«Κάθε μέρα εδώ θα είσαι Φατιμέ, κάθε μέρα εδώ»...

Συγκλονιστικές στιγμές ανθρωπιάς από την πρώτη μέρα των προσφυγόπουλων στα σχολειά

| 12/10/2016

«Ε, όχι δεν είναι η γειτονιά μας, δεν είμαστε οι κάτοικοι, οι γονείς στην Ακαδημία Πλάτωνα απάνθρωποι. Δεν τα βάζουμε με παιδάκια, θύματα πολέμου ισχυρών με τους οποίους δεν τολμάμε να έρθουμε σε σύγκρουση. Αλλά δεν εμποδίζουμε τη μάθηση, τη γνώση, την παιδεία(την ελληνική παιδεία) σε παιδιά που βίωσαν τη φρίκη του πολέμου. Δεν τα βάζουμε με φτωχούς, ανίσχυρους ανθρώπους…».

Ετσι ξεκινά η προσωπική μαρτυρία της Ματίνας Παπαχριστούδη, προέδρου του Συλλόγου Γονέων του 60ου δημοτικού σχολείου Αθήνας για όσα συνέβησαν κατά την πρώτη μέρα υποδοχής των προσφυγόπουλων στα σχολειά, στο 66ο Γυμνάσιο Αθηνών.

«Τα γεγονότα στο 66ο Γυμνάσιο Αθηνών λίγο πολύ τα γνωρίζουμε, από την τηλεόραση, από το face book, τα sites και από στόμα σε στόμα. Ας πούμε λοιπόν μερικές αλήθειες που τσούζουν…

»Την ιστορία την ξεκίνησε ο διευθυντής του Γυμνασίου ο οποίος μετέφερε σε γονείς, πως “δεν τον ενημέρωσαν ότι θα έρθουν παιδιά προσφύγων να κάνουν μάθημα”. Πριν ο ίδιος ρωτήσει πως και τί, μεταβίβασε το πρόβλημα στις πλάτες των γονιών. Δεν ρώτησε, όπως όφειλε τους προϊστάμενους του, υπουργείο Παιδείας τι ακριβώς θα γίνει ώστε να έχει πραγματικά στοιχεία για να ενημερώσει τους γονείς. Όπως όφειλε. Και έτσι ξέσπασε ο φόβος, η ανησυχία, ο πανικός… Για 38 συνολικά παιδιά προσφύγων από τον Ελαιώνα που θα κάνουν μάθημα μετά τις 2.00 το μεσημέρι…

»Οι γονείς, αρχικά, τάχθηκαν υπέρ του διευθυντή υποστηρίζοντας πως δεν είναι σωστός ο τρόπος που ενημερώθηκε το σχολείο, ορισμένοι ζήταγαν να μάθουν αν τα παιδιά είναι εμβολιασμένα, άλλοι τόνιζαν πως το σχολείο έχει δυο ώρες μόνο καθαρίστρια και το σχολείο θα βρωμίζει. Ζήτημα, σοβαρό για το οποίο βέβαια ποτέ δεν ξεσηκώθηκαν να απαιτήσουν από το δήμο μόνιμη καθαρίστρια για το σχολείο. Ποτέ δεν είναι αργά, ας το πράξουν τώρα.

»Αντί λοιπόν οι εύλογα ανασηχούντες γονείς που βρίσκονται στο έλεος παραπληρόφησης και πανικού, να ενημερωθούν υπεύθυνα, έγιναν “θύμα” γνωστών κύκλων στη γειτονιά που εκμεταλλεύτηκαν το ζήτημα κομματικά. Είναι τα γνωστά μέλη της Χρυσής Αυγής που προφανώς είδαν την ευκαιρία να προκαλέσουν πανικό και επεισόδια. Δεν τα κατάφεραν, αντιθέτως προκάλεσαν φρίκη σε όσους γονείς τους άκουσαν να λένε “Θα τα κάψουμε τα προσφυγάκια”! Κι όταν τους είπαν πως θα είναι μέσα και οι καθηγητές, απάντησαν “Και εσάς θα κάψουμε”!

»Αν φρόντιζαν να ενημερωθούν οι αρμόδιοι καθηγητές και γονείς από επίσημες πηγές όπως: www.keelpno.gr, www.onmed.gr

θα μάθαιναν πως όλα τα παιδιά προσφύγων από δομές της Αθήνας είναι ήδη εμβολιασμένα.

