Οι Planet of Ζeus και η περιπέτεια του Macho. (μια Παρασκευή στο Gagarin)

Ένα review που δεν θα μπορούσε να είναι "αντικειμενικό"..

| 26/05/2014

Ήταν περίπου το 2007 αφού είχαν γράψει  τον πρώτο τους δίσκο, Εleven the hard way, και κάποιος είχε κάνει ένα σχόλιο  του στυλ: “πολύ ωραίος ο δίσκος αλλά αυτό τώρα στην Ελλάδα δεν μπορεί να φτάσει και πολύ ψηλά”. Προφανώς το σχόλιο δεν αφορούσε τον ίδιο τον δίσκο και την ποιότητά του που ήταν μάλλον αναμφισβήτητη ακόμη και από αυτούς που δεν εκτιμούσαν το stoner, αλλά λόγω του κοινού που “δεν είναι μαθημένο, δεν ξέρει κτλ”… 

Οι PοZ και πολλά άλλα παιδιά του ήλιου δεν μασήσανε. Έπιασαν με τα δύο χέρια το νήμα από μία μουσική σκηνή που στην Ελλάδα πήγε κόντρα στο ρεύμα και το πήγαν πολύ πολύ μακριά: από τον Ήλιο μέχρι τον Δία. Έχτισαν το κοινό τους άνθρωπο-τον-άνθρωπο και live το live! Από τα AN, τα υπόγεια και τα Mo better, από το Κορωπί και τη Νέα Μάκρη μέχρι το Rockwave και τις Ευρωπαϊκές περιοδείες, στα Βέλγια και τις Ολλανδίες! Σε μια συζήτηση, λοιπόν, στην οδό Λαοδικείας στα Ιλίσια,  όταν συζητούσαμε το προαναφερθέν σχόλιο (“αυτό τώρα στην Ελλάδα δεν μπορεί να φτάσει και πολύ ψηλά”),  o Yog με κοίταξε επιθετικά και μου είπε: “Ρε μαν live μας έχει δει να κάνουμε ο άνθρωπος? Ας έρθει να μας δει να παίζουμε και θα νιώσει τη φάση μας”.

20140523_gagarin_27_planet_of_zeus_thmarkou

Αυτό ήταν μάλλον και το πρώτο και ουσιαστικότερο στοιχείο της συνολικής φυσιογνωμίας των PoZ που γνώρισα τότε, μου άρεσε και με ακολουθεί μέχρι και σήμερα: Η απογείωση των studio κομματιών τους στα live προκύπτει και ενισχύεται από την πίστη που έχουν οι ίδιοι στη μουσική τους. Η αυτοπεποίθηση που είχαν από τότε (που τίποτε δεν ήταν δεδομένο) μουσικά και συνολικά στο εγχείρημά τους, στον ήχο τους, στη φάση τους και στο πως αυτή μπορεί να αγαπηθεί. (ναι! και στην Ελλάδα!)

Όταν κυκλοφόρησε, πριν από περίπου ένα μήνα, το τρίτο άλμπουμ τους, Vigilante, ακούστηκαν δειλά δειλά κάποιες γκρίνιες και κριτικές. Όταν τις τελευταίες δύο εβδομάδες έκατσα να ακούσω ολοκληρωμένα το δίσκο τους, σκεφτόμουν κατά πόσον αυτή η συζήτηση είχε να κάνει με το ότι “η φάση έχει αλλάξει”. Ότι το ΑΝ έγινε Gagarin και μία σχετικά άσημη μπάντα μεταμορφώθηκε σε ένα από τα πιο γνωστά ονόματα σκληρού ήχου και αγγλόφωνου στίχου στην Ελλαδα. Σκεφτόμουν ότι έχουμε μάθει να ξενερώνουμε a priori με κάτι που δήθεν μετασχηματίζεται από underground σε “εμπορικό”. Και ξεχνάμε ότι αυτή η συζήτηση όταν γίνεται, πρέπει να γίνεται στην ουσία και στη βάση της ποσότητας και της απεύθυνσης της ίδιας της μπάντας. Υπάρχει ένας ανομολόγητος ελιτισμός που βρίσκει απάγκιο σε τέτοιες σκέψεις και πολλές φορές είμαστε όλοι θύματα και θύτες του. Το σύνδρομο του πρωτοδισκάκια (“ο πρώτος δίσκος ήταν διαμάντι – τότε που δεν τους ήξεραν οι άλλοι – μετά χάλασαν”), ο true οπαδός διαμαντιών που άξιζε μόνο να ανακαλυφθούν και αφού μετά έγιναν γνωστά δεν αξίζει να ασχοληθείς… Είναι πολλοί οι λόγοι που μας οδηγούν σε τέτοια αντίληψη και δεν μπορούν να αναλυθούν εδώ.. Όσο άκουγα όμως το δίσκο αναρωτιόμουν για την ισχύ των παραπάνω. Ο τελευταίος δίσκος πάντως των Planet είναι σαφώς διαφορετικός από την αφετηρία τους. Κι έτσι ανάμεσα στις διάφορες αμπελοφιλοσοφίες βρέθηκα να αναρωτιεμαι για τα στοιχεία που όντως εισάγουν οι PoZ  στις τελευταίες δουλειές τους και στο Vigilante. Να αναρωτιέμαι αν μου αρέσουν, με ξενίζουν ή με αφήνουν αδιάφορο…

