Από την Καλιφόρνια στην Αθήνα, τέσσερις δίσκοι και πολλά πάρτι δρόμος!
Οι Dirty Fuse γιορτάζουν μαζί μας στο Αμαξοστάσιο
«Surf music is a genre of popular music associated with surf culture, particularly as found in Orange County and other areas of Southern California.» από Wikipedia
Τώρα τι σχέση έχουν οι παραλίες της Καλιφόρνια με το Αμαξοστάσιο, στο οποίο θα εμφανιστούν οι αγαπημένοι μας surfers…ας αφήσουμε να μας το πουν οι ίδιοι! Όσοι δεν τους έχετε ξανακούσει, θα το καταλάβετε την Παρασκευή 29 Μαΐου, που θα εμφανιστούν στη σκηνή του Περιοδικού στο Αμαξοστάσιο (Ε…, αν δεν έχουν φύγει σερφάροντας για Μεξικό…)
Η αλήθεια είναι ότι το Περιοδικό έχει συναισθηματικούς δεσμούς με τους Dirty Fuse. Είναι που όταν σκεφτόμασταν πριν ένα και κάτι χρόνο πώς να προμοτάρουμε την ιδέα μας, πριν βγει στον αέρα, «κλέψαμε» ένα κομμάτι τους και φτιάξαμε το πρώτο μας καταπληκτικό teaser. Εντάξει, δεν τους καλέσαμε μόνο για να βγάλουμε την υποχρέωση… όπως θα δείτε, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι! Αλλά πραγματικά δεν γίνεται να μη θυμηθούμε την ιστορική για μας αυτή στιγμή, τη στιγμή του teaser…
Τους συναντήσαμε στο CommonsFest, όπου –όχι τυχαία- έπαιρναν μέρος. Ο Χρήστος Κόγιος, ο Μάνος Κισαμιτάκης, ο Γιάννης Δράκος, ο Κώστας Μπακούλας και η Έρη Καπετανάκη παίζουν παλιό καλό surf rock, εμπλουτισμένο με όλους τους ήχους με τους οποίους το surf έχει συνδεθεί από την πρώτη στιγμή εμφάνισής του, αρχές της δεκαετίας ’60, σε εκείνες τις μακρινές παραλίες.
[Σημείωση: η ομάδα είναι πολύ συμπαγής! Έτσι, όταν έκανα μια ερώτηση, άρχιζε να απαντάει ο ένας, πεταγόταν ο άλλος και συμπλήρωνε, συνέχιζε κάποιος άλλος, μιλούσαν μεταξύ τους συμφωνώντας ότι έτσι είναι τα πράγματα, με λίγα λόγια πιο surf απαντήσεις, δεν θα βρείτε πουθενά! Ως αποτέλεσμα οι απαντήσεις που θα διαβάσετε παρακάτω να είναι…πραγματικά συλλογικές και να μην έχουν συγκεκριμένο όνομα μπροστά τους.]
………………………………………………………………………………………………………………………………
Πώς βρεθήκατε όλοι μαζί; Και γιατί;
Βασικά, μας κόλλησε η μουσική. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Ο Duda Victor, ο βραζιλιάνος που, ας πούμε, ίδρυσε τους Dirty Fuse μαζί με τον Χρήστο, ήρθε στην Ελλάδα το 2008 και ψαχνόταν να κάνει μπάντα. Είχε από μικρός το μικρόβιο. Είχε μπάντες στη Βραζιλία, έγραφε, έπαιζε κομμάτια δικά του. Ήταν μέρος της ζωής του. Ήρθε εδώ, βρήκε μια δουλειά, αλλά ήθελε να φτιάξει και μπάντα, δεν γινόταν να υπάρξει χωρίς αυτό. Κι έτσι άρχισε να μας μαζεύει έναν-έναν.
Παίζαμε στην αρχή γκαράζ, το δοκιμάσαμε λίγο ως τρίο, μετά γνωρίσαμε τον Μανώλη και βάλαμε σαξόφωνο, (κιθάρα με σαξόφωνο, ντραμς, μπάσο), τρώγοντας έρχεται η όρεξη, οπότε βρήκαμε άλλη μία κιθάρα, τον Κώστα και μετά τον Γιάννη.