»Το γεγονός αυτό επίτηδες  δεν το άφησαν να γίνει γνωστό ορισμένοι. Για ευνόητους λόγους. ‘Εξω από το σχολείο βέβαια βρέθηκαν καθηγητές της Α’ ΕΛΜΕ και γονείς που δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τα παιδιά των προσφύγων.  Αντιθέτως, ήθελαν να τα υποδεχθούν.  Όπως έγινε σε άλλα σχολεία της Αθήνας και πήραν τα εύσημα ανθρωπιάς από την κοινωνία. Για αυτό βρέθηκε και ο Στέφανος με το ακορντεόν εκεί. Όμως η ψυχραιμία αυτών ακριβώς των γονιών, εξανεμίστηκε από την υστερία όσων γονιών πήγαν εκεί για να δημιουργήσουν πρόβλημα. Δυστυχώς δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά η υγεία των παιδιών, δεν τους ενδιέφερε ότι έξω από το σχολείο βρίσκονταν η διευθύντρια της Β’βάθμιας εκπαίδευσης και εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας για να δώσει τις απαραίτητες διευκρινίσεις. Δεν τους άκουσαν γιατί δεν ήθελαν να ακούσουν.

»Αυτό που ήθελαν είναι να βγει προς τα έξω, με το συγκεκριμένο δημοσιογράφο και κανάλι που κάλεσαν (τα γνωρίζουμε αυτά) ότι το 66ο Γυμνάσιο Αθηνών είναι ρατσιστικό, έχει φασίστες και θα κάψει τους πρόσφγυγες.

»Ε, όχι δεν είναι έτσι. Όσοι πατάνε πάνω στην ανησυχία των γονιών για την υγεία των παιδιών για να εκμεταλλευτούν κομματικά το τόσο σοβαρό ζήτημα, ας πάνε αλλού.

»Αυτή τη γειτονιά την έφτιαξαν πρόσφυγες της Σμύρνης. Ας διαβάζουν και λίγο την ιστορία της περιοχής τους. Σε αυτή τη γειτονιά λειτουργούν εδώ και πολλά χρόνια δομές αλληλεγγύης που οι ίδιοι μισούνε.

»Ο παπά Αντώνης και η Κιβωτός με παιδιά-πρόσφυγες, μετανάστες και Ελληνες, με σοβαρά προβλήματα. Η δομή της κυρίας Λαιμού με μαθήματα για παιδιά που δεν μπορούν να τα καταφέρουν σπίτι τους. Με το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών που βοηθά μετανάστες και πρόσφυγες. Και πολλές ακόμη νεότερες δομές αλληλεγγύης, η Λαϊκή Συνέλευση Κολωνού-Ακαδημίας Πλάτωνα-Σεπολίων, η Επιτροπή Κατοίκων Ακαδημίας Πλάτωνα και πολλοί ακόμη σύλλογοι και φορείς

»Δεν θα μας πουν πως είμαστε ρατσιστές και μισούμε τα παιδιά…

Ματίνα Παπαχριστούδη, πρόεδρος του 60ου δημοτικού σχολείου Αθήνας».

Ακόμη μία «κατάθεση» ψυχής με υπογραφή Ελενα Καραγιάννη:

«Πριν πάω σε ένα από τα σχολεία υποδοχής που μου είχαν ορίσει, πέρασα από τον Ελαιώνα. Ήθελα να αγκαλιάσω τον Μοχάμεντ και τα άλλα παιδιά στη πρώτη αυτή ημέρα σχολείου. Ατμόσφαιρα γιορτής επικρατούσε. Το πούλμαν θα ερχόταν στη 1.30μμ αλλά από τις 12 τουλάχιστον τα παιδάκια είχαν κάνει σειρές για το ποιος θα μπει πρώτος στο πούλμαν.

»Είχαν φορτώσει στις πλάτες τις σχολικές τσάντες που τους είχαν χαρίσει οι οργανώσεις και φώναζαν συνθηματικά: ΣΧΟ-ΛΕΙ-Ο !!! ΣΧΟ-ΛΕΙ-Ο!!!!! Αυτές οι τσάντες δεν βγήκαν ούτε στιγμή από τις πλάτες τους. Σα να είχαν κολλήσει πάνω τους. Έφυγα πριν τα πούλμαν και πήγα στο σχολείο που μου είχαν πει. Από έξω παρά την εγκύκλιο του ΥΠΕΠΘ και την ανακοίνωση του Συνήγορου, υπήρχαν κάμερες και δημοσιογράφοι. Στην αίθουσα εκδηλώσεων είχε τοποθετηθεί ένα μεγάλο τραπέζι με λιχουδιές και χυμούς. Τετράδια και μολύβια περίμεναν τα παιδιά στα θρανία.Δώρα από την εκκλησία.