20140523_gagarin_11_planet_of_zeus_thmarkou

Εν τέλει για να δώσω μια κάποια απάντηση (ή να την αναζητήσω λίγο καλύτερα) ξαναγύρισα σε εκείνα τα πρώτα λόγια του Yog. “Άμα δεν ακούσεις τα κομμάτια στο live μην πεις κουβέντα”, σκέφτηκα.. Πήγα στο live λοιπόν έχοντας ακούσει το προηγούμενο διάστημα τον δίσκο συνολικά 2-3 φορές. Και σε μια συζήτηση την περασμένη Τρίτη στο FOX “μεταξύ φίλων” το είπα και στα παιδιά ότι είμαι συγκρατημένος και περιμένω το live”.. “Δώσε του χρόνο”,  μου είπε ο Jay, “άκου το, νιώσε το και θα καταλάβεις”…

Με το μυαλό και την αγωνία να ακούσω τους PoZ, η ψυχεδελική ροκ που μας παρουσίασαν οι Whereswilder πέρασε γρήγορα και έφαγε ευχάριστα το χρόνο της αναμονής. Όσο για τους PoZ ήταν η πιο ευχάριστη διάψευση! Έχοντας χάσει το ιστορικό live στο Gagarin που τους ανέβασε σε άλλη κλίμακα και έχοντας να τους δω από ένα live στις Βρυξέλλες, είχα χάσει ή μάλλον δεν ήξερα πόσο έχουν αλλάξει πάνω στη σκηνή μπροστά στο ελληνικό κοινό τους. Ένα κοινό που στο  live ήταν πραγματικά διαβασμένο αλλά και οι PοZ έπαιξαν με την μπάλα κάτω και παρουσίασαν τα καινούργια κομμάτια τους με έξυπνο τρόπο. Έπαιξαν με το κοινό κι αυτοί ανταπέδωσαν δημιουργώντας μια εκρηκτική ατμόσφαιρα, αφού είχαν φροντίσει, εκτός των άλλων, να γνωρίζουν τα λόγια και τους γκρούβες των νέων κομματιών. Ξέρουν και οι ίδιοι ότι έχουν γράψει κάτι διαφορετικό κάτι καινούργιο και φρόντισαν να κάνουν την μετάβαση από το παλιό στο καινούργιο με τον τρόπο που πρέπει. Διαβάζοντας την σειρά των τραγουδιών κατάλαβα ότι έχουν μια ιστορία να μας πουν όπου ο κάθε δίσκος, με διαφορετικό ρόλο ο καθένας,  συμπλήρωσε τα κενά της .

Η συναυλία άνοιξε με το γνωστό Macho Libre. Δεν θα μπορούσα ποτέ να διαφωνήσω με την επιλογή. Μάλιστα ο μαχητής -με τα δώδεκα δάχτυλα- Macho, θα είναι δικαιωματικά και ο πρωταγωνιστής της δικής μου προσπάθειας να σε μεταφέρω στη διαδρομή του live αγαπητέ αναγνώστη. Για να καταλάβεις λίγο καλύτερα μια ακόμη ιστορία που γράφτηκε την προηγούμενη Παρασκευή.  O Macho, λοιπόν, μας έπιασε από τα μούτρα για να μας βάλει στο ρυθμό του Sky Ηigh Heels (=τα ψηλοτάκουνα από τον ουρανό) και μας μίλησε στα ίσια για το μάθημα που πρέπει να πάρουμε από την τύπισσα με τα ψηλά τακούνια! Το όνομα της θα το μάθουμε αργότερα. Τώρα αρκεί να ξέρεις  ότι “You better watch out my brother or else you ‘re gonna get burnt”..

