Ο Κάφκα στο Χαϊδάρι

Ο εφιάλτης ενός άστεγου τραυματία από εργατικό ατύχημα

| 22/07/2022

Πόσος κόσμος, εργατοώρες και υπηρεσίες χρειάζονται για να καταφέρουν να μην βοηθήσουν έναν άστεγο άνθρωπο που έσπασε το πόδι του σε εργατικό ατύχημα;

Πόσος κυνισμός χρειάζεται για να τον αφήνεις στον δρόμο με το πόδι στον νάρθηκα ήδη επί τέταρτη εβδομάδα και να του λες από πάνω ότι ο ίδιος έφυγε οικειοθελώς από το νοσοκομείο, ότι ενώ έχει κάταγμα να δηλώνεται ως διάστρεμμα, να εξαφανίζεται ο φάκελος με τις εξετάσεις του και το καλύτερο που μπορείς να του προτείνεις να είναι ένα κρεβάτι σε ένα υπόγειο;

Πιστέψτε με: Πολύς.

Ο Χρήστος είναι μακροχρόνια άστεγος και η πιο γνώριμη και αγαπητή φιγούρα στο Δαφνί, στο παρκάκι μπροστά από το μοναστήρι, όπου διαμένει εδώ και χρόνια.

Αρκούν λίγα λεπτά κουβέντας μαζί του για να ξεχάσεις ότι έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο που ζει σε μακροχρόνια αστεγία, η οποία έχει επιπτώσεις και στην ψυχολογία του άστεγου.

Ευφυής, με επεξεργασμένη πολιτική άποψη, ενημερωμένος και κινηματικός. Αν δεν τον πετύχετε στην γωνιά του σημαίνει ότι βρίσκεται κάπου εκεί γύρω και μαζεύει σκουπίδια ή περιποιείται τα παρτέρια και τα αδέσποτα ζώα, τους πιο πιστούς φίλους του.

Πολύ πιθανό είναι να τον πετύχετε και σε κάποια αντιφασιστική διαδήλωση.

Αν τον δείτε με πορτοκαλί γιλέκο σημαίνει ότι κατάφερε να προσληφθεί για μερικούς μήνες σαν δημοτικός εργάτης. Κάνοντας τα πάντα όλα όπως και πριν, με την διαφορά ότι για ένα μικρό διάστημα έχει και μεροκάμματο.

Διότι, τις περισσότερες φορές που θα τον δείτε να καθαρίζει τις άκρες του δρόμου και το πάρκο από τα σκουπίδια, αν τον δείτε να μαζεύει τα ξερόχορτα και να φροντίζει το πάρκο, θα είναι δίχως γιλέκο.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι ένας λουμπενοποιημένος άνθρωπος δεν αξίζει φροντίδας.

Σημαίνουν – γι’ αυτό και τα αναφέρουμε – ότι η μαρτυρία του Χρήστου προέρχεται από έναν πλήρως συνειδητοποιημένο άνθρωπο, πάνω στον οποίο πολλοί συστημικοί παράγοντες, παραγοντίσκοι και πολιτευτές έφαγαν τα μούτρα τους όταν έκαναν το λάθος να τον υποτιμήσουν επειδή ζει στον δρόμο.

Πριν ένα μήνα και πλέον λοιπόν, ο Χρήστος, όντας σε καθεστώς σύμβασης, με εργοδότη τον δήμο Χαϊδαρίου, καθαρίζοντας έναν χώρο, έπεσε μέσα σε ένα φρεάτιο από το οποίο είχε κλαπεί το καπάκι και από τα αγριόχορτα είχε μετατραπεί σε παγίδα.

Κάλεσε ασθενοφόρο που τον μετέφερε στο «Τζάνειο». Εκεί του έδωσαν τις πρώτες βοήθειες και από την εξέταση προέκυψε ότι έπρεπε να εγχειριστεί.

Ακολούθησε όλη η προεγχειρητική διαδικασία, με πλήθος εξετάσεων, αλλά λίγο πριν περάσει την πόρτα του χειρουργείου, του είπαν ότι τελικά πρέπει να φύγει.