»Μια ατμόσφαιρα γιορτής επικρατούσε κι εδώ.. Δάσκαλοι, γονείς, εθελοντές, και διάφοροι τοπικοί παράγοντες πηγαινοέρχονταν ανάμεσα στις αίθουσες. Τηλεφωνήματα, γέλια, ανυπομονησία. Τα παιδιά του ολοήμερου ξέφευγαν από τη επίβλεψη των εφημερευόντων για να τρυπώσουν στην αίθουσα και να τσεκάρουν μπας και είχαν μπει τα προσφυγάκια και δεν τους το είχε πει κάνεις. «Μα γιατί αργούν;» Μας ρωτούσαν συνεχώς. «Πως αισθάνεσαι;» Ρώτησα μερικά. «Ανυπομονησία…Αγωνία..Αισθάνομαι Περιέργεια». Κάποια είχαν μάχη μέσα τους. Από τη μία κάποιος τους είχε μεταφερει το μήνυμα : «Να προσέχετε τα πράγματά σας μην σας τα κλέψουν!» Αλλά από την άλλη ειχαν δουλέψει το θέμα πολύ καλά με τους δασκάλους τους. «Πιστεύετε στ’ αλήθεια πως μπορεί να σας κλέψουν τα πράγματα, ρώτησα την παρέα που είχε θέσει τη σκέψη αυτή.. «Ακόμα και αν συμβεί αυτό θα καταλάβω…Δεν θα στεναχωρηθώ, είπε ένα κορίτσι. Το πούλμαν ήρθε. Η πύλη άνοιξε. Και τα παιδιά των προσφύγων μπήκαν μέσα στο προαύλιο του σχολείου. Αυθόρμητα όλος ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Σαν να υποδεχόμαστε ολυμπιονίκες που είχαν κερδίσει σπουδαία μετάλλια…

»Τα παιδάκια γελούσαν σαστισμένα. Αφού κάθισαν στα θρανία, ένας από τους παλιούς μαθητές του σχολείου, αραβόφωνος, βοήθησε στη διερμηνεία. Χωρίς αυτόν δεν θα είχαμε καταφέρει πολλά. Μετά πήραν το λόγο οι δάσκαλοι και ο διευθυντής. Μετά έπαιξαν παιχνίδια γνωριμίας . Ενας Αφγανός μπόμπιρας ρώτησε: «Μα γιατί είστε όλοι τόσο χαρούμενοι που ήρθαμε; Δεν το καταλαβαίνω» (πού να σου εξηγούμε μικρούλη!) Μπήκαν τα μεγαλύτερα παιδιά του σχολείου και τραγούδησαν ελληνικά τραγούδια στα παιδάκια που κοίταγαν με τα μάτια και το στόμα διάπλατα.

»Εκεί ξέσπασα σε κλάματα που δεν μπορούσα να συγκρατήσω. Τα παιδιά αυτά τα ξέρω από τις δράσεις στον Ελαιώνα. Με κάποια είχα παίξει μαζί τους και πάνω στις λάσπες της Ειδομένης… Τα ίδια αυτά παιδιά τώρα βρίσκονται πάνω στα πράσινα ελληνικά θρανία..κρατούν μολύβι και μπλε τετράδιο.. Κάποια από αυτά δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο εξαιτίας του πολέμου.. Την ώρα που τα βάζαμε στο πούλμαν για την επιστροφή, η Φατιμέ με ρώτησε, πότε θα ξανάρθουνε εκδρομή στο σχολείο. «Κάθε μέρα εδώ θα έρχεσαι Φατιμέ».. Με ρώτησε αλλες 2 φορές μήπως και δεν το κατάλαβε καλά… Κάθε μέρα εδώ θα είσαι Φατιμέ. Κάθε μέρα εδώ. Και η παρουσία σου θα αλλάζει λίγο λίγο την χώρα μου και θα την κάνει πιο όμορφη και πολύχρωμη! Ευχαριστώ..».

%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%86%cf%85%ce%b3%ce%bf%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%b11

«”Welcome to school (Καλώς ήρθατε στο σχολείο): Σε αυτό το σχολείο είμαστε αγαπημένοι, είμαστε φίλοι, είμαστε μια οικογένεια”: Μια μεγάλη ζωγραφιά στη σκηνή της αίθουσας τελετών του 1ου Δημοτικού Σχολείου Κόνιτσας υποδέχεται με αυτόν τον τρόπο τα 30 προσφυγόπουλα» μας πληροφορεί το ρεπορτάζ της Βαρβάρας Αγγελή.

