Όταν η ντομάτα έγινε η πληγή στο πρόσωπο ενός παιδιού που έπεσε

Αν η φράση «Δεν παίζουμε με το φαγητό» αντηχεί ακόμα στα αυτιά μας από τότε που καθόμασταν στο τραπέζι να φάμε με τη μαμά μας και κάναμε νιανιά οτιδήποτε βρισκόταν στο πιάτο ή στριφογυρίζαμε το κουτάλι στη σούπα με τις ώρες … σας έχουμε καινούργια δεδομένα: Παίξτε!

 «Ετοιμαστείτε να λερωθείτε! Και να ξεσκονίσετε τα μαθηματικά σας. Ελάτε να φτιάξουμε σταφιδόψωμο και κέικ με χαρουπάλευρο». Αυτό ήταν αρκετό, όπως φάνηκε! Μικροί επίδοξοι σεφ πήραν στα χέρια τους τις ζαχαρόπαστες, τα χρώματα, τις άχνες και το κακάο, και μίλησαν με έναν άλλο τρόπο. Μια πληγωμένη καρδιά στο χώμα, δεινόσαυροι που έμοιαζαν με πεταλούδες, χιονισμένα ηφαίστεια, πολύχρωμοι βυθοί, ζούγκλες με γελαστά ζώα, ήρωες ταινιών με χρώματα που τα παιδιά τους ταίριαζαν και τόσα μα τόσα γέλια… Και δοκιμές. Πολλές δοκιμές. Σε φαγητά που ούτε μπορούσε να το χωρέσει ο νους μας ότι θα άγγιζαν τα μικρά παιδιά.

Η Χρυσούλα Παπαγεωργίου όμως κάτι ήξερε… Και έκανε μια δοκιμή. Η οποία, όπως φάνηκε, πέτυχε και συνεχίζει και φέτος. Σε συνεργασία με το ιστολόγιο Κάθε μέρα γονείς διοργάνωσαν τα Παιχνιδομαγειρέματα στο Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων, όπου κάθε φορά οι μικροί σεφ έβαζαν τη φαντασία και τα συναισθήματά τους σε σχήματα τα οποία γεύονταν μετά!

Βρήκαμε την Χρυσούλα και τη ρωτήσαμε για όλη αυτή την ιδέα.

Χ.Π. Υπάρχει μια βασική αρχή πίσω από όλο αυτό… Διασκεδάζουμε, μαθαίνουμε, εκφραζόμαστε χωρίς αυτό να «πρέπει» να γίνει, αλλά γιατί έτσι μας αρέσει…

Με ποιο τρόπο;

Χ.Π. Με απλά καθημερινά υλικά και εργαλεία, που λίγο ως πολύ υπάρχουν σε κάθε σπίτι και μπορούν να κάνουν την καθημερινότητα με τα παιδιά σαφώς πιο ευχάριστη και δημιουργική.

Πώς έγινε η εκκίνηση;

Χ.Π. Τα Παιχνιδομαγειρέματα ξεκίνησαν την άνοιξη που μας πέρασε με τρεις διαφορετικούς κύκλους…. «Μαθηματικά και μαγειρική», «Σαλάτα των Συναισθημάτων» και «Χτίζοντας τους δικούς μας κόσμους». Αριθμοί, χαμόγελα και στενοχώριες, φαντασία και πραγματικότητα πήραν σάρκα και οστά από τα παιδικά χέρια και το αποτέλεσμα υπήρξε εντυπωσιακό.

Μπορείς να μας πεις πώς ήταν τα παιδιά μέσα σε αυτά τα σεμινάρια;

Χ.Π. Ναι, θα σας πω το εξής. Ήταν εκπληκτικό το πώς εκδήλωναν συναισθήματα και επιθυμίες. Με τον πιο απλό τρόπο, τον πιο άμεσο, χωρίς να σκέφτονται αν είναι σωστό ή λάθος. Σε μία από τις συναντήσεις, και ενώ ετοιμαζόμασταν να δημιουργήσουμε φάτσες με άνηθο και κολοκυθάκια και ντομάτες και μαρούλια, τους έκανα την εξής ερώτηση: «Πώς θα θέλατε να είναι ο κόσμος». Τα παιδιά ήταν 5, 6, 7 ετών. Και οι απαντήσεις τους ήταν οι εξής: «Να μην έχει κρίση», «Να μην υπάρχουν κακοί», «Τα σπίτια να έχουν περίεργα σχήματα στους τοίχους και να έχουν μεγάλα παράθυρα, μάλλον… να έχουν μόνο παράθυρα», «Να μην έχουμε λεφτά και μόνο να ανταλλάζουμε πράγματα», «Να μένω με την φίλη μου μαζί στο ίδιο σπίτι», «Να έχουμε περισσότερη φύση»… Και πείτε μου εσείς τώρα αν είχαμε ακούσει τα παιδιά πόσο ευτυχισμένοι θα ζούσαμε.

