της Σουηδίας. Έτσι ακριβώς θέλουμε να συνεχίσουν.

* Ακούστε το κομμάτι : Mind Control

[br]


26. Thurston MooreThe Best Day


Thurston-Moore-The-Best-DayΈνα άλμπουμ που το τοποθετώ στη λίστα με τα καλύτερα γιατί συγκεντρώνει ενδιαφέρον όσον αφορά κυρίως τον καλλιτέχνη. Συμβαίνει λοιπόν το εξής παράδοξο: όσο o Thurston Moore προσπαθεί να μας αποδείξει ότι η εποχή των Sonic Youth έχει περάσει ανεπιστρεπτί, βγάζοντας αυτό το δίσκο λίγο πολύ ως ένα “μανιφέστο” της νέας του ζωής που έχει έρθει, άλλο τόσο βλέπουμε τους Sonic Youth σε ολοένα και περισσότερα σημεία μέσα στο δίσκο. Ειδικά τους Sonic Youth μίας μεγαλύτερης ηλικίας, από τις αρχές του 2000 και μετά. Όπως άλλωστε δήλωσε ο ίδιος, από τη φωτογραφία του εξώφυλλου -που είναι η μητέρα του τη δεκαετία του 40′ αγκαλιά με ένα σκύλο- μέχρι τον ίδιο τον τίτλο του άλμπουμ είναι “πλούσιο σε θετικότητα, που υπαινίσσεται ότι περνάει πάρα πολύ καλά με τη νέα του ζωή στην Αγγλία για να σταθεί στο παρελθόν”. Το ενδιαφέρον είναι ότι, επιτηδευμένα ο Moore προσπαθεί να μας πείσει γι’ αυτό, αλλά ακούγοντας το άλμπουμ καταλαβαίνεις και τη μάχη που έχει δώσει για να πείσει σε αυτό ακόμα και τον εαυτό του. Το παρελθόν του είναι εκεί και τον“στοιχειώνει”, με έναν πολύ όμορφο τρόπο. Τουλάχιστον αυτό βλέπω εγώ όταν το ακούω.

*Ακούστε το κομμάτι : The Best Day


[br]

Ζ. Αντώνης Φράγκος : 


27. Zeitkratzer-  Lou Reed  Metal Machine Music


metal macine musicO λόγος για την  νέα  ερμηνεία του “Metal Machine Music”-  του  διπλού άλμπουμ που ο Lou Reed  κυκλοφόρησε το 1975 και που ακουγότανε σαν ο δημιουργός του να είχε πάρει διάφορες ουσίες, παίζοντας ότι του κατέβαινε στο κεφάλι. Οπαδοί και δημοσιογράφοι το απέρριψαν τότε χωρίς περεταίρω σκέψη  καθώς μην  καταλαβαίνοντας τίποτα,  ακολούθησαν την  άποψη που διαδίδονταν πως ο Νεοϋορκέζος μουσικός τελείωνε έτσι τις υποχρεώσεις του συμβολαίου του με την δισκογραφική  RCA. Το ΜΜΜ πέρασε στη λήθη και στις λίστες των πιο αποτυχημένων ροκ  δίσκων. Με τα χρόνια και καθώς ο Reed διεύρυνε όλο και περισσότερο τις επιλογές  μουσικών του επιρροών το άλμπουμ θεωρήθηκε σαν η απαρχή του ιντάστριαλ  και του noise ροκ καθώς κυριαρχείται ολοκληρωτικά από feedback και κιθαριστικές  παρεμβάσεις μιξαρισμένα σε διάφορες ταχύτητες. Είναι γνωστό πλέον ότι στους Velvet Underground o Reed συγχρωτίστηκε με τον βιολίστα  John Cale και εκεί άκουσε συνθέτες όπως οι  La Monte Young, John Cage και Ιάννης Ξενάκης. Το 2002 ο Νεοϋορκέζος μουσικός συνεργάστηκε με το πειραματικό αλλά με κλασικά όργανα, σύνολο των zeitkratzer για να ερμηνεύσουν το ΜΜΜ σε γνωστό Βερολινέζικο φεστιβάλ με θετικότατη αποδοχή εκ μέρους του κοινού. Είναι το  υποτιμημένο “Metal Machine Music” που οι zeitkratzer μετέγραψαν σε μουσική σύνθεση που παίζεται από τρία πνευστά, τρία έγχορδα, πιάνο, κιθάρα και κρουστά. Το αποτέλεσμα είναι απολαυστικά εντυπωσιακό.

