ΠΑΝΚ: 50 ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΤΙΤΛΟΙ - ΜΕΡΟΣ Γ'

Μια δισκογραφική προσέγγιση μιας συγκλονιστικής μουσικής

| 26/10/2018

Συνεχίζουμε, με μια μικρή καθυστέρηση ομολογουμένως, με το Τρίτο Μέρος της παρουσίασης των 50 σπουδαίων τίτλων του Πανκ όλων των εποχών. Εδώ μπορείτε να βρείτε το Α’ Μέρος και το Β’ Μέρος. Έπεται μια ακόμη πιο συναρπαστική συνέχεια!

Όλοι αυτοί οι πανκ δίσκοι ή αυτοί που θεωρούμε πανκ επιβεβαιώνουν, στο βάθος  του χρόνου, πως το Πανκ (αμερικάνικο και αγγλικό) του ’75- ’77 δεν ήταν απλά επιστροφή στα αρχέγονα υλικά του ροκ εν ρολ, αλλά  επανάκτηση της κοινωνικής του διάστασης. Αυτής που χάθηκε στα τέλη του εξήντα με την κοινωνική καταστολή αλλά κυρίως, με την επέλαση  των μεγάλων δισκογραφικών για να καταλήξει στα δεινοσαυρικά, σούπερ γκρουπ και στο stadium ροκ.

Τα  50 άλμπουμ, εδώ, δεν παρατίθενται με σειρά αξιολόγησης – ίσως στα 10 ή 15 πρώτα να δείχνουμε μια, ας πούμε, προτίμηση· είναι επιλογές προσωπικών εμμονών, ενώ σοβαρή είναι η προσπάθεια συμμόρφωσης με τα γενικώς παραδεδεγμένα, παράλληλα με επιλογές  ευρύτερης αισθητικής απ’ όλες τις δεκαετίες.

Πάμε λοιπόν. Το countdown συνεχίζεται. Ανοίξτε το volume


 

24. The Red Crayola – “The Parable Of Arable Land”

Η μεγάλη ιστορία των Red Crayola, δηλαδή του Mayo Thomson,  ξεκίνησε το ’67 με το “Parable Of Arable Land” βουτηγμένο ως τον λαιμό στην ψυχεδέλεια! Συνθέσεις σε εντελώς ελεύθερες φόρμες, χωρίς καμιά, σχεδόν, δομή, μπερδεμένες καταστάσεις και εκατό περίπου άνθρωποι υπό το όνομα The Familiar  Ugly που συμμετέχουν στις παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια! Ό,τι πιο οριακό  συνέβη ποτέ σε έργο  της λεγόμενης ροκ μουσικής- πλήρες σε ενέργεια και αισθητικές παρεκτροπές!

 

23. Crass -“Christ The Album

Κανένα άλλο σύνολο δεν υπηρέτησε τόσο πιστά την πανκ ιδεολογία όσο οι Crass. Αναρχική κομμούνα που επέζησε των 60’ς για να βρει έκφραση στους ήχους των Pistols και των Clash αν και υπό διαφορετική οπτική. Τα πολιτικά πιστεύω προηγούνταν της μουσικής, γι’ αυτό η φωνή είχε τον πρώτο λόγο και ανταγωνίζονταν κιθάρες και κρουστά σε ταχύτητα. Το “Christ The Album” είναι, ίσως, το πιο μουσικό έργο τους -μια ανηλεής κριτική της θατσερικής πολιτικής που κατεδάφιζε τότε τα πάντα αλλά και μια καταγγελία της καπιταλιστικής κοινωνίας.

 

22. The Stranglers – “IV Rattus Norvegicus”

Αν δεν συνέβαινε το πανκ δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους! Παμπ ρόκερς που αναμείχθηκαν με τα κοντοκουρεμένα παιδαρέλια για να γράψουν κομμάτια όπως το “Grip” και το “Hanging Around”. Οι Stranglers γνώριζαν πολλά από μουσική και αγαπούσαν υπερβολικά τους Doors -και το αρμόνιο του Manzarek- αλλά αυτό δεν τους εμπόδιζε να φτιάχνουν τραγούδια υψηλής ενέργειας και αδιάλλακτων απόψεων εκφράζοντας πιο πλούσιες, μουσικά, θέσεις.

 

 21. Damned– “Damned Damned Damned

To πρώτο πανκ άλμπουμ που κυκλοφόρησε ποτέ στην Αγγλία -μαζί με το πρώτο σίνγκλ, “New Rose”! Όσο για τον ήχο, χαρακτήριζε απόλυτα το πνεύμα εκείνων των καιρών: ολιγόλεπτα, κοφτερά κομμάτια, παιγμένα στη μέγιστη ταχύτητα, ενώ η υψηλή ενέργεια αποζημίωνε τον φαν για τις όποιες -και ήταν πολλές!- μουσικές ελλείψεις. Στο τέλος φιγουράριζε το “I Feel Alright” των Stooges, ενδεικτικό των προτιμήσεων του γκρουπ.

 

20. Τhe Βirthday Party – “Prayers On Fire”

Με όνομα παρμένο από ομώνυμο θεατρικό έργο του Πίντερ, ανανέωσαν δραστικά το πανκ με δάνεια από τα μπλουζ του Δέλτα και τον τζαζ αυτοσχεδιασμό. Τα κομμάτια στο δίσκο μοιάζουν να βρίσκονται, συνεχώς, στο χείλος της κατάρρευσης και ενώ το κάθε μέλος παίζει τα δικά του, όλα μαζεύονται δια μαγείας υπό την σπαρακτικά τραγική ερμηνεία του Cave που γογγύζει για τις χαμένες ψυχές του κόσμου. Αυτό, και το χάος που δημιουργούσαν οι συναυλίες του γκρουπ γρήγορα γέννησαν στρατούς από φανς και αντίγραφα.

