Ο καθόλου τυχαίος θάνατος ενός ναζί

Μια φωτογραφία για τις χίλιες λέξεις όσων συμβαίνουν στο Ντονμπάς

| 30/03/2018

Στις 30 Μαρτίου, στο Κονοτόπ της Ουκρανίας, κηδεύτηκε με τιμές «ήρωα», ένας 19χρονος ναζί, μέλος της διαβόητης ουκρανικής ναζιστικής συμμορίας «Δεξιός Τομέας», που πολεμά τον εξεγερμένο λαό του Ντονμπάς.

Ο Αντρέι Κρίβιτς, φοιτητής… στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της πόλης Σούμι, μέλος του «Δεξιού Τομέα», πήγε εθελοντικά στο μέτωπο ως χειριστής κατασκοπευτικών drone. Σύμφωνα με τα ουκρανικά ΜΜΕ, τα οποία του πλέκουν το εγκώμιο, σκοτώθηκε από ελεύθερο σκοπευτή των «φιλορώσων» «αποσχιστών», όπως ονομάζει τον λαό του Ντονμπάς η μαύρη προπαγάνδα του Κιέβου.

«Ο Αντρέι έβλεπε τον εαυτό του να ακολουθεί καριέρα στρατιωτικού ψυχολόγου και μας προκάλεσε μεγάλη έκπληξη όταν τον Γενάρη πέρασε σε καθεστώς παρακολούθησης των μαθημάτων εξ αποστάσεως και πήγε να υπερασπιστεί την πατρίδα μας» δήλωσε ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Ψυχολογίας του κρατικού Πανεπιστημίου Παιδαγωγικής, Αντόν Βερτέλ.

Ο Κρίβιτς έγινε πρώτα ιδεολογικό θύμα του εθνικισμού και του φασισμού, μεγαλώνοντας μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον στο οποίο παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο τα ένοπλα ναζιστοτάγματα του «Δεξιού Τομέα» και του «Αζόφ». Τα οποία, αφού αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος του πραξικοπήματος του Μαϊντάν τον Φλεβάρη του 2014, στην συνέχεια επάνδρωσαν την πολεμική μηχανή του καθεστώτος ενάντια στις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, ενώ προωθήθηκαν και σε επιτελικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό.

Στην συνέχεια, ο Κρίβιτς, όπως και οι ομοϊδεάτες του, έγιναν θύτες και συνειδητά πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην συνεχιζόμενη σφαγή αμάχων στο Ντονμπάς.

Ας δούμε προσεκτικά την φωτογραφία του Κρίβιτς. Δεν είναι από το ναζιστικό Βερολίνο. Είναι από την σημερινή Ουκρανία. Με το καθεστώς της οποίας, ας μην το ξεχνάμε, η ελληνική κυβέρνηση έχει αγαστές σχέσεις. Κι ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις ότι αυτά συμβαίνουν αλλού. Συμβαίνουν δίπλα μας. Στο Κερατσίνι πριν λίγα χρόνια με την δολοφονία του Παύλου και στον Ωρωπό προχθές, με το παραλίγο λιντσάρισμα ενός Ινδού μετανάστη.

Κι ας αντισταθούμε…

Γεννήθηκε – και αυτή είναι μία από τις ελάχιστες βεβαιότητες που έχει – το 1970. Πουλούσε την εργατική του δύναμη επί χρόνια στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Μέχρι που του έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι ήταν το μόνο πράγμα που φοβόταν. Τώρα «αναρρώνει» στο Περιοδικό. Ελπίζει, για πάντα.