20140523_gagarin_24_planet_of_zeus_thmarkou

Ο Macho βέβαια ξέρει ότι δεν θα τον ακούσεις και θα καείς, γι αυτό φροντίζει να σου μιλήσει για την “αυγή των νεκρών” (Dawn of the Dead )  και σου δείχνει το πλάνο που έχει ο μεγάλος Dandolos (The Great Dandolos). Ο τελευταίος σε προειδοποιεί ότι έρχεται και δεν θα διστάσει. Μην προσπαθήσεις να τον  σταματήσεις! Δεν υπάρχει, όμως, πετυχημένη συνταγή για τις δύσκολες καταστάσεις. Στο δύσκολο δρόμο, που σου έδειξε ο Dandolos, για την επαναφορά στοιχειωδών αξιών δεν θα είναι εύκολο να αντισταθείς στους πειρασμούς. Θα απελπιστείς , θα  θέλεις να πάρεις τα αποφάγια (Leftovers)  σου στο τάφο , και εκεί η τύπισσα με τα ψηλοτάκουνα θα ξανάρθει και θα πρέπει να προσέξεις. Να προσέξεις λοιπόν την απληστία!(A girl named greed)  Γιατί αν ήσουν άπληστος, οι Planet of Zeus σου  υποδεικνύουν ότι πρέπει να σταθείς εκεί και να πληρώσεις το τίμημα αρκεί να καταλάβεις ότι κάτι πήγε λάθος (Something’s Wrong).

Εκεί θα βρεθείς στο βαθύτερο και πιο σκοτεινό σημείο. Θα αρνηθείς  να παραδεχτείς τα λάθη σου, θα τα ξανακάνεις, δεν θα υπάρχει άλλος χώρος για απελπισία γιατί δεν υπάρχει αύριο (Νo Τomorrow). Η μελωδία του, παρά το απολογητικό της ύφος, σου δίνει ένα περιθώριο. Είναι εκεί που θα εμφανιστεί  τελικά ο VIGILANTE  να σου ανεβάσει το ηθικό και παρά τα λάθη σου, στο τέλμα που είσαι, σε παροτρύνει φωνάζοντας “so if you lost your life, go get it back with strife, stop hiding”! Σε αυτή την διαδρομή όμως θα κουραστείς, θα λαχανιάσεις οπότε θα αναζητήσεις ένα ποτό,  το ποτό του Supernothing για  να δεις τον αγώνα μεταξύ “pleasure vs money” και  να καταλάβεις από την έκβαση του μία ακόμα αξία αυτής της διαδρομής.

20140523_gagarin_14_planet_of_zeus_thmarkou

Μεθυσμένος, λοιπόν,  θα κάνεις ένα Space Loop στην Ballad of Boston George για να κάψεις αυτήν την πόλη (Burn this city Down). Αλλά δεν θα ξεμπερδέψεις τόσο εύκολα από αυτές τις αξίες που σαπίζουν την ανθρώπινη σκέψη. Στα ερείπια της πόλης θα υπάρξουν αυτοί που θα προσπαθήσουν να σε μαχαιρώσουν (Stab Me) ακόμη κι αν είσαι ήδη μισός νεκρός – μισός ζωντανός! Και να, που η Ιστορία μας παρά λίγο να τελειώσει με τον νεκρό που ξύπνησε στην Σάουθλανντ κι αμέσως αναζήτησε χρυσό (Woke up Dead). Ο σκοπός προφανής: να θυμηθούμε ότι η απληστία ίσως είναι μια βασική και έμφυτη τάση μας. όμως δεν θα επιτευχθεί γιατί οι τελευταίες γραμμές, τα τελευταία riffs δεν έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Θα μάθεις κάτι ακόμα, όταν δεις τον νεκρό να φοράει το κοστούμι της ματαιοδοξίας (Vanity Suit ). Τώρα πια ξέρεις. Kαι μαζί με τους PoZ το λέμε σε όλους αυτούς, που καθημερινά θέλουν να πουλήσουμε την ψυχή μας:  Δεν πουλάμε και αυτό που είναι καλό γι αυτούς για μας είναι λάθος. Γι αυτό λοιπόν κλείσιμο με why don’t you eat us alive

at least my soul is not sold and
what is good for you for me is so wrong

20140523_gagarin_30_planet_of_zeus_thmarkou

Υ.Γ. 1 Δεν θα σταματήσω να απαιτώ το Space Loop στα live σας ΠΟΤΕ! Το χρωστάω σε ένα φίλο, σοβαρό άνθρωπο με πτυχία…
Υ.Γ. 2 (Σεξ και βία στον πλανήτη Δία)

(Μπορείτε να δείτε περισσότερες φωτογραφίες από το live εδώ.)

Φωτογραφία: Θοδωρής Μάρκου