Κι αρχίσατε να σερφάρετε φουλ! Σερφάρετε και στη θάλασσα;
Όχι, μωρέ, τουρίστες είμαστε. Δεν έχει και πολύ κύμα, άλλωστε στην Ελλάδα.
Η Έρη;
Η Έρη είναι η πιο καινούργια στο σχήμα. Ήρθε φέτος, όταν θα έφευγε ο Duda για Βραζιλία. Έπρεπε κάποιος (ή κάποια) να τον αντικαταστήσει. Να παίζει όλα όσα εκείνος. Κάποιο καιρό πριν φύγει, λοιπόν, αρχίσαμε να παίζουμε όλοι μαζί, άρχισε η Έρη να συνηθίζει, να μαθαίνει τα κομμάτια που δεν ήταν και εύκολα, και όταν έφυγε ο βραζιλιάνος, ήταν πλέον έτοιμη! Το θηλυκό στοιχείο στη μπάντα. Έ, χρειάζεται, να ισορροπεί λίγο την κατάσταση. Και δεν είναι και πολύ συνηθισμένο, τελικά. Αναρωτιόμαστε, ποια αντίστοιχη μπάντα έχει κοπέλα lead στο σχήμα;
Βέβαια, ασυνήθιστο είναι και το surf στην Ελλάδα…
Ναι, ίσως όχι τόσο πια. Παλιότερα, όταν λέγαμε ότι παίζουμε surf, μας ρωτούσαν «Δηλαδή;» κι εμείς τους λέγαμε, «ξέρετε, όπως στο Pulp Fiction». Κι αν ήταν πολύ μικροί και δεν ήξεραν το Pulp Fiction (γιατί μας έχει συμβεί και αυτό!), τους λέγαμε «τι μουσική ακουγόταν όταν έτρωγε ξύλο ο Βέγγος στις ελληνικές ταινίες; Ε, τέτοια μουσική παίζουμε!»
Και καταλάβαιναν! Για να έχετε βγάλει τέσσερις δίσκους ίσως και να μας αρέσει κι εμάς εδώ στην Ελλάδα! Και ο κάθε δίσκος είναι διαφορετικός.
Ναι, αν φανταστείς ότι ο πρώτος ήταν τρίο, ο δεύτερος δυο κιθάρες και σαξόφωνο. Στον πρώτο δίσκο, βέβαια, ακούγονται τρεις κιθάρες, είναι γραμμένες από τον Duda η μία πάνω στην άλλη. Μετά όταν μπήκαμε και οι υπόλοιποι, άλλαξε πάλι ο ήχος. Τα surfbetika ήταν ένα tribute στα ρεμπέτικα που μας αρέσουν πολύ
Εξαιρετικό! Όπως και η απόδοση των τίτλων στα αγγλικά! (π.χ. Don’t let me down nargile, Junkie’s Pain…)
Ναι, το συζητούσαμε καιρό πώς θα τα μεταφράσουμε, για να το καταλαβαίνουν και οι ξένοι κάπως, γιατί πώς να μεταφράσεις όλη αυτή την ιδιαίτερη γλώσσα των ρεμπέτικων; Κάναμε ελεύθερη απόδοση!
Μετά από αυτό, βγάλαμε το Last Wave, το τελευταίο μας δίσκο.
Πολύ ωραίος κι αυτός ο δίσκος. Σε άλλη ατμόσφαιρα, πιο κυματάκι στη θάλασσα… Εν τω μεταξύ, μπορείς να τους ακούσεις όλους online.
Ναι, μπορείς να τους βρεις στο διαδίκτυο και στην ιστοσελίδα μας. Δεν μας πειράζει να φτάσουν ελεύθερα στον κόσμο. Δεν είμαστε στην ΑΕΠΙ, ούτε σε κάποιον αντίστοιχο φορέα διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά προς το παρόν δεν υπάρχει κάποια εταιρεία να μας απαγορεύει να αφήνουμε ελεύθερα τα κομμάτια.