«Το μήνυμα ξεκάθαρο. Μακριά από οποιαδήποτε φοβία, αλλά με ανθρωπιά και γενναιοδωρία. Ένα μήνυμα που δεν στέλνουν μόνο τα παιδιά αλλά και όλη η τοπική κοινωνία της Κόνιτσας, η οποία από την πρώτη μέρα που έφτασαν οι πρόσφυγες στον τόπο τους, στις 11 Μαρτίου του 2016, τους αγκάλιασε.

»Σήμερα στις 2 το μεσημέρι, ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο για 46 παιδιά. Τριάντα παιδιά στο Δημοτικό και 16 παιδιά στο Γυμνάσιο. Κάθε μέρα, τις απογευματινές ώρες (14:00-18:00), οι νέοι μαθητές θα διδάσκονται ελληνική γλώσσα, αγγλικά, μαθηματικά, πληροφορική, γυμναστική, εικαστικά και μουσική από τους αναπληρωτές καθηγητές που έσπευσαν σήμερα πρωί πρωί να υπογράψουν τις συμβάσεις τους.

»Τα σχολεία της Κόνιτσας είναι από τα πρώτα σχολεία της χώρας στα οποία ξεκινά η εκπαίδευση προσφύγων. Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε σήμερα ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, μέσα στον μήνα το πρόγραμμα θα εξαπλωθεί στις αναγκαίες γεωγραφικές περιοχές, χωρίς να προσδιορίσει πότε τελικά θα πάνε όλα τα προσφυγόπουλα στο σχολείο.

»Στην Κόνιτσα, η πρώτη μέρα στο σχολείο για τα προσφυγόπουλα δεν περιλάμβανε μάθημα, αλλά μια μικρή γιορτή υποδοχής από την εκπαιδευτική κοινότητα, η οποία θέλησε να υπογραμμίσει το νόημα αυτής της ημέρας και να διαβεβαιώσει τους γονείς ότι «τα παιδιά τους βρίσκονται σε καλά χέρια».

»Τους μαθητές καλωσόρισε ο διευθυντής του σχολείου Λάζαρος Κωστανάσιος, ο οποίος ανέφερε ότι «εμείς οι εκπαιδευτικοί θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να προσφέρουμε την ελληνική παιδεία και τον πολιτισμό σε όλους», ενώ, απευθυνόμενος στους γονείς, είπε ότι «το σχολείο αυτό έγινε πριν από 150 χρόνια από ανθρώπους που βρίσκονταν στην ίδια θέση με σας (σ.σ. από Κονιτσιώτες που είχαν μεταναστεύσει σε άλλες χώρες)».

»Ο Γρηγόρης Τζίμας, διευθυντής της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ιωαννίνων, αφού καλωρόσισε τους πάντες στα αραβικά, δεσμεύτηκε πως οι δάσκαλοι και η τοπική κοινωνία θα σταθούν δίπλα στα παιδιά για οτιδήποτε χρειαστούν. Η πρόεδρος του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Ηπείρου Κατερίνα Μιτοπούλου ευχήθηκε καλή σχολική χρονιά και αναφέρθηκε στην εκπαιδευτική διαδικασία με στόχο την ένταξη των παιδιών που θα παραμείνουν στην Ελλάδα στα κανονικά τμήματα. Υπενθυμίζεται ότι οι  πρόσφυγες φιλοξενούνται στο Κέντρο Παιδικής Μέριμνας Κόνιτσας, το οποίο αποτελεί δομή του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας. Τις καλύτερες του ευχές έδωσε και ο δήμαρχος Κόνιτσας Ανδρέας Παπασπύρου ο οποίος είπε χαρακτηριστικά: «Η σχολική χρονιά έχει αρχίσει εδώ και έναν μήνα περίπου. Έπρεπε να αρχίσει και για σας κάποια στιγμή». Το παρών στην εκδήλωση έδωσε και η περιφερειακή διευθύντρια Εκπαίδευσης Αγγελική Φωτεινού.

»Το καλύτερο καλωσόρισμα το έκαναν πάντως τα παιδιά της Κόνιτσας τα οποία τραγούδησαν: “Όλοι μαζί εμείς θα φτιάξουμε έναν κόσμο από αγάπη…”. Τα προσφυγόπουλα ανταπέδωσαν με ένα τραγούδι που μιλούσε για την ανάγκη να σωθούν τα παιδιά του πολέμου. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι πολλά από τα παιδιά αυτά μέχρι πριν λίγους μήνες έβλεπαν μπροστά τους συντρίμμια και νεκρούς και ταξίδεψαν με κάθε μέσο για να γλιτώσουν από τον πόλεμο.».