Ο Χρήστος αρνήθηκε όπως θα έκανε κάθε άνθρωπος που τον διώχνουν από το νοσοκομείο ενώ τον ετοίμαζαν για εγχείρηση.

Αλλά και για έναν ακόμη λόγο: Διότι ο Χρήστος ξέρει τι σημαίνει να ζεις στον δρόμο με κάταγμα. Όπως μας είπε, ένας άλλος άστεγος σε ανάλογη θέση δεν τα είχε καταφέρει. Ήταν πολύ αργά όταν ήρθαν οι αρμόδιοι με εντολή εισαγγελέα να τον μαζέψουν από την σκηνή του στα φανάρια, λίγα μέτρα από εκεί που ζει ο Χρήστος.

Ο Χρήστος όμως δεν είχε καμία δυνατότητα να επιβάλλει την διαμονή του στο νοσοκομείο και αναγκάστηκε να φύγει.

Από το σημείο αυτό ξεκινάει μια ιστορία που παραπέμπει σε καφκικό εφιάλτη:

Ξαφνικά, ο Δήμος – ο εργοδότης του, δηλαδή, όταν έπαθε το εργατικό ατύχημα – μέσω εκπροσώπων του:

  • Τον εγκάλεσε που «έφυγε» από το νοσοκομείο, αγνοώντας επιδεικτικά την αλήθεια περί του αντιθέτου.
  • Επιχειρήθηκε να του απαγορεύσουν να εκθέσει την ιστορία του σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου.
  • Αρνήθηκαν να πληρώσουν έστω ένα ξενοδοχείο για να μείνει μέχρι να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια του και το μόνο που του πρότειναν, με άθλιο, απαξιωτικό τρόπο, όπως μας είπε ο ίδιος, ήταν ένα κρεβάτι σε ένα υπόγειο.
  • «Χάθηκε» ο ιατρικός του φάκελος από το νοσοκομείο και χρειάστηκε να βγάλει νέα ακτινογραφία – «την κρατούσα σφιχτά στην αγκαλιά μου» μας είπε με πικρό χιούμορ – για να αποδείξει ότι ήταν κάρταγμα και όχι διάστρεμμα, όπως περιέργως δηλώθηκε στην Επιθεώρηση Εργασίας.

Δεν μπαίνουμε σε άλλες λεπτομέρειες – οι οποίες πάντως είναι στη διάθεση του Περιοδικού – για δυο λόγους:

Πρώτον, διότι ήδη η περιγραφή της μαρτυρίας του Χρήστου θεωρούμε ότι αρκεί για συμπεράσματα.

Δεύτερον και σημαντικότερο, διότι ανεξάρτητα από το ποιος, πώς και γραφειοκρατικό «γιατί», ο ελέφαντας στο σαλόνι είναι ότι ένας μακροχρόνια άστεγος άνθρωπος, διανύει την τέταρτη εβδομάδα στον δρόμο με σπασμένο αστράγαλο και έχει τουλάχιστον ακόμη άλλο τόσο για να μπορέσει να περπατήσει.

Αυτό το λέμε και στην περίπτωση που κάποιος θελήσει να μας κουνήσει το δάχτυλο και να μας δώσει μαθήματα δημοσιογραφίας επειδή δεν «διασταυρώσαμε» την καταγγελία του Χρήστου.

Τους απαντάμε, λοιπόν, από τώρα, ότι όσο αφήνουν έναν άστεγο άνθρωπο με νάρθηκα στον δρόμο εδώ και πάνω από έναν μήνα, δεν περνάει μόνο η δεοντολογία δύκολες στιγμές.

Περνάει ακόμη χειρότερες η ίδια η ανθρωπιά.

Γεννήθηκε – και αυτή είναι μία από τις ελάχιστες βεβαιότητες που έχει – το 1970. Πουλούσε την εργατική του δύναμη επί χρόνια στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Μέχρι που του έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι ήταν το μόνο πράγμα που φοβόταν. Τώρα «αναρρώνει» στο Περιοδικό. Ελπίζει, για πάντα.