Γι’ αυτό και η συμμετοχή σας στο CommonsFest;
Ε, πιστεύουμε ότι πρέπει να υπάρξει καλύτερη διαχείριση των πραγμάτων από ό,τι σε αυτό το σύστημα που υπάρχει τώρα.
Και ταιριάζει και με τον συγκεκριμένο χώρο αυτή η μουσική, η οποία είναι ό,τι πρέπει για live. Μάλλον το ευχαριστιέστε πολύ να παίζετε στη σκηνή…
Ναιαιαιαι!!!! Πολύ. Ελπίζουμε και ο κόσμος το ίδιο. Τα live είναι άλλη κατάσταση. Κάνουμε διάφορα πάνω στη σκηνή, μας δημιουργείται άλλη διάθεση. Μπορείτε να δείτε το βίντεο του Junkie’s Pain, όπου οι σκηνές με το live είναι από το φεστιβάλ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ που ήμαστε πέρυσι για να καταλάβετε πώς περνάμε. Ούτε ξέρουμε τι μας γίνεται. Θέλουμε πάντα να κάνουμε πάρτυ. Γι΄ αυτό και όταν μας δίνεται η δυνατότητα στήνουμε μόνο με τους ενισχυτές μας, σε λογική 60’s. Δεν βγαίνουμε από ηχεία κτλ. Προσπαθούμε να βγάζουμε τον ήχο όσο πιο καθαρό γίνεται. [Ε, στήνεται και πιο εύκολα, λέει κάποιος. Καλά μη το λες αυτό! απαντάει άλλος. Μη μας περάσουν για τεμπέληδες! Απλά δεν μπλέκουμε με άλλους κτλ)
Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στα 60’s;
Δεν είμαστε 60’s. Καλά, είμαστε και λίγο, αφού τότε ξεκίνησε η surf και παίζουμε πολλές διασκευές από εκείνη την εποχή. Είναι αυτός ο ιδιαίτερος ήχος στην κιθάρα και τα ντραμς, αυτό το surf beat που μας τράβηξε. Ε, τότε εμφανίστηκε αυτό και ταυτίστηκε με την εποχή. Όπως και ο ήχος με το πολύ reverb είναι ταυτισμένος με την εποχή. Περιγράφει τη μουσική και την εποχή της. Αλλά, εντάξει, εμείς δεν είμαστε σίξτις. Είμαστε παιδιά του εδώ.
Απλά εκείνη την εποχή, το surf είχε στοιχεία κινήματος κι ας μην υπήρχαν από πίσω κάποιες σαφείς ιδεολογικοπολιτικές διαστάσεις. Είχε όμως όλα τα δεδομένα ενός κινήματος, πιτσιρικάδες που παρατούσαν τις σανίδες και πήγαιναν στα κλαμπ και χόρευαν μέχρι το πρωί μία instrumental μουσική. Πρώτη φορά μία μουσική instrumental είχε τέτοια απήχηση στον κόσμο.
Βασικά η μουσική αυτή παιζόταν στις παραλίες της νότιας Καλιφόρνια από το 1962 μέχρι το 1965, μόνο τότε, μετά βγήκαν οι Beatles κι έβαλαν φωνή και έπεσε η surf. Ήταν οι πιτσιρικάδες 16, 17 χρονών που γίνονταν πραγματικοί φανς. Χωρίς αλκοόλ και διάφορα τέτοια, ξενυχτούσαν με πάρτυ στις παραλίες, με μαζικό τρόπο. Δεν ήταν ίσως κίνημα, ήταν, όμως, φαινόμενο.