Και φέτος;

Φέτος, συνεχίζουμε με γεωγραφία… Εικόνες, μουσικές, αλλά πάνω από όλα γεύσεις κάνουν την γεωγραφία ενδιαφέρουσα και όχι τόσο δύσκολη όσο φαντάζει σε ένα σχολικό βιβλίο. Ξεκινάμε με Αφρική και θα ακολουθήσουν η Ασία, η Αμερική, η Ευρώπη, η Αυστραλία…. Γνωρίζουμε και αγαπάμε τον κόσμο, κάνοντάς τον δικό μας.

Κάθε πότε;

Θα είμαστε τις Πέμπτες στον χώρο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων. Και φιλοδοξούμε οι μυρωδιές να φτάσουν παντού. Δηλώστε συμμετοχή στο [email protected]

Αντιγράφουμε μια ημέρα Παιχνιδομαγειρεμάτων από το ιστολόγιο Κάθε μέρα γονείς:

Σήμερα θα σας περιγράψω τα παιχνίδια που παίξαμε ώστε κι εσείς στο σπίτι να μπορέσετε να οργανώσετε κάτι ανάλογο! Θα χρειαστείτε: διάφορα λαχανικά, σάλτσες, ρυζογκοφρέτες, πλαστικά πιάτα και μαχαίρια, καρτούλες που μπορείτε να φτιάξετε μόνοι σας με φωτογραφίες που θα βρείτε στο internet, ένα τραπεζομάντηλο (για το τραπέζι ή το πάτωμα) και όλη σας την διάθεση για να λερωθείτε λιγάκι.

Τα παιδιά ήταν χωρισμένα σε ηλικιακές ομάδες (3-5 & 6-9). Ξεκινήσαμε με τα μικρά μας. Είπαμε τα ονόματά μας, το κάθε ένα από αυτά πήρε το καρτελάκι του και στην συνέχεια η μανάβισσά μας η Χρυσούλα μας έδειξε μερικές κάρτες. Εμείς τραβήξαμε τυχαία μια από αυτές. Η κάθε κάρτα έκρυβε ένα λαχανικό. Μισό λεπτό όμως! Γιατί είναι έτσι η ντομάτα; Τι έπαθε; Μήπως είναι θυμωμένη; Το λεμόνι; Μήπως χαμογελά; Και το πράσο, το βλέπω λίγο προβληματισμένο.

Ευκαιρία να συζητήσουμε με τα παιδιά για τα συναισθήματά μας, να τους ζητήσουμε να μας δείξουν το θυμωμένο και το χαρούμενο πρόσωπο, να μας περιγράψουν γιατί πιστεύουν ότι κάποιος αισθάνεται έτσι.

Στην συνέχεια το φορτηγό που μετέφερε τα λαχανικά έκανε μια βόλτα ανάμεσα στα παιδιά.

Ευκαιρία να μυρίσουμε, να δοκιμάσουμε, να αγγίζουμε. Πού ξέρετε, ίσως δούμε κάτι που μας είχε διαφύγει τόσο καιρό και θελήσουμε να το γευτούμε για πρώτη φορά. Το φορτηγό πάντως δεν βιάζεται, δίνει χρόνο στα παιδιά να επεξεργαστούν τα λαχανικά τους όσο θέλουν!

Μια σαλάτα όμως χρειάζεται και τα αυγά της. Και αφού πλησιάζει το Πάσχα σκεφτήκαμε να βάψουν τα παιδιά τα αυγά τους με μαρκαδόρους. Και φυσικά στο τέλος τα καθαρίσανε και τα φάγανε!

Για το τέλος αφήσαμε πάλι το καλλιτεχνικό κομμάτι της δημιουργίας ενός προσώπου. Κι εδώ τα παιδιά έφτιαξαν μικρά αριστουργήματα, όπου η ντομάτα έγινε η πληγή στο πρόσωπο ενός παιδιού που έπεσε, ο άνηθος έγινε η φράντζα μια κοπέλας που μόλις βγήκε από το κομμωτήριο και ένα πρόσωπο φτιαγμένο μονάχα με ρυζογκοφρέτες μας έλεγε πως δεν έχει καλή διάθεση αλλά αισθάνεται κακόκεφο, δίχως χρώμα… Τα παιδιά αφέθηκαν, έβγαλαν τόσα συναισθήματα, που δεν ήταν απλώς χαρά, μας άγγιξαν με τις περιγραφές τους…