 

19. Gang Of Four Entertainment!”

Το πιο ριζοσπαστικό, ίσως, σύνολο  του Αγγλικού πανκ σε έναν δίσκο με αρκετό αυτοσχεδιασμό και μαρξιστικά τσιτάτα. Πράγματι, η ριδμ σέξιον των Gang Of  4, με το ροκ-φανκ έστρωνε χαλί στην στακάτη κιθάρα τού Andy Gill με το συγκοπτόμενο στιλ της όπως και στην τελείως ελεύθερη φωνή του Jon King. Τούτος ο εκρηκτικός συνδυασμός δεν είχε την απαιτούμενη -ελλείψει εμπορικότητας- συνέχεια.

 

18. Dead Kennedys – “Fresh Fruit For Rotting Vegetables

Ενθουσιασμένος από την έσχατη συναυλία των Pistols στο Σαν Φρανσίσκο, ο Jello Biafra δημιουργεί -το ‘77- τους Kennedys για να στρέψει, με την σειρά του, δεκάδες μουσικούς στο χάρντκορ-πανκ. Η διαφορές με τους Άγγλους συναδέλφους ήταν η μεγαλύτερη ταχύτητα, το τρέμουλο στη φωνή και οι θέσεις -καθαρά πολιτικές και μάλιστα με αντιεξουσιαστικό προσανατολισμό- πρόσφεραν τη μουσική στη νεανική οργή για εξέγερση.

 

17. The Jam – “In The City”

Το πανκ τούς πρόσφερε το βήμα και αυτοί, γνήσια παιδιά της εργατικής τάξης και των mods, βρήκαν ευκαιρία να παίξουν τα μονοδιάστατα πλην βιτριολικά τραγούδια τους. Ήταν οι Jam του Paul Weller που απόκτησαν ένα από τα πιο φανατικά κοινά γιατί αυτά που είχαν να πουν πρόσφεραν λόγο ύπαρξης σε χιλιάδες κοινωνικά αποκλεισμένους. Μουσικά, οι Jam ερμήνευαν άψογα την τελευταία έκδοση των Who με μια ροκ εν ρολ σέξιον που τσάκιζε κόκκαλα. Απόδειξη, ο χαλασμός στις ζωντανές εμφανίσεις τους.

 

16. Pere Ubu – “The Modern Dance”

Οι ίδιοι ονόμασαν τη μουσική τους αβαν-γκαράζ γιατί ένωνε το πανκ του Ντιτρόιτ (Stooges, MC5) με τους πειραματισμούς του Eno και των Roxy Music. Όσο για τον τραγουδιστή τους, David Thomas, η σύγκριση και μόνο με τον Beefheart είναι ενδεικτική. Αλλά ήταν η πρώτη δουλειά τους -καλλιτεχνική συναρμολόγηση αρτ ροκ, γκαράζ-πανκ, ροκ-trash, ηλεκτρονικών εφέ και μπιφχαρτικών μπλουζ- που τους ξεχώριζε από το σωρό.

 

15. The Modern Lovers – “The Modern Lovers”

Η ψύχωση του Jonathan  Richman με τους Velvet Underground απέφερε την ίδρυση των Modern Lovers ενώ ο John Cale αναλαμβάνει την παραγωγή του πρώτου τους δίσκου! Ήταν, όμως, πολύ νωρίς -‘73-γι’αυτή τη μουσική και έτσι κυκλοφορεί μετά από τρία χρόνια σε συνθήκες πρόσφορες για ένα μπουκέτο ήχων με γκαράζ, 50’ς ποπ, γυναικείων γκρουπ και φυσικά Velvet Underground όπως ακούγονται από το αρμόνιο του Jerry –κατόπιν Talking Heads- Ηarrison.

 

14. Television – “Marquee Moon

Πέρασε απαρατήρητο στις ΗΠΑ και ήταν οι Άγγλοι κριτικοί που το θεώρησαν ως ένα opus magnum της πανκ δισκογραφίας. Με την οποία δεν είχε καμιά σχέση -γιατί πώς ορίζεις λυρικά κομμάτια 7 και 10 λεπτών μέσα στο πλήθος τρίλεπτων συνθέσεων; Πολύ δε περισσότερο όταν στα πρώτα επικρατούσαν συνθήκες ελεύθερου σχεδιασμού από τις κιθάρες. Επιρροές από Coltrane και Velvets και στίχοι στις φόρμες των γάλλων ρομαντικών!

 

13. The Pop Group – “Y

Αφορμή για τη δημιουργία τους, η πρώτη συναυλία των Pistols. Mόνο που οι Pop Group, πέρα από τόνους ενέργειας δεν είχαν σχέση με το γνωστό μας πανκ. Έπαιζαν φανκ, φρι τζαζ και dub, αυτοσχεδίαζαν στα όρια του χάους -όπως ακριβώς ακούγονται  στο “Y”- και γενικά αρέσκονταν μέσω του βοκαλίστα τους Mark Stewart να ψιθυρίζουν ή να ουρλιάζουν στίχους για την κοινωνική αδικία και την θατσερική κυβέρνηση. Έγιναν γι’ αυτό θρύλος ενώ παράλληλα πρoανήγγειλαν, μουσικά, την έλευση -είκοσι έτη μετά- του τριπ χοπ.

 

 

Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Βιολογία στην Ιταλία και στην Ελλάδα. Παράλληλα, έπαιξε ως μουσικός παραγωγός σε πολλά ραδιόφωνα για πολλά χρόνια και έγραψε ως μουσικός κριτικός σε μια σειρά περιοδικά. Αυτό συνεχίζει μέχρι και σήμερα.