Και πώς όλο αυτό το ρεύμα της καλιφορνέζικης παραλίας δέθηκε με τον ήχο της πόλης;
Ο ήχος αυτός ήταν πρωτόγνωρος. Ακούστηκαν τότε αυτές οι κιθάρες, οι ενισχυτές, αυτά τα συγκεκριμένα εφέ, πρώτη φορά έβγαιναν όλα αυτά. Ήταν το πρώτο είδος που καθιέρωσε το ηλεκτρικό μπάσο. Η μουσική αυτή άφησε σημαντικές παρακαταθήκες για τη συνέχεια της μουσικής, σε ήχους πιο σκληρούς, που συνδέονταν τελικά με την πόλη.
Και είναι πράγματα που δεν ξέρει ο κόσμος. Ο Dick Dale, που, ας πούμε ήταν ο πρώτος τού surf, έκαιγε τους ενισχυτές και πήγαινε στον Fender που ήταν δίπλα του και του έφτιαχνε όλο και καλύτερους. Δηλαδή ο Twin Reverb που παίζουμε μέσα είναι το ίδιο ακριβώς κύκλωμα με τον ενισχυτή που έφτιαξε το 1965 περίπου ο Fender ειδικά για τον Dick Dale (ο οποίος τους έκαιγε όλους κι έτσι του έφτιαξε αυτόν) που είναι ο πρώτος σε backline σε ολόκληρο τον κόσμο.
Έχουν υπάρξει πολλές καινοτομίες μέσω του surf. O Link Wray, για παράδειγμα, μυθική μορφή κι αυτός της surf, ήταν αυτός που κάρφωσε το ηχείο του ενισχυτή του με ένα μολύβι και δημιουργήθηκε ο ήχος που αργότερα υιοθέτησαν οι Jimi Hendrix, Pete Townshend και άλλοι, όπως γράφει και το ίδιο το Rolling Stone. Δημιουργήθηκε ο fuzz ήχος, που αναγνωρίζεται πλέον σε πολλά «σκληρά» είδη. Το surf καθιέρωσε τα εφέ. Πριν δεν υπήρχαν τόσα, στα 50’s οι κιθάρες ήταν καθαρές, οι ήχοι ξεροί. Από κει και μετά ανακαλύφθηκε η αξία των εφέ, και άνοιξε το δρόμο προς την ψυχεδέλεια. Δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι δουλεύουμε και με τους ήχους, όχι μόνο με τις μελωδίες και τα ακόρντα, αλλά και με το πώς βγαίνουν οι ήχοι.
Το surf είναι προπομπός και για το γκαράζ και το πανκ, ακόμα και για το μέταλ υποστηρίζουν κάποιοι. Το ακραίο παίξιμο συνδέεται με το surf. Μέχρι τότε είχαμε κάτι γλυκανάλατες συγχορδίες με κιθάρα και βγαίνει ο Dick Dale και παίζει μόνο με μία χορδή [σ.σ. γκγκγκκγγκκκκκκ κάνει ο Κώστας με το σώμα του, ξέρετε αυτή την αγαπημένη χαρακτηριστική κίνηση που κάνουμε στην εφηβεία μας ότι και καλά παίζουμε κιθάρα]
Δεν το άκουγες πουθενά μέχρι τότε αυτό το ντουκουντουκουντουκου, όλοι έπαιζαν νταραν-νταραν-νταραν [σ.σ. καταλάβατε!] μελωδιούλες..
Αυτός ο κανιβαλισμός με τα ηχεία να σπάνε δεν υπήρχε πριν. Κράτησε λίγο αλλά είχε μεγάλη επιρροή. Και σαν εξοπλισμός και ως ακούσματα. Είναι ένα μουσικό είδος instrumental που κράτησε 3-4 χρόνια και ακόμα και σήμερα υπάρχουν ολόκληρες μουσικές κοινότητες που ασχολούνται με το surf. Φεστιβάλ, διαδίκτυο, δισκογραφικές αποκλειστικά για το σερφ… έχει ζήσει αρκετές αναβιώσεις ως είδος, όπως στις αρχές της δεκαετίας του 80, αρχές δεκαετίας 90, μέσα από το Pulp Fiction… έχουν βγει κατά καιρούς συγκροτήματα που έχουν κάνει αίσθηση
Και τώρα υπάρχει μια φάση αναβίωσης;
Τα τελευταία χρόνια έχει πάρει τα σκήπτρα η Ευρώπη έναντι της Αμερικής. Τα πιο δυνατά φεστιβάλ γίνονται πλέον στην Ευρώπη. Δεν είναι όμως όπως ήταν. Έχει γίνει ένα πολυσυλλεκτικό μουσικό ρεύμα, κι έτσι ακούς παραδοσιακό, καθαρό surf, αλλά σε μεγάλο βαθμό είναι πλέον «ενισχυμένο».