* Ακούστε το κομμάτι : Part 1

[br]


28. Scott Walker /  Sunn O)))- Soused


Scott Walker- Sunn O)))Απρόβλεπτη και καλοδεχούμενη συνεργασία του συνθέτη Scott Walker και των νέο- μεταλλικών Sunn O))) σε ένα άλμπουμ που συνενώνει την οπερατική ερμηνεία του πρώην  ηγέτη των Walker Brothers με τον βαρύ ρυθμό του ντούο απ’ το  Σιάτλ. Οι Stephen O’Malley και Greg Anderson είχαν πριν καιρό προτείνει στο  Walker να συμμετάσχει στο τελευταίο τους δίσκο και παρ’ ότι αυτός αρνήθηκε σύντομα επικοινώνησε με το γκρουπ έχοντας  έτοιμα τραγούδια γραμμένα με τους Sunn O))) στη σκέψη. Το “Soused” αποτελείται από μεγάλες συνθέσεις και παρά το ακατάπαυστο  χτύπημα των Sunn O)))  οι ήχοι βγαίνουν σχετικά μελωδικά μέσα στην άγρια ατμόσφαιρά τους. Η βαρύτονη φωνή του Walker  διασχίζει τους αμπιεντικούς ισοκράτες του γκρουπ, τους υποτάσσει και τους οδηγεί στο δημιουργικό έδαφος της  μοντέρνας τραγουδοποιίας. Με διαφορετική ηχητική  επένδυση τα θέματα του Walker παραμένουν  ίδια: τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, η κτηνωδία των ανθρώπων, η αξιοπρέπεια. Το τελευταίο  κομμάτι- ένα υποβλητικό  νανούρισμα – ξεκινά με μαύρους οιωνούς για να ανέβει σιγά σιγά- καθώς οι κιθάρες σχεδόν στριγκλίζουν  σε μεγάλες εντάσεις, με μια έντονα θεατρική ερμηνεία που στοιχειώνει κυριολεκτικά τον επίλογο  και μαζί  όλο το έργο  ενώ το δράμα  φθάνει στη κορύφωσή του και ίσως στη κάθαρση όπως στην αρχαία τραγωδία.

* Ακούστε το κομμάτι :

[br]


29. Manic Street Preachers- Futurology


Manic Street PeopleΌλο και πιο κοινωνικοί οι Manic Street Preachers   σκιαγραφούν  το μέλλον  με χρώματα μελανά αναφερόμενοι όπως πάντα στα προσωπικά τους συναισθήματα και σκέψεις. Το “Futurology” είναι αδιαπραγμάτευτα προσγειωμένο στο σήμερα και άνθρωποι σαν τον μπασίστα του γκρουπ Nicky Wire δεν μπορούν να κρατήσουν απ’ έξω τις αριστερές τους απόψεις. Ο δίσκος ανανεώνει δραστικά  το ενδιαφέρον για τους  Manics καθώς μπερδεύει δημιουργικά, 80’s post πανκ υλικά, τo glam ροκ του Bowie,  την ποπ ελεκτρόνικα- ροκ κιθάρες στιλ Skids-  συν   την μετρονομία  του krautrock- όπως οι  Neu! Σε κάποιο  κομμάτι ακούγεται και ο Green Gartside των Γκραμσιανών  Scritti Politti. Με αυτά τα δεδομένα, το “Futurology” μιλά συνεχώς για την πολιτική και, ακριβώς, πέρα από την καλή μουσικής του είναι οι στίχοι  που πολλαπλασιάζουν την αξία του δίσκου: οι κουρασμένοι κομμουνιστές ( “The Next Jet To Leave Moscow”)- το “Sex, Power, Love And Money”- το “Dreaming City (Hugheskova) για το  εργοστάσιο στην Σοβιετική που επανδρώθηκε από Ουαλούς εργάτες ή το “Mayakovsky” καθώς και άλλα κομμάτια.

*Ακούστε το κομμάτι : The next jet to leave Moscow :

[br]