Είναι, δηλαδή, σα να παίρνει πίσω από τις μουσικές στις οποίες έδωσε.
Ίσως, αν και θα μπορούσαμε πλέον να μιλήσουμε για το τι δεν είναι surf! Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια εξάπλωση, στην Ισπανία, για παράδειγμα, παίζουν πολύ. Βέβαια, το καλύτερο φεστιβάλ στον κόσμο γίνεται στο Μεξικό. Με πολλές χιλιάδες κόσμου.
Άντε να πάτε!
Δεν θα ξαναέρθουμε αν πάμε! [σ.σ. εννοείται απάντησαν με μια φωνή!]
Ε, μην ξαναέρθετε, μπορεί να είναι καλύτερα εκεί!
Χμμμ!!! [σ.σ. το σκέφτονται επιφωνηματικώς… ελπίζω να μην έχουν φύγει μέχρι αύριο και να εμφανιστούν στο πάρτυ μας!!!]
Κάτι για προσεχώς; Εκτός από το πάρτυ μας; Δισκογραφικά, συναυλιακά…
Περιμένουμε να βγει ένα 7ιντσο με τέσσερα κομμάτια, αν όλα πάνε καλά θα βγει αυτό το καλοκαίρι, θα λέγεται Back to Brazil κι έχει να κάνει με την επιστροφή του Duda στη Βραζιλία και συμμετέχουν στις ηχογραφήσεις και ο Duda και η Έρη. Η μουσική είναι γραμμένη και περιμένουμε την έκδοση του δίσκου. Και παράλληλα δουλεύουμε και καινούργιο υλικό για κάτι που μπορεί να προκύψει προσεχώς. Αν και ό,τι έχουμε το παίζουμε και στα live. Το δοκιμάζουμε στον κόσμο κατευθείαν.
Τώρα, το καλοκαίρι ίσως κάνουμε και κάποιες συναυλίες σε νησιά…
Σε νησιά θα ταιριάζει πολύ!!!
Ε, ναι, αν και είμαστε παιδιά της πόλης, είναι ωραία να παίζουμε δίπλα στη θάλασσα… όσο κι αν η μουσική αυτή έχει ήχους που ακούμε καθημερινά στην πόλη, αν το σκεφτείς…
Επίσης, στις 26 Ιουνίου διοργανώνουμε στο Ρομάντζο το Surf Rock Mayhem, ένα φεστιβάλ της ελληνικής surf σκηνής. Είχαμε διοργανώσει και πέρυσι, πήγε πολύ καλά και το ξανακάνουμε, με μπάντες όχι μόνο από Αθήνα, αλλά και από άλλες πόλεις. Φέτος για πρώτη φορά θα έχουμε μπάντα από Αμερική, έρχονται στην Ευρώπη για περιοδεία οι Daikaiju και θα περάσουν κι από δω και θα παίξουν ως headliners στο φεστιβάλ. H είσοδος θα είναι 5 ευρώ, ίσα για να βγουν τα έξοδα των ανθρώπων από την Αμερική.
Καλή επιτυχία! Θα είμαστε εκεί εννοείται! Είναι ωραία τα φεστιβάλ και τα πάρτυ όπου μαζεύονται πολλοί μαζί πάνω σε μια σκηνή.
Ναι, γι’ αυτό το κάνουμε κι εμείς. Είναι η τέταρτη χρονιά. Οι προηγούμενες τρεις είχαν πολύ κόσμο και περάσαμε πολύ ωραία. Το ίδιο ευελπιστούμε και για φέτος…
